Μέσα σ'έναν κόσμο, εντός κι εκτός εγχώριων τειχών, που βρίθει από κάθε μορφής και κοπής και φανερό ή καμουφλαρισμένο ρατσισμό (ακόμη κι "αντιρατσιστικού" τύπου) εναντίον του ανθρώπου, που άγεται και φέρεται από κάθε είδους -ισμό... Εμείς, οδηγούμενοι από μια ακατανίκητη παρόρμηση, νιώθουμε σα να θέλουμε να...ουρλιάξουμε! Σαν την αγωνία και ζωτική λαχτάρα για εισροή αέρα για εκείνον που πνίγεται από θηλειά ασφυξίας, νιώθουμε μια απελευθερωτική ανάγκη για να φωνάξουμε, να ουρλιάξουμε κι ας ακουστούμε μονάχα από τους εαυτούς μας. Να ουρλιάξουμε σαν αξημέρωτοι λύκοι που δεν εκπαιδεύτηκαν και κατάντησαν σκυλιά ή μόσχοι σιτευτοί ή ζαλισμένοι αμνοί μέσα σε ζαλισμένα κοπάδια και που γυρεύουν τα ελεύθερα ανοιχτά πεδία. Πέρα από τις περιφράξεις των γκέτο της "πολιτισμικής" παράκρουσης και συναινετικής παλινωδίας.
Το παρακάτω κείμενο μπορεί να ιδωθεί και σαν ένα είδος μανιφέστου, που τη βγαίνει με τον δικό του τρόπο στους χαλεπούς και πονηρούς αυτούς καιρούς...
"Ουρλιάζοντας" για όλους και για όλα: Ρατσισμός (και πολλά άλλα ακόμη) είναι...
Διαβάστε ΕΔΩ
