ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2019

Να τον χαιρόμαστε!



Αυτός είναι ο πολιτισμός για τον οποίο είμαστε υπερήφανοι ως ανθρωπότητα του 21ου αιώνα. Αυτά είναι τα πρότυπα μας, οι λατρεμένες αξίες μας, οι συνήθειες και τα μοντέλα ζωής που μας προσδιορίζουν ως έλλογα ή σκεπτόμενα όντα (ιδιότητα που μας διδάσκουν πως μας  δίνει ανωτερότητα σε σχέση με τα ζώα), αυτοί είναι οι κοινωνικοί και πολιτισμικοί θεμέλιοι λίθοι του πολύτιμου κόσμου μας:

Οι αξιαγάπητες τράπεζές μας με τα δάνεια που μας χορηγούν για να τρέχουμε τα όνειρά μας και να ταϊζουμε τα επιτόκιά τους και τα αέναα συσσωρευμένα κέρδη τους. Οι υπερδραστήριες εισπραχτικές και πολυεθνικές εταιρείες μας. Το φυσικό, λογιστικό και ψηφιακό χρήμα, το χρέος από το πουθενά παγκόσμιο, δημόσιο και ιδιωτικό.
 Το πλαστικό χρήμα της νέας "αχρήματης" θαυμαστής κοινωνίας, οι έξυπνες κάρτες, οι βιομετρικές ταυτότητες για τους ρομποτικούς πολίτες του μέλλοντος που προσγειώνεται σαν αλεξιπτωτιστής-κομάντο στο παρόν, τα εμφυτευμένα στο σώμα τσιπάκια που θα είναι must για την ασφάλεια των συναλλαγών και γενικά για την εύθραυστη ασφάλειά μας σε έναν ανασφαλή κόσμο και όπου ήδη οι υπήκοοι πολλών δημοκρατικών κρατών προσφέρονται εθελοντικά για να τσιπαριστούνε.
 Τα καρτέλ του χρήματος, των ναρκωτικών, των φαρμάκων, της ενέργειας, των ΜΜΕ, του γάλακτος, των εκδόσεων, της τέχνης.
Τα αξιαγάπητα smart phones μας, οι κινητές προεκτάσεις του εαυτού μας, ο βομβαρδισμός από παντού των ηλεκτρομαγνητικών
ακτινοβολιών μας που αν δεν είμαστε καλά κι υπάκουα παιδιά μας απειλούν με εξωπραγματικές τιμωρίες και τα ασύρματα δίκτυά μας που μας φέρνουν πιο κοντά και κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη. Τα υπερπολύτιμα, σαν τον (μολυσμένο) αέρα μας, social media μας σε ψηφιακές οθόνες, τα "like" που μας δίνουν κοινωνικό παράστημα και λόγους να ζούμε, οι ψυχίατροί μας που επινοούν άμα χρειαστεί ασθένειες για να δουλεύουνε και οι προστάτιδές μας ιατροφαρμακευτικές εταιρείες, φροντίζοντας να είναι "ορθώς αναπτυσσόμενα" ακόμα και τα βρέφη μας και τα αναγκαία αντικαταθλιπτικά μας που μας επιτρέπουν να συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς να διαλυθούμε εκ θεμελίων.
 Οι ευφυέστατοι-πρότυπο προς μίμηση χάκερ μας που διαρρηγνύουν ακόμα και τον εγκέφαλό μας, τα υπερεξελιγμένα βιντεοπαιχνίδια μας με τα οποία δραπετεύουμε από την λιγουλάκι απογοητευτική μας πραγματικότητα.
Τα εκπληκτικά παιχνίδια της τεχνολογίας μας με τις καιρικές συνθήκες, προς όφελός μας εννοείται και οι αεροψεκασμοί μας με στρόντιο, βάριο, αλουμίνιο και άλλες θρεπτικές ουσίες για τον μεταλλαγμένο οργανισμό μας, ώστε να μην έχει πρόβλημα προσαρμογής στον "brand new world" μας. Τα μεταλλαγμένα ή γενετικώς τροποποιημένα υπέροχα τρόφιμά μας και οι εξαίσιες διατροφικές συνήθειες που αποκτάμε και που μας μεταμορφώνουν σε κάτι άλλο μάλλον πιο ανθεκτικό σε σχέση με τον πρωτόγονο καλλιεργητή και αυτόνομο παραγωγό τροφής του παρελθόντος.
 Οι αγαπημένοι μας αξιότιμοι ήρωες των survivor, Big Brother, Power of Love, Game of Love, των ευφάνταστων τηλε-διαγωνισμών ταλέντων, των συναρπαστικών μας σήριαλ.
 Οι πολιτικοί μας που τόσο χαριτωμένα φιλονικούν σε οθόνες και τόσο αθώα μας υπόσχονται πράγματα που αμελούν να πραγματοποιήσουν, συχνά κάνοντας το αντίθετο, κάτι σαν μικρά επιπόλαια κωλόπαιδα, που ωστόσο τα ανέχεσαι επειδή τα κάνεις γούστο. Αχ, πόση κατανόηση και πλεόνασμα συγχώρεσης υπάρχει στον γεμάτο αθωότητα, αυθορμητισμό και καλοπιστία γλυκούλη κόσμο μας!
 Οι έξυπνες συσκευές μας, οι έξυπνες βόμβες μας, οι έξυπνες ατάκες των εξαιρετικών διαφημίσεών μας, οι έξυπνες ευκαιρίες εξόδου από την κακορίζικη ανεργία μας, οι έξυπνες ματιές νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ στα λεωφορεία και τα τρένα που φορτωμένα χαρούμενους εργαζόμενους σε πάνε στην (και σε γυρνάνε από την) υπέροχη, δημιουργική δουλίτσα σου.
Οι λατρευτές μας θρησκείες, που όλες διαθέτουν cool θεούς και χάρμα οφθαλμών και ώτων ιερατεία, για να πιστέψεις, να προσκυνήσεις, να αφιερώσεις τη ζωή σου σε αυτούς και αυτά, να σκοτώσεις και να πεθάνεις γι'αυτά...

Μούρλια! Σκέτη τρέλα σου λέω! Πολύ νόημα, μια ακολουθία από παφλάζοντα νοήματα! Ένα νεκρό, διαπλανητικό ποτάμι, γεμάτο μολυσμένα νοήματα!

Να τον χαίρεστε λοιπόν τον πολιτισμούλη σας!

Εμείς πάντως καθόλου! Και δεν θα μας λείψει καθόλου αν αυτός μια αποφράδα πρωία καταλήξει εκεί που ανήκει: στα αζήτητα του σύμπαντος, της Ιστορίας, της ύπαρξης, των ιστοριών που λένε οι εξωγήινες μαμάδες στα εξωγήινα παιδάκια τους για έναν πλανήτη δυσλειτουργικών και ημιηλίθιων ή παντελώς ηλίθιων όντων, ώστε αυτά να σκιάζονται και να πίνουν όλο το δυναμωτικό γαλαξιακό χυμό τους για να μεγαλώσουν σωστά και να πεθάνουν στα βαθιά γεράματα των 500-600 ετών. Όπως δεν θα λείψουμε κι εμείς, αν εξαφανιστούμε μαζί του, σε καμία πραγματικά και αληθινά νοήμονα μορφή ζωής στο γαλαξία μας ή έξω από αυτόν.

Κλείνοντας, αφιερώνουμε κι ένα "τραγούδι "αιρετικό", όπως αιρετικές ήταν για τον κόσμο μας (και τα κυρίαρχα εκάστοτε πρότυπά του στο μακρινό και κοντινό παρελθόν) μορφές σαν τον Πρωταγόρα, τον Ηράκλειτο, τον Διογένη τον Κυνικό, τον Τζορντάνο Μπρούνο, τον Γαλιλαίο, τον Νίκολα Τέσλα, τον Βίλχελμ Ράιχ, τον Δρ. Ryke Geerd Hammer. Αφιερωμένο στην πολιτισμική μας παράκρουση:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου