ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2019

" Εγκατάλειψη της αθλιότητας και αθλιότητα της εγκατάλειψης" - να κάψουμε όλες, ανεξαίρετα, τις ιδεολογίες! -


Θα παραθέσω μια σειρά από επιλεγμένα αποσπάσματα, που έχω αντλήσει από το εκπληκτικό βιβλίο " Η Επανάσταση της Καθημερινής Ζωής " - εκδόσεις ΑΚΜΩΝ - ενός εκ των κορυφαίων φιλοσόφων της εποχής μας, κατά την άποψή μου, του Βέλγου Ραούλ Βανεγκέμ. Με την αιχμηρή και συναρπαστική συγγραφική πένα να θίγει κάθε πτυχή της κοινωνικοπολιτικής σκέψης και στάσης ζωής του σύγχρονου αλλοτριωμένου ανθρώπου. Ένα "must read" βιβλίο, μια σπουδαία πραγματεία -"Πραγματεία για την τέχνη του βίου προς χρήση των μελλοντικών γενεών"-, για καθέναν που έχει λόγους να αισθάνεται αποστασιοποιημένος από τις χειρότερες μορφές παρωπίδων: τις ιδεολογικές. Για όποιον νιώθει επιτακτική την ανάγκη της απόκτησης ελευθερίας του πνεύματος ως πρωταρχική κατάκτηση. Για καθέναν και καθεμία που επιθυμεί να πορεύεται με μια βαθιά στοχαστική οπτική ως προς όλες τις "θέσφατες πεποιθήσεις", τους ηρωικούς μύθους, τα πάσης φύσης εμβατήρια, τα εύηχα συνθήματα. Προς όλες τις νόρμες, τους θλιβερούς αυτοματισμούς και τις παγιώσεις που προσδιορίζουν και καθορίζουν το πνευματικό σύμπαν και το κοινωνικοπολιτικό status, αυτά που οδηγούν στην πιο ύπουλη και στυγνή χειραγώγηση, στον εκφυλισμό και σε θανατολάγνων διαστάσεων σύγχυση το λεγόμενο "κοινωνικό ζώο", αντί στην απόκτηση μιας αυτάρκους προσωπικότητας και ολοκληρωμένης σε κάθε πτυχή της ζωής. Το αιώνιο θύμα της προπαγάνδας και της βίας κάθε μορφής καταπιεστικής εξουσίας, που η ζωή του δεν αργεί να υποβιβαστεί σε ένα θεωρητικό σχήμα όπως επεσήμανε και ο Ντεμπόρ..
 
 Σχετικές με τον Βανεγκέμ αναρτήσεις μας είναι και αυτές:

Η σημασία της αφύπνισης της ποιητικής δύναμης της ζωής! ,   "...όλα μπορούν να λεχθούν", γιατί τίποτα δεν είναι ιερό και η ελευθερία είναι ασύμβατη με τη λογοκρισία και την "προστασία ιδεών"!Ραούλ Βανεγκέμ: τα πάντα είναι δυνατά ακόμα και η δημιουργία συνελεύσεων αυτοδιαχείρισης στους δρόμους, τις γειτονιές και τα χωριά ,   Μία εκστατική επιθυμία...


Ο τίτλος της ανάρτησης παραπάνω και η υπογράμμιση με χρώμα και οι παρενθέσεις με σχολιασμό ή παραπομπές, παρακάτω, αποτελούν προϊόντα επιλογών μου.

Ο Ένοικος...

Η ιεραρχική αρχή είναι η μαγική αρχή που αντιστάθηκε στη χειραφέτηση των ανθρώπων και στους ιστορικούς τους αγώνες για την ελευθερία. Καμία επανάσταση δεν θα αξίζει πια το όνομά της αν δεν συνεπάγεται τουλάχιστο τον ριζικό αφανισμό κάθε ιεραρχίας.
 Μόλις ο καθοδηγητής του -επαναστατικού, υποτιθέμενου έστω ανατρεπτικού- παιχνιδιού μεταλλάζει σε διευθυντή, η αρχή της ιεραρχίας γλιτώνει το τομάρι της, η επανάσταση στρογγυλοκάθεται για να κατευθύνει τη σφαγή των επαναστατών. Δεν πρέπει να κάνουμε ανακωχή με τη μνήμη μας: το εξεγερτικό σχέδιο ανήκει μονάχα στις μάζες, ο καθοδηγητής το ενισχύει, ο αρχηγός το προδίδει. Ο αυθεντικός αγώνας διεξάγεται πρώτα πρώτα ανάμεσα στον καθοδηγητή και τον αρχηγό.
 Η επανάσταση σταματάει όταν απαιτεί να θυσιαστείς για χάρη της, να χαθείς και να την κάνεις φετίχ. Οι επαναστατικές στιγμές είναι γιορτές όπου η ατομική ζωή πανηγυρίζει την ένωσή της  με την αναγεννημένη κοινωνία. Το κάλεσμα για θυσία αντηχεί σαν πένθιμη καμπάνα. Ο στρατευμένος είναι επαναστάτης μονάχα όταν εναντιώνεται στις ιδέες που καλείται να υπηρετήσει. Η ιδεολογία είναι η ταφόπλακα του εξεγερμένου: θέλει να τον εμποδίσει να αναστηθεί.

- Σε αυτό το σημείο αξίζει θαρρώ να θυμηθεί κανείς κάποιους προβληματισμούς από μένα και τον ανιχνευτή: Οι στρατευμένοι και οι εξεγερμένοι..Κάποιες ιδέες προς επεξεργασία (ατομικότητα σε συνέργεια με τη συλλογικότητα)...
Όταν ο εξεγερμένος αρχίζει να πιστεύει πως αγωνίζεται για κάποιο ανώτερο καλό η εξουσιαστική αρχή παύει να ταλαντεύεται. Ποτέ δεν έλειψαν από την ανθρωπότητα οι λόγοι για παραίτηση απ' την ανθρωπιά. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που σε ορισμένους ανθρώπους παρατηρείται πραγματικό ανακλαστικό υποταγής, ένας ακαταλόγιστος φόβος της ελευθερίας, ένας πανταχού παρών στη ζωή μαζοχισμός. 
 - Θυμίζω επίσης εδώ: " Οι μάζες φοβούνται τη λευτεριά. "-Λιλή ζωγράφου και το κείμενο του ανιχνευτή:  Η διαχρονική πτώση του μαζάνθρωπου...

Δεν υπάρχει σήμερα πουθενά επαναστατικό κίνημα που να μην κουβαλάει μέσα του τη θέληση για ολική αλλαγή και που, ως τα σήμερα, να μην έχει επιτύχει τη νίκη για αλλαγή στις λεπτομέρειες. Μόλις ο οπλισμένος λαός απαρνιέται τη δικιά του θέληση για ν'ακολουθήσει τη θέληση των συμβουλατόρων του, χάνει τη χρήση της ελευθερίας του και στεφανώνει, με τον αμφίσημο τίτλο των επαναστατών ηγετών, τους αυριανούς του δυνάστες. Αυτή είναι με κάποιο τρόπο η "πονηριά" της τμηματικής εξουσίας: ξεγεννάει τμηματικές επαναστάσεις, ξέχωρες από την αντιστροφή της προοπτικής, αποκομμένες από την ολότητα. Παράδοξα απομακρυσμένες από το προλεταριάτο που τις δημιουργεί. Πώς θέλουμε να συμβιβαστεί η ολότητα των διεκδικημένων ελευθεριών με λίγα κομμάτια κατακτημένων ελευθεριών, χωρίς να "πιάσει'' αμέσως το σπέρμα ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος;
-ζωτικής σημασίας και με διαχρονική ιστορική αξία επισήμανση, θα συμφωνούσε πιστεύω ο αναγνώστης με ανεξαρτησία αντίληψης και "ανοιχτά μάτια"- 
 Κι αυτού νόμισαν πως υπάρχει κάποια κατάρα: η επανάσταση καταβροχθίζει τα παιδιά της. Λες και ήττα του Μάχνο, το τσάκισμα της Κροστάνδης, η δολοφονία του Ντουρρούτι δεν ενυπήρχαν ήδη στη δομή των αυταρχικών πυρήνων των μπολσεβίκων, ίσως μάλιστα και στην αυταρχική στάση του Μαρξ στην 1η Διεθνή.

 Λέτε να χρειάζεται να επιλογήσουμε για άλλη μια φορά την εγκατάλειψη του σχεδίου του Μαρξ απ'όλες τις ποικιλίες του σύγχρονου μαρξισμού; Στην ΕΣΣΔ, στην Κίνα, στην Κούβα, τι κοινό υπάρχει με την οικοδόμηση του ολικού ανθρώπου; Επειδή έχει εξασθενίσει η αθλιότητα που έθρεψε την επαναστατική θέληση για ξεπέρασμα και ριζική αλλαγή, μια νέα αθλιότητα μας ήρθε, φτιαγμένη από παραισθήσεις και συμβιβασμούς. Εγκατάλειψη της αθλιότητας και αθλιότητα της εγκατάλειψης. Το αίσθημα πως άφησε το αρχικό του σχέδιο να τεμαχιστεί και να πραγματωθεί κομμάτι κομμάτι δικαιολογεί την μεταπεισμένη παραφορά του Μαρξ: "εγώ δεν είμαι μαρξιστής!"
Ακόμη κι ο αποκρουστικός φασισμός είναι διαψευσμένη θέληση για ζωή, σταλμένη πίσω ξανά, η σάρκα του νυχιού. Θέληση για ζωή που έγινε θέληση για δύναμη, θέληση για δύναμη που έγινε θέληση για παθητική υποταγή,θέληση για παθητική υποταγή, που έγινε θέληση για θάνατο. Γιατί αν υποχωρήσεις έστω και μισό χιλιοστό στο ποιοτικό, υποχωρείς στο σύνολό του.
 Να κάψουμε το φασισμό, οπωσδήποτε, αλλά η ίδια φλόγα να τυλίξει και τις ιδεολογίες, όλες ανεξαίρετα τις ιδεολογίες και τους λακέδες τους.

ΡΑΟΥΛ ΒΑΝΕΓΚΕΜ : Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΖΩΗΣ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου