ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 1 Μαΐου 2021

Eρωτικό σε ντιμινουέντο*




        Αδράττοντας ένα αστέρι

Η αγαπημένη σου Δουλτσινέα
θα ήθελες να έχει 
λίγο από τη γοητευτική μελαγχολία της σελήνης
και λίγο από την πιο δυνατή λάμψη του ήλιου.
Να σε θαμπώνει χωρίς να σε καίει.
Να κλέψετε μαζί
λίγο απ'την ορμή του ανέμου
που με πάταγο ανοίγει παράθυρα
και σφραγισμένες πόρτες.
Να κάνετε μαγικό-σαν πρώτη φορά έρωτα 
σε κάποιο από τα δαχτυλίδια του Κρόνου
και να ζαλίζεστε από μαγικά ελιξίρια
στο καπηλειό για συντρόφους πειρατές
στην άκρη του γαλαξία.
Κι όταν σβήσετε, 
ακόμη και πρόωρα,
από υπερβολική δόση αγάπης
και συνάμα από λιγωτική λαχτάρα για ελευθερία,
να σκορπίσουν τις στάχτες σας
πέρα από το νεφέλωμα του Ωρίωνα.
Στα όρια της πρώτης βολικής αστρογέννεσης.
Για να γίνετε αστερόσκονη
που γονιμοποιεί τις πιο θαυμαστές ενοράσεις
κι ανασταίνει τα πιο όμορφα σαλέματα.

Τόση ανάσα ελευθερίας που σε παρασύρει,
αδράττοντας ένα αστέρι...


Aπουσία...



Σταλίτσες ιδρώτα που τρέφουν κάτω 
το λαίμαργο γηρασμένο σανίδι.
Ένα βαρύ κοκτέηλ υγρών και οσμών
που αναδίδεται από τα ηλεκτρισμένα σώματα.
Κύματα πόθου που υγραίνουν τη θέρμη των ακούραστων πόρων.
Πνιχτές που σέρνονται στην υγρή ατμόσφαιρα
κι ανυπόμονες κραυγές λαχτάρας 
και σκληροπυρηνικής παρόρμησης.
Επώδυνες δοκιμασίες, 
πρόσκαιροι μα πανίσχυροι πόθοι,
άσβεστοι φάροι ηδονής 
και συμφωνημένης συνενοχής
στην πρωτόγονη νύχτα αυτή.

Αχανή, ατίθασα περιβόλια του μυαλού.
Καλλιέργεια και συγκομιδή αιχμηρών αισθήσεων.
Υπέρβαση δραπέτευσης αξημέρωτων ενστίκτων.

Αυστηρά πορτραίτα σε γκρι αποχρώσεις του μαύρου
δίπλα σε πίνακες διονυσιακής τελετής
στους πολύπειρους τοίχους του παλιού οικήματος.
Πίσω από παλιές σφραγισμένες πόρτες 
και ξινισμένα κατώγια
και αραχνοστολισμένες μυστικές κάμαρες.

 Μα τα πρόσωπα
αιωρούνται στην κορεσμένη ατμόσφαιρα 
άδεια, ωχρά.
Μία ανεξήγητα ομόφωνη μελαγχολία...
που διαδέχεται το ανομολόγητο άφημα 
στην απελευθέρωση.
Και μια ισχυρή υποψία απουσίας μέθεξης **
να πλανιέται στον αέρα σαν κυνικό, απρόσκλητο αερικό.
Που των παρορμήσεων στοιχειώνει 
τη συμφωνημένη σύγκλιση.

ανιχνευτής


*ντιμινουέντο = η βαθμιαία ελάττωση της έντασης του ήχου
 ** μέθεξη= ψυχική συνάντηση ή επαφή, μια ανώτερης ποιότητας επικοινωνία


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου