Κάποιος μου είπε ότι στο πρόσφατο άρθρο μου
"Ιστορίες των Εξαρχείων-μια αισθητική περιήγηση" ίσως φάνηκα προκατελειμμένος απέναντι στους ναρκομανείς. Γράφοντας στις υποσημειώσεις ότι πολύ συχνά οι αρχές τους χρησιμοποιούν ως "μετακινούμενους πληθυσμούς" για να διαβρώνουν ολόκληρες περιοχές με τη δημιουργία εύλογων προβλημάτων και έτσι να βρίσκουν την αφορμή να τις θέτουν υπό έλεγχο ή να διαλύουν προσπάθειες συσπείρωσης, συλλογικής συμπεριφοράς, καινοτομίας...
Η αλήθεια είναι όμως μαλώστρα! Η παραπάνω τακτική είναι από τις πιο προσφιλείς των εξουσιαστικών γραναζιών κι εφαρμόστηκε, π.χ., όχι σε αμελητέο βαθμό και στο Σύνταγμα, τις τελευταίες ειδικά μέρες του Ιούνη του'11, πριν από τις "αποφράδες" 28 & 29 του ίδιου μήνα.
Βέβαια, οι άνθρωποι αυτοί είναι πλήρως εξαρτημένοι από την ανάγκη τους και σαφέστατα οφείλουμε να τους αντιμετωπίζουμε ως ασθενείς.
Τα προγράμματα υποστήριξης, απεξάρτησης κι αποκατάστασης από κρατικούς φορείς, παρά τις ηρωικές προσπάθειες κάποιων ανθρώπων, αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα στις υποδομές, (αλλά και στις αντιδράσεις των κατοίκων μιας περιοχής π.χ. που πρόκειται να λειτουργήσει εκεί ΟΚΑΝΑ), επίσης είναι δυσανάλογα σε αριθμό σε σχέση με το μέγεθος αυτής της τρομαχτικής μάστιγας ή βαδίζουν με ρυθμούς χελώνας, όσον αφορά π.χ. τις λίστες για τη χορήγηση μεθαδόνης στους τόσο πολλούς αιτούντες. Κι ας μη σχολιάσουμε την κοινωνική δυσπιστία & δυσκολία επανένταξης για κάποιον πρώην τοξικομανή που κέρδισε το προσωπικό του στοίχημα ζωής... Η αλήθεια επίσης είναι ότι άρρωστοι άνθρωποι όπως οι τοξικομανείς, που λόγω φυσικής ροής των πραγμάτων θα καταφύγουν και στις κλοπές και πιθανώς και στο φόνο για να αποκτήσουν τη δόση, θα'πρεπε ν'αποτελούν μια σημαντικότατη προτεραιότητα στο πρόγραμμα κάθε κυβέρνησης! Έτσι τουλάχιστον διακηρύττουν, κυρίως προεκλογικά!
Όμως όχι!
Η ύπαρξη των εξαρτημένων τοξικομανών, ή καλύτερα η ανυπαρξία τους, μεταφράζεται σε ανθρώπινο -και δυστυχώς όλο και πιο νεανικό- δυναμικό που ΔΕΝ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ μια πιο δίκαιη κοινωνική πραγματικότητα, ΔΕΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙ καθιερωμένες δομές και διάτρητους θεσμούς, ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΟΝΕΙΡΑ για ένα διαφορετικό μέλλον. Αντίθετα δημιουργεί επιπρόσθετα προβλήματα στις ήδη δοκιμαζόμενες από την κυβερνητική αναλγησία κοινωνίες. Ο,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ δηλαδή για το κάθε καταπιεστικό σύστημα και τους στόχους του!
Γιατί αν ήθελαν πραγματικά οι κυβερνώντες, το πρόβλημα των σκληρών εξαρτησιογόνων ουσιών θα είχε λυθεί σε ελάχιστο χρόνο! Ουσίες! Που καταπίνουν ανθρώπους σαν χοάνη, διαλύουν οικογένειες, στερούν από την κοινωνία τα μέλη της που βρίσκονται στην πιο δημιουργική περίοδο της ζωής τους και δημιουργούν περιφερόμενα φαντάσματα και κοινωνικά φόβητρα.
Αλλά τα καθάρματα κάνουν ολόκληρους πολέμους για τον παγκόσμιο έλεγχο διακίνησης εξαρτησιογόνων ουσιών και διαπλέκονται στενότατα με το οργανωμένο έγκλημα. Σε σημείο που η μαφία να μοιάζει με νηπιαγωγείο μπροστά στα δαιδαλώδη πλοκάμια των Μυστικών Υπηρεσιών και των κρατικών εντολοδόχων μεγάλων αφεντικών. Και των υπερεθνικών "παγκόμιων νονών!"
( Η αγγλική αποικιοκρατική αυτοκρατορία π.χ. έκανε το 19ο αιώνα τον περίφημο "πόλεμο του οπίου", για να εξασφαλίσει το μονοπώλιο διακίνησης. Και οι Η.Π.Α. πάμπολλες στρατιωτικές επεμβάσεις, μικρές ή μεγάλες, για παρεμφερείς λόγους. Μετά π.χ. την εισβολή στο Αφγανιστάν, αυξήθηκε κατακόρυφα η τοπική ναρκοπαραγωγή, που καλύπτει την παγκόσμια ζήτηση ηρωίνης σε ποσοστά που μπορεί ν'αγγίζουν και το 90%)
Δε θα προβώ σε άλλες αναλύσεις, καθώς έχουν ειπωθεί αυτά άλλωστε από άλλους, πιο ειδικούς, καλύτερα...
Θα ολοκληρώσω, λοιπόν, με ένα ποίημά μου που είχα γράψει στα μέσα περίπου του 1990, όντας κάτω από έντονες ποιητικές ανησυχίες ή απλώς εξέφραζα μ' αυτόν τον τρόπο όσα με ενέπνεαν, με προβλημάτιζαν ή με συγκλόνιζαν...
Ένα ποίημα αφιερωμένο σε κάποιον που ήξερα ελάχιστα. Αποσπασματικά θα έλεγα. Φίλος φίλου, μεγαλύτερος από μένα.
Που είχε ξεκινήσει την προσωπική του ιστορία με την "παραμύθα" στο στρατό, όπου πήγε αμέσως μετά το λύκειο.
(Η ηρωίνη αποτελεί το σκληρό παραμύθι που ζει ο υποτακτικός της και που έχει καλό τέλος πάρα πολύ λίγες φορές).
Που η οικογένειά του, αν και όχι εύπορη, πάλεψε με κάθε μέσο για να τον βοηθήσει. Που η αποτυχία σ'αυτή την προσπάθεια οδήγησε στην οικογενειακή διάλυση. Που αυτός κατέληξε να κοιμάται με άλλους εξαρτημένους όπου έβρισκαν (εγκαταλελειμμένα σπίτια, πάρκα κτλ.) Έλεγε ότι μόνο αυτοί τον καταλάβαιναν. Που όταν πέθανε, στα 31 περίπου, έχοντας αλλοιωθεί πάρα πολύ τα χαρακτηριστικά του, στην κηδεία του παραβρέθηκαν μόνο η υπερήλικας γιαγιά του υποβασταζόμενη από δυο φίλους του, οι οποίοι είχαν προσπαθήσει, μάταια κι αυτοί, να τον βοηθήσουν να κόψει...
Που τις λίγες φορές που τον είχα δει, δεν θα ξεχάσω μία συγκεκριμένη: αν και ήταν στα χάλια του (είχαν αρχίσει να του πέφτουν και δόντια), μια από τις τελευταίες φορές που τον είδα τυχαία σε κάποιο δρόμο της Αθήνας, βιαστικός και στενοχωρημένος για κάποιο δικό μου θέμα, εκείνος επέμενε σοβαρός να του πω τι με "έτρωγε". Κι όταν το έκανα, μου χάρισε το πιο συμπαθητικό χαμόγελο του κόσμου (κι ας έλειπαν δόντια) και χτυπώντας με φιλικά στην πλάτη, είπε: " Όλα καλά θα πάνε ρε! Μη σκας. Η ζωή είναι ωραία!"
Εύχομαι να ήσουν καλοτάξιδος φίλε μου και λυπάμαι πολύ που δεν ήρθα, αν και μπορούσα, στην κηδεία σου...
Μόνος με συντροφιά...
Δύσμοιρα πλάσματα χθες βράδυ
χώθηκαν στην κάμαρά του.
Δραπέτες από ιστορίες χιλιοειπωμένες.
Και είχαν όψη θλιβερή
τον οίκτο τού ξυπνούσαν!
Έτσι βουβά κι έρημα όπως στέκονταν
μαζεμένα γύρω του σα να τον πολιορκούσαν.
Τι διάβολο γύρευαν;
Συμπόνοια; Παρηγοριά;
Κάποια λυτρωτική απάντηση;
Τι;
Η κοκκινοσκουφίτσα απ'το λύκο βιασμένη.
Ο δον Κιχώτης ράκος από του ονείρου το ναυάγιο.
Ο Ορφέας τρέμοντας δίχως την Ευριδίκη.
Κι ο Κύκλωπας με το μοναδικό του μάτι βάναυσα βγαλμένο.
Μα πιο τραγική η φιγούρα του Χριστού
με το σταυρό αβάσταγο στις πλάτες
αλλά υποχρεωτικό υπό την πίεση ανώτερων επιταγών βάρος.
Ναι!
ήτανε όλοι μαζεμένοι εκεί!
Γεμίζανε ασφυχτικά τη μικρή ανήλιαγη κάμαρά του.
Ώσπου ένιωσε πως πνίγεται
κάτω απ'την καταλυτική δύναμη της παρουσίας τους.
Μα ήξερε πως δεν μπορούσε να ξεφύγει
καθώς τη φλέβα η βελόνα τρυπούσε αδηφάγα...
ανιχνευτής
