ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

ὅπερ ἔδει δεῖξαι, μόνο που δεν λύνουμε κάποιο μαθηματικό πρόβλημα...


Ναι, φτωχαίνουμε. Και θα φτωχύνουμε κι άλλο. Ζούμε κατά 30, 40, 50, 60% καλύτερα από ότι μάς παίρνει, εδώ και καιρό. Το 1990 ήταν περί το 30%, και έκτοτε περάσαμε και πολύ καλύτερα άσχετα εάν εγώ βαριέμαι εδώ και 20 χρόνια που οσονούπω γίνονται 25. Το 1960 κάτι βγάζαμε από τον Ψυχρό πόλεμο, στέλναμε μετανάστες έξω, είχαμε ναυτικούς, είχαμε αγρότες και βιοτέχνες, είχαμε και λίγη βιομηχανία. Τώρα έχουμε ...ευρώ.

Όταν έχει περάσει πολύς καιρός από σήμερα, θα κοιτάμε πίσω και θα λέμε: "Κοίτα να δεις, πτωχεύαμε σε slow motion και σταδιακά και ξυπνήσαμε ένα πρωί και είμαστε ξεσπιτωμένοι, ξεβράκωτοι, σε άλλη φάση, και δεν καταλάβαμε πώς έγινε".

Αυτό που ζούμε είναι η "εκκαθάριση εν λειτουργία" αλλά σε εθνική κλίμακα. Την έχω πει πολλές φορές αυτή την έκφραση. Είναι δόκιμος όρος σε τραπεζικές δουλειές και αφορά μία από τις διάφορες αντιμετωπίσεις σε προβληματικά δάνεια. Η περίληψη είναι ότι χρηματοδοτείς τον πελάτη για να μείνει εν ζωή και να τον εκκαθαρίζεις σιγά σιγά, χωρίς να κάνεις μεγάλη ζημιά στα πάγια, και ελπίζοντας ότι έτσι, εσύ η Τράπεζα, θα χάσεις λιγότερα λεφτά. Αυτό συμβαίνει όταν ο πελάτης είναι δεμένος χεροπόδαρα και δεν έχει τρόπο αντίδρασης, ή προστασίας από τους πιστωτές. Δεν υπάρχει Άρθρο 99, ή το πολύ πιο προστατευτικό, όσο αμείλικτο κι αν είναι, Chapter 11, για κράτη. Κι όταν τα κράτη δεν είναι κράτη αλλά συλλογή από ανήμπορους, περίεργους, εκβιαζόμενους, ή απλά γίδια, με ξένο νόμισμα και σημαδεμένη τράπουλα, με συγχωρείτε, το παιχνίδι είναι χαμένο, και γνωρίζω ότι εγώ είμαι έξω από αυτόν τον χορό, και η κριτική είναι εύκολη. Το μέγα σφάλμα έγινε το 2010 (ή το 2008, ή το 1999, ή το 1977, ή...) και κρατάω πισινή εάν μάς την φόρεσαν και οι Δυτικοί, και οι Ευρωπαίοι από κοινού, ή εάν μπλέξαμε σε μεταξύ τους κακόγουστα παιχνίδια.

Το δια ταύτα είναι ότι το χρέος μας δεν ήταν και δεν είναι βιώσιμο, άσχετα τι θα κάνουν με αυτό λογιστικά.

Αυτό που ξέρω, και επιμένω, είναι ότι όσο συνεχίζουμε με το αστειάκι των ΑΠΕ απλά υποθηκεύουμε περισσότερο μέλλον. Δίνουμε περισσότερο Κατοχικό Δάνειο στους δυνάστες μας. Καταδικάζουμε τελεσίδικα την οικονομική μας δραστηριότητα. Υπογράφουμε επιστροφή στην υπανάπτυξη. Κι όμως, ακόμα και τώρα, που επιβεβαιώνεται καθημερινά στα διεθνή ΜΜΕ ό,τι αρνητικό σάς έχω πει για τις ΑΠΕ, έχουμε λαμόγια που τις προωθούν σαν να μην τρέχει τίποτα. Στην χώρα που εκκαθαρίζεται χώνουν και λίγες σαβούρες για κανένα φραγκάκι παραπάνω (με ποσοστά σε ντόπιους Εφιάλτες). Αυτό που μάς λένε είναι: "Δεν θα έχετε ρεύμα πάντα. Δεν θα έχετε βιομηχανία. Όταν θα έχετε ρεύμα, θα είναι ακριβό, και θα πληρώνετε πάρα πολύ περισσότερα αν θέλετε συνέχεια. Όχι δεν μπορείτε να βγείτε από το δίκτυο, εκτός αν πληρώνετε και για αυτό. Και θα πληρώνετε και για την τιμή να περνάνε καλώδια και αγωγοί από την χώρα σας". Αυτά μάς λένε.

Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που βαριέμαι (αν και δεν είναι ο μόνος). Όταν σε ένα πρόβλημα μαθηματικών αποδεικνύεις το ζητούμενο, λες όπερ έδει δείξαι και τελείωσες. Μόνο που εδώ δεν έχουμε μαθηματικό πρόβλημα, έχουμε κάτι άλλο, και δεν τελειώνει.


To διαβάσαμε στο archaeopteryxgr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου