ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Όταν η ανθρώπινη υποκρισία γίνεται ανυπόφορη...

Ας δούμε δυο χαρακτηριστικά δείγματα:

  • " Μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα"

Οι ιδιωτικές τηλεοράσεις είναι ημιπαράνομες επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν δημόσιες συχνότητες χωρίς κανένα δημόσιο έλεγχο. Οι ιδιοκτήτες τους δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά σε τομείς άσχετους με την ζημιογόνο "ενημέρωση", αλλά καθόλα σχετικούς με τις προσοδοφόρες δουλειές που μπορεί να σου δώσει η πίεση από ένα μεγάλο δίαυλο "ενημέρωσης".
 Τις ημέρες των γιορτών διάλεξαν κάποιοι καναλάρχες για να διαφημίσουν την όψιμη κοινωνική τους ευαισθησία κάνοντας όμως...μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα.
 Χιλιάδες συνάνθρωποί μας, παρότι απελπιστικά μόνοι οι ίδιοι (αφού κατηφορίζοντας από τα πλούσια προάστιά τους δεν συνάντησαν ούτε ένα αναγκεμένο), ανταποκρίθηκαν στις τηλεοπτικές προσκλήσεις κι άφησαν το περίσσευμα ή και το υστέρημά τους μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Το οξύμωρο είναι ότι τα κανάλια που είχαν τις πρωτοβουλίες στήριξης των νεόπτωχων του Μνημονίου, είναι αυτά ακριβώς που με ανυπόκριτο ζήλο τα στηρίζουν!
 Βεβαίως δεν έχουμε τίποτα με τους ενδεείς που οικονομούν τις δυσκολίες τους γυρνώντας δεξιά κι αριστερά. Τα έχουμε όμως με την επετειακή και κάπως(;) υποκριτική "ελεημοσύνη", την οποία μάλιστα επικουρεί άλλοτε η Αρχιεπισκοπή, άλλοτε διάφοροι θλιβεροί βλαχοδήμαρχοι κι άλλοτε πάλι όλοι μαζί.
 Υπενθυμίζουμε πάντως στους φιλάνθρωπους των τηλεοπτικών εορτών, ότι οι πεινασμένοι πεινούν 365 μέρες το χρόνο και σίγουρα δεν θα χορτάσουν την πείνα τους ούτε τα ξέκωλα ούτε οι ξεσκολισμένοι των κωλοκάναλων των Αθηνών...


  • Η υποκρισία και η ντροπή (Η βαρβαρότητα των "πολιτισμένων")

φωτο από την κηδεία των άτυχων κοριτσιών
 Την ώρα που ο διεθνής τύπος (στο κατόπι του και οι ημέτεροι αντιγραφείς) συγκλονίζονταν από τη δολοφονία των μαθητών στην Αμερική, στο μακρινό Αφγανιστάν 10 κορίτσια που μάζευαν ξύλα στο δάσος σκοτώθηκαν από μια βόμβα των συμμάχων μας. Η είδηση πέρασε-όσο πέρασε-στα ψιλά, διότι τα παιδιά του Αφγανιστάν-προφανέστατα-είναι λιγότερο παιδιά από τα δικά μας παιδιά. Και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση πρόκειται για τα επίχειρα της δυτικής νεύρωσης. Στην πρώτη τα παιδιά δολοφονούνται εξαιτίας μιας διαταραχής και στη δεύτερη μιας διαταραγμένης ιδεολογίας (σχόλιο ανιχνευτή: προσωπικά πιστεύω ότι αυτοί οι "άνθρωποι" που, μέσω των ανθρωποειδών κουστουμαρισμένων κι ένστολων "διεκπεραιωτών" τους, διαλύουν-οικονομικά και θεσμικά σε επίπεδο οργάνωσης των κοινωνιών-λαούς και δολοφονούν αμάχους ή τους καταδικάζουν σε ασιτία και αργά θάνατο από ιάσιμες στη Δύση ασθένειες, καταληστεύοντας τους φυσικούς πόρους των τόπων τους, ΔΕΝ έχουν καμιά στην ουσία ιδεολογία! Εκτός αν η αέναη συσσώρευση κέρδους επί πτωμάτων και η "αφροδισιακή" επίρρεια της απόλυτης εξουσίας και Ελέγχου μπορούν να θεωρηθούν ως κάποια μορφή ιδεολογίας...)
 
 Σας θυμίζουμε ότι από τότε που άρχισε η κατοχή του Αφγανιστάν, με το ευφάνταστο πρόσχημα της καταπολέμησης της...τρομοκρατίας (νέο σχόλιο ανιχνευτή: από τους πλέον, δηλαδή, επικίνδυνους και ψυχοπαθείς παγκόσμιους τρομοκράτες), οι δυνάμεις κατοχής της χώρας έχουν δολοφονήσει περίπου 80.000 αμάχους.
  Είναι προφανές ότι υποκρισία περισσεύει. Ευχόμαστε ολόκαρδα κάποτε να βρεθεί και η ντροπή.


Τα παραπάνω πάρθηκαν από το δωρεάν έντυπο άΠΕΙΡΟΣ χΩΡΑ ( www.manifestomag.gr )

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου