ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2022

"Γιατί οι γιατροί δεν μιλούν..."



Γράφτηκε από γιατρό. Αυτό πρέπει να το διαβάσουν όλοι. Οδεύουμε προς μια τέλεια καταιγίδα με κλιμακούμενες ανάγκες υγείας και έλλειψη γιατρών λόγω του τρόπου με τον οποίο τους αντιμετωπίζουμε.

*του Steve Kirsch*

”Αγαπητέ Steve,

Ρωτάς γιατί οι γιατροί σιωπούν. Οι ηλεκτρονικοί ιατρικοί φάκελοι (EMR) είναι μια βαριά μπάλα με αλυσίδα για τους γιατρούς. Παρακολουθούμαστε μέσω αυτών. Όταν έγραψα μια συνταγή για ιβερμεκτίνη σε μία ασθενή (σ.σ. ΘΥΜΗΣΟΥ εδώ Περί της "αξιοποίησης" της πάμφθηνης (και γι' αυτό απαγορευμένης) ιβερμεκτίνηςΆλλος ένας νομπελίστας που λέει τα πράγματα με το όνομά τους για τους "Φρουρούς"...), με ενημερωμένη συγκατάθεση (είχε εμβολιαστεί), έλαβα 5 επιστολές που απειλούσαν την ιατρική μου άδεια, τα προνόμιά μου στο νοσοκομείο και τα ασφαλιστικά συμβόλαιά μου. Δεν θα είχα λάβει 5 γράμματα, ακόμη και αν σκότωνα κάποιον από αμέλεια ή από κακή πρακτική. Αν μου αφαιρέσουν την άδεια, δεν θα μπορώ πλέον να βοηθήσω τους ασθενείς μου.

Μιλάω με ασθενείς κατ' ιδίαν, αλλά το να μιλώ ανοιχτά θα κατέστρεφε την οικογένειά μου. Έχω παιδιά. Ειλικρινά, έχω δει ότι οι ασθενείς θέλουν να ρισκάρω τον εαυτό μου για αυτούς, αλλά είναι εντελώς απρόθυμοι να υποστηρίξουν τον γιατρό τους. Ο πληθυσμός είναι τεμπέλικος.

Μπορώ να σώσω τη ζωή σου, αλλά πληρώνομαι λιγότερο για τη δουλειά μου από κάποιους κομμωτές. Η εκπαίδευσή μου δεν εκτιμάται από την κοινωνία, όπως υποστηρίζεται από την άνοδο του “παρόχου προηγμένης πρακτικής”. Έχω σχεδόν τελειώσει με το επάγγελμά μου. Ελπίζω να αποσυρθώ τα επόμενα 1-3 χρόνια, δεκαετίες πριν από ότι είχα σχεδιάσει. Μου αρέσει αυτό που κάνω, αλλά δεν μπορώ να αντέξω άλλο αυτό το τοξικό και κατεστραμμένο σύστημα. Αυτός είναι ο λόγος που τόσοι πολλοί έχουν συνταξιοδοτηθεί τα τελευταία δύο χρόνια και αυτή η τάση θα συνεχιστεί.

Επισυνάπτω το πιο πρόσφατο τιμωρητικό νομοσχέδιο της Καλιφόρνια για τους γιατρούς. Δεν ακούω κατακραυγή. Είπα στους ασθενείς μου πριν από περισσότερο από ένα χρόνο ότι το εμβόλιο δεν θα τους εμπόδιζε να κολλήσουν την COVID. Δεν μελετήθηκε ποτέ για να κάνει κάτι τέτοιο. Διάβασα όντως τις μελέτες. Αυτό φυσικά ονομάστηκε “παραπληροφόρηση”, αλλά τώρα έχει αποδειχθεί ότι είναι αλήθεια…

Ποιος θα είναι ο τσάρος της αλήθειας για την υγειονομική περίθαλψη; Πώς μπορώ να συνεχίσω; Μου μένει να υποθέσω ότι ο πληθυσμός θέλει η κυβέρνηση να καθοδηγεί την υγειονομική περίθαλψή του. Αυτό είναι στην πραγματικότητα το σχέδιο. Προβλέπω πως το σύστημα υγείας θα κοινωνικοποιηθεί μέσα στα επόμενα 5 χρόνια. Και ο πληθυσμός θα συγκλονιστεί. Κανείς δεν δίνει σημασία…

Σε ευχαριστώ για όλα όσα κάνεις και σου εύχομαι καλή τύχη. Νιώθω ότι είσαι ο Δαυίδ εναντίον του Γολιάθ”.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου