Όταν έχεις να προσάψεις κάτι σε κάποιον ή κάποιους καλό είναι να το κάνεις διαθέτοντας στοιχεία ή έστω σοβαρές ενδείξεις που σου επιτρέπουν να σχηματίσεις άποψη και να την εκφέρεις, να προχωρήσεις σε εκτιμήσεις και να διατυπώσεις προβληματισμούς. Θα αναλάβω απρόθυμα λοιπόν, για λίγο, το "δικηγόρο του διαβόλου". Ο όρος χρησιμοποιείται βεβαίως με κεκτημένη ταχύτητα της καθομιλουμένης και δεν έχει καμία κυριολεκτική σημασία και μάλιστα συνωμοσιολογικής θρησκευτικής φύσης χροιά, εξάλλου δεν κρύψαμε από τη αρχή το ότι είμαστε μια "συμμορία άθεων". Αναλαμβάνω λοιπόν αρχικά τον άχαρο ρόλο του συνήγορου -και παρά την όποια ίσως έμφυτη αντιπάθειά μου στον συγκεκριμένο κλάδο- ο οποίος στηρίζεται σε όσα του υπαγορεύει το αίσθημα του δικαίου που συνοδεύεται με τη συνδρομή και του ορθού λόγου. Έτσι ώστε στη συνέχεια "να κάνει τη στροφή" και να ασκήσει κριτική, με διαύγεια και σοβαρότητα, στα κακώς κείμενα που αφορούν τον ίδιο τον "πελάτη" τον οποίο ξεκίνησε να υπερασπίζεται.
Ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα που έσκασαν από το πουθενά σχεδόν, αν και τελικά αποδείχτηκε ότι "πολλοί εγνώριζαν μα ουδείς μιλούσε", για δικούς του ο καθένας λόγους, ήταν -κι εξακολουθεί να είναι σκάνδαλο παρά την προσωρινή σίγαση μετά τον θόρυβο- η υπόθεση παιδεραστίας με πρωταγωνιστή τον θεατράνθρωπο Δ. Λιγνάδη. Πολλοί έσπευσαν να ισχυριστούν και να γράψουν ότι το πάρα πολύ ευαίσθητο αυτό θέμα, για ευνόητους κοινωνικούς και αντικειμενικά ηθικούς λόγους, έχει σοβαρές διακλαδώσεις και στον πλούσιο σε διάφορα ως τώρα σκάνδαλα πολιτικό κόσμο. Αφήνοντας υπονοούμενα ακόμη και για άτομα στις κορυφές της κυβερνητικής πυραμίδας, απ' όπου και προήλθε ο διορισμός του κ. Λιγνάδη ως καλλιτεχνικού διευθυντή του εθνικού Θεάτρου. Εμείς από την πρώτη στιγμή κρατήσαμε αποστάσεις προσεκτικές, κι εξακολουθούμε να μένουμε μακριά από τέτοιες συσχετίσεις -με απαράδεκτη θα λέγαμε ευκολία- και "υπόγειες διαδρομές". Για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν μπορούμε να οδηγούμαστε σε αβίαστα ή ανερυθρίαστα συμπεράσματα και ανάλογες βαριές διατυπώσεις δίχως αποδείξεις, δίχως στοιχεία μέχρι έστω αποδείξεως του αντιθέτου κι εάν αυτό υφίσταται και με μόνο εργαλείο εικασίες και υπόνοιες, κι όταν έχεις μάλιστα να κάνεις με τόσο πολύ σοβαρές υποθέσεις. Δεν είμαστε και ούτε ποτέ θα γίνουμε έρμαια της "λογικής" ότι εφόσον για παράδειγμα ο Χ αποδειχτεί βιαστής, τότε και ο Ψ, αδελφός, φίλος ή συνεργάτης του Χ, είναι και αυτός αναγκαστικά το ίδιο. Με τέτοια μυαλά και ανεξέλεγκτους πόθους να πλήξουμε με κάθε μέσο και να καταδικάσουμε στην κοινωνική πυρά όποιους δεν μας αρέσουν, ασχέτως αν θεωρούμε ότι συντρέχουν σοβαρές αιτίες για την ξεκάθαρη διαφοροποίηση και αντίθεση στα λεγόμενα και κυρίως κοινωνικοπολιτικά πεπραγμένα τους, θα μπορούσαμε ποτέ να αρθρώσουμε σοβαρό κι ουσιώδη λόγο κι αντίλογο για οτιδήποτε;
Προχωράμε. Δεν θα σταθώ για πολύ και στη "δέσμευση" του επικεφαλής της κυβέρνησης την 1η Μαρτίου, σε διάγγελμά του προς τον ταλαίπωρο ελληνικό λαό, ότι το "λοκντάουν" θα διαρκούσε άλλες δυο εβδομάδες και χρειαζόταν λίγη ακόμη "υπομονή" μέχρι τότε. Να δεχτώ ότι δεν ήταν ο Πινόκιο το ίνδαλμα της παιδικής του ηλικίας και ότι ξεγελάστηκε από τους συμβούλους του, από τους κουρασμένους ειδικούς που τον περιβάλλουν και τελικά για άλλη μια φορά παρασύρθηκε από άλλους στο να προβάλει μια εικόνα κυβερνητικής επιπολαιότητας και δεν είχε καμία διάθεση εμπαιγμού. Σε βάρος μιας κοινωνίας καταπονημένης, εξαθλιωμένης μέρα με τη μέρα περισσότερο, στα όρια της ολικής ψυχολογικής κατάρρευσης ή ακόμη και κοινωνικής έκρηξης. Αν και η οποία ως τώρα έχει δώσει δείγματα πλήρους συμμόρφωσης , θα μπορούσε κάλλιστα να επισημανθεί και παθητικής αποδοχής, ακόμη και κάποιων κατά κοινή κι επιστημονική ομολογία παράλογων μεθοδεύσεων. Όπως η αδικαιολόγητη παράταση στην παράταση του εγκλεισμού που αποδεικνύεται ότι τελικά αυξάνει "κρούσματα" και μεταδοτικότητα συν το πυρηνικό πλήγμα στην οικονομία. Ας θεωρήσουμε λοιπόν κι αυτή την εντυπωσιακή αυτοδιάψευση ένα ανθρώπινο ακόμη λάθος που εντάσσεται στη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, εξάλλου δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε φοβόμαστε θα είναι το τελευταίο.
Θα κλείσω όμως αυτή την ανάρτηση με το να παραθέσω αποσπάσματα από το άρθρο το οποίο είχαμε ανεβάσει σχετικά με τις έρευνες και τις διαπιστώσεις που αναφέρει ο διαπρεπής επιστήμονας Desmurget, καταλήγοντας και στο δικό μου όσο γίνεται πιο περιεκτικό συμπέρασμα :
Στο βιβλίο του «Η κατασκευή του ψηφιακού ηλιθίου», ο Michel Desmurget εκθέτει σε όλο το εύρος του το ασυγχώρητο σφυροκόπημα των νέων γενεών: «Ήδη από την ηλικία των δύο ετών τα παιδιά των δυτικών κοινωνιών συγκεντρώνουν κατά μέσο όρο καθημερινά σχεδόν τρεις ώρες μπροστά στις οθόνες. Ανάμεσα στα 8 και στα 12 περνούν με τον ίδιο τρόπο τέσσερις ώρες και 45 λεπτά της ημέρας, ενώ μεταξύ 13 και 18, έξι ώρες και 45 λεπτά. Αν αθροιστούν ετησίως αυτές οι χρήσεις καλύπτουν χίλιες ώρες για έναν μαθητή του νηπιαγωγείου (δηλαδή περισσότερο από τις ώρες που περνάει στο σχολείο κατά το διάστημα του έτους), 1700 ώρες για έναν μαθητή του δημοτικού (δηλαδή το αντίστοιχο δύο σχολικών ετών) και 2400 ώρες για τον μαθητή του λυκείου (το αντίστοιχο δυόμιση ετών).
Οι γενιές που γεννήθηκαν μετά το 2000, βομβαρδισμένες από το multiscreen (smartphone, tablet, Η/Υ, τηλεόραση), είναι οι πρώτες γενιές των οποίων ο δείκτης νοημοσύνης (Δ.Ν.) θα είναι μικρότερος από ότι των προηγούμενων γενεών. Με επιπλέον, μια ολόκληρη σειρά από συμπτώματα και προβλήματα που όπως φαίνεται, θα συντηρήσουν κατά τις επόμενες δεκαετίες λεγεώνες ολόκληρες παιδοψυχιάτρων: προβλήματα στο πεδίο της γλωσσικής επάρκειας, της δημιουργικότητας, της μνήμης, της συγκέντρωσης της προσοχής, της προσαρμογής στο κοινωνικό σχολικό περιβάλλον, συναισθηματικά προβλήματα, επιθετικότητα και αντικοινωνικές συμπεριφορές, αλλά και προβλήματα που σχετίζονται με την κλασσική παιδιατρική: δυσχέρειες στην κινητικότητα, παχυσαρκία, πρώιμος διαβήτης… Ο συσχετισμός ανάμεσα στην ψηφιακή κατανάλωση και όλο αυτό το φάσμα προβλημάτων είναι πλέον αναμφισβήτητος.» Ο εγκέφαλος των παιδιών δεν είναι φτιαγμένος για οθόνες. Ο Desmurget μας υπενθυμίζει ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι αρχαϊκός και ότι η λειτουργία ενός οργάνου από σάρκα και αίμα δεν μπορεί να προσαρμοστεί στην οθόνη, στον φωτισμό της, στον κατακερματισμό των εικονικών μηνυμάτων, στο σφυροκόπημα από όλα αυτά μαζί. Ο εγκέφαλος στη βιολογική του ισορροπία, είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να χειρίζεται το περιβάλλον με τρόπο «ανθρώπινο», να στηρίζεται σε «θερμές μεσολαβήσεις», όπως ίσως θα μπορούσαμε να πούμε. Έχει ανάγκη ηρεμίας, χωρίς την οποία μας εκθέτει σε προβλήματα και δυσλειτουργίες του ύπνου και της γλωσσικής έκφρασης, ή ακόμα χειρότερα, σε καταθλιπτικού τύπου επεισόδια ή /και σε συμπεριφορές επικίνδυνα επιθετικές.
Το βιβλίο του Michel Desmurget είναι γεμάτο από συγκεκριμένες οδηγίες προς τους γονείς και κηδεμόνες. Πριν την ηλικία των 6 ετών: όχι οθόνες! Το παιδί έχει ανάγκη να του μιλάνε, να του διαβάζουν ιστορίες (θα προσθέταμε να παίζει, να κάνει χειροτεχνίες, κατασκευές, να αλληλεπιδρά με το φυσικό και το κοινωνικό περιβάλλον κλπ.). Ακόμα και η ανία είναι κάποτε προτιμότερη, αν όχι καλοδεχούμενη: η δημιουργικότητα του παιδιού που αισθάνεται κάποια στιγμή να πλήττει θα αναπτυχθεί μέσα από τη ζωγραφική, την μουσικοκινητική αγωγή ή τα lego. Αλλά κυρίως το μικρό παιδί έχει απόλυτη ανάγκη να τρέξει, να χοροπηδήσει, να τραγουδήσει.
Οι κοινωνικές και ψυχολογικές πτυχές των συνθηκών εγκλεισμού συρρικνώνουν απελπιστικά την απαραίτητη φυσιολογική εκτόνωση των παιδιών, υποβαθμίζουν αν όχι εκφυλίζουν το πλαίσιο της παρεχόμενης εκπαίδευσης και τορπιλίζουν τη λαχτάρα για μάθηση , καθιστώντας γενικά και τις παραπάνω ζωτικές παιδικές ανάγκες σχεδόν απαγορευτικές ως προς την ικανοποίησή τους. Οπότε, πηγαίνοντας ενάντια τόσο στην ευαίσθητη και υπό διαρκή ανάπτυξη παιδική φύση όσο και στην ευρύτερη ανθρώπινη φύση και τις ανάγκες της. Το να μιλήσουμε για συντονισμένο και παγκόσμιων διαστάσεων Έγκλημα -ή έστω επικίνδυνη πρακτική- κατά του Ανθρώπου ίσως δεν είναι και τόσο στομφώδες ή υπερβολικό όσο θεωρούνε πολλοί..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου