ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Ελεύθεροι χώροι - μεταμορφώνοντας τη μουντή τσιμεντούπολη




ΔΙΕΚΔΙΚΩΝΤΑΣ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ


Ελεύθεροι χώροι είναι τα κομμάτια μιας πόλης, που μπορούν, φιλοξενώντας μέρος της κοινωνικής ζωής των κατοίκων της πέρα από λογικές κέρδους κι ιδιοκτησίας, να λειτουργήσουν σαν τόποι παιχνιδιού και περιπάτου, συνεύρεσης κι επικοινωνίας, άθλησης, δημιουργίας και προβληματισμού, καταργώντας τα στεγανά της διαφορετικής ηλικίας, καταγωγής, μορφωτικού επιπέδου, κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης. Μ΄ αυτή την έννοια, λοιπόν, ελεύθεροι χώροι είναι όχι μόνον τα πάρκα, τα άλση κι οι λόφοι αλλά κι οι πλατείες , οι πεζόδρομοι, οι αλάνες και τα πεζοδρόμια .

Ζούμε στην λιγότερο πράσινη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, που μετά τις τελευταίες πυρκαγιές, τους καλοκαιρινούς μήνες, με τις ψηλές θερμοκρασίες και την αυξημένη ρύπανση γίνεται αβίωτη . Παρ΄ όλα αυτά, οι τελευταίοι πολύτιμοι πνεύμονες της γειτονιάς μας, το Πεδίο του ΄Αρεως, ο λόφος του Στρέφη , ο πεζόδρομος της Τοσίτσα και το παρκάκι του Αγίου Νικολάου ρημάζουν βρώμικοι, απότιστοι και αφύτευτοι . Μέχρι σήμερα, η μόνη πρόταση από πλευράς πολιτείας, είναι επιπλέον δόμηση κι ανάπλαση με γνώμονα την επιχειρηματική τους εκμετάλλευση. Οι πεζοί στα Εξάρχεια είναι είδος υπό διωγμόν. Πεζοδρόμια και πεζόδρομοι έχουν παραδοθεί στη ασυδοσία των ιδιωτών. Οι ελεύθεροι χώροι της γειτονιάς μας λειτουργούν στην πλειοψηφία τους ως υπαίθρια parking ή καταλαμβάνονται από αυθαίρετες προεκτάσεις καταστημάτων.

Εμείς οι κάτοικοι των Εξαρχείων, δε θέλουμε άλλο να βλέπουμε τη ζωή μας να υποβαθμίζεται. Δεν αντέχουμε να ζούμε σε μια γειτονιά πνιγμένη στο τσιμέντο, με λιγοστό πράσινο παρατημένο στην τύχη του.

Βαρεθήκαμε πια ν΄ ακούμε τους υποψήφιους Δημάρχους να δεσμεύονται προεκλογικά για την προστασία και επέκταση του πράσινου και στη συνέχεια να πρωταγωνιστούν στη θυσία του σε αγαστή σύμπραξη με μεγαλοεργολάβους στο βωμό της ''τσιμεντογόνου'' ανάπτυξης και της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Κουραστήκαμε να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στις ''καλές προθέσεις'' της εκάστοτε κυβέρνησης που δε χάνει λεπτό να διατυμπανίζει πως το περιβάλλον κι η αναβάθμιση της ποιότητας ζωής στην Αθήνα είναι προτεραιότητά της, την ίδια ώρα που αποχαρακτηρίζει δασικές εκτάσεις και τις χαρίζει σε επιχειρήσεις (πχ Καζίνο Πάρνηθας), προσπαθεί να αναθεωρήσει το άρθρο 24 ή χαρίζει εκτάσεις που προορίζονταν για πάρκα σε μεγαλοεργολάβους(πχ Ελαιώνας, Ελληνικό).

΄Ηρθε η ώρα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας

΄Ολοι μαζί συζητάμε, αποφασίζουμε, δρούμε

ΑΞΙΖΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ


 Από:
 Παίρνουμε τη γειτονιά στα χέρια μας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου