ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

"Συναντώντας αξιοσημείωτους ανθρώπους"

Μια ξεχωριστή ταινία (του σκηνοθέτη και σπουδαίου θεατράνθρωπου Πήτερ Μπρουκ) στηριγμένη στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό βιβλίο του (ελληνικής καταγωγής) μεγάλου πνευματικού δασκάλου και μύστη Γ.Ι. Γκουρτζίεφ, που επηρέασε όσο λίγοι τη διανόηση του 20ου αιώνα (1866- 1969) και με ελάχιστα λόγια γύρω απ'αυτόν-μια πρώτη γνωριμία:
 Η βασική του θέση και διδασκαλία είναι ότι ο άνθρωπος, κατά τη διάρκεια του βίου του, ζει σχεδόν καθ' ολοκληρία μηχανικά, χωρίς να έχει πραγματική γνώση ούτε της εξωτερικής, αλλά κυρίως της εσωτερικής του πραγματικότητας. Από αυτή την κατάσταση, που του αφαιρεί το δικαίωμα να εξυψωθεί σε ανώτερη πνευματική κατάσταση, ο άνθρωπος μπορεί να δραπετεύσει μέσω της συνειδητής προσπάθειας.
 Το σύστημά του το ονόμασε «Τέταρτο Δρόμο», σε αντιδιαστολή με τους τρεις ήδη υπάρχοντες γνωστούς παραδοσιακούς δρόμους προς την πνευματική ολοκλήρωση, του φακίρη, του μοναχού και του γιόγκι. Ο δρόμος αυτός προς την αυτογνωσία δεν απαιτεί να αποσυρθεί ο άνθρωπος από τη συνηθισμένη του ζωή. Δεν έχει καθορισμένη μορφή και πρώτα απ' όλα θα πρέπει να τον ανακαλύψει κανείς. Συνδυάζει την εργασία ταυτόχρονα και στο σώμα και στο συναίσθημα και στο νου. Η μέθοδός του, η "Εργασία στον εαυτό", στηρίζεται στη μουσική, τους "ιερούς χορούς", τις διαλέξεις και την ομαδική δουλειά.

Ενημερωθείτε περισσότερο για τον "αξιοσημείωτο" εκείνο άνθρωπο: http://www.gurdjieff.org.uk/gs8grk.htm

Για να βγουν οι ελληνικοί υπότιτλοι στην ταινία κλικάρετε, δεξιά στη μπάρα του βίντεο, το πλήκτρο cc κι επιλέξτε "ελληνικά"




Διευκρινιστικά σχόλια του χρήστη που μεταφόρτωσε το βίντεο στο youtube:

 Η ταινία που γυρίστηκε με βάση το βιβλίο, από τον γνωστό σκηνοθέτη Πήτερ Μπρουκ, το 1979, ακολουθεί τον Γκουρτζίεφ στα ταξίδια του στην Κεντρική Ασία και ξετυλίγει όλη τη διαδρομή του για την απόκτηση της πραγματικής γνώσης..
Η ταινία βραβεύτηκε το 1979 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Για τον Πήτερ Μπρουκ ο Γκουρτζίεφ ήταν η σπουδαιότερη προσωπικότητα του 20ου αιώνα.
 Ξετυλίγονται οι αναμνήσεις του Γκουρτζίεφ, σχετικά με διάφορους «αξιόλογους ανθρώπους» που έχει συναντήσει, ξεκινώντας με τον πατέρα του. Οι συναντήσεις περιλαμβάνουν τον Αρμένιο ιερέα Pogossian, το φίλο του Soloviev, τον Πρίγκιπα Lubovedsky, έναν Ρώσο πρίγκιπα με μεταφυσικά ενδιαφέροντα, και άλλους. Ο Γκουρτζίεφ αφηγείται τα κατορθώματά τους, ενώ παράλληλα ξετυλίγει τις προσωπικότητες αυτών των εκπληκτικών μορφών.
 Κατά τη διάρκεια της περιγραφής των χαρακτήρων, ο Γκουρτζίεφ εντάσσει τις ιστορίες τους στην ιστορία των δικών του ταξιδιών και σε μια συνολική αφήγηση, στην οποία τους βάζει να συνεργάζονται για τον εντοπισμό πνευματικών κειμένων. Αποκαλεί αυτή την ομάδα "Αναζητητές της Αλήθειας". Οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκουν όντως την «αλήθεια», στη μορφή κάποιου πνευματικού πεπρωμένου. Εκείνος, ανακαλύπτει ένα χάρτη της Αιγύπτου «προ-άμμου» και τα αποδεικτικά στοιχεία της Αδελφότητας Sarmound, φερόμενη ως φύλακα της αρχαίας σοφίας, που χρονολογείται τεσσεράμισι χιλιάδες χρόνια πριν. Ανεβαίνει στα Ιμαλάια, ακολουθεί το Νείλο και οδηγείται με κλειστά μάτια σε ένα μυστηριώδες μοναστήρι. Στις συναντήσεις του με δερβίσηδες, μοναχούς και φακίρηδες, ο Γκουρτζίεφ αποκτά τη σοφία που επιζητεί.
 Η βασική του άποψη είναι ότι οι άνθρωποι ζουν τη ζωή τους κοιμισμένοι, χωρίς καμία αίσθηση του εαυτού τους και ως εκ τούτου συμπεριφέρονται σαν μηχανές.
 Μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα στην εποχή του, ο Γκουρτζίεφ ενέπνευσε βαθιά αγάπη και πίστη στους μαθητές του, αλλά δέχτηκε εμπαιγμό από τους σκεπτικιστές.
 Ένα έργο, πλημμυρισμένο από μια συναρπαστική αίσθηση του τι σημαίνει να ζει κανείς στο έπακρο, με συνείδηση​​, με σκοπό, με την καρδιά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου