ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2024

Εδώ είμαστε πολιτισμένοι...

 ...και οι πολυσυζητημένες υιοθεσίες παιδιών από "τριτοκοσμικές χώρες", του προωθούμενου "αμαρτωλού νομοσχεδίου" , δεν θα γίνονται, ευτυχώς, με τέτοιες μεθόδους (για να ... ηρεμήσουν και κάποιοι που χωρίς δεύτερη σκέψη σπεύδουν να καταδικάζουν χωρίς να αρθρώνουν στην ουσία συγκροτημένο λόγο, με αδυναμία συχνά σε θρησκειολογικού τύπου ρητορεία κι ας μην είναι...ιεράρχες):

Απόσπασμα από την "ιδιόρυθμη" ταινία "Bruno", με πρωταγωνιστή τον πληθωρικό Sacha Baron Cohen που υποδύεται τον ομώνυμο προβληματικό gay χαρακτήρα. Στο παραπάνω clip εμφανίζεται με ένα μωράκι που υιοθέτησε από την Αφρική και, όπως γράφεται και στην περιγραφή του video στο youtubeπροκαλεί "τον όλεθρο" στο γνωστό Jerry Springer Show. Διότι "η ασεβής αίσθηση του χιούμορ του Μπρούνο βρίσκεται στο επίκεντρο καθώς ξεπερνά τα όρια των κοινωνικών κανόνων και δοκιμάζει τα όρια του ανυποψίαστου Τζέρι Σπρίνγκερ και του κοινού του". 

Πέρα από το κωμικό στοιχείο το οποίο μπορεί να περιέχεται σε μια σατιρική ταινία που θέλει να στηλιτεύσει καταστάσεις και πράγματα ή να προβληματίσει με τον δικό της τρόπο (και που ουκ ολίγες φορές δύναται να ξεπεράσει ηθελημένα τα όρια και...της γελοιότητας!), μια ... αφελής σκέψη "γαργαλάει" το μυαλό μας... Με αφορμή τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό σε αυτή τη χώρα όσον αφορά την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, τύπου "δυο μπαμπάδων" ή "δυο μαμάδων". Αφού, ωστόσο, πρώτα να το ξεκαθαρίσουμε: κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει το ενδεχόμενο ότι μπορεί να έχουν τις πιο ευγενείς προθέσεις και να είναι σε θέση να προσφέρουν απεριόριστη αγάπη και υπεύθυνη φροντίδα σε ένα παιδάκι, σε συνδυασμό με προσεκτική και συνάμα επιδέξια από κάθε άποψη διαχείριση των εύλογων ερωτήσεων και συγκρίσεων που αναπόφευκτα θα προκύψουν όταν το παιδί θα αρχίσει "να χαρτογραφεί" και να ερμηνεύει τον κόσμο καθώς μεγαλώνει...  Ωστόσο, η απορία μας, καλώς ή κακώς, είναι αυτή:

Έχει γίνει ποτέ κάποια σοβαρή επιστημονική έρευνα, υπάρχει κάποια δημοσίευση (ας μην αναφερθούμε σε υποψία βιβλιογραφίας, έστω στοιχειώδους) με το κύρος της επιστήμης της ψυχολογίας, που να μελετάει, να περιγράφει, να αναλύει τις όποιες μικρές ή και μεγάλες συνέπειες που υπάρχουν, εάν υπάρχουν (εμβαθύνοντας σε αυτές, με οδηγό την επιστημονική δεοντολογία κι όχι τις όποιες πολιτικές σκοπιμότητες); Συνέπειες στην ψυχολογία παιδιών που μεγαλώνουν σε οικογένειες όπου οι αρχέγονης δομικής σημασίας όροι "πατέρας" και (ακόμη περισσότερο) ο τόσο-πώς να το θέσουμε; ... νευραλγικός και θεραπευτικός σαν αέναο χάδι του ζωοδότη ήλιου όρος "μητέρα" , γίνονται...ένα και το αυτό; Καθώς ουσιαστικά παύουν να παίζουν τον σημαντικό αρχετυπικό ρόλο που έχουν στην εύθραυστη ισορροπία της διαμόρφωσης μιας υγιούς διανοητικά και ψυχικά προσωπικότητας, κατά τη δύσβατη και γεμάτη "κακοτοπιές" και από συχνά καλυμμένη επιβουλή πορεία από την παιδική στην ενήλικη ζωή... Και καθώς, πιστεύουμε, στη συμβιωτική σχέση μέσα σε μια οικογένεια με δυο γονείς του ίδιου φύλου καταργούνται ως όροι, με ό,τι αυτό μπορεί (;) να συνεπάγεται... 

 Όσο περιεκτικά ή, κυρίως, διαισθητικά προσπαθήσαμε να το προσεγγίσουμε κι ας μην έχουμε πτυχία ψυχολογίας...

από εμάς

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου