ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Ω! Τι θαύμα! Η τηλεόραση και οι ιδιοκτήτες της απέκτησαν κοινωνικές ευαισθησίες και...μένος κατά της χρυσής αυγής...



Ξαφνικά ΟΛΑ  τα βοθροκάναλα, στυγνά όργανα κι εργαλεία της κατεστημένης προπαγάνδας και βαρβαρότητας, ανακάλυψαν την Αμερική! Ότι δηλ. η χρυσή αυγή είναι νεοναζιστική κι εγκληματική οργάνωση, παραστρατιωτικού τύπου. Και η διαπίστωση αυτή, που διατυμπανίζεται κι ανακυκλώνεται διαρκώς αυτές τις μέρες, φτάνει μέσω της τηλεβρώμας και στην πιο απομακρυσμένη γωνιά του χώρου-πρώην σιγά σιγά χώρας και νυν αποθηκευτικού χώρου εξανδραποδισμένων δουλοπάροικων. Ώστε να εμπεδωθεί κι από τον τελευταίο ψηφοφοράκο-υποχείριο, ανεξαρτήτου ηλικίας, απολιτίκ ή "αναποφάσιστο" (χαρακτηριστικός τύπος ανεπίδεκτου στην απόκτηση κρίσης κι ανάληψης της ευθύνης των επιλογών) ή, έστω, όχι και με τόσο ενεργό ενδιαφέρον για τις διαδικασίες που προσδιορίζουν το κοινό γίγνεσθαι (λες και δεν τον αφορούν!), το εξής: πως η Χ.Α. δεν είναι πλέον πολιτικά και κοινωνικά ορθό να στηρίζεται και πως πρέπει όλοι να δουν τη...φριχτή αλήθεια.

(Σημείωση: Το καλοκαίρι είχα βρεθεί για λίγο σ'ένα χωριό και πιάνοντας την κουβέντα με κάτι ντόπιους, που όπως μου είπαν ψήφιζαν ανελλιπώς ως τότε Δεξιά, τους άκουσα να δηλώνουν με βεβαιότητα ότι η Χ.Α.: αποτελεί πια, μέσα στο συνάφι των δημόσιων κλεφτών, "τη μόνη ελπίδα για να σωθεί η χώρα και να δει άσπρη μέρα!". Κι όταν τους μίλησα για τις ναζιστικές καταβολές της "εθνικής σωτηρίας"-τοχωριό είχε περάσει ουκ ολίγα στην Κατοχή- με κοίταζαν με ανοιχτό το στόμα, γιατί απλά...δεν το ήξεραν! Κι αν δεν υπάρχει η άνετη πρόσβαση στην εναλλακτική πληροφόρηση κι αντιπληροφόρηση που προσφέρει -τουλάχιστον ακόμα- το διαδίκτυο, τότε η μόνη ουσιαστική πηγή "ενημέρωσης" για πολλούς είναι ο "τηλεμύλος που όλα τα αλέθει")

Τώρα πια, όποιος δηλώνει (ή πως επιθυμεί να γίνει) ψηφοφόρος της Χ.Α., θα εισπράττει και με τηλεοπτική βούλα την κοινωνική κατακραυγή μια κι "έπεσαν οι μάσκες του εγκληματικού τέρατος!" Που δεν είναι καθόλου άσχημα να την εισπράττει, αλλά κάτω από τι είδους διεργασίες που προωθούνται από όλες τις "δημοκρατικές" πλευρές; Αλλά γιατί δεν είχε γίνει το ίδιο και νωρίτερα από τα "γεμάτα κοινωνικές ευαισθησίες" κανάλια; Ευκαιρίες; Πολλές! Π.χ., γιατί δεν ξεσηκώθηκαν και δεν κατήγγειλαν με ανάλογους (όπως τώρα) χαρακτηρισμούς  τη Χ.Α. όταν μέλη της σκότωναν άνανδρα τον μετανάστη στα Πετράλωνα, αν θυμάμαι καλά το μέρος, που πήγαινε με το ποδήλατο για δουλειά; Αυτό το περιστατικό, άραγε, δεν είχε την ίδια βαρύτητα με τη δολοφονία του παλικαριού στο Κερατσίνι; Ή μήπως ΔΕΝ ΗΤΑΝ Ο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΧΡΟΝΟΣ τότε για να καταγγελθεί δημόσια από το δημοσιοκαφρικό ιερατείο το εγκληματικό πρόσωπο της Χ.Α. με τον ίδιο ζήλο;

 Ενώ τώρα, που τα εκλογικά ποσοστά της Χ.Α. φαίνονταν να ανεβαίνουν σταθερά, ποιον βολεύει άραγε, περισσότερο απ'όλους, η κοινωνική της αποπομπή και πιθανή πολιτική της καταβαράθρωση; Μήπως, τελικά, το ρημαγμένο εγχώριο τοπίο "μυρίζει" εκλογούλες, οπότε ποιος θα ωφεληθεί από τη διοχέτευση προς το μέρος του των "συνειδητοποιημένων πατριωτικών" ψήφων που θα έπαιρνε η Χ.Α.; Μήπως αυτοί οι ίδιοι που την εξέθρεψαν με τη λαοκτόνο πολιτική τους και της πρόσφεραν τα "πατήματα", τα ερείσματα, το χώρο και την άνεση κινήσεων; Δημιουργώντας και την χρήσιμη για τους ίδιους πόλωση στην κοινωνία.

Και σηματοδοτώντας τo ξέσπασμα ενός ακήρυχτου εμφύλιου πολέμου στους δρόμους, ανάμεσα στους κεφαλοκυνηγούς της Χ.Α. και το αντίπαλο δέος της αριστεράς και, κυρίως, του διόλου ευκαταφρόνητου αντιεξουσιαστικού χώρου.
  Αποσπώντας, έτσι, την προσοχή του κόσμου και ειδικά όλων εκείνων που επιθυμούν και φλέγονται να αγωνιστούν για την ανατροπή αυτής της διεστραμμένης και απροκάλυπτης κοινωνικής γενοκτονίας, από τις προωθούμενες μεθοδεύσεις και συνέπειές τους και όλες τις παράλογες κι αφύσικες διεργασίες "ανάπτυξης" ενός τόπου...χωρίς να συμπεριλαμβάνονται οι κάτοικοί του. Κι έτσι να διοχετεύεται ένα τεράστιο ποσοστό πολύτιμης (σε ψυχοσωματικό πεδίο) ενέργειας σ'ένα λυσσαλέο και βολικό-για τους ύπουλους υποκινητές του-είδος αντιπαραθέσων και πολεμικών σχεδόν συγκρούσεων στους δρόμους. Ενέργεια που ενωμένη σε ένα κοινό και σφριγηλό αντιμνημονιακό μέτωπο, θα μπορούσε να στριμώξει άγρια  τους "ξεπωλητές" ιθύνοντες νόες (από τις κρίσιμες μέρες της θεμελίωσης αυτής της ιδιότυπης νέας Κατοχής του τόπου, όπως αυτό φάνηκε οριστικά κι από το φθινόπωρο του 2012)... Που πλέον ξεπουλούν, ως μονόδρομο, εργαζόμενους και ζωτικές υποδομές και πλουτοπαραγωγικούς πόρους. Και, πιθανώς, εισέρχονται σε μία νέα φάση των σχεδίων τους, στην οποία δεν χρειάζεται άλλο "η χείρα βοηθείας" της Χ.Α.

Και επειδή ο διάβολος αρέσκεται συχνά να σπάει το ποδάρι του, μια Χ.Α. που με την ανεγκεφαλιά και τεράστια αλαζονία της θα παρέκλινε, έστω και λιγάκι, από το συστημικό έλεγχο, τίθεται αυτόματα αχρείαστη.
Και ήρθε η ώρα της αποκαθήλωσής της από τη "συντεταγμένη Πολιτεία που δεν ανέχεται ακραία φαινόμενα", οπότε οι φιλήσυχοι "πολίτες"(=οι ευμετάβλητοι, χειραγωγήσιμοι υπήκοοι-σκλάβοι) μπορούν να αισθάνονται πια ασφαλείς! Τώρα που η "έννομη τάξη" θα κάνει ότι μπορεί για να κλειστεί πίσω στο κλουβί ο δαίμονας. Για την εμφάνιση του οποίου ο ηθικός (αλλά και φυσικός, από διάφορες απόψεις) αυτουργός, είναι το μεγαλύτερο όλων ακραίο φαινόμενο:
 η πρωτοφανής, όσον αφορά τους δείκτες θράσους, υποκρισία του δωσιλογισμού που διαχειρίζεται τις τύχες αυτού του τόπου και των επόμενων γενεών του. Μακελεύοντας ανελέητα και απ'την άλλη χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα, χωρίς ίχνος δημοκρατικού ενδοιασμού..

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου