ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Σημάδια ή οδοστρωτήρες των καιρών;



ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, Wall Street, Οίκοι Αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας, hedge funds, spreads, Δείκτης dow jones, τοξικά ομόλογα, golden boys, τοκογλύφοι, ελεύθερη αγορά, πολυεθνικές και μονοπώλια, επαχθές χρέος-γέννημα ενός πολύ πιο επαχθούς συστήματος...
"Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας" - με κύρια εργαλεία τα απειλητικά γαβγίσματα κατά πάντων και τα...απελευθερωτικά δαγκώματα μέχρι ξεσκίσματος των σαρκών...
...Πτώχευση, κατασχετήρια, εξώσεις, ανεργία και διαθεσιμότητα, ενοικιαζόμενη εργασία-πιο σωστά δουλεία, ένσημα, ασφαλιστικά ταμεία-ανασφαλών σαλεμένων καιρών...
 Φτώχεια, ασιτία, δυστυχία και αθλιότητα βγαλμένη μέσα από σελίδες του Κάρολου Ντίκενς...
 
Κάποιοι το λένε business life...με ρίσκα και παράπλευρες απώλειες.
Κάποιοι  παγκόσμια οικονομία που διαμορφώνεται μέσα σε μια νέα τάξη πραγμάτων-ή τεράτων...
Κάποιοι νεοφιλελεύθερο επιθετικό καπιταλισμό...
Κάποιοι άλλοι νεοαποικιοκρατία.
Kαι κάποιοι θεοσεβούμενοι και θεοφοβούμενοι, με τα σάλια να τους τρέχουν και τα μάτια να γυαλίζουν, το αποκαλούν "λίγο πριν τη Δευτέρα Παρουσία" - όπου τα χρέη θα χαριστούν στους δίκαιους και θα μετακομίσουν σε μέρη που θα θυμίζουν ελβετικά λιβάδια και οι άδικοι θα πτωχεύσουν και θα πάνε σε κάποια φλεγόμενη φυλακή, μέχρι να αναλάβουν τα λογιστικά της και να ξαναπάρουν τα πάνω τους...

Εγώ πάντως προτιμώ αυτό: "Ο Εφιάλτης στο δρόμο με τις τράπεζες"
ή και ετούτο: " Τα κοστουμαρισμένα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα"

Έτσι, για να δώσω και μια κινηματογραφική πινελιά στα δρώμενα των καιρών.
Βέβαια, όσο κι αν μοιάζουν να έχουν αόριστη διάρκεια και ανεξάντλητη αντοχή αυτά τα δρώμενα...
...το πλέον σίγουρο είναι ότι δεν είναι δυνατόν να παραμείνουν μόνιμα...ως έχουν.
 Και το ξέρουν καλά αυτό οι δημιουργοί τους, "σκηνοθέτες, παραγωγοί και σεναριογράφοι".

Άρα τι επιδιώκουν για την επόμενη μέρα; Τι περιμένουν και πώς προετοιμάζονται γι'αυτήν; Γιατί δεν είναι καθόλου κουτοί για να επιτρέψουν ποτέ να βρεθούν, έτσι απλά, έρμαια απρόβλεπτων και χαοτικών σε βάρος τους καταστάσεων. Έστω κι αν το μη προβλέψιμο είναι δομικό στοιχείο χαοτικών συστημάτων όπως ο κόσμος και το ίδιο το σύμπαν - αν υπάρχει μόνο ένα, γιατί η Κβαντομηχανική έχει διαμορφώσει άλλες απόψεις!

Πιστεύω ότι η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα και στα υποερωτήματα που προκύπτουν από αυτό, κρύβει απλώς την ίδια την ομαλή συνέχεια του ανθρώπινου είδους. Τουλάχιστον όπως το ξέραμε μέχρι τώρα...


Ο Ένοικος...

ιδού και το πνεύμα των πολιτικάντηδων όταν απευθύνονται στους ψηφοφόρους και μη, με μόνιμο σύμμαχο τα ιερατεία της "δημοσιογραφικής δεοντολογίας"


Δείτε κι αυτό: Eρωτήσεις που...παίρνουν στο κυνήγι τις απαντήσεις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου