ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 15 Ιουνίου 2021

Άποψη

Mου ζήτησες φίλε μου τη γνώμη μου για όσα αναφέρονται σε αυτό το βίντεο που μου έστειλες και κατ'επέκτασιν για όλα αυτά τα αδιανόητα -συμφωνώ με τον όρο που χρησιμοποίησες- τα οποία συμβαίνουν σε Ελλάδα και εξωτερικό και έχουν φρικάρει όλους τους υγιώς σκεπτόμενους ανθρώπους.

Δεν θέλω να πω πολλά, εξάλλου έχεις καλύψει σε μεγάλο βαθμό εσύ το ζήτημα.  Εφόσον με ρωτάς, εγώ θα το θέσω κάπως έτσι. Έχουμε έναν ολόκληρο κρατικό μηχανισμό που με συνέπεια και ευρηματικότητα παραπλανά κι επικινδύνως αποπροσανατολίζει τη μάζα. Και όχι μόνο σε ζητήματα υγειονομικού και κοινωνικού αλλά και οικονομικού ενδιαφέροντος, όπου ελάχιστα ακούγονται από λαλίστατα ΜΜΕ. Προσεκτικά δες και τελευταία την ξαφνική κι αδικαιολόγητη κατακόρυφη αύξηση των τιμών τροφίμων και καυσίμων και συμπέρανε τι μπορεί να συνεπάγεται για το άμεσο μέλλον.. Ένας μηχανισμός από τα πάνω που εκβιάζει τους από κάτω με διαρκή ζήλο κι απειλεί, προσπαθώντας να επιβάλλει στα "υποκείμενα των πειραμάτων" της αυθαιρεσίας του ένα είδος επικίνδυνου παιχνιδιού, θα'λεγες πιθανώς κι εσύ όπως σχεδόν η ρώσικη ρουλέτα. Μέσα στους κόλπους μιας ξετιναγμένης οικονομίας και αγωνιώδους προσπάθειας επιβίωσης που καθίσταται δυσεπίλυτος γρίφος. Και δεν λένε οι πολιτευτές και αντιπολιτευόμενοι υποστηρικτές και οι "ακαταδίωκτοι ει-δικοί" τους να σταματήσουν να ξεπέφτουν σε φαιδρές αντιφάσεις και τρανταχτές ανακολουθίες θεωριών και δεδομένων, υποσχέσεων κι αναιρέσεων και τελικά να φλερτάρουν με την παρανομία και την προκλητική παρατυπία. Ευρισκόμενοι θα' λεγες σε παροξυσμό, ο οποίος μοιάζει επειγόντως να χρειάζεται ψυχοφαρμακευτική αγωγή. Κι όλα αυτά σε βάρος όλων εκείνων για τους οποίους και δηλώνουν πως -από θεσμοθετημένες θέσεις και με θεσμικούς ρόλους- υπηρετούν και προστατεύουν τα συμφέροντά τους. Κατά πόσο λοιπόν όλος αυτός ο μηχανισμός -οι επικεφαλείς, οι κάθε λογής και ιδιότητας συνεργάτες κι όργανά τους, αλλά και τα μεγάλα αφεντικά τους-  με παθολογική ροπή στις ακατανόητες για τον απλό άνθρωπο συμπεριφορές κι αδιαφανείς διεργασίες,   διαφέρει από την οικογενειακή οργάνωση", μπορείς να την πεις κι "επιχείρηση"; Που αφορούσε την εντυπωσιακά ρεαλιστική ερμηνεία του σπουδαίου και μακαρίτη πια ηθοποιού, που έγραψε ιστορία ως αρχετυπική φιγούρα μιας "ιδιαίτερης κάστας" ανθρώπων στην περίφημη ταινία του Κόπολα "Ο νονός"; -"The Godfather". Κι εφόσον υπάρχουν έντιμοι άνθρωποι που υπηρετούν τη Δικαιοσύνη και την αμερόληπτη εφαρμογή των θεμελιωδών αρχών της, ανεξαρτήτως κοινωνικής ή πολιτικής θέσης των επίδοξων καθώς κι αποδεδειγμένα παραβατών, πιστεύω ότι δεν θα πρέπει πια να περιορίζονται σε σωστές επισημάνσεις. Αλλά, εαν το κρίνουν πλέον απαιτούμενο, να αναλάβουν και την αναγκαία δράση. Όταν βλέπουν πρακτικές που ξεφτιλίζουν την ανθρώπινη υπόσταση -εγκλεισμός άκριτα παρατεταμένος και καταστροφικός για εισοδήματα και ψυχοσύνθεση ενηλίκων και ανηλίκων, χωρίς σοβαρή επιστημονική τεκμηρίωση και λυσσαλέες προσπάθειες για άκρως διχαστική κοινωνικά "υποχρεωτικότητα" μη δοκιμασμένων ως τώρα ιατρικών πράξεων- και επιχειρούν να επιβάλλουν ένα status μη αναστρέψιμο και σαφέστατα δυστοπικό. Κι αναφέρομαι και στις ζοφερές εξελίξεις στα εργασιακά και τη συρρίκνωση παράλληλα των θεμελιωδέστερων ελευθεριών. Κονιορτοποιώντας την με κόπους και αίμα "κατοχυρωμένη νομικά" έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αν βέβαια νόμοι και θεσμοί εξακολουθούν να υφίστανται ως έμπρακτες έννοιες και να διατηρούν ισχύ και δεν είναι μόνο άυλες και δίχως κανένα αντίκρισμα οντότητες. Κι αν τελικά ισχύει όλο και πιο καθημερινά και καταλυτικά ένα δυστυχώς αρνητικό συμπέρασμα, ας αλλάξει κι επίσημα ο προσδιορισμός του πολιτεύματος! Με αυτήν τη διαρκή μα και βήμα-βήμα πιο ολοκληρωτική ανατροπή του στην πράξη. Θα είναι και πιο "straight" φάση, μέσα σε μια όλο και περισσότερο τραγελαφικά "ερμαφρόδιτη" κυρίαρχη συνθήκη, η οποία "δεν έχει άντερα" -ή τελικά και την ισχύ, τουλάχιστον ακόμα- να ομολογήσει, δίχως αχρείαστα πια ενοχικά σύνδρομα, την αληθινή ταυτότητά της. Κερδίζοντας και κατά κάποιο τρόπο την, σύσσωμη μία φορά, παραδοχή της ειλικρίνειας! Από φίλους, θύματα κι εχθρούς.

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου