ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Ποια Ανώτατη Εκπαίδευση; Αυτά είναι πολυτέλειες "για την παράγκα του Καραγκιόζη"...


Σε ποιον χρειάζονται οι γνώσεις; Η αγάπη για την επιστημονική έρευνα, η πνευματική καλλιέργεια, η ανάπτυξη όλων των δυνατοτήτων και δεξιοτήτων μέσω της καλά οργανωμένης δωρεάν δημόσιας Παιδείας. Κάτι που αποτελεί σαφώς και υποχρέωση κάθε ευνομούμενης δημοκρατικής Πολιτείας, ή όχι;

Σίγουρα τα παραπάνω δεν αφορούν τη νεολαία του αποικιοκρατικού νεοελληνικού προτεκτοράτου-παραγωγέα στρατιών από ανειδίκευτους εργασιακούς ομήρους κι άνεργους πτυχιούχους, επιστήμονες. Που φεύγουν αηδιασμένοι στο εξωτερικό και ο τελευταίος δεν κλείνει ούτε την πόρτα πίσω του! Γιατί ξέρει καλά πως δεν θα σταματήσει το κύμα μετανάστευσης ειδικευμένων εργαζόμενων κι ανέργων, που θυμίζει το τεράστιο κύμα φυγής στην Ελλάδα μετά τον Εμφύλιο και τη δεκαετία του'60, για βιοποριστικούς λόγους.

Στα πλαίσια μιας αντίστροφης "ανάπτυξης", λοιπόν, οι γεμάτοι "έμπνευση για το μέλλον" ιθύνοντες νόες της χώρας: με μεθοδεύσεις, που διαλύουν (αντί να ενισχύουν και να προστατεύουν ως κόρη οφθαλμού) την Ανώτατη Εκπαίδευση, εξαναγκάζουν τις Συγκλήτους των σπουδαιότερων και μεγαλύτερων πανεπιστημίων να ανακοινώσουν την αδυναμία λειτουργίας τους! Λόγω πλήρους αδυναμίας της εκπαιδευτικής, ερευνητικής και διοικητικής λειτουργίας τους. Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το Αριστοτέλειο Θεσσαλονίκης, το Πανεπιστήμιο Πατρών και το Πανεπιστήμιο Κρήτης (από τα πλέον πρωτοπόρα παγκοσμίως στον τομέα της έρευνας και προωθημένης τεχνολογίας).

Διαβάστε:
 Εκτακτο: Κλείνει το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
 Η κυβέρνηση έκλεισε και τα πανεπιστήμια

Κατά τ'άλλα, μέσα σε ένα γενικό κλίμα φόβου που κυριαρχείται από το μότο "ο σώζων εαυτώ σωθήτω", οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών αναστέλλονται (δείτε κι αυτό: Κύριε και κυρία εκπαιδευτικέ..) και έτσι οι μαθητές δεν "θα μείνουν πίσω στην ύλη"...
Για να πάρουν όλα εκείνα τα γνωστικά και πνευματικά εφόδια που θα τους οδηγήσουν σ'ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια του ραγιαδο-λαμογιστάν κι εκείνα του εξωτερικού, για όσους βέβαια διαθέτουν τo ανάλογο βαλάντιο. Και μετά μια λαμπρή καριέρα στη σκληρή παγκοσμιοποιημένη αγορά εργασίας στην Αμερική, τον Καναδά, τη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία, τις σκανδιναβικές χώρες κι αλλού. Για όσους τα καταφέρουν, βέβαια.

Γιατί στην Ελλάδα των τουρλωμένων οπισθίων προς τις "αγορές", των τοκογλύφων και των κατοχικών δυνάμεών τους, της "ανάπτυξης" και των "επενδύσεων" (σε τιμή πολύ κάτω του κόστους), οι έννοιες "δικαίωμα στη μόρφωση", "ίσες ευκαιρίες", "αξιοκρατία" και "κοινωνική πρόνοια" αντιστρέφονται κατά 360 μοίρες. Και αποκτούν κι επίσημα τις "αναβαθμισμένες" σημασίες τους: απαξίωση του ζωτικού ρόλου της εκπαίδευσης, βόλεμα ημετέρων, αποθέωση της ρεμούλας και των ατασθαλιών (που όχι μόνο δεν σταμάτησαν, τις "κρίσιμες" αυτές μέρες της "εξυγίανσης" και του "νοικοκυρέματος", αλλά και γιγαντώνονται), υπονόμευση όλων των βασικών υποδομών που ωφελούσαν τον πολίτη και ειδικά τον ασθενέστερο...

Και οι άνθρωποι της διανόησης και των τεχνών; Πού είναι, τι έχουν να πουν και να προτείνουν με θάρρος κι όραμα, εκτός από καμιά ανώδυνη ατάκα τύπου "Είμαστε οι Έλληνες και θα τα καταφέρουμε"...
(Δες κι αυτό:  Η αβάσταχτη αναγούλα της εθνικής αηδίας )

Τι ομιχλώδη σχήματα και θολές παραστάσεις (που χρήζουν ίσως ψυχιατρικής αγωγής) λαμβάνουν χώρα, τελικά, στα μυαλά και τις ψυχές της πλειοψηφίας των κατοίκων αυτής της χώρας, ρε παιδιά; Αυτό δεν είναι βαρέλι ή πηγάδι που ακόμα πολλοί γυρεύουν τον πάτο του. Είναι μια σκοτεινή άβυσσος, που μέσα της κατακρημνίζεται και χάνεται κάθε ίχνος λογικής κι όλων των αναγκαίων στοιχείων που συνθέτουν τη συνολική έννοια ενός ελεύθερου, αυτόνομου ανθρώπινου όντος...

ανιχνευτής



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου