ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2021

The place is here and the time is now. Have always been.

- Ο κόσμος έλεγε ότι η Γη ήταν επίπεδη, οπότε η Γη ήταν επίπεδη. Μετά είπαν ότι η Γη ήτανε στρογγυλή και η Γη έγινε στρογγυλή.

- Μα η γη είναι στρογγυλή!

- Απόδειξέ το.

-Η επιστήμη το απέδειξε.

- Η επιστήμη; Και ποιος την κατανοεί; Αν αρκετά άτομα μιλούν για κάτι αυτό γίνεται δεδομένο. Μετά το βάζουν στα βιβλία και τότε το βιβλίο γίνεται δεδομένο. Έτσι παγιώνεται.Τότε κανείς δεν το καταλαβαίνει πια ούτε το αναφέρει. Ξέρεις τι μου έλεγε η γιαγιά μου; Ότι όλα τα προβλήματα θα εξαφανίζονταν σε μια γενιά, αν κάθε παιδί μεγάλωνε ξεχνώντας όσα του δίδαξαν. Ό,τι δεν βγάζει νόημα, ό,τι έχει διδαχθεί τόσες φορές που παγιώνεται. Τότε, θα ζήσουμε σε έναν κόσμο όπου κανείς δεν θα πεινάει κι όπου όλοι θα είναι ίσοι.

Διάλογος από την αξιοπρόσεκτη αλληγορική ταινία επιστημονικής φαντασίας "Awake" -Aφύπνιση- του 2021.

Αυτό που γνωρίζω είναι τα επιεικώς ελάχιστα πράγματα που ξέρω μπροστά στα τόσα άπειρα που δεν ξέρω, σταγόνες μόνο

"γνώσεων" μέσα σε έναν ωκεανό. Αυτό που σίγουρα γνωρίζω είναι ότι μόνο η ακόρεστη λαχτάρα για την Αλήθεια και η διαρκής περιέργεια που συμβαδίζει με την εκστατική διαίσθηση αλλά και τη σύνεση στην ατραπό, είναι ο μόνος δρόμος για να δραπετεύσω από τη βάσανο της σαδιστικά επαναλαμβανόμενης ψευδαίσθησης. Για να καταφέρω - κι όχι σε κάποια μελλοντική ενσάρκωση, αν υφίσταται- να  βγω έξω από τα βαθιά σκοτάδια της Πλατωνικής Σπηλιάς. Και να αντικρίσω τον Πραγματικό Κόσμο με τα κατάλληλα "μάτια". Με βλέμμα που στηρίζεται στην Παρατήρηση για να προεκταθεί δονούμενο στην Κατανόηση που οδηγεί στην Υπέρβαση.

Ένα παγιωμένο στη σύλληψή του σύμπαν είναι ένα στατικό σύμπαν, μία αστειότατη ψευδαίσθηση. Έτσι και μία επιστήμη στατική και παγιωμένη -ή παγωμένη- είναι μια μη δυναμικά εξελισσόμενη επιστήμη και άρα μία καταστροφική ψευδαίσθηση, μία κακόγουστη φάρσα κενή ουσίας.

Τι λες κι εσύ; 

Να φτύσουμε γελώντας πάνω σε κάθε αυθεντία. Να βραχυκυκλώσουμε κάθε βραχυκύκλωμα στην πορεία μας που καθηλώνει την ελευθερία κίνησης κι επιλογής, που μπλοκάρει την ροή, την ανακαλυπτικότητα και ενοποιητικότητα, τις υπερβάσεις της ίδιας της εξελικτικής μας πορείας ως είδος. Να βάλουμε φωτιά να κάψουμε κίβδηλες επιγραφές και τις εκ του παν-μ-πόνηρου αφηγήσεις που τείνουν να παγιωθούν. Να θρυμματίσουμε τον Πάγο που καλύπτει τα εύφορα εδάφη της Ύπαρξης. Να κάνουμε θραύση! 

Ο τόπος είναι εδώ και ο κατάλληλος χρόνος τώρα. Πάντα ήταν.

Ο Ένοικος...

Σκέψου πόσο ανόητος φαίνεσαι, όταν λες -αν δεν το δω μα τα μάτια μου δεν το πιστεύω- και άλλες ανάλογες μεγαλοστομίες, ειδικά όταν όλα όσα παπαγαλίζεις είναι λόγια άλλων, που δεν είδες ποτέ και δεν μπορείς να είσαι καν σίγουρος, πως αυτοί τα είπαν, ή αν καν υπήρξαν με σιγουριά! Και αυτό το «αν δεν το δω με τα μάτια μου …» αποκλείει τους τυφλούς απ’ την γνώση; Είδες ΕΣΥ ό,τι η γη είναι στρογγυλή … με τα μάτια σου; Πού το ξέρεις ό,τι είναι στρογγυλή αφού δεν την είδες;
Αν τα μάτια σου σε κοροϊδεύουν -ειδικά αν δεν έχεις καλλιεργήσεις τον εγκέφαλο σου, γιατί με τον εγκέφαλο βλέπεις και όχι με τα μάτια- σκέψου σε τι πέλαγος άγνοιας κολυμπάς όταν αυτά που καλλιεργούν το εγκέφαλο δεν είναι και τόσο σίγουρο … ό,τι είναι έτσι όπως λέγονται ! Semely Lomax

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου