Ξέρουμε ότι δεν είναι τόσο απλό. Ή μάλλον είναι τόσο απλό που γίνεται περίπλοκο στην προσπάθεια να το κατανοήσεις σε βάθος και να ξεφύγεις από τα -ψυχικά πρωτίστως- δεσμά της επιρροής του.Να κατανοήσεις ότι ο φόβος της θνητότητας δεν επιτρέπεται να σε κάνει να φέρεσαι σα να'σαι αθάνατος. Ότι στο απρόβλεπτο, συχνά επικίνδυνο και γεμάτο παγίδες και προκλήσεις ταξίδι της ζωής, αυτό που χρειάζεται για να πιαστεί ο καθένας δεν είναι εξωτερικά σύμβολα. Που αντιπροσωπεύονται από εθνικά, θρησκευτικά κι όχι μόνο ιερατεία, δόγματα, αυθαίρετες επιστημονικές θεωρίες ως θέσφατες αλήθειες, γκουρού και ψυχαναλυτές. Ότι αυτό που χρειάζεται ο καθένας, στο ταξίδι της ζωής του και την αναπόφευκτη πορεία προς την υλική του φθορά, είναι εσωτερικευμένο και ατομικό. Η διαφύλαξη της ακεραιότητας, της ατομικότητας, της φαντασίας του, της ροπής στη νοητική εξέλιξη και αντιληπτική διεύρυνση.
Ξέρουμε ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν έχουν όλοι τον ίδιο βαθμό ευφυίας, τις ίδιες δεξιότητες, τα ίδια ταλέντα, τις ίδιες ανησυχίες. Πάντα θα υπάρχουν μερικοί από εμάς "που κοιτούν προς τα άστρα", που έλεγε κι ο Όσκαρ Γουάιλντ ξεκινώντας από τη διαπίστωση "πως όλοι μας ζούμε στο βούρκο". Όπως κι ότι είναι περιοριστικό κι απονεκρωτικό να επιμένεις να βλέπεις διαφορετικά πράγματα με τον ίδιο "φλατ" τρόπο. Και να ερμηνεύεις πολύπλοκα συστήματα -όπως ο άνθρωπος και ο μηχανισμός της συνείδησής του και της ψυχικής του ισορροπίας- με μονολιθικότητα και στενοκεφαλιά. Όμως όλοι έχουν το δικαίωμα να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες για να κάνουν τις διαφορετικές τους επιλογές και να εξελιχτούν διανοητικά, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο κι άλλος ίσως καθόλου.
Δεν είναι φυσιολογικό μια κοινωνία να χτίζεται αποκλειστικά και μόνο πάνω σε οικονομικές σχέσεις ως βασικό κανόνα λειτουργίας της, δημιουργώντας έτσι φαινόμενα σώρευσης και μεγάλων έως προκλητικών ανισοτήτων που διαταράσσουν βαθιά την ευρυθμία της. Και υπονομεύουν το βασικότερο συστατικό της πολυτραγουδισμένης και πολυδιαφημισμένης ελευθερίας: την αυτονομία των μελών της.
Ξέρουμε ότι, όσο κι αν το θέλουν κάποιοι, πάρα πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να υπερβούν το θεοκεντρικό τρόπο αντίληψης της ζωής και της κοινωνίας, με όλα τα κουσούρια που αυτό συνεπάγεται. Ούτε να αποκτήσουν αυξημένη κοινωνική και πολιτική συνείδηση, ακόμα κι αν ζουν μέσα στην πιο βαριά εκμετάλλευση και υποταγή στην οποία κι έχουν εθιστεί. Οι άνθρωποι δυστυχώς χρειάζονται -ή νομίζουν πιο σωστά πως χρειάζονται- τα εξωτερικά και υποτιθέμενα αντικειμενικά σύμβολα και είδωλα για να πιαστούν μέσα στις αβύσσους και τα χάσματα της ύπαρξης. Θέλουν τους θεούς που θα ανταμείψουν τη δουλεία τους προς αυτούς και τους επίγειους "θεόπνευστους" επιστάτες τους. Θέλουν τους αφέντες με το μαστίγιο και τα υλικά ή και ψυχικά καρότα που τους διοχετεύουν για τη δημιουργία των απαραίτητων ψευδαισθήσεων. Θέλουν ψέματα ακόμα κι αν αισθάνονται τη συχνά επώδυνα απελευθερωτική δύναμη της αλήθειας, θέλουν υποσχέσεις και ξηλωμένα λόγια σαν τα παιδιά που είναι πρόθυμα να πιστέψουν οτιδήποτε τους ξεφουρνίζουν οι κηδεμόνες. Και θέλουν ασφάλεια: αυτή του μίζερου και πνιγηρού κελιού, στενά οριοθετημένου, κατηγοριοποιημένου, γεμάτο σκιές από ευσεβείς πόθους και φρούδες, άσφαιρες ελπίδες ότι δεν είναι φυλακή και στατικότητα αλλά ανοιχτό πεδίο και κίνηση. Από τον ένα τοίχο πάνω στον άλλο. Είτε ο περιορισμός έχει ολοκληρωτικές δικλείδες ασφαλείας των κρατούμενων, είτε ελευθεριακούς μανδύες που ζητούν ψυχαναγκαστικά να καλύψουν και να απελευθερώσουν συνειδήσεις και καρδιές με το ζόρι. Ακόμα κι αυτών που δεν το επιθυμούν κι ούτε εκδήλωσαν ποτέ τέτοια λαχτάρα, γιατί δεν τους έμαθε ποτέ κανείς στις "κουλτούρες" του σκοταδισμού που ζούσαν για αυτή και δυστυχώς ουκ ολίγοι έχουν γίνει ανεπίδεκτοι πια μαθήσεως.
Ξέρουμε πως δεν είναι σημάδι ευφυίας να τρέφουμε αυταπάτες. Ξέρουμε πως δεν επιθυμούμε ν'αλλάξουμε τον κόσμο σύμφωνα με το δικό μας σχέδιο, γιατί οι σωτηριολογικού τύπου εμμονές και σχεδιασμοί μπορεί να γίνουν από αδιάλλακτοι έως πολλοί επικίνδυνοι. Πρώτα απ'όλα για εμάς τους ίδιους και για τη συνέπεια της εντιμότητας των αρχικών μας καλών προθέσεων. Ξέρουμε όμως πως θέλουμε τουλάχιστον το δικό μας χώρο για να αναπνέουμε χωρίς να μας πνίγει η μπόχα και δυσωδία μιας κοινωνίας που ηδονίζεται με την ομοιομορφία και επικροτεί τη μετριότητα και -χωρίς να το ομολογεί φανερά- την ευάρεστη σε θεούς κι αφεντάδες ιεραρχική διαστρωμάτωση κι ανάλογη ερμηνεία των σχέσεων που τη διέπουν σε κάθε της σάλεμα..
Ξέρουμε πότε να μιλάμε και πότε να σωπαίνουμε. Όχι γιατί μας αρέσει ο χρυσός, αυτός είναι για τους μαυραγορίτες, τους τραπεζίτες και τα "χρυσά αγόρια" τους. Αλλά γιατί δεν μας αρέσει το αποδεδειγμένο χάσιμο χρόνου.
Και ξέρουμε καλά πως αυτά τα κυβικά εκατοστά ελεύθερου αέρα, όσα κι αν είναι, είναι η μεγαλύτερη περιουσία μας και το πιο ιερό δικαίωμά μας. Δεν μας αναλογούν απλώς..
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου