ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Καταληψίες εργοστασίου στο Σικάγο δημιουργούν συνεταιρισμό εργατών!

(άλλο ένα λαμπρό παράδειγμα αποφασισμένης και συντονισμένης συλλογικής δράσης με σκοπό την αυτοδιαχείριση, όσον αφορά  τη βιομηχανική παραγωγή)



Πρώτα, έκαναν κατάληψη στο εργοστάσιο για να πάρουν τα μεροκάματα που τους χρωστούσαν τ'αφεντικά που είχαν τον εξοπλισμό στην ιδιοκτησία τους. Μετά, έκαναν πάλι κατάληψη στο εργοστάσιο για να εμποδίσουν το δεύτερο γύρο αφεντικών από το να σταματήσουν τα μηχανήματα να δουλεύουν. Και τώρα ετοιμάζονται να πάρουν στην ιδιοκτησία τους και να λειτουργήσουν τα μηχανήματα οι ίδιοι.


Η ομάδα εργατών που έκανε κατάληψη στο εργοστάσιο στο οποίο εργάζονταν στο Σικάγο το 2008 και ξανά το 2012 δημιούργησε έναν συνεταιρισμό που τον διαχειρίζονται οι εργάτες στις 30 Μαϊου του 2012. Το εργοστάσιο που θα αναλάβουν οι εργάτες που εφτιαχναν τζάμια για παράθυρα εκεί το είχε παλιότερα η Republic Windows and Doors, πέρασε μετά στην Serious Energy και τώρα πλέον θα λειτουργεί με διαχείρηση του συνεταιρισμού New Era Windows, LLC.

Ο αγώνας του να πάρουν τα τρέχοντα αλλά και παλαιότερα μεροκάματα τους από την Republic Windows and Doors μέσω της κατάληψης του εργοστασίου αναφέρεται συχνά μαζί με τη κατάληψη του Καπιτωλίου στο Γουϊσκόνσιν ως διαμαρτυρία για το νόμο από τον κυβερνήτη Scott Walker ενάντια στα σωματεία σαν φάρος του σε εξέλιξη αγώνα από τον καιρό που η χώρα χτυπήθηκε από την οικονομική κρίση.

Ο Αrmando Robles, πρόεδρος του 1110, του Τοπικού Σωματείου των Ηλεκτρολόγων, δήλωσε ότι το "σχολείο" που πέρασαν οι εργάτες μέσα από τις δύο αυτές καταλήψεις εργοστασίων τους βοήθησε να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση για να προχωρήσουν στη κατάληψη του δικού τους εργοστασίου.

"Μάθαμε πώς να κατατροπώνουμε τα αφεντικά και τώρα πώς να διαπραγματευόμστε συμβόλαια με τους ιδιοκτήτες της Republic και της and Serious Energy, πώς να κινούμαστε κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για τα συμβόλαια και πώς να κλιμακώνουμε δράσεις πριν προχωρήσουμε σε απεργίες."

Η ιστορία ξεκίνησε το 2008, όταν το εργοστάσιο της Republic Windows and Doors έβαλε λουκέτο χωρίς να πληρώσει στους εργάτες την αποζημίωσή τους ή τις μέρες άδειας που είχανε δημιουργώντας έτσι "μία ιδανική παραβολή όλων όσων πήγαιναν στραβά με την οικονομική κρίση".

"Λίγες μόνο μέρες μετά που η Bank of America πήρε 25 εκ. δολλάρια σε κρατική βοήθεια για να διευκολυνθεί η διαδικασία της πτώχευσης, έκοψε τη πίστωση στην εταιρεία, οδηγώντας τη δίοικηση της Republic να απολύσει άμεσα και τους 250 εργάτες της χωρίς να τους δώσει την διορία των 60 ημερών και χωρίς να τους πληρώσει τα μεροκάματα για 60 μέρες όπως ορίζεται από τον κρατικό Νόμο WARN," ανέφερε ο Salon.

Σε απάντηση, οι εργάτες κάλεσαν όλους σε κατάληψη. Πέρασαν 6 μέρες ταμπουρωμένοι μέσα στο εργοστάσιο πριν η Bank of America, πιεστεί να συμφωνήσει να επαναφέρει την πίστωση της εταιρείας και να πληρωθούν οι εργάτες τα δεδουλευμένα.

"Δηλαδή, για να καταλάβω, οι τράπεζες όπως η Bank of America παίρνουν βοήθημα για τις πτωχεύσεις αλλά οι εργάτες δεν πρέπει να πληρωθούν;" ρώτησε η Leah Fried, μία από τους οργανωτές των εργατικών σωματείων το 2008. "Ο φορολογούμενος πολίτης θα ήθελε να δει τα βοηθήματα που προορίζονται για τις πτωχεύσεις να χρησιμοποιούνται για να σώσουν θέσεις εργασίας και όχι για να σώσουν τους μεγαλοΠρόεδρους των εταιρειών."

Όταν η Serious Materials (νυν Serious Energy) αγόρασε την εταιρεία, υποσχέθηκε να επαναπροσλάβει όλους τους απολυμένους εργάτες. Αλλά το Φεβρουάριο του 2012, έπεσε και εκείνη θύμα της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης και ανακοίνωσε ότι έκλεινε τις πόρτες της άμεσα.


Σε απάντηση, οι εργάτες προχώρησαν ξανά σε κατάληψη. Στη βροχή και το κρύο, και με τη στήριξη της οργάνωσης Occupy Chicago, κέρδισαν μία προσωρινή αναβολή μόλις 12 ώρες μετά τη κατάληψή τους. Η Serious Energy υποσχέθηκε να πουλήσει την επιχείρηση και να κρατήσει το εργοστάσιο ανοικτό άλλες 90 μέρες.


"Όταν πήραμε είδηση ότι δεν υπήρχαν αγοραστές για την εταιρεία ξεκινήσαμε μ'αυτή την ιδέα [να ιδρύσουμε έναν συνεταιρισμό] και αρχίσαμε τις κινητοποιήσεις," λέει ο Robles. "Αρχίσαμε να κάνουμε συνελεύσεις να το συζητήσουμε."

Το επόμενο βήμα για τους εργάτες, που η επιχείρησή τους είναι πια κατοχυρωμένη από τη Πολιτεία του Ιλλινόις, είναι να μαζέψουνε το επενδυτικό κεφάλαιο για να ξεκινήσουν το συνεταιρισμό και να αγοράσουν τα μηχανήματα του εργοστασίου από τον πρώην εργοδότη τους.

Ο Robles λέει ότι τώρα αγωνίζονται να μαζέψουν το ποσό που χρειάζονται -περίπου 2 εκ. δολλάρια για την αγορά των μηχανημάτων- και έχουν ήδη ξεκινήσει να διαμορφώνουν τη δομή του συνεταιρισμού:"Ήδη έχουμε μία καθοδηγητική επιτροπή, και δύο ταμίες. Θα συνεχίσουμε ακάθεκτοι."

Υπολογίζουν ότι θα ξεκινήσουν να παράγουν τζάμια για παράθυρα σε 2-3 μήνες, όπως είπε ο Robles, και θα λειτουργήσουν το συνδικαλιστικό συνεταιρισμό τους.

Πηγή : http://libcom.org/news/chicago-factory-occupiers-form-worker-cooperative-15012013

(Αναδημοσίευση από το Indymedia Athens )


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου