ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2021

Ξύπνημα από όνειρο μέσα σε όνειρο

  

Ο μόνος, ως τώρα, κόσμος που μπορώ να είμαι Ελεύθερος: έτοιμος να "παίξω μουσική" με τις πιο εσωτερικές κι αδικαιολόγητα ακατέργαστες χορδές του εαυτού μου, εξερευνώντας και προεκτείνοντας τις ιδιότητες και έμφυτες ικανότητές μου και αδράττοντας όλα τα θαύματα έξω και γύρω από εμένα , ανακαλύπτοντας και τους συνοδοιπόρους για την αναγκαία ζωογόνο παρέα στη χαρτογράφηση των δρόμων του θαυμαστού. Είναι ο κόσμος που γεννιέμαι κάθε βράδυ σχεδόν. 

Σε γεμάτα φλογερούς ανέμους, απάτητα από κανόνες και "μέτρα" εδάφη, αυτά των πιο εξαίσιων ονείρων. Εκεί όπου όλα μπορούνε να συμβούν και το απίθανο φαντάζει ως μια απόχρωση του πιθανού, η πραγματικότητα ως μαγιά ρευστή και εύπλαστη ως δυνατότητα. Πόσο πολύ θέλω να φέρω μαζί μου, κάθε φορά που ξυπνώ, έστω και λίγη από αυτή την ονειρική ουσία, την υπερβατική Αλήθεια, στον ψεύτικο αυτό κόσμο της "εγρήγορσης"!  Που μοιάζει ένας, παραλυτικός του μυαλού και του σώματος, βαθύς ύπνος. Οι εφιάλτες του, αυτά τα τερατώδη φληναφήματα και μαστιγώματα που κατέκλυσαν την όχθη αυτής της "πραγματικότητας", που την κατέλαβαν με φιλοδοξίες μακροημέρευσης και σκληροπυρηνικής κυριαρχίας, εγκαθιδρύοντας μια εποχή πυκνού και κακόβουλου σκοταδιού, δεν έχουν δύναμη πάνω μας. 

Αν αποφασίσουμε να ξυπνήσουμε μέσα στον Μεγάλο Ύπνο που τα Μεγάλα ανθρωπόμορφα κτήνη μας κρατούν με τις εκπομπές της υπνωτικής προπαγάνδας και συχνοτήτων ονειρικής διαταραχής φόβου.. Ας ξυπνήσουμε! Ονειρευόμενοι ένα αύριο όπου τα σιχαμερά, έκφυλα, εντυπωσιακά μοχθηρά, μικρά και μεγάλα τέρατα,  ικανά για όλα τα ανείπωτα και ασύλληπτα για μια καθαρή ψυχή, δεν θα έχουν πουθενά ούτε μία γωνία να σταθούν και να ριζώσουν. Για να ξεκινήσουν μεμιάς τη μολυσματική αφήγηση ιστοριών τρόμου και μίσους που εκκρίνουν δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις και μας ρουφάνε το μυαλό και αδειάζουν την ψυχή. Ας ξυπνήσουμε. 

Ο χειρότερος όλων μπάτσος είναι η πίστη σε αυτά τα γεμάτα κενά και τοξικά μηνύματα αφηγήματα. Η χειρότερη ασθένεια είναι τα φυλακισμένα πίσω από στρώσεις υλικού πρόσωπα που ξέχασαν να κοιτάνε με ζεστασιά το ένα το άλλο και όλα μαζί προς τα άστρα. Κι ο πιο θανατηφόρος ιός ή ιοί που έχουν μεταλλαχτεί σε σχέση με την αρχική μορφή και πρακτική μόλυνσης, ο βαθιά ριζωμένος σε αυτή την εκδοχή της πραγματικότητας "αόρατος εχθρός" είναι...Νομίζω γνωρίζεις την απάντηση. Και δεν εννοώ τα ΜΜΕ ή το ΦΟΒΟ, αυτά είναι συμπτώματα. Κι αν δυσκολεύεσαι να αποφανθείς, δεν έχεις παρά να καταφέρεις να ξυπνήσεις μέσα στους κόσμους του βραδινού σου ύπνου και να διαχωριστείς με κάποιον τρόπο από τον ονειρικό σου εαυτό, παρατηρώντας τη σωτήρια λειτουργία επικοινωνίας με το ένστικτο, την αμεσότητα και σοφία με την οποία χειρίζεται ή αποφεύγει καταστάσεις που ο ελεύθερος από τα δεσμά του εγκέφαλος θεωρεί πέρα για πέρα αληθινές.  



 Γιατί, τι είναι τελικά αληθινό; Μη βιαστείς καθόλου να ορκιστείς πως πρόκειται για όλο αυτό το "ΚΟΥΤΙ" που βρίσκεσαι μέσα του για τα  καλά κλεισμένος, όποτε ανοίγεις τα μάτια σου..

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου