ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Φώτης Ραπακούσης


Πρόλογος Συλλέκτη

 Η μακραίωνη ιστορία της Ηπείρου γράφτηκε και με τα όπλα. Στην αρχαιότητα, όταν χρησιμοποιήθηκαν για τον επεκτατισμό και την επιβολή, φέρανε τελικά τη συμφορά' ολόκληροι αιώνες σκοτεινοί με απερίγραπτο ηθικό, πολιτιστικό και σε ανθρώπινες ζωές κόστος.
Στο Μεσαίωνα, χρησιμοποιήθηκαν για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων εγχώριων επίδοξων αυθεντών και της ακολουθίας τους. Ωστόσο, ακόμα και υπό το κάλυμμα αυτονομιστικών πειραμάτων, φέρανε πάλι την καταστροφή, εδραιώνοντας την ξενική και τελικά την οθωμανική κατάκτηση. Προσωπικά, ως συλλέκτη και δημιουργό της συλλογής με συγκίνησε μια άλλη πλευρά της χρήσης των όπλων η χρήση τους ενάντια σε κάθε είδους δεσμά. Σκοπός μου είναι η προβολή αγωνιστικού μηνύματος για την ελευθερία, την ειρήνη και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Στα προεπαναστατικά κινήματα, στα κλέφτικα σώματα, στους αγώνες του Σουλίου, στις Ηπειρωτικές εξεγέρσεις του 19ου αιώνα, στον απελευθερωτικό αγώνα του 1912 - 13, στο "ΟΧΙ" του Ελληνικού λαού το 1940 - 41 ενάντια στο φασισμό, το ναζισμό και την εθνική αντίσταση, η χρήση των όπλων φαντάζει αποδεκτή έχοντας συμβάλει στις πιο δικαιωμένες στιγμές του λαού μας. Διαφορετικά, για μένα, τα παλαιά όπλα είναι θλιβερά, τα σύγχρονα αποτρόπαια και μισητά. Με αυτή τη θεώρηση αναπόφευκτα στη συλλογή αποκτούν θέση και τα εργάτης ειρήνης.
Ιδιαίτερα, η Ηπειρωτική ασημουργία, που πέρα από τη γενικότερη σημασία της για την περιοχή, με τη χρήση της στα όπλα, καλύπτοντας τις επιφάνειες τους, αποκαλύπτει ρόλους και τα μεταλλάσσει σε κοσμήματα, χωρίς να αναιρεί την χρηστική τους αξία.
Το κτίριο που στεγάζεται η συλλογή είναι το παλαιό Ιεροδιδασκαλείο (μεντρεσές) των Οθωμανών.
Χτίστηκε στις αρχές του 17ου αιώνα αι και αποτελείται από τη βασική αίθουσα διδασκαλίας και βιβλιοθήκης - η μόνη που αξιοποιείται σήμερα για την έκθεση, δώδεκα κελιά για τη διαμονή των μαθητών και βοηθητικούς χώρους.
Εντάσσεται στο σύμπλεγμα οθωμανικών κτισμάτων στη δυτική ακρόπολη του Κάστρου των Ιωαννίνων.
Η συλλογή μου αποτελείται από 5.000 αντικείμενα έκτων οποίων τα 800 αναφέρονται στην πολεμική τέχνη και τα υπόλοιπα είναι λαογραφικό υλικό, κοσμήματα αργυροχοΐας και είδη αγγειοπλαστικής.
Είναι το αποτέλεσμα 30χρονης συλλεκτικής προσπάθειας. Προοδευτικά θα εκτεθεί και η υπόλοιπη συλλογή στα κελιά του Ιεροδιδασκαλείου.


Αριστουργήματα της ηπειρωτικής αργυροχρυσοχόΐας. Οι Ηπειρώτες τεχνίτες, εκτός από τα έργα της ειρήνης (κοσμήματα, πόρπες, σταυροί, φυλαχτά, κιουστέκια κ.λπ.) διακοσμούσαν και τα όπλα με αχάτες ημιπολύτιμους λίθους και κοράλια. Φιλοτεχνούσαν σ' αυτά εικόνες από το φυτικό κόσμο και το ζωικό βασίλειο δημιουργώντας συχνά αριστουργήματα, που πολλές φορές το όπλο γινόταν κόσμημα, χωρίς ν' αναιρείται η χρηστική του αξία.




  Ηπειρώτικα ασημένια κοσμήματα. (Κιουστέκια, πόρπες, τεπελίκια, βραχιόλια, χαϊμαλιά - φυλαχτά).

 ευχαριστουμε αυτον τον ανθρωπο που αγωνιστηκε μαζι μας
 http://www.museumrapakousis.gr/index.php?name=Visitor

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου