ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Νέες ατάκες σύγχρονων πολιτικών ανδρών...


Ο λαοφιλής υπουργός Υγείας (Υγειονομική καταστροφή στην Ελλάδα) δεν άντεξε και μας χάρισε άλλη μια χρήσιμη συμβουλή. Όλων εμάς των χαραμοφάηδων κι αχάριστων μπροστά στις γενναίες προσπάθειες για την "ανάπτυξη" που... περνά μέσα από την εξόντωσή μας. Η "σοφή παραίνεσή του" ήταν "να κάνουμε λιγότερες πορείες και διαμαρτυρίες και να δουλεύουμε περισσότερο!" 
Βέβαια, όταν αυτός και η παρέα του μιλούν για δουλειά (ή πιο σωστά δουλεία, με μια μικρή μετατόπιση του τόνου) εννοούν κάτι τέτοιο: Κοινωφελής, ενοικιαζόμενη εργασία: Το νέο κοινωνικό μοντέλο εργασιακής εκμετάλλευσης και ο ρόλος των ΜΚΟ ως σύγχρονα δουλεμπορικά

Έχουμε όμως κι εμείς μια συμβουλή να δώσουμε σε όλο αυτό το "γενναίο πακέτο ανάπτυξης" και τους "κουβαλητές" του:
Να ανοίγουν όλο και λιγότερο το στόμα τους. Γατί η δυσοσμία που αναδύεται είναι χειρότερη κι από την αιθαλομίχλη, αφού το πετρέλαιο έγινε είδος πολυτελείας και ο καθένας καίει ό,τι βρει για να μην πεθάνει από το κρύο, πριν η χώρα "βγει στις αγορές" και πάλι. Και να προσεύχονται περισσότερο (άραγε σε ποιον προσεύχονται; άβυσσος το κενό της ψυχής που δεν έχουν!) για να μην καταλήξουν πανικόβλητοι σε τίποτα ταράτσες δημόσιων κτηρίων και να περιμένουν τα ελικόπτερα να τους γλιτώσουν. Από το μένος όλων αυτών των πεινασμένων τεμπέληδων που δεν ήθελαν να δουλέψουν. Στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης κι εργασίας των κρατουμένων-"πολιτών" και τις επερχόμενες ΕΟΖ

Κι επειδή ο αγαπητός υπουργός Υγείας, με το γνωστό χαριτωμένο παρατσούκλι, ξέρουμε ότι αρέσκεται στο διάβασμα, με αδυναμία μάλιστα στην αρχαία ελληνική γραμματεία και στις τηλεπωλήσεις ανάλογων επιμορφωτικών συγγραμμάτων, κλείνουμε με κάποιες ατάκες. Που ξεστόμισαν κάποιοι παλιότεροι επιφανείς άνδρες. Οι οποίοι διακρίθηκαν για τη σοφία τους. Η οποία και είναι το αντίθετο της βλακείας, της αμάθειας και της ημιμάθειας και της τιποτοσύνης, γενικότερα.

Πάμε λοιπόν:

Αυτοί ήταν και είναι οι άρχοντες της πόλης(πολιτείας): "Μπάσταρδοι, κλέφτες, πόρνοι» (Κ. Παλαμάς), που "πολλά και αισχρά ένεκα κερδέων εποίησαν". (Ξενοφών)

Κι όπως έχει πει ο Βάρναλης:  "Λιγοστέψαν οι αθρώποι και περσέψαν οι μαϊμές" (δηλ. οι μαϊμούδες). Που κατάντησαν την πολιτική (Η παγκόσμια πανούκλα της πολιτικής...) σε "μαύρη τέχνη" της αχρειότητας, της εξαπάτησης, της αποτροπιαστικής υποκρισίας, της αρρώστιας του "πολιτικού ζώου από τη φύση του" (όπως χαρακτήριζε τον άνθρωπο ο Αριστοτέλης)

Κι όπως έλεγε κι ο Ισοκράτης: "Το καλώς έχον που κρείττον εστί και νόμου": το δίκαιο είναι ακόμα πιο ισχυρό από το Νόμο"
Αισθάνονται οι λαομίσητοι "πολιτικατζήδες"(να θυμηθούμε και το Σεφέρη) ότι αντιπροσωπεύουν το δίκαιο;( Γιατί οι λαοί είναι υπήκοοι τρομοκρατικών καθεστώτων..) Και το πραγματικά ωφέλιμο για τον κόσμο; Να θυμήσουμε επίσης ότι όταν οι "νόμοι" δεν δημιουργούνται από τους ίδιους τους πολίτες αλλά από αμφιβόλου ποιότητας και αλλότριων συμφερόντων νομοθέτες, τότε δεν είναι νόμοι μιας ευνομούμενης πολιτείας αλλά το δίκαιο του ισχυροτέρου μέσα σε μια κοινωνία-ζούγκλα. Όπου οι ολίγοι, με τη βοήθεια των "μαϊμούδων" και "χαμαιλέοντων" της πολιτικής, παρασιτούν και παρανομούν σε βάρος των πολλών (Άνθρωποι και Κτήνη).

Και ας μην ξεχνάμε και τον μεγάλο της αττικής τραγωδίας Σοφοκλή: 
"ούτινος δούλος...ούδ’ υπήκοος."

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου