ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 23 Μαρτίου 2021

Καθήλωση ...

(Αρχική δημοσίευση στο No Gravity Zone )

Και του το 'πα του Μεγάλου:  Γιατί να παραμείνουμε σε αυτό τον πλανήτη ως φύλακες αυτών των λίγων που απομένουν εκεί κάτω διαθέτοντας την "αθάνατη ψυχή"; Δεν βλέπεις ότι ακόμη και αυτή χάνει αιώνα με τον αιώνα, εποχή με την εποχή, μέρα με τη μέρα,  πλεκτάνη με την πλεκτάνη, την υφή της αθανασίας της; Ότι ρουφιέται λίγο λίγο η ουσία της από τις πολυμήχανες και ακούραστες οντότητες που κατέχουν τα κοπάδια των ανθρώπινων όντων; Μέχρι να διαλυθεί και η τελευταία εναπομείνουσα ψυχή σαν αστερόσκονη μέσα στο τρομερό κοσμικό χάος και το είδος τους εξαφανισθεί για πάντα. Σαν να μην υπήρξε ποτέ, σαν να μην πέρασε από τον πλανήτη της υλικής πλάνης, αφήνοντας ίχνη της αμφιλεγόμενης ύπαρξής τους. Άσε που κι εμείς κινδυνεύουμε να καθηλωθούμε και να εκφυλιστούμε από τις πολύ χαμηλές, τις νοσηρές δονήσεις που δεχόμαστε από τις εκπομπές όλων αυτών των χαμένων πλασμάτων, στην εξαχρείωση της υπνικής παράλυσης που τα διατηρούνε τόσον πολύ καιρό οι ποιμένες τους .. 

Ο Μεγάλος μου απάντησε εμφανώς απογοητευμένος: 

Ξέχασες ότι αυτός ο κόσμος της ψευδαίσθησης δεν είναι δικό μου δημιούργημα! Δεν θυμάσαι καθόλου, έστω, τις διδασκαλίες των προχριστιανικών και των μετά την κοινή χρονολόγηση υπόλοιπων Γνωστικών; Τόσον καιρό βρίσκεσαι, βρίσκεστε εκεί κάτω...Ο ρόλος σας είχε να κάνει όχι τόσο με την προστασία ενσαρκωμένων ψυχών, όσο με τη διακριτική και λεπτοφυή συνδρομή σας στη διαδικασία αφύπνισής τους. Αυτό σημαίνει αιώνια εγρήγορση και πολεμική αταραξία απέναντι στα τεχνάσματα και τους εθισμούς που πλάθουν οι άρχοντες της πλάνης και αδιάλειπτης κυριαρχίας. Αλλά απ' ότι βλέπω έχεις ήδη κυλήσει στις συχνότητες της υλικής τιποτοσύνης, έχεις αφομοιωθεί από τις εκπομπές της, έχεις εκτεθεί ανεπανόρθωτα στις νοσηρές της ακτινοβολίες. Έχεις γίνει κι εσύ ένα αποστεωμένο κομμάτι του πλέγματος, ένα ακόμη απόκτημά του, μία καχεκτική σκιά της αρχικής της μορφής και των δυνατοτήτων της, ανάμεσα στις τόσες υλικές και άυλες ... Ας είναι. Ας γίνουν όλοι και όλα αστερόσκονη. Δεν χρειάζεται ακόμη μία επανεκκίνηση, αυτά ήταν και είναι εκ του πονηρού εκπορεύσεις.

Και με άφησε στη γήινη μοίρα μου. Και ιδού πως κατάντησα, πώς ξεπέσαμε όλοι! Τι να πω; Καλύτερα ας αφεθώ οριστικά στην παθητική ολοκλήρωση της μεταμόρφωσής μου. Κάποια πράγματα είναι μη αναστρέψιμα..Ή μήπως όχι, ή μήπως θα μπορούσαμε να... Ωχ! τι ακούω στην οθόνη του υπό την εποπτεία μου γήινου πλάσματος; Αρχίζει το "Survivor"; Τον καταλαβαίνω, πώς θα τη βγάλει άλλωστε τόσο καιρό στην καραντίνα, πώς θα...σκοτώσει τον χρόνο στη διάθεσή του; Ας θρονιαστώ κι εγώ, όσο παραμένω ακόμη αόρατος στα μάτια του κι όσο υφίσταμαι ακόμη, να απολαύσω το σώου!...

ανιχνευτής 

(πηγή εικόνας)

4 σχόλια:

  1. Tο σχέδιο καθήλωσης-καθυπόταξης των ανθρώπων ανέβασε ήδη επίπεδο εφαρμογής.Ισραήλ και Ιταλία απολύουν, ή έτσι απλά (!!) στερούν τις αποδοχές από εργαζόμενους "αρνητές" του μεταλλαχθέντος Ναζισμού.
    Κι εμείς απολαμβάνουμε τις υπηρεσίες των κέντρων "περιποίησης", γαμώ τα νύχια μου.
    Άντε και στα δικά μας!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χμμ...Για να δούμε. Όπως να δούμε και το αποτέλεσμα της κίνησης ομάδας Ισραηλινών που πήγε την κυβέρνησή τους στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, με την κατηγορία (αυτονόητη!) των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, που συνδέεται άμεσα και με τον Κώδικα της Νυρεμβέργης και με αφορμή τα "επιστημονικά πειράματα" των...ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

      Διαγραφή
  2. Μου ζητάς να προσβλέπω σε ανεξάρτητη δικαιοσύνη; Μακάρι νάχεις δίκιο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν σου ζητώ τίποτε τέτοιο! λέω απλώς ότι αν και το "τελευταίο κάστρο" όπου μπορούνε να καταφύγουν οι λαοί για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα (δικαίωμα στη ζωή, στην επιλογή, στην ελευθερία κινήσεων) αποδειχτεί ΣΤΑ ΤΣΙΜΠΛΙΑΣΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ ΟΛΩΝ "τρύπιο" και λεηλατημένο με τη βούλα, τότε: α) Ο όρος "δικαιοσύνη" (στενότατα συνυφασμένος με τη "δημοκρατία") έχει και επισήμως καταλυθεί σαν ουσία και όποιος θα τον επικαλείται θα είναι υπόλογος για εγκληματική εξαπάτηση του/των λαών...β) οι λαοί πλέον, αφού δεν πάρουν απόφαση πως δεν υπάρχει και επισήμως "αποκούμπι" κανένα(έχει τη σημασία του αυτό για την κατάρριψη κάθε αυταπάτης και δικαιολογίας της απραξίας-παθητικότητας), νομιμοποιούνται από την ανάγκη προστασίας των συνταγμάτων τους, της ίδιας της δημοκρατίας και όσων αυτή συνεπάγεται για το άτομο/σύνολο να αντιδράσουν με δυναμικό τρόπο στην επέλαση του φασισμού! Δεν θα υπάρχει καμία δικαιολογία (που δεν υπάρχει) και τα τσιτάτα περί "κράτους δικαίου" θα ακούγονται πλέον σαν εκστόμιση προσβολών της προσωπικότητας και των εννοιών που εμπεριέχουν και όσοι τα επικαλούνται θα είναι άξιοι δημόσιας διαπόμπευσης. Που πλέον θα εγκαταλειφθούν έτσι κι αλλιώς αυτοί οι όροι και θα ρθει ίσως σύντομα η απροκάλυπτη ώρα που θα ειπωθούν επίσημα τα περί "αλλαγής συστήματος διακυβέρνησης" με ένα εύηχο αφήγημα επιβολής. Και η μπάλα είναι στο τερέν των λαών, η ισοπαλία δεν υπάρχει έτσι όπως το πάνε το πράγμα οι "διοργανωτές" του στημένου αυτού αγώνα. Και οι καιροί παραείναι κομβικοί και ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει, αλλά το μείζον ερώτημα είναι ΠΩΣ...

      Διαγραφή