" Στο σχολείο κατασκευάζονται Υπήκοοι. Η διαδικασία της κατασκευής Υπηκόων λέγεται εκπαίδευση" Ε.Α. ΡΑΟΥΤΕΡ
" Η παιδεία αποτελεί το νευραλγικό μέσο για τη διαμόρφωση δημοκρατικών ατόμων, που η γνώμη όλων θα έχει την ίδια βαρύτητα μέσα στον πολιτικό χώρο" (εννοείται μιας αμεσοδημοκρατικής, αυτοθεσμιζόμενης συνθήκης) Κορνήλιος Καστοριάδης
" Να μαθαίνεις σαν να παίζεις και να παίζεις σαν να μαθαίνεις" Ένα πολύ ελκυστικό και πρακτικά εφαρμόσιμο μότο, κατά τη γνώμη μας, που αν θυμάμαι καλά είχε επισημάνει ο συγγραφέας Παντελής Γιαννουλάκης
Και κάποιες...ας πούμε...απορίες μας:
- Γιατί όταν χτυπάει το κουδούνι για διάλειμμα, τα μαθητούδια του δημοτικού (οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μαθητές, φοιτητές "οφείλουν" να προβάλλουν κι ένα πiο "cool image") πετάγονται πάρα πολλές φορές ουρλιάζοντας έξω στην αυλή; Μήπως χαίρονται πολύ για κάτι και το εκδηλώνουν με αυτό τον αυθόρμητο τρόπο;
-Ποιοι είναι αυτοί που ελέγχουν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, ποιοι και γιατί χρηματοδοτούν τις έρευνες τους; (και ειδικά των μεγαλύτερων και πιο φημισμένων σε Ηνωμένες Εταιρείες Αμερικής και Ηνωμένο Βασίλειο). Και το κάνουν από αγάπη στην ελευθερία και απερίφραχτη χαρά της ανακάλυψης και στην ελεύθερη διάδοση των γνώσεων και της αλήθειας που αυτές εμπεριέχουν; (χε χε..!)
-Και πότε, ουσιαστικά, σταματάμε επιτέλους στη ζωή μας να συμμετέχουμε σε (οποιοδήποτε) σύστημα εξετάσεων, μέσα σε αυτό το νεο-τεχνο-φεουδαρχικό παγκόσμιο κρατητήριο; Και γιατί χεζόμαστε από το φόβο μας ή νιώθουμε άβολα και ντροπιαστικά στο άκουσμα της φράσης "δεν πέρασε(ς) στις εξετάσεις", όταν αφορά εμάς ή τα παιδιά μας; Και ποιοι είναι αυτοί οι καριόληδες οι εξεταστές; Πόση σχέση έχουν με τους "ιεροεξεταστές" του μεσαίωνα;(γιατί έχουν!) Ποιοι κρύβονται πραγματικά από πίσω; Ποιοι μας χειραγωγούνε με όλο αυτό το έξυπνο κόλπο; Χωρίς "αξιοπρεπή" ή ικανοποιητικά βιογραφικά σημειώματα και πτυχία καταλήγουμε τελικά να θεωρούμαστε κάτι σαν "περιθωριακοί"; Από τους πραγματικούς περιθωριακούς της ζωής και της ορμής της, της ελεύθερης ροής της προς την ευτυχία (η κατάκτηση της "ευδαιμονίας" κατά τους επικούρειους) και την αρμονία τόσο με τη Φύση όσο και με τη φύση του εαυτού...
Το παρακάτω κείμενο αποτελείται από επιλεγμένα αποσπάσματα, αλιευθέντα από το περίφημο βιβλίο "Do it!" που γράφτηκε το 1970. Απ' τον Jerry Rubin (εκδόσεις: Διεθνής Βιβλιοθήκη),
συνιδρυτή μαζί με τον "ποιητή της επανάστασης" Abbie Hoffman {
Μαθήματα "ανορθόδοξης επαναστατικότητας" (ή "επαναστατικής γιορτής") και
Ένας επαναστάτης που τον καύλωνε η επανάσταση! }, στη δεκαετία του 1960, του κινήματος που έμεινε γνωστό ως Διεθνές Κόμμα Νέων (Youth International Party).
Ένα κείμενο αφιερωμένο στη νέα σχολική χρονιά που ξεκινάει και κυρίως στις υψηλότερες βαθμίδες εκπαίδευσης. Στα λύκεια ή "high schools" και στα πανεπιστήμια ή κολέγια, όπου η κατακερματισμένη γνώση σε μικρά, στείρα, μη βιωματικά και μη αυθεντικά και αποπνέοντα έντονο αντι-ερωτισμό κουτιά, στρατεύεται στο πλευρό και δηλώνει πλήρη υποταγή στο κορπορατικό ολοκληρωτικό πνεύμα των "ελεύθερων, πλήρως ασύδοτων και ανέγγιχτων από θεσμικούς ελέγχους και ενοχλητική νομοθεσία, αγορών". Προετοιμάζοντας κι εκπαιδεύοντας την αγωνιούσα νεολαία για την είσοδό της στην επιδοτούμενη από αδίστακτες εταιρικές υπερ-οντότητες έρευνα, με πορίσματα, παγιώσεις και καριέρες αυστηρά υπέρ των συμφερόντων τους και για μια θεσούλα στη χρηματοπιστωτικής θρησκείας "μηχανή του κιμά". Η οποία χρησιμεύει μια χαρά στο να μετατρέπει το εργατικό δυναμικό σε εργασιακούς ισχνά (ή εξευτελιστικά) αμειβόμενους πτυχιούχους ομήρους ή σε αποστεωμένες ξεζουμισμένες λεμονόκουπες, μίας χρήσης μέχρι τις αμέσως επόμενες.
" Τα σχολεία -τα γυμνάσια και τα κολλέγια- αποτελούν το μεγαλύτερο εμπόδιο για τη μάθηση στην Αμερική σήμερα. Τα σχολεία αποτελούν μια συνέχεια της αγωγής των σφιγκτήρων. Το να δίνεις εξετάσεις είναι σα να χέζεις. Κρατιέσαι ολόκληρες βδομάδες,
