Δεν μπορεί, δεν γίνεται, δεν είναι αυτή ζωή. Είναι πολλά περισσότερα. Είναι μέσα μας και μας τρώει την καρδιά σαν εκδικητικό σαράκι επειδή ατρόφησε απελπιστικά η επικοινωνία μας με αυτή, η συνομιλία μας και η ειλικρίνειά μας προς αυτήν.
Είναι το γέλιο των παιδιών που συρρικνώνεται στα προσωπάκια τους. Η χαρά της παιδικής ηλικίας που τους στερεί η τρομερή καταστροφολαγνεία της οθόνης, η κατήφεια η δικαιολογημένη των γονέων για το ζοφερό μέλλον, η τρομάρα στα πρόσωπα των παππούδων και γιαγιάδων, οι ατζέντες των εμπόρων της υγείας με το νέο υποχρεωτικό για κάθε παιδικό κορμάκι super εμβόλιο. Λες και δεν έφταναν οι βελόνες που τα τρυπάνε από τη στιγμή που βλέπουν το θολό φως ενός κόσμου που έχει σαν πρότυπο το ταξίδι του Τιτανικού.Η ζωή είναι τα αγόρια και τα κορίτσια που διόλου απίθανο να σκαρώνουν σχέδια δραπέτευσης από τα κατ' οίκον κελιά για να βρεθούν, να τα πούνε, να αγκαλιαστούνε, να ξορκίσουν όλη την αρρώστια της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Ίσως και να μην τους απασχολεί πια αν ασθενήσουν, έτσι κι αλλιώς εισπράττουν την αρρώστια της χρεωκοπίας της ζωής εδώ και πάρα πολύ καιρό. Της ζωής που ξέπεσε σε επιβίωση, που υπολογίζεται με το αντίκρισμα οικονομικών επιταγών. Ξέρουν από ένστικτο ότι όλες οι
αρρώστιες, κατασκευασμένες ή όχι - επανερχόμενες ανά διαστήματα ή όχι, δεν μπορούν να λυγίσουν την ορμή της ζωής. Το μεγαλύτερο μάθημα γι' αυτούς θα είναι η επανεκτίμηση κάθε απλής χαράς και αλήθειας που φιμώθηκε από το χαζοχαρούμενο lifestyle και η επαναξιολόγηση της διαπροσωπικής επαφής σε σχέση με την εξ αποστάσεως επικοινωνία μέσω οθoνών και πληκτρολογίων.
Η ζωή είναι τα όνειρα που δεν χωράνε μέσα στα σοβαροφανή πρόσωπα των ειδικών, στο παραμορφωμένο από φόβο πρόσωπο του πλησίον, στις οικονομικές εξαγγελίες των χορτάτων προς αυτούς που πρόκειται να πεινάσουν, στο τρέμουλο των αστών που η επαφή με τη φύση από επιφανειακή γίνεται... ανύπαρκτο όνειρο. Η ζωή είναι η φύση μέσα στην οποία ολοκληρώνεται η ανθρώπινη φύση, το ξετιναγμένο και καταλεηλατημένο φυσικό περιβάλλον που ιδιοποιούνται και λυμαίνονται οι εχθροί της ανθρώπινης φύσης.
Η ζωή δεν είναι η τεχνητή νοημοσύνη που αποστεώνει τη δικιά μας. Και ίσως θα' πρεπε όλοι μας κάποια στιγμή να θέσουμε την άβολη ερώτηση στους ακτινοβολημένους και υπνωτισμένους εαυτούς μας: Μπορώ να ζήσω χωρίς τάμπλετ, χωρίς smart phone τελευταίας γενιάς, χωρίς wi fi, χωρίς 5G ? Μήπως αυτή η στρεβλά χρησιμοποιημένη τεχνολογία έχει γίνει ο αφέντης μου κι εγώ το άβουλο σκλαβάκι, η επικίνδυνη ουσία κι εγώ το πρεζάκι, ο προαγωγός κι εγώ το πουτανάκι, η ηλεκτρομαγνητική σφαίρα κι εγώ ο τεχνοφρίκουλας στόχος;
Η ζωή είναι το αλητάκι που γελάει με τα καθωσπρέπει καραγκιοζιλίκια των φιλήσυχων, ευυπόληπτων, ζωντανών πτωμάτων.Η ζωή είναι ο τσαμπουκάς της αυθάδειας απέναντι στους καλούς τρόπους της υποταγής.
Η ζωή είναι η απλότητα και αυτεπίγνωση που δεν εντυπωσιάζεται από τα λαμπιόνια και τις χάντρες των πονηρών καταπατητών της ζωής προς τους σύγχρονους ιθαγενείς.
Η ζωή είναι η στη φύση της αμφισβήτηση κάθε βεβαιότητας και δόγματος και η έλξη προς ανακαλυπτικές πορείες, παρά το ρίσκο και το κούνημα δαχτύλου των επιβλεπόντων...
Η ζωή δεν "σκοτώνει το χρόνο" της, αξιοποιεί και ζει κάθε μοναδική κι αέναη στιγμή.
Η ζωή δεν περιμένει από κανέναν να την αγαπήσει και να τη σεβαστεί αν δεν έχει μάθει να σέβεται και να αγαπάει τον εαυτό της. Που σημαίνει να μην του επιτρέπει να εξευτελίζεται...
Η ήττα της ζωής είναι και τα λόγια της γριάς μάνας μου που μου λέει ότι δεν περίμενε το τέλος της να μοιάζει σαν λύτρωση από έναν κόσμο που τη φοβίζει και την απωθεί.
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου