Σχετικές με τον Βανεγκέμ αναρτήσεις μας είναι και αυτές:
Η σημασία της αφύπνισης της ποιητικής δύναμης της ζωής! , "...όλα μπορούν να λεχθούν", γιατί τίποτα δεν είναι ιερό και η ελευθερία είναι ασύμβατη με τη λογοκρισία και την "προστασία ιδεών"! , Ραούλ Βανεγκέμ: τα πάντα είναι δυνατά ακόμα και η δημιουργία συνελεύσεων αυτοδιαχείρισης στους δρόμους, τις γειτονιές και τα χωριά , Μία εκστατική επιθυμία...
Ο τίτλος της ανάρτησης παραπάνω και η υπογράμμιση με χρώμα και οι παρενθέσεις με σχολιασμό ή παραπομπές, παρακάτω, αποτελούν προϊόντα επιλογών μου.
Ο Ένοικος...
Η ιεραρχική αρχή είναι η μαγική αρχή που αντιστάθηκε στη χειραφέτηση των ανθρώπων και στους ιστορικούς τους αγώνες για την ελευθερία. Καμία επανάσταση δεν θα αξίζει πια το όνομά της αν δεν συνεπάγεται τουλάχιστο τον ριζικό αφανισμό κάθε ιεραρχίας.Μόλις ο καθοδηγητής του -επαναστατικού, υποτιθέμενου έστω ανατρεπτικού- παιχνιδιού μεταλλάζει σε διευθυντή, η αρχή της ιεραρχίας γλιτώνει το τομάρι της, η επανάσταση στρογγυλοκάθεται για να κατευθύνει τη σφαγή των επαναστατών. Δεν πρέπει να κάνουμε ανακωχή με τη μνήμη μας: το εξεγερτικό σχέδιο ανήκει μονάχα στις μάζες, ο καθοδηγητής το ενισχύει, ο αρχηγός το προδίδει. Ο αυθεντικός αγώνας διεξάγεται πρώτα πρώτα ανάμεσα στον καθοδηγητή και τον αρχηγό.
Η επανάσταση σταματάει όταν απαιτεί να θυσιαστείς για χάρη της, να χαθείς και να την κάνεις φετίχ. Οι επαναστατικές στιγμές είναι γιορτές όπου η ατομική ζωή πανηγυρίζει την ένωσή της με την αναγεννημένη κοινωνία. Το κάλεσμα για θυσία αντηχεί σαν πένθιμη καμπάνα. Ο στρατευμένος είναι επαναστάτης μονάχα όταν εναντιώνεται στις ιδέες που καλείται να υπηρετήσει. Η ιδεολογία είναι η ταφόπλακα του εξεγερμένου: θέλει να τον εμποδίσει να αναστηθεί.
- Σε αυτό το σημείο αξίζει θαρρώ να θυμηθεί κανείς κάποιους προβληματισμούς από μένα και τον ανιχνευτή: Οι στρατευμένοι και οι εξεγερμένοι.. , Κάποιες ιδέες προς επεξεργασία (ατομικότητα σε συνέργεια με τη συλλογικότητα)...-
Όταν ο εξεγερμένος αρχίζει να πιστεύει πως αγωνίζεται για κάποιο ανώτερο καλό η εξουσιαστική αρχή παύει να ταλαντεύεται. Ποτέ δεν έλειψαν από την ανθρωπότητα οι λόγοι για παραίτηση απ' την ανθρωπιά. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που σε ορισμένους ανθρώπους παρατηρείται πραγματικό ανακλαστικό υποταγής, ένας ακαταλόγιστος φόβος της ελευθερίας, ένας πανταχού παρών στη ζωή μαζοχισμός.
- Θυμίζω επίσης εδώ: " Οι μάζες φοβούνται τη λευτεριά. "-Λιλή ζωγράφου και το κείμενο του ανιχνευτή: Η διαχρονική πτώση του μαζάνθρωπου... -
Δεν υπάρχει σήμερα πουθενά επαναστατικό κίνημα που να μην κουβαλάει μέσα του τη θέληση για ολική αλλαγή και που, ως τα σήμερα, να μην έχει επιτύχει τη νίκη για αλλαγή στις λεπτομέρειες. Μόλις ο οπλισμένος λαός απαρνιέται τη δικιά του θέληση για ν'ακολουθήσει τη θέληση των συμβουλατόρων του, χάνει τη χρήση της ελευθερίας του και στεφανώνει, με τον αμφίσημο τίτλο των επαναστατών ηγετών, τους αυριανούς του δυνάστες. Αυτή είναι με κάποιο τρόπο η "πονηριά" της τμηματικής εξουσίας: ξεγεννάει τμηματικές επαναστάσεις, ξέχωρες από την αντιστροφή της προοπτικής, αποκομμένες από την ολότητα. Παράδοξα απομακρυσμένες από το προλεταριάτο που τις δημιουργεί. Πώς θέλουμε να συμβιβαστεί η ολότητα των διεκδικημένων ελευθεριών με λίγα κομμάτια κατακτημένων ελευθεριών, χωρίς να "πιάσει'' αμέσως το σπέρμα ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος;
-ζωτικής σημασίας και με διαχρονική ιστορική αξία επισήμανση, θα συμφωνούσε πιστεύω ο αναγνώστης με ανεξαρτησία αντίληψης και "ανοιχτά μάτια"-
Κι αυτού νόμισαν πως υπάρχει κάποια κατάρα: η επανάσταση καταβροχθίζει τα παιδιά της. Λες και ήττα του Μάχνο, το τσάκισμα της Κροστάνδης, η δολοφονία του Ντουρρούτι δεν ενυπήρχαν ήδη στη δομή των αυταρχικών πυρήνων των μπολσεβίκων, ίσως μάλιστα και στην αυταρχική στάση του Μαρξ στην 1η Διεθνή.
Λέτε να χρειάζεται να επιλογήσουμε για άλλη μια φορά την εγκατάλειψη του σχεδίου του Μαρξ απ'όλες τις ποικιλίες του σύγχρονου μαρξισμού; Στην ΕΣΣΔ, στην Κίνα, στην Κούβα, τι κοινό υπάρχει με την οικοδόμηση του ολικού ανθρώπου; Επειδή έχει εξασθενίσει η αθλιότητα που έθρεψε την επαναστατική θέληση για ξεπέρασμα και ριζική αλλαγή, μια νέα αθλιότητα μας ήρθε, φτιαγμένη από παραισθήσεις και συμβιβασμούς. Εγκατάλειψη της αθλιότητας και αθλιότητα της εγκατάλειψης. Το αίσθημα πως άφησε το αρχικό του σχέδιο να τεμαχιστεί και να πραγματωθεί κομμάτι κομμάτι δικαιολογεί την μεταπεισμένη παραφορά του Μαρξ: "εγώ δεν είμαι μαρξιστής!"
Ακόμη κι ο αποκρουστικός φασισμός είναι διαψευσμένη θέληση για ζωή, σταλμένη πίσω ξανά, η σάρκα του νυχιού. Θέληση για ζωή που έγινε θέληση για δύναμη, θέληση για δύναμη που έγινε θέληση για παθητική υποταγή,θέληση για παθητική υποταγή, που έγινε θέληση για θάνατο. Γιατί αν υποχωρήσεις έστω και μισό χιλιοστό στο ποιοτικό, υποχωρείς στο σύνολό του.
Να κάψουμε το φασισμό, οπωσδήποτε, αλλά η ίδια φλόγα να τυλίξει και τις ιδεολογίες, όλες ανεξαίρετα τις ιδεολογίες και τους λακέδες τους.
ΡΑΟΥΛ ΒΑΝΕΓΚΕΜ : Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΖΩΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου