Ο εθνικισμός*(μπόλικος ή ολίγος) συνήθως αποτελεί ένα ιδεολόγημα εξόφθαλμα βλακώδες. Άλλοτε όμως, κι ένα εύχρηστο ιστορικό εργαλείο ("Ανάγκα και Θεοί πείθονται...") για πολιτικές διεργασίες. Όπως, π.χ., η χρησιμοποίηση με επιτυχία από τον "πατερούλη" Στάλιν του ρώσικου εθνικισμού κατά το Β'Παγκόσμιο Πόλεμο, εναντίον των κατακτητών ναζί. Ή η εμφάνιση, τα τελευταία σχετικά χρόνια, ενός είδους αριστερού εθνικισμού (Συνέντευξη με έναν Αριστερό Εθνικιστή. Ά μέρος.) στο πλευρό του βαλλόμενου εργαζόμενου. Συνήθως ως σθεναρό ανάχωμα στην ανεξέλεγκτη επέκταση, ιμπεριαλιστικού τύπου, των πολυεθνικών εταιρειών και οικονομικών πολυεθνικών σχημάτων (ΔΝΤ, Π.Ο.Ε. κτλ.) και των στρατιωτικών και πολιτικο-κοινωνικών μηχανισμών που προωθούν τα σχέδιά τους...
(Διαβάστε κι αυτές τις απόψεις: http://www.gazzetta.gr/gnomes/article/307596-o-ethnikismos-tis-aristeras και Η Κύπρος και ο Αριστερός Εθνικισμός )
σίγουρα δεν είναι αυτή η ενοποιημένη εικόνα του πλανήτη που ονειρευόμαστε...
Διεθνισμός, απ'την άλλη, δεν σημαίνει πάντα προοδευτισμός. Γιατί, σε τούτη την περίπτωση, όλα εξαρτώνται από το είδος και κυρίως τους σκοπούς των πολυεθνικών σχημάτων ή συνασπισμών. Π.χ. όσον αφορά την αλόγιστη ανάπτυξη των πολυεθνικών σε βάρος των τοπικών οικονομιών και κοινωνιών, σαφώς και δεν πρέπει να δηλώνεις διεθνιστής. Όπως πολύ θα το επιθυμούσε ο καπιταλισμός (από το capital = κεφάλαιο, όπου καπιταλισμός = φασισμός και τούμπαλιν) και η πληθώρα δημαγωγών και γραφιάδων του. Υπέρ ενός παγκοσμιοποιημένου οικονομικού(κι επερχόμενου, ως επόμενο βήμα, πολιτικού)ολοκληρωτισμού.
Πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί και καθόλου απόλυτοι με τους ορισμούς, που σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν ιδεολογική πανάκεια. Και, καθόλου σπάνια, μπορεί να χρησιμεύσουν και ως κερκόπορτα. Για να εισβάλλουν τα ασκέρια της δικτατορικής γραφειοκρατίας με μανδύα προλεταριακής επανάστασης, της ακαμψίας με μανδύα προοδευτισμού, της αδιαλλαξίας με προσωπείο κατάργησης των προκαταλήψεων, της βαρβαρότητας με προσωπείο απελευθέρωσης και των σημαδεμένων ατζέντων με μανδύα μεταρρυθμίσεων. Κι εξάλλου, πόσες φορές οι ορισμοί και οι έννοιες που αυτοί προσδιορίζουν, δεν καταντούν λάστιχο που ξεχειλώνει από το καιροσκοπικό τράβηγμα "ιδεολόγων"...
Σε τελική ανάλυση, το ποιος είναι (ή δεν είναι) ο καθένας επιβεβαιώνεται από τη διαρκή βιωματική πράξη του. Διαφορετικά θα δικαιώνεται αέναα ο μακαρίτης ο Τσαρούχης και η κλασική ατάκα του "στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώνεις".
Και ίσως θα πρέπει κανείς να επεξεργαστεί, με μεγάλη ειλικρίνεια στα κίνητρά του, τη διαπίστωση του μεγάλου (και κυνηγημένου όσο λίγοι επιστήμονες από το μισάνθρωπο Σύστημα) Βίλχελμ Ράιχ:
" Ο εθνικισμός, πέρα και πάνω από τις ποικίλες εφαρμογές του, είναι μια ύπουλη ψυχική νόσος"
* ο εθνικισμός δημιουργήθηκε ιστορικά την εποχή του Διαφωτισμού, από την αστική τάξη, για να χτυπηθεί η φεουδαρχία και τα υπερεθνικά (ή πολυεθνικά) αυτοκρατορικά καθεστώτα. Τα εθνικά κράτη είναι γεννήματα του εθνικισμού.
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου