ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 22 Απριλίου 2020

Σαν τον γερανό...


"Ο γερανός είναι ένα πουλί που δεν μπορεί να συμβιβάσει, ούτε και να προσαρμόσει τον τρόπο ζωής του στον δικό μας. Δεν μπορεί από την ίδια του τη φύση και δεν θα μπορούσε ακόμη κι αν εμείς του δίναμε την ευκαιρία να το πράξει. Κάτι που δεν κάναμε. Επειδή για το γερανό δεν υπάρχει καμιά άλλη ελευθερία εκτός από εκείνη της απεριόριστης άγριας φύσης, καμιά ζωή εκτός από τη δική του. Χωρίς δειλία, χωρίς ίχνος ταπεινότητας, αρνείται να δεχτεί τη δική μας ιδέα για το πώς πρέπει να είναι ο κόσμος. Αν καταφέρουμε να διατηρήσουμε στη ζωή τα υπολείμματα αυτού του άγριου είδους, η τιμή γι' αυτό δεν θα ανήκει σε εμάς. Όλη η δόξα θα ανήκει στον γερανό, που το ανυποχώρητο σφρίγος του τον έχει κρατήσει ζωντανό μπροστά στις απελπιστικά αυξανόμενες δυσμενείς συνθήκες."  ΡΟΜΠΕΡΤ ΠΟΡΤΕΡ ΑΛΛΕΝ (Αμερικανός ορνιθολόγος και περιβαλλοντολόγος)

 Ίσως ο άνθρωπος θα έπρεπε να είναι, στα χαρακτηριστικά της φύσης του, σαν τον γερανό!

Με υψηλή αίσθηση ελευθερίας ως κινητήρια δύναμη στη ζωή του. Ασυμβίβαστος και αταίριαστος με τις αυξανόμενες δυσμενείς κοινωνικές, οικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες. Με το όλο και πιο αφύσικο, τοξικό (τόσο σε υλικό όσο και σε πνευματικό πεδίο) και αυτοματοποιημένο μοντέλο ζωής. Εκ διαμέτρου αντίθετος, σαν να είναι το πιο σημαίνον νόημα της ύπαρξης, με τις μάζες άβουλων κι άτολμων ημι-ανθρώπινων οντοτήτων, με συμπεριφορά που προσιδιάζει σε εκπαιδευμένα πρωτεύοντα θηλαστικά εργαστηρίου ή τσίρκου, με υποτυπώδη μέχρι κι ανύπαρκτη ψυχή. Τουλάχιστον έτσι όπως διαμορφώνονται τα πρότυπα και όρια του επιτρεπτού και αποδεκτού από τους επικυρίαρχους της ανθρωποφάρμας. Η τελευταία αυτή λέξη αποδείχτηκε πόσο ταιριαστή είναι από τις παγκόσμιες εξελίξεις των τελευταίων μηνών, με κοινό παρανομαστή μία αμφιλεγόμενη αρρώστια των "κοπαδιών", προκρινόμενη ως "μέγιστη απειλή" της "ασφάλειας" των "κοπαδιών" και τους κοινούς χειρισμούς των "ράντσερ" και των ραντιέρηδων.

 Κι αν αυτό το είδος ανθρώπου, το υπόλειμμα ενός κάποτε "άγριου είδους", δεν καταφέρει τελικά να διατηρηθεί στη ζωή, αυτό θα σημαίνει πως έζησε μια ζωή με...νόημα! Ή αλλιώς: ο χαμένος τα παίρνει όλα!

ανιχνευτής 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου