ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015

Καλώς ήλθατε στην "αχρήματη κοινωνία" (και μια ταινία μικρού μήκους)


Καλώς ήλθατε στην "αχρήματη κοινωνία", της τραπεζικής και εταιρικής παντοδυναμίας, της αυτοματοποίησης του τεχνολογικά εξελιγμένου πολίτη-καταναλωτή (που σύντομα θα αναγκαστεί να αποδεχτεί και το εμφυτευμένο τσιπάκι κάτω από το δέρμα) και του "Μεγάλου Φακελώματος" του υποδειγματικού πολίτη, για την ασφάλειά του και την ευημερία του. Φυσικά!
(Η χρήση μετρητών ήδη είναι μη αποδεκτή σε κάποιες τράπεζες του "αναπτυγμένου κόσμου", πχ Σουηδία, ενώ η ανάληψη μετρητών πάνω από 5000 περίπου δολάρια από τον προσωπικό λογαριασμό σου θεωρείται ύποπτη δραστηριότητα σε όχι και τόσο σπάνιες περιπτώσεις στις ΗΠΑ και οι υπάλληλοι της τραπέζης νομιμοποιούνται να ειδοποιήσουν τις Αρχές για διενέργεια ελέγχου!)


τα παρακάτω είναι απόσπασμα από την ανάρτηση Αν νιώθεις "res" τότε είσαι "res"...

Οι τράπεζες πλέον προωθούν την "αχρήματη κοινωνία" με το πλαστικό ή ψηφιακό χρήμα για την πληρωμή των πάντων: από τα βασικά αγαθά της επιβίωσης έως τις αποδράσεις, για τους εναπομείναντες τυχερούς, σε τουριστικές οάσεις. Έως και τις αγορές βιβλίων, για τους ακόμα λιγότερους εναπομείναντες που έχουν το κουσούρι να βρίσκουν το χρόνο να διαβάζουν, σε βάρος κάποιας σπουδαίας αθλητικής αναμέτρησης στο γυαλί. Ακόμη και εμφυτευμένα τσιπάκια προωθούν και μιλάνε και για τεχνολογίες πληρωμής με ταυτοποίηση βιομετρικών χαρακτηριστικών του καθενός, που καταργούν το άγχος να κουβαλάς πάνω σου μετρητά και εξασφαλίζουν διαδικασίες ασφάλειας και εξάλειψης κάθε απάτης και φοροδιαφυγής! Τι πρόοδος, τι προνοητικότητα! Ποιος θα κάθεται να σκάσει, να βρει τη διαύγεια και τη θέληση να στοχαστεί για τις συνέπειες του γεγονότος. Της δέσμευσης των χρημάτων του πολίτη-χάμστερ από τους τραπεζίτες (με τα capital controls και την αποσύνδεση από τους προσωπικούς τους λογαριασμούς ως δαμόκλειο σπάθη για τους ανυπάκουους), που επιπλέον θα γνωρίζουν οποιαδήποτε στιγμή πού βρίσκεται ο "πολίτης"-πελάτης, πώς κινείται, τι προτιμάει να κάνει στον...ελεύθερο χρόνο του(άκουσον άκουσον!) και φυσικά τι σκέφτεται βάσει των επιλογών του. Θα τα γνωρίζουν ΟΛΑ και θα μοιράζονται συντροφικά τον τεράστιο όγκο των συσσωρευμένων δεδομένων τους με τους καλούς τους συνεργάτες: τις αστυνομικές και μυστικές υπηρεσίες και τις πολυεθνικές εταιρείες. Αυτές που πλέον με τις νέες διατλαντικές συμφωνίες, αλλά και άλλες απαλλαχτικές διατάξεις, τις οποίες κυβερνήσεις υπογράφουν εν μέσω σχεδόν πλήρης άγνοιας των πολιτών-χάμστερ (η ρόδα δεν σταματάει ποτέ να γυρνά δαιμονισμένα κι ας τα τινάξει το ζωντανό), καθίστανται πανίσχυρο κράτος εν κράτει...

Και μια έξυπνη ταινία μικρού μήκους για το θαυμαστό μέλλον που ήδη εισχωρεί, με άλματα "αναπόφευκτης προόδου" και όλο εύηχες υποσχέσεις στο ήδη παρωχημένο και οπισθοδρομικό παρόν:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου