ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 4 Μαΐου 2020

Δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται από τον εαυτό μας να μας συμβεί αυτό, αλλά ήδη συμβαίνει



 Από τις πιο δυνατές αλληγορικές σκηνές της νορβηγικής ταινίας του 2006 DEN BRYSOMME MANNEN , The Bothersome Man στα αγγλικά.

Στην καρδιά της πολιτισμένης Ευρώπης θα μπορεί η αστυνομία να επεμβαίνει όταν ένα ζευγάρι φιλιέται δημοσίως;
Στη νέα εποχή θα θεωρείται επιβεβλημένος και στη συνείδηση της κοινωνίας δικαιολογημένος ο χαφιεδισμός;
Η δημόσια υγεία δικαιολογεί και μπορεί να επιφέρει τη λεηλάτηση της ιδιωτικής ζωής και τον βιασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας;
Κανείς και να θέλει δεν θα μπορεί να περνάει "απαρατήρητος" κι "αχαρτογράφητος", ελέω δημόσιας ασφάλειας και χάριν αξιοποίησης της τεχνητής νοημοσύνης και των εντυπωσιακών εφαρμογών της τεχνολογίας;

Όπως το επεσήμανες φίλε μου: "Μήπως δεν υπάρχει πλέον χώρος για τον άνθρωπο, αντίθετα με τα cyborgs ;"

Όμως δεν είναι ταινία, είναι ένα ολότελα κακόγουστο reality show. Μόνο έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τη νέα συνθήκη προβολής της πραγματικότητας από τα στούντιο σκηνοθεσίας και παραγωγής της. Το πρόβλημα είναι ωστόσο ότι εμείς δεν είμαστε απλοί θεατές με ένα πακέτο ποπ κορν στο ένα χέρι και μια μπίρα στο άλλο, να λέμε "πω πω, τι μαλακίες είναι αυτές!". Είμαστε
συμμετέχοντες είμαστε και συμμέτοχοι, είμαστε παθητικοί στα μηνύματα που βάλλουν το θυμικό μας. Είμαστε, θέλω να ελπίζω όμως, και σε μια παράξενη κατάσταση. Αυτή που μοιάζει με την "ενδιάμεση στιγμή" που κάποιος βλέπει ένα άσχημο όνειρο, καθηλωμένος στο κρεβάτι, αλλά όλα τα αντανακλαστικά του εν υπνώσει επαναστατούν και συλλέγουν ενέργεια για να τον ξυπνήσουν σαν σε σοκ. Και να τον τινάξουν όρθιο στην κατάσταση εγρήγορσης. Πριν πέσει σε λήθαργο και παγιδευτεί μόνιμα στον εφιαλτικό κόσμο μιας μετα-πανδημικής δυστοπίας, όπου ο άνθρωπος τείνει ολοταχώς να χάσει τις ιδιότητες που κάνουν την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στο είδος του και τις μηχανές.

Περιθωριοποίηση, δαιμονοποίηση, ίσως και ποινικοποίηση του αγγίγματος, της ανθρώπινης επαφής, του συναισθηματικού κόσμου και των πιο ζεστών εκδηλώσεών του. Για ποιο λόγο; Για να μην τρυπώσει κάπου εκεί ανάμεσα η πανταχού παρούσα ανάσα της "πανδημίας" και ασθενήσουν οι φερόμενοι ως ανθρώπινα όντα; Διάβολε με κορώνα στο κεφάλι σου, κι αν αρρωστήσουν; Αν προορίζεται η ζωή να κλειστεί μέσα σε μια "ουδέν μονιμότερον του προσωρινού" γυάλα; Αν είναι και νέοι, αν έχουν ένα καλό ανοσοποιητικό και προσέχουν και τον τρόπο ζωής και διατροφής τους, κι αν έχουν μια φωτεινή αντί για σκοτεινή από φόβο και μιζέρια καρδιά, θα επανακάμψουν γρήγορα από όποια ίωση ή γρίπη; Για να αγκαλιάσουν ευθύς και πάλι τη ζωή και τις χαρές της, για να αποκλείσουν από αυτήν τα κελεύσματα της αντιεπιβιωτικής προπαγάνδας και της επέλασης του κοινωνικού ολοκληρωτισμού.
Μήπως οι δημόσιες διαχύσεις ανθρώπων που ζούνε και κοινό σε τελική ανάλυση βίο, όπως οι αγκαλιές και τα φιλιά, -και-αυτά που μας κάνουν δηλαδή ανθρώπους, φτάσουν να θεωρούνται επικίνδυνες για να πυροδοτήσουν κάποιον επαναστατικό πυροκροτητή
στα μυαλά των μαζάνθρωπων; Μονίμως εγκλωβισμένων σε ανασφάλεια, φοβικά σύνδρομα και ψυχικά τραύματα. Kαι τώρα, με τον βομβαρδισμό της πανδημικής υστερίας, έτοιμων να συναινέσουν και στα πιο ανυπόστατα αφηγήματα. Στις πιο απαράδεκτες επιβολές..

Υπήρξαν κάποια σημαντικά κινηματογραφικά δημιουργήματα που είχαν δώσει  και με αλληγορικό τρόπο σαφείς προειδοποιήσεις για την κατάσταση που θα ερχόταν στις αδιανόητες αυτές ημέρες. Ήταν παντού διάχυτα και υπαρκτά από τις εικόνες του παρελθόντος τα σημάδια της ανθρώπινης ήδη πτώσης και μετατροπής του "έλλογου όντος" σε δεσμώτη του παρα-λογου και υπηρέτη του "Πάγου": "Ένας διαφορετικός άνθρωπος", παγιδευμένος ανάμεσα σε μηχανικά παγόβουνα! -ένα σχετικό παράδειγμα που μου αρέσει-
Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να αποδεχθούν την κύλιση μέσα σε μια τέτοια άβυσσο, γιατί πολύ απλά δεν θα νιώθουμε πια ζωντανοί. Κι ας τρώμε, ας αφοδεύουμε, ας συνουσιαζόμαστε με το φόβο της επιστροφής αόρατων ιών και ορατών σε κάθε πτυχή της ζωής lockdown, ας δουλεύουμε σαν δούλοι αν έχουμε δουλειά και περιμένουμε και τα εμβόλια που θα μας κρατήσουν υγιείς. Αλλά νεκρούς μέσα μας. Το χειρότερο θα είναι να μην το ξέρουν οι περισσότεροι ότι μετατράπηκαν σε κινούμενα πτώματα κι εμείς να προσπαθούμε να υπάρξουμε ανάμεσά τους. Η ιδέα  του Ροχάλα θεωρώ πως ήταν πολύ πετυχημένη: Προσοχή, προσοχή!
  Ένα πράγμα σαν σενάριο ταινίας με ζόμπι, μόνο που έχουμε φοβηθεί τα προϊόντα "φαντασίας", δυστοπικά σενάρια. Γιατί έχουν την ανησυχητική τάση να εισχωρούν στην πραγματικότητα..

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου