ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2022

Ο πόλεμος κατά των ανεμβολίαστων έχει χαθεί - Covid-19


 {Και κάτι από εμάς, τους ανεμβολίαστους και από την πρώτη κιόλας στιγμή κάθε άλλο παρά εύπιστους στο έτσι κι αλλιώς, απ' όπου κι αν το έψαχνες (αν δεν ανήκες στην κατηγορία των "too much TV") γεμάτο χάσματα και κενά λογικής, όλο αφήγημα :  Προχωράμε !  ΚΑΙ ΘΥΜΗΣΟΥ:  Ο Νομπελίστας Ιατρικής Καθηγητής Luc Montagnier/Λικ Μοντανιέ στη Βουλή του Λουξεμβούργου: αυτά δεν είναι εμβόλια. Είναι δηλητήρια. Είναι μια καμπάνια marketing για να πουλήσουν και να επιβάλουν προετοιμασίες που σκοτώνουν. Σκοτώνουν ευτυχώς όχι όλον τον κόσμο αλλά ηλικιωμένους αλλά και πιο νέους αθλητικούς κ.α Επικαλέστηκε τον Ιπποκράτη ”Primum non nocere ”πρώτα, μην βλάπτεις”.Το mRNA επιτρέπει τη μεταγραφή του μηνύματός του εντός ολόκληρου του σώματος, ανεξέλεγκτα! Είναι ο ίδιος μεγάλος επιστήμονας που πριν πεθάνει, τον Φεβρουάριο που μας πέρασε, είχε δηλώσει ότι "οι ανεμβολίαστοι θα σώσουν τον κόσμο"...! Για όσα φοβερά και τρομερά συνέβησαν (εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας!) στην "Εδέμ της Pfizer", το φασιστικού τύπου "υγειονομικό στρατόπεδο" της Αυστραλίας έχουμε κάνει πολλές αναφορές, η τελευταία εδώ: ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ! }


Ο πόλεμος κατά των ανεμβολίαστων έχει χαθεί

Πρόλογος: Αυτό είναι ένα άρθρο γνώμης του εμβολιασμένου Αυστραλού συγγραφέα Peter Chris μεταφρασμένο στα γερμανικά. Αυτή είναι μια προσαρμογή του αρχικού άρθρου της Susan Dunham από τον Καναδά, What We Learned From Hating the Unvaccinated.

Αν ο Covid ήταν πεδίο μάχης, θα ήταν ακόμα ζεστό από τα σώματα των μη εμβολιασμένων. Ευτυχώς, η πίεση μειώνεται και οι δύο πλευρές του πολέμου επιστρέφουν στη νέα κανονικότητα.

Οι ανεμβολίαστοι είναι οι ήρωες της τελευταίας διετίας γιατί μας επέτρεψαν σε όλους να έχουμε μια ομάδα ελέγχου στο μεγάλο πείραμα και να δείξουμε τις ανεπάρκειες των εμβολίων κατά του Covid. Οι ανεμβολίαστοι φέρουν πολλές ουλές μάχης και τραυματισμούς, καθώς είναι οι άνθρωποι που προσπαθούσαμε να σπάσουμε ψυχικά, ωστόσο κανείς δεν θέλει να μιλήσει για το τι τους κάναμε και τι έχουν αναγκάσει την «επιστήμη» να αποκαλύψει.

Γνωρίζαμε ότι η φθίνουσα ασυλία των πλήρως εμβολιασμένων μοιράζεται το ίδιο προφίλ κινδύνου με την μη εμβολιασμένη μειονότητα στην κοινωνία, και ωστόσο τους έχουμε επισημάνει για ειδική δίωξη. Είπαμε ότι δεν το έκανανέκανε το σωστό για το κοινό καλό«Με την παράδοση του σώματός τους και της ιατρικής αυτονομίας τους στο κράτος.

Πολλοί από τους λεγόμενους ειδικούς υγείας και πολιτικούς στην Αυστραλία παραδέχτηκαν ότι ο στόχος ήταν να καταστήσουν σχεδόν αδύνατη τη ζωή των μη εμβολιασμένων, κάτι που ενισχύθηκε πολλαπλά από τον συλλογικό όχλο, με τον αγώνα να φτάνει στο χώρο εργασίας, μεταξύ φίλων και κοινοτήτων. μεταφέρονται στην οικογένεια. Σήμερα, η σκληρή αλήθεια είναι ότι τίποτα από αυτά δεν ήταν δικαιολογημένο καθώς γρήγορα περάσαμε από τη δικαιοσύνη στην απόλυτη σκληρότητα. Μπορούμε να κατηγορήσουμε τους ηγέτες μας και τους ειδικούς της δημόσιας υγείας για την ώθηση, αλλά κάθε άτομο στην κοινωνία πρέπει να λογοδοτήσει για το ότι έπεσε στην παγίδα που είχε στρωθεί καλά. Το κάναμε γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η αντίσταση βάσει αρχών είναι ανεκτίμητη όταν πρόκειται για ό,τι μπαίνει στο σώμα μας, και έχουμε ξεγελαστεί πιστεύοντας ότι άλλο αναποτελεσματικό εμβόλιο φταίει ο μη εμβολιασμένος και όχι η μη εμβολιασμένη τοξική πολιτική των αναποτελεσματικών εμβολίων.

Απολαύσαμε την ευχαρίστηση να εξοντώσουμε τους ανεμβολίαστους γιατί μετά από μήνες καραντίνας που ενορχηστρώθηκαν από πολιτικούς που τρελάθηκαν από την εξουσία, ένιωθα καλά που υπήρχε κάποιος να κατηγορήσει και να καεί στην πυρά. Πιστεύαμε ότι είχαμε τη λογική, την αγάπη και την αλήθεια με το μέρος μας, οπότε το να ευχηθούμε θάνατο σε ανεμβολίαστους ήταν εύκολο. Όσοι κοροϊδεύαμε τους ανεμβολίαστους το κάναμε επειδή ντρεπόμασταν για το θάρρος και τις αρχές τους και δεν πιστεύαμε ότι οι ανεμβολίαστοι θα περνούσαν αλώβητοι, και φτιάξαμε σάκους του μποξ στα ντουλάπια. Ο Lambie, ο Carr, ο Chant, ο Andrews, ο McGowan, ο Gunner και οι εκατοντάδες άλλοι ερμηνευτές σε εξέχοντες ρόλους πρέπει να λογοδοτήσουν για τη δημόσια δυσφήμηση των ανεμβολίαστων και την τροφοδοσία των θυμωμένων όχλων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ο όχλος, οι μασκοφόροι Ναζί και οι μαθητές του εμβολιασμού ντροπιάστηκαν «ποντάροντας» ενάντια στους ανεμβολίαστους, γιατί οι εντολές είχαν μόνο τη δύναμη που τους δώσαμε. Δεν ήταν η συμμόρφωση που τερμάτισε την κυριαρχία της Big Pharma, του Μπιλ Γκέιτς και των πολλών οργανώσεων του, και του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ... Ήταν ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ στους ανθρώπους που προσπαθήσαμε να φέρουμε σε δύσκολη θέση, να γελοιοποιήσουμε, να γελοιοποιήσουμε και να γκρεμίσουμε .

Πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε να νιώθουμε κάποια εσωτερική ευγνωμοσύνη για τους ανεμβολίαστους επειδή πήραμε το δόλωμα και τους μισήσαμε επειδή η επιμονή και το θάρρος τους μας αγόρασαν το χρόνο να συνειδητοποιήσουμε ότι κάναμε λάθος.

Έτσι, εάν αποκατασταθούν ποτέ οι κανονισμοί εμβολιασμού για τον Covid ή οποιαδήποτε άλλη ασθένεια ή ιό, ελπίζουμε ότι περισσότεροι από εμάς θα είμαστε σε εγρήγορση και θα συνειδητοποιήσουμε τον αναδυόμενο αυταρχισμό, αδιαφορώντας για την ευημερία μας και θα ενδιαφέρονται περισσότερο για την εξουσία και τον έλεγχο. Ο πόλεμος ενάντια στους ανεμβολίαστους έχει χαθεί και γι' αυτό θα πρέπει να είμαστε όλοι πολύ ευγνώμονες.

Εδώ είναι αυτά Αρχικά από τη Susan Durham και το Διασκευή του Peter Chris.


ο δανειστήκαμε από ΕΔΩ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου