ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2020

Πειράζει λοιπόν να αστειευτούμε και λιγάκι;


Η παρατεταμένη κλεισούρα (αμφιβάλλω αν το κόλπο λήξει στις 6 Απρίλη) φοβάμαι μήπως αρκετούς τους οδηγήσει σε αντικαταθλιπτικά, αν δεν είναι ήδη εθισμένοι σε αυτά με την πολυετή οικονομική κρίση κι επιπλέον με το διαχεόμενο νέο φόβο του ιού. Πάρα πολλοί, την εποχή ειδικά της φτωχοποίησης, μένουν σε σπίτια που θυμίζουν τρύπες  και μάλλον δεν τους εμπνέει και τόσο η παραμονή μεγάλης διαρκείας σε αυτά, αντίθετα με την έξοδο από αυτά και χωρίς τη φοβέρα χρονοδιαγραμμάτων.
 Κι αν βγεις  για "σωματική άσκηση σε εξωτερικό χώρο" το νου σου να μην ξεχάσεις να πληκτρολογήσεις το νου6 στο SMS προς το 13033 μαζί με το υπόλοιπο νόμιμο φακέλωμα. Γιατί αλλιώς σκάσε κι ένα 150άρι στο προστατευτικό μας κράτος για να μαζέψει και τίποτα με τόσα έξοδα που έχει.
  Μια άλλη αρνητική συνέπεια του κλειδαμπαρώματος  ίσως είναι το να αρχίσει να πλακώνεται  ο ένας κρατούμενος με τον άλλον (συγκρατούμενο). Κι εδώ περιμένω να λαλήσουν κάποια στιγμή και κάποιοι επιστήμονες κι ερευνητές σοβαροί για τις ψυχολογικές επιπτώσεις στον πληθυσμό.
  Ωστόσο εγώ, όντας μανιώδης καπνιστής, βγήκα το μεσημέρι στο περίπτερο της γειτονιάς για τσιγάρα που βρίσκεται διακόσια μέτρα από το σπίτι. Και τόλμησα να μην κουβαλώ πάνω μου ούτε εξοδόχαρτο (κοίτα ρε που μας γυρίζουν πάλι στα σέα και μέα της στρατιωτική θητείας!) ούτε κινητό με μήνυμα άδειας εξόδου. Κι αν και διήνυσα μια τόσο μικρή απόσταση και τήρησα τα 2 μέτρα απόσταση από το μασκοφόρο περιπτερά κι επέστρεψα αμέσως στο σπιτικό κελί, πώς να το εξηγήσω τώρα; Ας πούμε ότι αισθάνθηκα έστω και για λίγο βιτσιόζος. Γιατί ένιωσα κάποια άτιμη στιγμή μέσα μου την έξαψη και την έκκριση αδρεναλίνης του δραπέτη από τις
φυλακές Κορυδαλλού, με τις Αρχές να τον ψάχνουν με ζήλο. Άραγε η cvpol (coronovirus police) θα δείχνει ανεκτικότητα σε τέτοιες περιπτώσεις, τουλάχιστον τις πρώτες ημέρες μέχρι τα πειραματόζωα να εξοικειωθούν απόλυτα με τις συνθήκες και απαιτήσεις της προσομείωσης επιβολής martial law ;

  Χτες με πήρε τηλέφωνο κι ένα φιλαράκι, το οποίο εδώ και κάτι χρόνια έχει βρει παρηγοριά στη θρησκεία. Ως διέξοδο από την οδύνη λόγω άσχημων και άτυχων προσωπικών καταστάσεων που δυστυχώς βίωσε. Μου λέει λοιπόν ότι έχει πια αποδείξεις πως μας κυβερνούν σατανόπληκτοι. Τι εννοείς ρε μαλάκα; τον ρώτησα. Αφού αυτός μου απάντησε ότι αν και άθεος αξίζει να του αφιερώσω λίγο την προσοχή μου, στη συνέχεια υπογράμμισε θριαμβευτικά τους αριθμούς που σχετίζονται με το ανακοινωθέν χρονοδιάγραμμα της μαζικής καραντίνας. Ξεκίνησε στις 6 η ώρα σήμερα το πρωί και, όπως ανακοινώθηκε, θα τελειώσει στις 6 το πρωί της 6ης Απριλίου. Εγώ δεν το' πιασα με τη μία και τότε μου εξήγησε με αγανάκτηση: 6-6-6, δηλαδή αυτό! Κι  αφού το επεξεργάστηκα λιγάκι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ίσως και να τους ξύνει τελικά ο λοςκώ, ότι όντως έχουν παράξενο χιούμορ οι από πάνω, ότι ίσως φτιάχνονται με το να δίνουν τροφή σε τέτοιου είδους σενάρια.

Ας κλείσω με ένα καλό βιντεάκι που βρήκα στo facebook. (Eίμαι σίγουρος ότι θα υπάρξουν και άλλα).
Εντάξει, μη θυμώνετε ορισμένοι! Είναι σημαντικό να παραμείνουμε με καλή διάθεση, έτσι δεν μας λένε οι experts; Πειράζει λοιπόν να αστειευτούμε και λιγάκι;

ROHALAS



(μας το' στειλε ο φίλος μας "rohalas")

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου