ΜΙΑ "ΑΝΘΟΔΕΣΜΗ" ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΜΑΣ

 Μια "ανθοδέσμη" γιομάτη από κάμποσα απ'τα αγαπημένα μας "μπουμπούκια". Αφιερωμένοι σε όλους όσοι, με την οσμή που αναδύεται από αυτήν, νιώθουνε μέσα τους να ξυπνάει μια αίσθηση οικειότητας και συντροφικότητας...
 Φυσικά και αυτά τα κείμενα δεν απευθύνονται προς όλους. Γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν ύποπτο! (όπως γράφει και ο Θοδωρής Λαμπρόπουλος για το εξαιρετικό βιβλίο του "It's not only Rock And Roll" που τόσο μας άρεσε)

Λόγια σαν ψίθυροι προς τη νέα ζωή! 

 

Σε αγαπώ πολύ μωρό μου! Πάντα θα είμαι εδώ για εσένα ζωή μου! Γι'αυτό καθώς σε κοιτώ να κοιμάσαι γαλήνια στην κούνια σου, μ'ένα χαμογελάκι χαραγμένο στο προσωπάκι που μου δίνει τη δύναμη να τα βάλω με όλα τα τέρατα και τα κακά στοιχειά του κόσμου για χάρη σου, νιώθω μια έντονη ανάγκη να σου μιλήσω. Με το μυαλό μου. Ελπίζοντας να μην ταράξω την ονειρική σου γαλήνη και πιθανή παραμονή σε νεραϊδότοπους και μαγεμένα τοπία που εμείς χάσαμε πια την πρόσβαση σε αυτά γιατί μας ενηλικίωσαν οι καταστάσεις της "κανονικότητας" πρόωρα. Όμως δεν θέλω να σου κρύψω τίποτα. Και καθώς όταν είσαι ξύπνιο και καθώς μεγαλώνεις θα προσπαθούμε να απαλύνουμε για εσένα την ασχήμια και τον παραλογισμό αυτού του κόσμου, δίνοντας έμφαση στις όμορφες και μαγικές πτυχές του που πάντα υπάρχουν εδώ για να ανακαλύψεις, ωστόσο τώρα που κοιμάσαι θα σου μιλήσω. Ελπίζοντας πως δεν θα με ακούσεις και όταν θα μπορείς να με ακούσεις και να καταλάβεις...εγώ να βρω τους κατάλληλους τρόπους να σου εξηγήσω, να σε συμβουλέψω χωρίς να σε γαλουχήσω, να σε μάθω πράγματα χωρίς να σου επιβάλλω, να σου δείξω εικόνες χωρίς να κάψω τα μάτια σου, να φυσήξω μέσα σου δύναμη χωρίς να σκληρύνω την καρδούλα σου ώστε αυτή να γίνει πέτρα. Να συμβάλλω στο να διατηρηθεί μέσα σου ζωντανή η ζέστα της αγνότητας και παιδικότητας ενάντια σε όλη την κακότητα και μονολιθικότητα και υπουλία των πάσης φύσεως ιερατείων του κόσμου, την επιδημική βλακεία και μεγαλομανία, την απάτη κι αλληλοεξαπάτηση και μαζική βοσκή και μονίμως άλυτα αδιέξοδα παρά το σάλεμα της απλότητας και λειτουργικότητας των λύσεων... Που σαλεύουν με αγωνία φιμωμένες κι εξορισμένες στο χλευασμό και την δημόσια-εμφυτευμένη από τα πάνω-δυσπιστία. Κάτι σαν τα μικρά μυστικά που χρειάζονται προστασία, γιατί τα μεγάλα προστατεύονται από τη δημόσια δυσπιστία.

Σου μιλάω εγώ, ο πατέρας σου.

Αυτός που μαζί με τη μητέρα σου αποφασίσαμε συνειδητά να σε φέρουμε στο συγκεκριμένο κόσμο, να ανοίξεις τα ματάκια σου στο συγκεκριμένο γεωγραφικό και ιστορικό χωροχρόνο, στη συγκεκριμένη εγχώρια και διεθνή περιρρέουσα ατμόσφαιρα, κάτω από τις τρύπιες και αποπνικτικές φτερούγες των συγκεκριμένων αντι-ανθρώπινων και υπερφίαλων και αντι-ερωτικών ιδεολογημάτων, μέσα στη διανοητική ρύπανση αιμοσταγών και άκρως υποκριτικών και δογματικών θρησκειών και παρασιτικών σε βάρος των χαρών και των δυνατοτήτων της ζωής, κάτω από τα δηλητηριώδη κεντριά και τα αρπαχτικά νύχια φρενοβλαβών και ασύμβατων με την ανάπτυξη της ζωής χρηματοπιστωτικών κρεματορίων και ιδρυμάτων, στο στόχαστρο της αδιαφορίας και του περιθωρίου πλάνων και πρότζεκτ και μεθοδεύσεων από γλοιωδέστατα και ανάξια λόγου αποβράσματα (αστειότατοι συνήθως νάνοι που συχνά φαντάζουν ως γίγαντες στα ζαλισμένα μάτια των μαζάνθρώπων), ανδρείκελα και γύναια, τα οποία οι άνθρωποι επιλέγουν με μοιρολατρία, εθελοδουλία και παρωδίες πολιτικών διαδικασιών ώστε να κακοποιούνται ψυχοσωματικά από αυτά και τα οποία δεν δίνουν δεκάρα για εσένα και όλα τα μωράκια που έρχονται μέσα στο κλάμα και την περιέργεια να αδράξουν την σάρκα και την ψυχή του κόσμου... Που τα υποδέχεται με μέτρα σκληρής μα "αναγκαίας" λιτότητας και υποθηκευμένης σε τραπεζίτες και πολυεθνικές επιβίωσης, μέσα σε τσιφλίκια προκλητικής μειοψηφικής αφθονίας και τους προσφέρει ως καλωσόρισμα από νωρίς την επαφή με πληγές σαρκικές και πνευματικές και την τρομαχτική ψύχρα μιας ανύπαρκτης ή στην καλύτερη περίπτωση λειψής στην υπόστασή της ψυχής.

Σταματώ για λίγο να πάρω μια ανάσα, όντας κι εγώ κάπως τρομαγμένος με όλες αυτές τις διαπιστώσεις και το βάρος τους στις πλάτες και το κεφάλι μου. Όμως δεν με παίρνει ούτε για αστείο να λιποψυχήσω...να τις αποδεχτώ ως "φυσιολογικότητα", ως μη αναστρέψιμη κανονικότητα, ως status quo! Για χάρη σου, πάνω απ'όλα μάτια μου, γιατί είμαι υπεύθυνος που βρίσκεσαι εδώ, που γεμίζεις τη ζωή μου με μια πρωτόγνωρη χαρά, προερχόμενη από την ίδια τη φύση και ουσία της ζωής και μεταφερόμενης και πέρα από αυτή. Πέρα από το εφήμερο αυτού του κόσμου...


Αν ποτέ με ρωτήσεις λοιπόν μεγαλώνοντας και βλέποντας και κατανοώντας..."γιατί σε έφερα εδώ"...Κάτι που σημαίνει ότι τίποτε δεν θα έχει αλλάξει προς το καλύτερο κι έχω κι εγώ μερίδιο ευθύνης γι'αυτό...Το μόνο που θα μπορώ να σου απαντήσω είναι μάλλον αυτό:
γιατί η παρουσία σου κάνει αυτόν τον κόσμο πιο όμορφο (και θέλω να πιστεύω ότι έτσι νιώθουν οι γονείς, τουλάχιστον ο περισσότεροι, για τα παιδιά τους) και γιατί μου δίνει το κίνητρο ποτέ να μη σταματήσω να προσπαθώ, όπως μπορώ, μπας και γίνει αυτός ο κόσμος λίγο πιο υποφερτός και ανθρώπινος, ματάκια μου. Για σένανε και για όλα τα παιδάκια του κόσμου, όπου κι αν βρίσκονται αυτά. Και κλαίνε από χαρά, λύπη, πείνα, εγκατάλειψη, στομφώδεις ατζέντες "ανάπτυξης" ή σωτηριολογίας και παραληρήματα κάθε είδους σχιζοφρενικού φανατισμού, που όλα τα τερατώδη αυτά μαζί πατάνε πάνω σε κουφάρια ανθρώπινα...

Θα τα καταφέρουμε όμως μωρό μου! 
Έτσι;
Έστω εσύ και η γενιά σου, θέλω τόσο πολύ να πιστεύω κι ας μην είμαι πια εγώ εδώ...

ανιχνευτής

Συμπέρασμα: Καυλώνω άρα υπάρχω!

Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η ατάκα από μια ξεχωριστή ταινία που είχα την τύχη να βρω σ'ένα βιντεοκλάμπ ψάχνοντας για κάτι άλλο, όπως συμβαίνει συνήθως με τα πιο ωραία και με ιδιαίτερο νόημα πράγματα. Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν "υπάρχουν δυο ειδών άρρωστοι: αυτοί που υποφέρουν από έλλειψη ζωής και αυτοί που υποφέρουν από υπεραφθονία ζωής"..!

Όπως και να'χει, και στις δυο περιπτώσεις, έχεις να κάνεις με μια νοσηρή κατάσταση. Και θα μπορούσα να σκεφτώ και άλλες "παθολογικές" κατηγορίες. Για παράδειγμα, υπάρχουν και αυτοί που πάσχουν (και τις περισσότερες φορές δεν το γνωρίζουν ή αρνούνται να το αναγνωρίσουν) από έλλειψη ειλικρίνειας, αξιοπρέπειας, φαντασίας και έμπνευσης που γεννιέται από αυτήν, δημιουργικής χαράς της ζωής, ισορροπημένης ερωτικής ζωής...Ή από υπεραφθονία εγωισμού, απληστίας, αμετροέπειας, βλακείας που εναλάσσεται με κακία...

Συμφωνώ με όσους έχουν επισημάνει ότι οι σύγχρονες κοινωνίες μας υποφέρουν στην πλειονότητά τους από έλλειψη αισθητικής και είναι βαθιά αντιερωτικές και παγιδευμένες στις απόλυτες ερμηνείες τους. Και ας πασχίζουν να αποδείξουν μέσα από σπασμωδικές εκδηλώσεις και μεθοδεύσεις ότι ισχύει το αντίθετο, ότι έχουν απελευθερωθεί τάχα μου από τα δεσμά του συντηρητισμού και του παρωχημένου. Πέφτοντας στον λάκκο που οι ίδιες, ή έστω οι "ιθύνοντες νόες" τους, σκάβουν για να καταχωνιάσουν το παλιό και "αρτηριοσκληρωτικό", το μη λειτουργικό, το ασύμβατο με τις νέες αντιλήψεις. Σημαντική εδώ είναι πιστεύω η αναζήτηση και (επαν)ανακάλυψη αυτής της αυθεντικής ηδονής που αναζητούσαν οι Επικούρειοι, αυτής της ηδονής που πραγματικά απελευθερώνει τον άνθρωπο απ'όλες τις αγκυλώσεις, τις φοβίες, τα τραύματα, τις ενεργειακές εμπλοκές, τις στρεβλές και νοσηρές συνήθειες. Κι αυτά δεν έχουν βέβαια να κάνουν μόνο με τη σεξουαλική ζωή του ανθρώπου.
 Αυτά ισχύουν σαφώς και σε πολιτικό επίπεδο, καθώς τα πάντα (ή σχεδόν τα περισσότερα) είναι θέματα που διευθετούνται και οργανώνονται μέσα από πολιτικές θεωρήσεις, επιλογές, πράξεις. Τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Για να μεταφέρουμε λοιπόν αυτό το είδος της αφυπνιστικής και απελευθερωτικής ηδονής στη δημιουργία μιας πνευματικής κατάστασης και πολιτικοκοινωνικής συνθήκης ριζικά και κατηγορηματικά ανθρωποκεντρικής, θα την αποκαλέσουμε  "καύλα"!
 Ναι! Η καύλα τού να παίρνεις με θάρρος, υπευθυνότητα και σεβασμό (για τη δική σου και του Άλλου) τη ζωή σου στα χέρια σου! Η καύλα τού να φτιάχνεις μαζί με τους συνανθρώπους σου τους νόμους σου, κι ας είναι και άγραφοι κι άρα πολύ πιο σεβαστοί μεταξύ ελεύθερων υπάρξεων, εσωτερικά και εξωτερικά. Η καύλα τού να επιλέγεις ετούτο ή εκείνο ανάλογα με το αν τα κριτήρια "μιλάνε" στην καρδιά σου. Η καύλα τού να οργανώνεις τη ζωή σου όπως εσύ επιθυμείς, μαθαίνοντας από τα λάθη σου, με το να συμφιλιωθείς με τις αναποδιές και τα "στραβά" της ζωής σου, ώστε να τα αφήσεις οριστικά πίσω σου σαν ξορκισμένα φαντάσματα. Η καύλα τού να έχεις τις μπογιές και τα πινέλα σαν καλλιτέχνης που ζωγραφίζει τον κόσμο στα δικά του αγαπημένα χρώματα, για να εισχωρήσει μέσα του. Η καύλα τού να αυτοκυβερνάσαι, να αυτοδιαχειρίζεσαι, να αυτοοργανώνεσαι, να αυτοεξυπηρετείσαι. Η καύλα τού να μη φοβάσαι τίποτα, να μην περιμένεις τίποτα, να μην ελπίζεις τίποτα που προέρχεται μέσα από τα τραγούδια των Σειρήνων, διακηρύξεις σωτήρων, υποσχέσεις κυφήνων. Η καύλα τού να πετυχαίνεις το σκοπό σου γιατί συνεχίζεις την προσπάθεια και μετά την αποτυχία. Η καύλα τού να μην εξαρτάσαι από προκαταλήψεις και θέσφατες, παντός τύπου και -ισμού, βεβαιότητες. Και η καύλα τού να μη φοβάσαι να διασχίσεις ερήμους για να βγεις κάποια στιγμή από μέσα τους.

Οπότε, ας μου επιταπεί να "πειράξω" μια διάσημη ρήση, πάνω στην οποία έχουν ιδρυθεί και σχολές και χτιστεί και καριέρες και να το θέσω κάπως έτσι, με τον (αδιάφορό μου) κίνδυνο να χαρακτηριστώ αθυρόστομος ή ασεβής:
 Καυλώνω άρα υπάρχω!

ανιχνευτής

ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟΙ!

Έχω την εντύπωση ότι τα παρακάτω λόγια του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη εκφράζουν με τον πιο πικρό, εύστοχο και μεστό τρόπο το πνεύμα ή την πραγματικότητα που κάποιοι θέλουν να επιβάλλουν στις εποχές που μας ταλανίζουν - ποιοι; τοις πάσι γνωστόν, αλλά μην ξεχνάμε και αυτούς που επιμελώς παραμένουν άγνωστοι ή αθέατοι - :

" Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι. Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους "

Ξέρετε. Όλους αυτούς, τους πλείστα "δώρα φέροντας" προς όλους εμάς, από διάφορα πόστα ή βαθμίδες άσκησης εξουσίας κι ελέγχου, καθόλου αμελητέας έως καταλυτικής επιρροής και παγίωσης συγκεκριμένων status quo στην κοινωνία. Οι οποίοι όσο κι αν έχουν επιστρατεύσει κάθε είδους ξηλωμένη επιχειρηματολογία και αντιστροφή νοημάτων και εννοιών για να μας πείσουν να συμμορφωθούμε εις τας υποδείξεις και να αποδεχτούμε τις μεθοδεύσεις τους - ακόμα κι αν βγάζουν μάτια ότι είναι κατάφωρα αντίθετες τόσο ως προς τα συμφέροντα έως και ως προς την ίδια την εξέλιξή μας ως είδος- είναι αδύνατον πια να κρύψουν απ'την κοινή θέα το σημάδι με ανεξίτηλη γραφή: ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟΙ! Αυτό που είναι χαραγμένο πάνω στα άδεια τους βλέμματα, στα ψεύτικα σαν τις προθέσεις τους χαμόγελα, στα προσβλητικά για τη στοιχειώδη ανθρώπινη νοημοσύνη λόγια τους. Και το οποίο ουδόλως, βέβαια, τους ταράζει.

Αλλά αν μπορούμε να δούμε τον σύγχρονο κόσμο αποστασιοποιημένα από όλες τις λειτουργίες, τις πτυχές και τις στρώσεις του, τόσο σε υλικό όσο και σε νοητικό επίπεδο, τότε ίσως και να οδηγηθούμε σε μια διαπίστωση, με επώδυνο τρόπο. Ότι, δηλαδή, ο κόσμος μας ως σύνολο ευνοεί την ανάπτυξη του κομφορμισμού, τη συνήθεια της υπακοής και υποταγής σε πιέσεις, την κυριαρχία της παραίτησης και παθητικότητας του ανθρώπινου πλάσματος, την "κανονικότητα" έλλειψης σύνδεσης του καθενός με τον ίδιο του τον εαυτό -πόσο μάλλον με τον άλλο άνθρωπο!- και την εγκατάλειψη της τέχνης άσκησης της ελευθερίας τόσο του ατόμου όσο και του συνόλου.
 Και αυτό ίσως μας κάνει όλους μας, ή τουλάχιστον - κι εδώ άραγε πόσο μετράει το επίρρημα "ευτυχώς"; - τους περισσότερους, ασυγχώρητους!


Ο Ένοικος...

Η Μαύρη Τρύπα επί Γης

Η Μαύρη Τρύπα δεν υπάρχει -αν υπάρχει τελικά και δεν είναι άλλη μια αναπόδεικτη κι αυθαίρετη θεωρία στην ουσία- μόνο στο Διάστημα. Κυρίως εστιάζεται στη γη. Κι αποτελεί την προσωπική εισχώρηση, πιο σωστά πτώση, χιλιάδων, εκατομμυρίων, μυριάδων ανθρώπινων υπάρξεων. Είναι ψυχικής φύσης. Και μέσα της εγκλωβίζει, παγιδεύει, δεσμεύει όλες εκείνες τις πτυχές και τα στοιχεία που προσδιορίζουν ένα αυτόνομο, πολυτάλαντο, ανήσυχο -με την πλέον δημιουργική και εξελικτική σημασία του όρου- ισορροπημένο ως προς την εκδήλωση συμπεριφοράς, ανθρώπινο ον.

 Η επίγεια αυτή ζοφερή τρύπα αποτελεί μια πραγματική χοάνη υποταγής της θέλησης. Της αντίληψης και της ανεξαρτησίας της. Μια ταφόπλακα της ίδιας της χειραφέτησης των ανθρώπων. Μια σαδιστική και μαζοχιστική στέρηση όλων των ικανοτήτων και δυνατοτήτων για μια ανώτερης ποιότητας ολοκληρωμένη ύπαρξη, σε σχέση και με τον Εαυτό και με τον Άλλον. Μια ταφόπλακα όλων αυτών  που θα μπορούσε να καταφέρει και να γίνει ο καθένας. Μια αντήχηση πένθιμης καμπάνας.

 Τα δομικά συστατικά της βρωμοκοπάνε διαστρεβλωμένη οπτική και αντιμετώπιση των νοημάτων που πλουτίζουν το άτομο και την κοινότητα. Οι ιδιότητές της μπλοκάρουν την Ενέργεια που ρέει μέσα σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, ώστε αυτή να βρίσκεται σε ισορροπία με την αληθινή φύση της και τη φύση "που της αρέσει να κρύβεται" μόνο σε σχέση με αυτούς που την αντιμετωπίζουν ως κτήμα τους ή απομαγεμένη -αντίθετα με τους "πρωτόγονους" λαούς- οντότητα. Η εισχώρηση σε αυτήν ακυρώνει τη ζώσα πνοή και βυθίζει τα ανθρώπινα τρόπαιά της μέσα σε μια χαβούζα αρνητικών συναισθημάτων, εχθρικών προς την επιβίωση καταστάσεων και νοσηρών αναγκαιοτήτων, συνθημάτων και  φετίχ. Όπως η.. "θυσία".
Για την πατρίδα, που αποτελεί περιουσικό στοιχείο δυνάμεων οι οποίες ωφελούνται και ενδυναμώνονται από τέτοιου είδους "Θυσίες". Για την έξοδο από χρέη και κρίσεις, για την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων που έτσι κι αλλιώς ακυρώνονται σε περιόδους μεγάλης και μακροχρόνιας ύφεσης, για την άνοδο των δεικτών της οικονομίας που από βοηθητικό εργαλείο μετατράπηκε σε μαζικό σφαγείο και ανήλιαγο μπουντρούμι. Για την καριέρα, για την εταιρεία και την άνοδο των μετοχών της, για μια θεσούλα στη δουλεμπορική γαλέρα, για το όποιο μέλλον των παιδιών μέσα σ'ένα ψυχοπαθητικό, νευρωτικό, ρημαγμένο παρόν όπου το μέλλον νοσεί.  Για την ασφάλεια από ανισόρροπους τρομοκράτες-γεννήματα ανισόρροπων "προστατών", με το να παραδώσεις εν μια νυκτί τα δικαιώματά σου και τις προοπτικές προέκτασής τους. Αλλά και "θυσία" για την πίστη και το θεό- καλύτερο όλων των άλλων που υπήρξαν και υπάρχουν, για την ομάδα και το κόμμα, για το κάθε λογής δόγμα και την ιδεολογία και το σχέδιό της αλλαγής του κόσμου. Το οποίο ίσως και ελάχιστα να διαφέρει από σωτηριολογικές κορώνες που αποκαλύπτεται αργά ή γρήγορα ότι εχθρεύονται την πραγματική ελευθερία της ανθρώπινης υπόστασης. "Θυσία" για τον "πλησίον", αντί να φροντίσεις με τον δικό σου ταιριαστό αλλά και ουσιαστικό τρόπο ώστε να ισχύουν εκείνες οι συνθήκες και αντιλήψεις που καθιστούν κοινωνικά αχρείαστη έως και λεξιλογικά ανύπαρκτη μια τέτοια έννοια. "Θυσία" και για τον έρωτα, που από φως και ελευθερία μεταβάλλεται σε διαφημιστική πινακίδα νέον, σε ιδιοκτησιακό καθεστώς εμμονοληπτικής μορφής, σε ψευδαισθήσεις ποιητικών μυαλών σύμφωνα με τη "ρεαλιστική" άποψη χρηματιστών και κάθε λογής φρικιών και βρυκολάκων της εξουσίας και του κέρδους ή της εξουσίας του κέρδους.

Αυτή η "Μαύρη Τρύπα" επί γης απαιτεί, με τον έναν ή άλλο τρόπο, να θυσιαστείς. Σαν σύγχρονος βωμός θεΐσκων με το ακαταλόγιστο, ύποπτων σκοπών και κακόβουλων προθέσεων. Που διψάνε κυρίως για έκχυση της ενέργειας σου και για αποστέωση της θέλησής σου. Θεωρώντας βεβαίως και τη σάρκα σου αναλώσιμη. Με άλλα λόγια τρέφεται από εσένα ποικιλοτρόπως.

Γιατί να της κάνεις αυτή τη χάρη;
Τουλάχιστον πάλεψέ την. Οι τρόποι πάντα υπάρχουν ή μπορεί να υπάρξουν αν έχεις ισχυρή θέληση, εστιασμένους κάθε φορά στόχους και, προπαντός, φαντασία. Και ίσως σε εκπλήξει το γεγονός ότι δεν είσαι μόνος σε αυτή την επιλογή. Ή πιο σωστά σε μια γενναία και υπερβατική σειρά επιλογών. Κάτι που ξεκινάει πάντα από την αντίληψη περί πραγματικότητας που διαμορφώνει το άτομο, μια ομάδα ατόμων, μια κοινωνία, ένα όραμα γεμάτο αλήθειες και σθένος..

Ο Ένοικος...

Η μοναξιά μας μέσα σε όλη τη βαβούρα και τις κραυγές του κόσμου

H μοναξιά μας τριγυρνάει μέσα στο μπετόν που συνθέτει τη δομική εικόνα και τη νοητική υπόσταση της μεγαλούπολης, σύμβολο των σύγχρονων καιρών του παγκόσμιου ελέγχου των μαζών.  Προσπαθεί να μην ακολουθεί συνηθισμένες διαδρομές, συνήθειες και αυτοματισμούς μιας καθημερινότητας που θυμίζει το νεκροζώντανο, συμφωνημένο κυκλικό, εσώκλειστο περίπατο των φυλακισμένων μέσα στις τούρκικες φυλακές του "Εξπρές του Μεσονυχτίου". Γιατί η μοναξιά μας, το πιο αυθεντικό και χειροπιαστό από τα έτσι κι αλλιώς λιγοστά υπάρχοντά μας, νιώθει φυλακισμένη από τότε που άρχισε να προσπαθεί να κατανοήσει τον εαυτό της μέσα στις συνθήκες εγκλεισμού του. Στα ιδρύματα του "πολιτισμένου κόσμου".

Η μοναξιά μας τυχαίνει να παρευρίσκεται και σε παρέες ή μαζώξεις μετά από κάποιες πορείες στο κέντρο της πόλης, που συχνά της θυμίζουν τον παραπάνω κυκλικό περίπατο. Συντροφιές που εκπέμπουν σε αριστερές συχνότητες και με υποτιθέμενο αγωνιστικό προσανατολισμό σε αυτούς τους υποδουλωμένους καιρούς από πληθώρα αφεντάδων, υλικών και διανοητικών. Εκεί  όπου η μοναξιά μας αναγνωρίζει και κάποιους ως φιλικά της πρόσωπα, κι ας μην έχει και πολύ στενές σχέσεις μαζί τους, ή έστω κάποια άτομα με τα οποία θεωρεί πως έχει κάτι να πει. Κι ας μη συμφωνεί συχνά μαζί τους, αυτό άλλωστε ποτέ δεν την ενοχλούσε, το αντίθετο: της έδινε ενδιαφέρουσες υποσχέσεις αλληλεπίδρασης.
 Ώσπου ακούει τα φιλικά αυτά πρόσωπα και τους γνωστούς και φίλους τους να αναφέρουν πάνω σε μια κρίση αυτοκριτικής, ότι "φταίνε και αυτοί που ο κόσμος είναι επιφυλακτικός έως και αποστασιοποιημένος απ'όλους" -εννοώντας πολιτικούς φορείς και συνδικάτα- παρά τους πολύ χαλεπούς καιρούς για τους εργαζόμενους και κοινωνικά μη προνομιούχους. Προβάλλοντας την αιτιολόγηση ότι και αυτοί, ως πρώην ή νυν εκπρόσωποι του συνδικαλιστικού κινήματος ή έστω ενεργά άτομα του γενικότερου κινήματος "ανατροπής" του παλαιού και κατεστημένου, "δεν είπαν στον κόσμο όλη την αλήθεια". Και τότε η μοναξιά μας νιώθει να γίνεται η αλήθεια που για κάποιους ωφελιμιστικούς ή συντεχνιακούς ή εκ του πονηρού λόγους δεν ειπώθηκε ποτέ ολόκληρη ή ακόμη και η μισή και γλιστράει από την αγανάκτηση το ποτήρι με το "κρασί της παρέας" από το χέρι της, γιατί δεν θέλει πια να λένε γι'αυτήν ότι "ήπιαν κι ένα κρασί μαζί της". Και γίνεται στριφνή, γκρινιάρα, δυσάρεστη με τους έστω και χαλαρά φίλους της και τους φίλους τους και σηκώνεται να φύγει και να τραβήξει το δρόμο της, καθώς αυτοί την κοιτούν ως κάτι σαν απροσάρμοστο φρικιό και αποφασίζει να ψάξει γι'αυτή την αλήθεια που η δυναμική της φοβίζει τόσο τον μαζάνθρωπο όσο και τους ποιμένες του. Αυτή την "πρωτόγονη", ανόθευτη αλήθεια που απλοποιεί τα πράγματα, που μιλάει τη γλώσσα των αναγκών της καρδιάς και του σώματος, που διαλύει εις τα εξ ων συνετέθη κάθε απάτη και χυδαιότητα η οποία επιθυμεί να παγιωθεί ως κανονικότητα. Και θυμάται και κάποια λόγια του Όργουελ: "σε εποχές παγκόσμιας εξαπάτησης το να λες την αλήθεια είναι επαναστατική πράξη".

Η μοναξιά μας καθώς περπατάει στο δρόμο σκοντάφτει πάνω σε παρέες πιτσιρικάδων, που βρίζονται άσχημα και χωρίς ουσιαστικό λόγο, που μιλάνε ο ένας πάνω στα λόγια του άλλου λέγοντας τα ίδια ο ένας με τον άλλο. Και απειλώντας να ξυλοφορτώσει ο πιο "ετοιμόλογος" ή γεροδεμένος τον λιγότερο τσαούση ή τσαούσα στις blockbuster ατάκες ή τον/την σε πιο μειονεκτική θέση από άποψη κορμοστασιάς ή μυών. Και τότε η μοναξιά μας θυμάται κάποια λόγια του Bertrand Russel:
περνώντας έξω από ένα σχολείο είδα ένα μεγαλύτερο παιδί να χτυπάει ένα μικρότερο. Κι όταν το ρώτησα γιατί, εκείνο μου απάντησε: "με χυπούν οι μεγαλύτεροι κι εγώ χτυπώ τους μικρότερους. Είναι δίκαιο". Με αυτά τα λόγια εκείνο το παιδί συνόψισε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία.

Η μοναξιά μας εισπράττει σαν μυγοχέσματα που εκτοξεύονται προς το κεφάλι της τα παραληρήματα τρόμου και αγωνίας για το μέλλον που ξερνάνε οθόνες-ιδιοκτησία κάποιων πολύ λίγων οικογενειών που τρέφουν τις φιλοδοξίες τους και τα σκοτεινά τους πλάνα με το φόβο, την εισπνοή κοινωνικών, πολιτικών και πολιτισμικών μιμιδίων και την κατευθυνόμενη ενσωμάτωση σε συγκεκριμένες νόρμες των πολλών, μα στρατηγικά "ζαλισμένων". Και θυμάται αυτή τη φορά κάποια λόγια του Μπρεχτ: "οι χορτάτοι μιλούν στους πεινασμένους για τις δύσκολες εποχές που έρχονται".

Η μοναξιά μας παραείναι πολύτιμη για να την παραδώσουμε σαν κουρσεμένο κάστρο στα χέρια της "ωρίμανσης", της κανονικότητας, της οποιασδήποτε στράτευσης, της ενσωμάτωσης σε κουλτούρες θανάτου ή αντι-κουλτούρες που ξεπέφτουν στην αντιδραστικότητα και τη στείρωση τελικά της ανθρώπινης διάνοιας και της αρχέγονα ελεύθερης φύσης της.


Η μοναξιά μας αγαπάει τους ανοιχτούς ορίζοντες. Και ελκύεται από τους ανθρώπους που κατανοούν και σέβονται τις βαθύτερες ανάγκες της μοναξιάς κάθε ανθρώπινου όντος και που συγχρόνως ξέρουν να τη διαχειρίζονται αρμονικά και δημιουργικά στις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους.

Η μοναξιά μας είναι από χώμα και λάσπη. Αλλά και από αστερόσκονη μαζί!

 -μια ομολογουμένως αγαπημένη μας πολυχρησιμοποιημένη εικόνα-  

Ο Ένοικος...

......................

 

Η σπουδαιότερη ιδιοκτησία ενός ανεξάρτητου ανθρώπου 

 

 " Ο Εαυτός μου είναι ο Θεός μου. Δεν πιστεύω σε άλλο Εαυτό εκτός από τον ίδιο μου το Θεό" Αγία Αικατερίνη της Γένοβας
" Δεν θα πέθαινα ποτέ για τα πιστεύω μου, γιατί μπορεί να είναι λάθος." Bertrand Russell
" Δεν έχεις καμιά εξουσία πάνω μου που δεν σου δίνω εγώ και δεν έχω καμιά εξουσία πάνω σου που δεν μου δίνεις εσύ" Λέον Τολστόι

Ο Αμερικανός συγγραφέας Τομ Ρόμπινς είχε γράψει ότι όλες οι επαναστάσεις στην Ιστορία έχουν ουσιαστικά αποτύχει! Γιατί κι από τη στιγμή που οι επαναστάτες παίρνουν την εξουσία στα χέρια τους, καταφεύγουν σε ολοκληρωτικές μεθόδους για να προστατέψουν τις ιδέες της επανάστασης. Γι'αυτό και οι διακηρύξεις περί κατάργησης των προκαταλήψεων ξεπέφτουν μετά στην αδιαλαξία, περί απελευθέρωσης ξεπέφτουν στην εχθρικότητα, περί ειρήνευσης στην ένοπλη στράτευση.
(Βλέπε για παράδειγμα τη Γαλλική και την Οκτωβριανή Επανάσταση)
Έχω την αίσθηση ότι οι διαπιστώσεις αυτές διαθέτουν μια εντυπωσιακή διαύγεια (όσο και δυσάρεστη ίσως για κάποιους)  και συνάμα αποτελούν χρήσιμη εισαγωγή για το ξεδίπλωμα της συλλογιστικής αυτού του κειμένου.

Η οποιαδήποτε κοινωνική δομή, που προκύπτει με βίαιο, ταραχώδη ή ειρηνικό τρόπο, από τη στιγμή που ιεροποιείται και επιβάλλει στα άτομα που απαρτίζουν την κοινωνία αμετακίνητες αρχές και τελεσίδικες καταστάσεις, μετατρέπεται σε τροχοπέδη στην ελεύθερη και διαρκή εξέλιξη του ανθρώπινου όντος. Διότι οι ίδιες οι δομές που οι άνθρωποι δημιουργούν μέσω της συμφωνίας τους, ακόμα και με τις καλύτερες υποτίθεται και αλτρουιστικότερες των προθέσεων, καταλήγουν να ασκούν κυριαρχία και κατοχή πάνω σε αυτούς που τις δημιούργησαν. Όταν δεν τίθενται κάθε στιγμή σε αμφισβήτηση, όταν δεν υπόκεινται διαρκώς σε πιθανή αναθεώρηση αν οι ανάγκες το απαιτήσουν, όταν δεν αποτελούν ένα προσωρινό και όχι τετελεσμένο και αμετακίνητο συμβόλαιο. Ακόμα κι αν αυτό αποδεικνύεται ότι ελευθερώνει από κάποιους συγκεκριμένους κοινωνικοπολιτικούς καταναγκασμούς, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να επιφέρει λιγότερους ή περισσότερους άλλους, απ'τη στιγμή που εκφυλίζεται σε απροκάλυπτη έως και στυγνή άσκηση ιεραρχικής εξουσίας πάνω στους "υπογράφοντες" το συμβόλαιο.
Το κράτος, η ίδια η κοινωνική ένωση, η μορφή οργάνωσης, διόλου σπάνια θεοποιεί αρχές και πρότυπα που λειτουργούν και ως συνθήματα διαμόρφωσης αντιλήψεων. Όπως, για παράδειγμα, "ο τιμημένος άνθρωπος του μόχθου και της εργασίας", που λειτουργεί ως αποκλειστικό μέτρο του προσδιορισμού της ατομικής φύσης κάθε ανθρώπου και τελικά ως εργαλείο της εκμετάλλευσής του από την ιεραρχία, της μαζοποίησης κι επομένως του εκφυλισμού του. Ή η παντοδυναμία μιας θεοποιημένης οικονομίας, των δεικτών κι αλγόριθμών της, ως κεντρικής δοκού του οικοδομήματος της κοινωνικής ένωσης, που τελικά καταλήγει σε μια απόλυτη και καταπιεστική οντότητα.
Κι έτσι ο άνθρωπος ξεπέφτει σε δουλικό υπηρέτη των ίδιων των αξιωμάτων του, σε δέσμιο ιδεών τις οποίες κάποτε μπορεί να συμμεριζόταν αλλά από ένα σημείο και ύστερα να μη τον εκφράζουν πλέον, σε σκλάβο καινούργιων αφεντικών (που ξεφορτώθηκαν τα παλιά, όπως οι αστοί της Γαλλικής Επανάστασης με την καρατόμηση της μοναρχίας και τις κοινωνικές ανισότητες να παραμένουν, με επιπλέον πρωτοφανή και κτηνώδη τρομοκρατία σε βάρος του λαού). Κι έτσι ο άνθρωπος βρίσκει τον εαυτό του παγιδευμένο σε μια πλήρως στατική συνθήκη, που μπορεί και να του ζητήσει να θυσιαστεί σαν αμνός στο όνομα γενικοτήτων, σχετικών αντιλήψεων και ξένων "αληθειών" προς την ολότητα της κοχλάζουσας και διαρκώς εξελισσόμενης φύσης του.

Θα συμφωνήσω με τον πατέρα του ατομικιστικού αναρχισμού Μαξ Στίρνερ (1806-1856), ότι η μοναδικότητα του ανθρώπου είναι υπεράνω κρατών, κοινωνικών ενώσεων και οποιωνδήποτε μορφών οργάνωσης, θεϊκών ή ανώτερων όντων και πνευματικών αυθεντιών. Είναι κάτι περισσότερο από αυτά για να υποτάσσεται τυφλά ή άκριτα σε αυτά, να στρατεύεται στο όνομά τους, να αφήνεται στην "καλή τους θέληση", να τους προσφέρει την ίδια την ψυχή του, ώστε να πλουτίζουν αυτά και να φτωχαίνει και αποστεώνεται (υλικά και πνευματικά) ο ίδιος.
Και ακόμα κι αν για κάποια μικρή ή μεγάλη περίοδο της ζωής του βρεθεί να είναι μέλος μιας ένωσης, μιας οργάνωσης, ενός κόμματος, ακόλουθος μιας ιδεολογίας ή οπαδός μιας πίστης, το σημαντικότερο για τον άνθρωπο είναι να διαφυλάττει στο ακέραιο τη διαθεσιμότητα του εαυτού του και να διατηρεί κάθε στιγμή την επίγνωση της ριζικής και καθολικής αυτονομίας του. Γιατί καμία σχετική αντίληψη όπως τα "ιδανικά" και τα ηθικά κριτήρια (που άλλωστε παραλάσσουν από τόπο σε τόπο κι από λαό σε λαό, μέσα στις δίνες του ιστορικού χρόνου), κανένας όρκος, καμία "ιερή υποχρέωση", κανένα ιδεολογικό καθήκον, καμία προπαγανδιστική εργασία, καμία πίστη, καμία ομοφωνία της "πλειοψηφίας" ή της παρέας, δεν μπορούν να υποχρεώσουν σε υποταγή έναν άνθρωπο με θέληση και ανεξαρτησία αντίληψης. Και κανένας κρατισμός, καμία κοινωνική δομή ή κοινωνικό συμβόλαιο, καμία διαβεβαίωση ή νουθεσία οποιασδήποτε "αυθεντίας", δεν μπορεί να του στερήσει τη σπουδαιότερη ιδιοκτησία του: Την εξουσία του εαυτού του! Η οποία και προλειαίνει και προετοιμάζει το έδαφος για τη διερεύνηση από τον ίδιο της συνείδησής του και της προέκτασης των ανθρώπινων ιδιοτήτων του...

Κι όταν μια κοινωνική ένωση ευνοεί και καλλιεργεί μια τέτοιου είδους συνθήκη, τότε πρόκειται για μια περιπέτεια άξια να τη ζήσει ο άνθρωπος και οι συνοδοιπόροι του.

ανιχνευτής

  

Κάποιες ιδέες προς επεξεργασία (ατομικότητα σε συνέργεια με τη συλλογικότητα)...

Oι λύσεις που επηρεάζουν μεταμορφωτικά ακόμη κι ολάκερο τον κόσμο, τόσο σε πνευματικό, επιστημονικό, όσο και σε κοινωνικο-πολιτικό πεδίο, ξεκινούν από το άτομο. Όχι από την ομάδα, άσχετα αν αυτή διαπνέεται κι εμπνέεται από ιδέες ατομικές (ή κάποια ιδέα ατομική), τις οποίες και οφείλει να εξελίσσει και να χρησιμοποιεί προς όφελος των μελών που την απαρτίζουν. Η ανεξαρτησία της ατομικότητας επενδύει με ενσυνειδησία και πραγματική υπευθυνότητα μια συλλογικότητα, δεν την αναιρεί ή καταργεί. Όπως έμμεσα αφήνουν να εννοηθεί (όταν δεν αντιδρούν βίαια σε βάρος της ατομικής διαφοροποίησης και διαφορετικότητας) οι στρατευμένοι δημαγωγοί κι επαγγελματίες καθοδηγητές. Ώστε τα μέλη μιας συλλογικότητας να μαρκαριστούν σαν ιδιόκτητα μοσχάρια και ν'αποτελέσουν μια αγελαία ιλαροτραγωδία. Ο καθένας, σε όποια συλλογικότητα κι αν επιλέξει να συμμετέχει (ΠΡΟΣΟΧΗ: όχι "να ανήκει", μόνο το κορμί μας μάς ανήκει κι αυτό όχι προς βάρβαρη μεταχείριση ή εκμετάλλευση), είναι ζωτικό να μην ξεχνά. Να διαφυλάττει ως κόρη οφθαλμού την ακεραιότητά του, ώστε "να έχει μάτια για να βλέπει" ό,τι συμβαίνει γύρω και μέσα του κι άρα τον αφορά. Και να ενισχύει ένα από τα πιο στρατηγικά οχυρά της υπόστασής του, τη φαντασία του.

 Αν διαπιστώσεις ότι η συλλογικότητα δεν ευνοεί και δεν επιθυμεί την ύπαρξη των παραπάνω, τότε δεν έχεις παρά να αναγνωρίσεις τη λανθασμένη επιλογή, να μάθεις απ'αυτή χωρίς να πτοηθείς και να τραβήξεις το δρόμο σου, μακριά από το λάθος που απομυζεί την ενέργειά σου (και η Ενέργεια κινεί τα πάντα στον κόσμο) και σε αποστεώνει ψυχικά και πνευματικά.

Σαφώς και υπάρχουν καλοί και σοφοί οδηγοί, αλλά και ο καλύτερος απ'αυτούς, όσα ερεθίσματα κι αν σου προσφέρει, είναι τυφλός μέσα στο μονοπάτι που αναλογεί μόνο σ'εσένα. Που αξιοποιώντας το απόθεμα από το μάθος και την αποκτούμενη εμπειρία, γίνεσαι πια ο υπεύθυνος και συνάμα ο δάσκαλος για τον εαυτό σου. Κι αυτό σημαίνει απελευθέρωση της καρδιάς!

Όσο για τις θεωρίες που φλερτάρουν ύπουλα με το δογματισμό; Μέσα σε μια φυσική πραγματικότητα (και ιστορική), ρευστή και διαρκώς εξελισσόμενη, αυτές μοιάζουν με ανάξιες αυθαιρεσίες και κακόγουστες συχνά φάρσες.

Κι όπως έχει γράψει κι O Ένοικος: "Τα πάντα ρει!" Κι εμείς μαζί τους!

ανιχνευτής

  

 

Η σημασία της αφύπνισης της ποιητικής δύναμης της ζωής!

Στο θαυμάσιο βιβλίο του "Γράμμα στα παιδιά μου και στα παιδιά του κόσμου που έρχεται" -το διάβασα από τις εκδόσεις των ξένων - ο Βέλγος συγγραφέας και φιλόσοφος Ραούλ Βανεγκέμ προσδιορίζει ως αυθεντικές ανθρώπινες αξίες: " τη δημιουργικότητα και γενναιοδωρία, τη γνώση και την αλληλεγγύη, την επανεφεύρεση του έρωτα, τη συμμαχία με τη φύση και τη γιορτινή γοητεία της ζωής". Ειδικά αυτή η τελευταία φράση του με ελκύει κι εμπνέει ιδιαίτερα! Η "γιορτινή γοητεία της ζωής" εμπεριέχει διάχυτο το διονυσιακό στοιχείο-που τόσο πολύ εκτιμούσε ο Νίτσε- και ταιριάζει με λέξεις όπως "μέθεξη" ή φράσεις σαν τη "μέθη της ζωής". Οι οποίες νιώθεις, παρακινούμενος από την αλάνθαστη φωνή της ίδιας της φύσης σου, ότι εμπεριέχουν με τη σειρά τους το απόσταγμα της ουσίας της ζωής.

 Κατά τη γνώμη του Βανεγκέμ -και τη δική μου- οι παραπάνω αξίες έρχονται σε πλήρη αντίθεση και ρήξη με τις "πατριαρχικές αξίες", όπως τις αποκαλεί: "την ηγεμονία, τη θυσία, την εργασία, την ενοχή, τη δουλεία, την πελατειακή σχέση, τη συγκράτηση κι απώθηση των συναισθημάτων".
 Δηλαδή όλα τα γεννήματα, τ'απατηλά φτιασίδια, τα "λαμπιόνια" του σύγχρονου και βαθιά αποικιοκρατικού δυτικού πολιτισμού.
 Αποικιοκρατία: το όχημα του καπιταλισμού. Ακόμα και στις ιστορικές φορές που αυτός υιοθετεί ένα "ανθρώπινο πρόσωπο" αλλά μόνο για τις κοινωνίες που "παρήγαν πολιτισμό" και ωθήθηκαν στην ανάπτυξη από την εκμετάλλευση των κατοίκων των αποικιών. Με το δουλεμπόριο κάποτε, την αέναη συσσώρευση κερδών, τη βίαιη και μονίμως  ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα διαρκή αναζήτηση αγορών για τα προϊόντα του. Και πλέον την εκ νέου υπο-προλεταριοποίηση των εργαζομένων για χάρη ενός χρεοκωπημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος και ροής του χρήματος εντός των χρηματιστηρίων και ποτέ προς όφελος των πραγματικών κοινωνικών αναγκών του έξω κόσμου.
 Αλλά και η ιστορική "εφαρμογή του σοσιαλισμού" οδήγησε στην ανάδειξη της αποκρουστικής κομματικής γραφειοκρατίας ως "εκκλησίας", με πέτρινα δογματική επιβολή.

Ο Βάνεγκεμ χρακτηρίζει τις πατριαρχικές αξίες ως αρπαχτικά. Μιλώντας για ιστορικούς εξουσιαστικούς φορείς τους, της νεότερης σχετικά Ιστορίας, όπως ο Χίτλερ, ο Ντόλφους, οι Λένιν, Τρότσκυ και Στάλιν, ο Μουσολίνι κι ο Φράνκο, ο Μάο.

 Αξίες που βασίζονται στα ένστικτα των αρπαχτικών, τη λατρεία του χρήματος και θεοποίηση της εμπορευματοποίησης, το πάθος για εξουσία, την αδιαλλαξία απέναντι στη διαφοροποίηση κι "αυτό το διαχωρισμό από το είναι, απ'όπου πηγάζουν ο φόβος, το μίσος και η περιφρόνηση του άλλου".

Κι όπως είχε γράψει ο, πάμφτωχος σε οικονομική δυνατότητα αλλά πάμπλουτος σε πνευματική δύναμη, Γουίλλιαμ Μπλέηκ: "Τα παλάτια και οι εκκλησίες είναι παγίδες, δίχτυα και θηλές για να πιάνουν τις αιώνιες χαρές".
 Παλάτια! Όπως τα σημερινά Wall Street και City του Λονδίνου.

 Οι διάφοροι εξουσιαστές και "κυνηγοί των αιώνιων χαρών" και της "γιορτινής γοητείας της ζωής" καλύπτουν με τσιμέντο και πληθώρα προκαταλήψεων αυτή την αιώνια γοητεία. Οι ιδεολογίες,  χρεοκοπημένες σαν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, δεν οδήγησαν ποτέ τον άνθρωπο στον εξανθρωπισμό του. Αλλά στον απο-ανθρωπισμό του! Σε στερεότυπα διανοητικής υποτέλειας, κοινοτυπίες που αναμασάει δυστυχώς η κάθε γενιά, στην κατηγοριοποίηση και παγίωση συμπεριφορών, στα καταπιεσμένα ξεσπάσματα της βαρβαρότητας και ανθρώπινης θηριωδίας.
 Και, χειρότερο απ'όλα, στο να έρχονται αντιμέτωποι οι άνθρωποι ο ένας με τον άλλον και στην ουσία αντιμέτωποι με τον ίδιο τους τον εαυτό. Αγνοώντας ή αποφεύγοντας τα πραγματικά προβλήματα που επιφέρουν συγκεκριμένες συνέπειες και έχοντας σχέση με όλα αυτά τόσο συνένοχων όσο και θυμάτων. Κλεισμένοι οι άνθρωποι μέσα σε αυστηρά καθορισμένα φέουδα ή στάνες, απ'όπου αλίμονο αν κάποιος τολμούσε ή τολμάει να υψώσει ανάστημα και να διαφοροποιηθεί από τις στρατιές των υποτελών. Που πρώτοι αυτοί θα κινηθούν εναντίον του...

Για τον Βανεγκέμ και το νέο κόσμο που οραματίζεται στη θέση του παλιού και χρεοκωπημένου υλικά και πνευματικά, "δεν χρειαζόμαστε παρά ένα πράγμα. Τη βαθιά χαρά της ζωής. Αν η ποιητική της δύναμη αφυπνισθεί και αποκαλυφθεί, όλα θα μας δοθούν με περίσσεια"

Στις διαθέσεις μας είναι να τα γυρέψουμε. Αυτό θα πει μοίρα: η δύναμη της επιθυμίας και η διάθεση να γυρέψεις...
Και να μετατρέψουμε αυτή την ποιητική δύναμη σε στάση ζωής. Ασυμβίβαστης και συγχρόνως γεμάτης χρώματα. Μακριά από αρπαχτικά, από τη μνησικακία εναντίον της ίδιας της ζωής στην οποία ειδικεύονται οι θρησκείες, από το ψέμα και την πανουργία, από τα "σωτήρια οράματα" των αφεντάδων για λογαριασμό των σκλάβων. Από τη μιζέρια των σκλάβων.

Ο Ένοικος...

Αξίζει να διαβάσετε: Raoul Vaneigem–”Το κράτος δεν είναι τίποτε, ας γίνουμε τα πάντα”

...........................

 

 

πεφταστέρια...

 Mάς έκλεισαν μέσα σ'ένα γιγάντιο θόλο. Η καθημερινότητά μας, η πραγματικότητά μας, υπακούοντας στους κανόνες του εγκλεισμού, έγινε αυτή που μας υποδεικνύουν ότι είναι η μοναδική που μπορούμε να έχουμε.

Η Ιστορία παραχαράκτηκε. Το παρόν μας απώλεσε τη στιγμή από το φόβο του μέλλοντος και την άγνοια του παρελθόντος. Οι έννοιες αποτρελάθηκαν και οδηγήθηκαν σε "θεραπεία" και επαναπρογραμματισμό μέσα σε ιδιωτικά ψυχιατρεία και εργαστήρια των φέουδων της "πραγματικότητας" και της ορθότητάς της. Οι λέξεις μάς εξαπάτησαν. Οι ορισμοί μάς απονέκρωσαν. Οι ερμηνείες μάς αποβλάκωσαν και έκλεισαν τον κόσμο μέσα σε μυριάδες μικρά μαύρα κουτιά. Το τσιμέντο μάς μάντρωσε. Το σώμα μας εκφυλίστηκε από τη χημεία και το σύγχρονο φρανκενσταϊνισμό. Οι θεσμοί, η ηθική, η δήθεν μόρφωση και δήθεν τέχνη και η πανταχού παρούσα χυδαιότητα μάς υποδούλωσαν και μας έριξαν μέσα σε χάσματα, λάκκους και σκατά. Οι εναλλακτικές λύσεις μας πρόδωσαν ή μας προδίδουν, λαδώνοντας και ύπουλα συντηρώντας τη Μηχανή που καταβροχθίζει ανθρώπους και ξερνάει ανθρωποκιμά. Τα ευγενέστερα ένστικτα διεφθάρησαν και οι καλύτεροι σκοποί ενέδωσαν στη λαγνεία της διαστροφής και της ρητορικής του κρετινισμού, του μίσους και του τρόμου.

Και για να είμαστε ήσυχοι, ασφαλείς, παραγωγικοί και αποδεκτοί από τα εγχειρίδια των ψυχιάτρων...μάς καλούν να ατενίζουμε τον εαυτό μας και τα περιεχόμενά του, τους άλλους, τον κόσμο, το χώρο και το χρόνο...από την ανάποδη! Αντίστροφα.

Είμαστε λοιπόν χαμένοι; Είμαστε καταχωρημένοι, αριθμημένοι, προδιαγεγραμμένοι όσον αφορά το παρόν, το μέλλον και το παρελθόν; Είμαστε προϊόντα με barcode πάνω στο πετσί και μέσα στο μυαλό;

Ή μήπως ο καθένας είναι (ή μπορεί να γίνει) και μια λάμψη συνειδητότητας που διατρέχει ολόκληρο το σύμπαν μέσα σε μια απειροελάχιστη μα με τη δική της μοναδικότητα στιγμή;

Αν είναι έτσι, ας φροντίσουμε μια τέτοια στιγμή να μην είναι καθόλου βαρετή και προβλέψιμη.
Αλλά να έχει τη δύναμη που έχουν τα πεφταστέρια!

Και ίσως αρχίσουνε να υπάρχουν παντού ρωγμές για να χύνεται μέσα το φως. Και ίσως ο θόλος ν'αρχίσει να τρίζει επικίνδυνα, να σείεται...μέχρι και να καταρρεύσει και να θρυμματιστεί.
Και να περάσει παντού μέσα η ζωή!
                                                   

 ανιχνευτής

............................

 

Εσωτερικός ήλιος!

Την πρώτη φορά που με έψαξες ήσουν ένα μικρό παιδί ακόμα που λαχταρούσε να παίζει με τα άλλα παιδιά. Έστω κι αν το αδικούσαν κατάφωρα ή το χλεύαζαν άνεϋ αιτίας προφανούς. Κι εγώ σου μίλησα και σου απάντησα να μη τα συνερίζεσαι, ούτε ν'αφήνεσαι να το παίρνεις βαριά. Μια και έτσι λειτουργούν τα παιδιά που ανυπομονούν να εισχωρήσουν στα απαίδευτα χωράφια της χαλασμένης σποράς. Και να συνεχίσουν την πτώση των ενηλίκων. Και σε συμβούλεψα να μην τους μιμηθείς ούτε στο ελάχιστο!

Την επόμενη φορά που με γύρεψες επίμονα, ήσουνα στην εφηβεία. Σε ροκάνιζε μια βουβή λύπη και σε παίδευε μια αγανάκτηση έτοιμη να ξεσπάσει ενάντια σε δίκαιους κι άδικους.
Γιατί μια ομήγυρη συνομηλίκων κι ενηλίκων σε έπνιγε από παντού, καθώς με κάθε τρόπο πείσμωναν να καταρρίψουν τον προσωπικό ιπτάμενο δίσκο σου κάτω στη μίζερή τους γη. Σου εξήγησα τότε για τα διάσπαρτα κελιά με τις δύστυχες-κι ας μη το ξέρουν τις περισσότερες φορές- έγκλειστες ανθρώπινες απομιμήσεις. Που από πολύ πρώιμα εκπαιδεύονται στη στείρα οκνηρία, τη φθονερή εχθρικότητα, το μίσος ενάντια στην όποια διαφορετικότητα ή παρέκκλιση από τη συναινετική τους παλινωδία και σε μια υπερφίαλη τιποτολογία για να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Σου είπα ότι αυτά όλα οφείλουν να σε κάνουν πιο δυνατό. Γιατί εσύ κερδίζεις ό,τι κι αν συμβεί, ακόμα κι αν χάσεις! Κανένας δεν θα'χει καταφέρει να σου πάρει αυτό που είσαι!

Από τότε δεν πάψαμε να συνδιαλλαγόμαστε τακτικά. Μα πλέον γνώριζες καλά, πως ακόμα κι αν μ'αποκαλούσες ανώτερο μισό και μ'αναγνώριζες ως δάσκαλο κι εμψυχωτή, ως φάρο κι απάνεμο μαζί λιμάνι, εντούτοις είχα ακόμη κι εγώ να μάθω να σου πω πολλά ακόμη. Μαθαίνοντας με σένα μαζί κι από σένα.

Σε συμβούλεψα πάντως να μη πάψεις ποτέ να διατηρείς αναμμένη μέσα σου τη φωτιά, ώστε να φουντώνει σιγά σιγά ώσπου να λαμπαδιάσει! Μέσα στην εσωτερική αλχημική σου κάμινο. Γιατί η εσωτερική ελευθερία είναι ο απαραίτητος οδοδείκτης για την ανακάλυψη της προσωπικής σου Φιλοσοφικής Λίθου. Κι αθανασία, πάνω απ'όλα, είναι αυτά τα ίχνη που αφήνεις πίσω όταν φεύγεις, ακόμη και σαν ψιχία, που θα τα βρουν όσοι φλέγονται από τον εσωτερικό ήλιο. Αυτόν που σκορπίζει όλα τα σκοτάδια, έσωθεν κι έξωθεν.

Γι'αυτό, ετούτο που θέλω τώρα να σου πω είναι άσκοπα να μην παραμιλάς, γιατί ό,τι είναι ν'ακουστεί ακούγεται! Και τις δυσκολίες, ακόμα και τις παγίδες, που σου φράζουνε το δρόμο να τις τιμάς! Ούτε να τις υποτιμάς ούτε να τις υπερτιμάς. Όσο πιο πρωτότυπες και υψηλές τόσο πιο πολύ θα σε υψώσουν!

Και το μόνο άξιο ντροπής είναι αν ποτέ ξεπληρώσεις το δώρο και θαύμα της ζωής με κακομοιριά. Γιατί τότε θα έχεις πάψει να είσαι εσύ. Και να συνδιαλλέγεσαι με μένα.

Που είμαι εσύ.

Ο Ένοικος...

" ν'αγαπάς τα ίδια τα ερωτήματα σαν να είναι κλειδωμένα δωμάτια ή βιβλία γραμμένα σε μια ξένη γλώσσα "

O σπουδαίος Γερμανός στοχαστής Ράινερ Μαρία Ρίλκε είχε γράψει στα "Γράμματα σε ένα νέο ποιητή":
"Σε ικετεύω να είσαι υπομονετικός με κάθε τι που δεν έχει λυθεί ακόμα στην καρδιά σου και να προσπαθείς ν'αγαπάς τα ίδια τα ερωτήματα σαν να είναι κλειδωμένα δωμάτια ή βιβλία γραμμένα σε μια ξένη γλώσσα. Μην αναζητάς τις απαντήσεις που δεν μπορούν να σου δοθούν τώρα, επειδή δεν μπορείς να τις ζήσεις. Το θέμα είναι να ζεις τα πάντα. Ζήσε τις ερωτήσεις τώρα. Ίσως τότε, κάποια μέρα στο μέλλον, σταδιακά, χωρίς καν να το καταλάβεις, να ζήσεις το δρόμο της απάντησης".

Και το θέμα δεν είναι να σκύβεις απογοητευμένος μπροστά σε δυνάμεις που πείθεσαι ότι σε ξεπερνούν και να λυγίζεις παραδομένος/η στο άγχος και το φόβο για ό,τι άσχημο μπορεί να σου επιφυλάσσει το μέλλον. Αυτό άλλωστε είναι υπό διαρκή διαμόρφωση, μια δέσμη ρευστών καταστάσεων που μπορεί να κρυσταλλωθούν και να καταλήξουν στην τάδε ή δείνα μορφή.

Το θέμα είναι να ζεις στο τώρα, εδώ που συναντιούνται και συμφιλιώνονται παρελθόν και μέλλον. Και να μη διστάζεις να γυρεύεις τις ερωτήσεις που η ίδια η διαίσθησή σου σε διαβεβαιώνει ότι ευνοούν αυτό που όλοι οι ιδιαίτεροι άνθρωποι αποκαλούσαν "αναζήτηση νοήματος" και οι οποίοι κόσμησαν τη γη με την παρουσία τους και μας άφησαν παρακαταθήκη τις πιο ευγενείς και μαζί ηλεκτρισμένες δονήσεις.

Ακόμη κι αν αυτό αποτελεί αφορμή για τις δύσπιστες μέχρι και εχθρικές ματιές μέχρι και την χλεύη από την πολυπληθή μεριά των "ενσωματωμένων", των φοβισμένων απέναντι στο "παράξενο" και το εκτός αποδεκτών ερμηνευτικών μοντέλων και το "εκκεντρικό", δηλαδή το "έξω από το κέντρο", τη φυγόκεντρο δύναμη.
Ακόμη και αν αυτά τα ερωτήματα που θέτεις γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι μπορεί και να επιφυλάσσουν απαντήσεις που "ξεβολεύουν", που εκτρέπουν από την "προκαθορισμένη πορεία" -ποιοι κανονίζουν την πορεία των ανθρώπων αν όχι τελικά οι ίδιοι;- που φαντάζει τρομερά δύσκολο μέχρι και αδύνατο να απαντηθούν.

Γιατί το "άβολο" και το "αδύνατο" είναι οι πηγές που ξεδιψούν τη "δίψα" τους και αντλούν δύναμη που μετατρέπεται στον εκτοξευτήρα προς αλαργινά, θαυμαστά πεδία για εκείνους που αναπτύσσουν μια υπομονετική, στενή, ερωτική σχέση με αυτά.

Ο Ένοικος...

Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από πάσης φύσεως "ειδικούς" αλλά από τα "φόβητρά της"!

" Οι κανόνες της κοινωνίας" Αυτές οι περίφημες δικλείδες ασφαλείας της. Ασφάλεια όμως για ποιους πραγματικά;
Και ποιος τους θέτει; Κι αν εξυπηρετούν την κοινωνική ευημερία, γιατί αυτή έχει τέτοια χάλια; Κι όχι μόνο στη χώρα αυτή. Πώς τέτοιες άνισες εικόνες, εκτυφλωτικού πλούτου και ανομοιόμορφης ισχύος με αιμόφυρτο φόντο διαρκώς συσσωρευμένης κοινωνικής ένδειας, έφτασαν να ορίζουν το πολιτικά και κοινωνικά ορθό;
Κι αν τελικά ο Θορώ είχε δίκιο όταν έλεγε πως: "η φυλακή είναι το μόνο κτήριο όπου ένας ελεύθερος άνθρωπος μέσα σε μια κοινωνία σκλάβων μπορεί να κατοικήσει αξιοπρεπώς", κατά πόσο μια τέτοια διαπίστωση κολακεύει τον κατ'ευφημισμό ανθρώπινο πολιτισμό;

Δεν μ'απασχολεί αν έχει ακόμα βρεθεί και τεκμηριωθεί η πολυπόθητη επιστημονική Θεωρία των Πάντων. Θεωρώ ελάσσονος σημασίας αν π.χ. το μεγαλύτερο μυστικό όλων των εποχών, όπως υποστηρίζουν -και όχι ίσως άνεϋ σοβαρών στοιχείων- κάποιες θεωρίες πως η γη, όπως κι όλοι οι πλανήτες, είναι τελικά κούφια. Αντίθετα θεωρώ μείζονος σημασίας το γεγονός του κούφιου εσωτερικού κόσμου πάρα πολλών ανθρώπων που οδηγεί στη συναισθηματική αναπηρία και ψυχική ανωριμότητα πάνω στην οποία χτίζουν οι εκάστοτε εξουσίες. Θεωρώ μείζονος σημασίας την αναγκαιότητα της επίγειας πραγματικότητας για απελευθέρωση του ατόμου απ'όλες εκείνες τις φοβίες και τις αγκυλώσεις που το υποτάσσουν στη μιζέρια, την εθελοδουλία και το συμβιβασμό. Στην κανονικότητα της υποταγής και της ενσωμάτωσης. Γιατί αν η ενσωμάτωση σημαίνει: αποδοχή των "νόμων" που κάποιοι άλλοι δημιουργούν για λογαριασμό σου, στο είδος του αέρα που αναπνέεις και της τροφής που καταναλώνεις, στα όρια που οι δυνατότητές σου δεν πρέπει να ξεπερνούν σε τομείς στοχασμού, έρευνας κι επιστήμης αλλά και πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης κι αυτοδιαχείρισης..Τότε σαφώς και δεν είναι ορθό και φυσιολογικό να μην αρρωσταίνει κι επαναστατεί ένας υγιής ψυχικά άνθρωπος. Καταφεύγοντας ακόμα και σε συγκρουσιακές καταστάσεις προκειμένου να υπερασπιστεί το δικαίωμα στην αυτοέκφραση κι αυτοπροσδιορισμό μέσα σε αγέλες υποταχτικών και σέχτες πλαστού κύρους "ειδικών" που νομιμοποιούν τα αφεντικά της "στάνης".

Κι αν δεν έχεις βρει μια "καλή δουλειά" και σύζυγο με συμφεροντολογικά συχνά κριτήρια για "να νοικοκυρευτείς" -δηλ.ένα θύλακα που λαδώνει τα γρανάζια του Συστήματος για να τον ταΐζεις με την ενέργειά σου ως το θάνατο και μια "νορμάλ" προβλέψιμη "νοικοκυρεμένη" ανία για να θάψεις ό,τι σου απομένει- και δεν αντλείς "δημιουργική ικανοποίηση" ή "οικογενειακή θαλπωρή" απ'αυτό; Τότε αναλαμβάνουν οι ψυχολόγοι! Είτε αυτοί με πτυχίο σχολής είτε οι πολλοί περισσότεροι με το γενικό προσδιορισμό "περίγυρος" και με "πτυχίο ζωής". Αυτοί οι κομιστές φαντασιώσεων και δίχως ψυχικής ουσίας τύπων που προβάλλονται ως αδιαμφισβήτητες επιστημονικές και κοινωνικές αλήθειες. Και καταδικάζουν συλλήβδην:

• Τον ανήσυχο κι αηδιασμένο από την υποκρισία και δουλικότητα της οικογένειάς του και του κοινωνικού περιβάλλοντος έφηβο και νέο ως προβληματικό και διαταραγμένο. Και με την επινόηση αστήριχτων επιστημονικά τσαρλατανίστικων ορολογιών όπως "ελλειμματική προσοχή / υπερκινητικότητα - ΔΕΠΥ", για να δικαιολογήσουν την αδιαφορία και αντίδραση απέναντι σ'ένα στείρο βιωματικά, ψυχοφθόρο και στερούμενο κάθε γοητείας εκπαιδευτικό σύστημα.

• Τον αντισυμβατικό ενήλικα που επιζητά μια ζωή με τους δικούς του όρους και με κύριο μέλημα την κοινωνικο-πολιτική έκφραση του ανθρωπισμού και την ελεύθερη ολοκλήρωση της προσωπικότητας της δικής του και των γύρω, ως "ανώριμο", ως "εξωπραγματικό" και συχνά "προκλητικό". Κι όταν αντιδράει δυναμικά - και δεν εννοώ μόνο με τη βία ως γνήσια νόμιμη άμυνα- με την ασυμβίβαστα γενναία κι ακέραια στάση ζωής του απέναντι στην καθημερινά εξελισσόμενη ψυχολογική και υλική βία των κρατούντων; Αναλαμβάνει ο συνήθης μηχανισμός δημιουργίας και κυνηγιού μάγων και μαγισσών: καταδικάζεται από ανεπίσημα λαϊκά και τηλεοπτικά και κρατικά ποινικά δικαστήρια ως "ταραχοποιός", ως επικίνδυνος περιθωριακός για τους "αλέκιαστους" μακάριους νοικοκυραίους, μέχρι και ως "τρομοκράτης"..

Μακάριοι νοικοκυραίοι, ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που ΔΕΝ ΠΕΙΘΟΝΤΑΙ όπως εσείς να κάτσουν στα αυγά των σαθρών μικρόκοσμών τους μέσα σε οπισθοδρομικά παγιωμένους μακρόκοσμους! Είναι αυτοί που δίνουν την απαραίτητη ώθηση στην Ιστορία για την εξέλιξη του είδους, είναι αυτοί που σας τραβάνε έξω από τα προϊστορικά σπήλαια, είναι αυτοί που γίνονται δημιουργικοί κοινωνικά, καλλιτεχνικά, φιλοσοφικά, επιστημονικά, κόντρα στις πρέπουσες τάσεις, συμπεριφορές και προβλέψεις. Είναι αυτοί που αποτελούν το φόβητρο του εξιδανικευμένου "ώριμου" και φιλήσυχου προτύπου των ψυχολόγων και ψυχιάτρων και πάσης φύσεως στρατευμένων υπηρετών μιας ψυχικά ομοιόμορφης και νεκρής κουλτούρας.
 Είναι αυτοί που συχνά αυτοενοχοποιούνται, απογοητεύονται και σβήνουν σαν πεφταστέρια μέσα στη σκοτεινιά. Είναι κι αυτοί, οι τόσοι και τόσοι ανώνυμοι θαρραλέοι και αξιοθαύμαστοι άνθρωποι, που δεν τα παρατούν ως το τέλος. Είναι αυτοί που ο παραιτημένος μισεί. Αλλά και λατρεύει συγχρόνως!

Ο Ένοικος...

Στις κοινωνίες των "συνενώσεων του πλούτου" δεν υπάρχει ούτε δημοκρατία ούτε ελευθερία, υπάρχει όμως εκτόνωση των μαζών σε "θεαματικές αρένες"..

Το κείμενο που ακολουθεί είναι αποτέλεσμα συνεργασίας ανάμεσα στον Ένοικο ανάμεσα στους κόσμους  και τον ανιχνευτή.

Στις κοινωνίες των "συνενώσεων του πλούτου" δεν υπάρχει ούτε δημοκρατία ούτε ελευθερία, υπάρχει όμως εκτόνωση των μαζών σε "θεαματικές αρένες"

α) Οι προειδοποιήσεις

Ο Τόμας Τζέφερσον, ένας εκ των πρωτεργατών της αμερικανικής ανεξαρτησίας, διατύπωνε λίγο πριν το θάνατό του έντονες ανησυχίες για σοβαρή πιθανότητα αντιδημοκρατικής εκτροπής στις νεοσύστατες ΗΠΑ. Συγκεκριμένα υποστήριζε ότι η διαρκώς αυξανόμενη ισχύς των τραπεζικών ιδρυμάτων και "των συνενώσεων του πλούτου" -προπομποί των σημερινών πολυεθνικών εταιρειών και μονοπωλίων- θα οδηγούσε στην αρπαγή όλων των εξουσιών απ'το λαό και στην ουσιαστική κατάλυση όλων των δημοκρατικών διακηρύξεων και κατακτήσεων, προς ολοκληρωτικό όφελος των ανώτερων τάξεων. Όπως κι έγινε τελικά.
 Και στις αρχές του 20ου αιώνα, ο μεγάλος Αμερικανός φιλόσοφος Τζον Ντιούι έλεγε ότι η δημοκρατία αποτελεί πρώτιστα το μέσο κι όχι τον αυτοσκοπό. Το μέσο με το οποίο οι άνθρωποι θα βοηθηθούν στο να ανακαλύψουν και να εκδηλώσουν τόσο τα δικαιώματά τους όσο και τη θεμελιώδη τελικά φύση τους. Μέσα από την ελευθερία και την αλληλεγγύη που προϋποθέτει η αληθινή δημοκρατία, μέσα από την επιλογή εργασίας αλλά και τη δυνατότητα ενεργούς συμμετοχής τους στη διαμόρφωση του κοινωνικού γίγνεσθαι.
 Εμείς να πούμε ότι η ουσιαστική σημασία του "συμμετέχειν" απέχει παρασάγγας από τις δημοκρατικές ψευδαισθήσεις των απόλυτα ελεγχόμενων "ανθρώπινων κοπαδιών" και χειραγωγούμενων από την προπαγάνδα και τις διάφορες μορφές της, με πραγματικό αποτέλεσμα να παρακολουθούν απλά τις εξελίξεις. Και στην ουσία να νομιμοποιούν τις αποφάσεις των κυρίαρχων τάξεων. Αποφάσεις που λαμβάνονται σε κέντρα όπου τα "ζαλισμένα κοπάδια" των ψηφοφόρων ουδεμία πρόσβαση διαθέτουν και με μόνη εκδήλωση της παρουσίας τους αυτό που ονομάζεται εκλογές κάθε 3,4 ή 5 χρόνια.
 Ο Ντιούι, έναν περίπου αιώνα πριν από την εποχή μας, βλέποντας την ανεξέλεγκτα αυξανόμενη δύναμη της μεγάλης ιδιωτικής εξουσίας πάνω στις πλάτες της κοινωνίας, πρέσβευε ότι χωρίς δημοκρατικό έλεγχο στους χώρους της εργασίας, στο χώρο της παραγωγής, δεν δύναται να υπάρξει ούτε δημοκρατία ούτε σίγουρα ελευθερία. Και οι ουσιαστικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις οφείλουν να σέβονται αυτές τις προϋποθέσεις. Καθώς η ελεύθερη και δημιουργική φύση της εργασίας αποτελεί το θεμέλιο κάθε στοιχειωδώς αξιοπρεπούς ανθρώπινης κοινωνίας.

Ο Ένοικος...

β) Και οι χειρότερες επιβεβαιώσεις

Έχοντας λοιπόν στο μυαλό μας αυτές τις επισημάνσεις του παρελθόντος και με μια απλή ανάγνωση της κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής εικόνας του παρόντος, δεν θα ζοριστεί να καταλήξει κανείς στο εξής συμπέρασμα: Ούτε ελευθερία ούτε δημοκρατία ούτε, έτσι όπως "μπαίνει το νερό στο αυλάκι", υποφερτή κοινωνία έχουμε! Και δεν μιλάμε μόνο για τις χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, πολλές από αυτές έχουσες υποστεί γενοκτονία, βαρβαρική αποικιοκρατία και δίχως τέλος ακόμα οικονομική αφαίμαξη και καταλήστευση των φυσικών τους πόρων. Αναφερόμαστε και σε βιομηχανικές χώρες όπως οι ΗΠΑ, όπου πάνω από 30 εκατομμύρια άνθρωποι λιμοκτονούν πραγματικά κι ολόκληρες πόλεις χρεωκοπούν, όπως το κάποτε ανθηρά βιομηχανικό υπόδειγμα του Ντητρόιτ  κι αδειάζουν απ'τους πληθυσμούς τους, μετατρεπόμενες σε κάτι σαν φαντάσματα. Μιλάμε φυσικά και για χώρες της Ευρώπης (κι όχι μόνο εκείνες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ), όπως η Ισπανία όπου χιλιάδες θέσεις εργασίας χάνονται και πολλές χιλιάδες κατασχέσεις σπιτιών αποτελούν τη ζοφερή καθημερινότητα...
(Δες κι αυτό το άρθρο του Ένοικου: Στις κοινωνίες της κανονικότητας και τις επερχόμενες εορτές της αγάπης δεν υπάρχει τίποτε το κανονικό!) Περί της ελληνικής περίπτωσης, κι όχι μόνο γι'αυτήν, από εμένα: ...για να μην έχεις καμία πλέον ψευδαίσθηση!)
 Όλα κάτω απ΄τη σκιά "των συνενώσεων του πλούτου", που έλεγε κι ο Τόμας Τζέφερσον πριν 200 περίπου χρόνια. Και στη σκιά, σήμερα,  των 500 μεγαλύτερων πολυεθνικών εταιρειών που ελέγχουν παραπάνω απ'το 70% του παγκόσμιου εμπορίου και στη σκιά των 200 περίπου ισχυρότερων πολυεθνικών που κατέχουν περισσότερο απ'το 1/4 του παγκόσμιου πλούτου και με αυξητικές τάσεις.
Αναφερόμαστε σε τέτοια ασύλληπτα μεγέθη κεφαλαίων που σε ουκ ολίγες περιπτώσεις είναι κατά πολύ περισσότερα απ΄το ΑΕΠ κι ανεπτυγμένων ακόμα χωρών. Αυτός είναι ο κόσμος των υπερ-άπληστων "συνενώσεων του πλούτου", όπου αυτές καρπώνονται τα υπερκέρδη και τα κράτη-προτεκτοράτα τους πληρώνουν το κόστος (ή κοινώς το λογαριασμό):
ανησυχητική έως απίστευτη περιβαλλοντική ρύπανση, χρέη, μισθοί ασιτίας και ραγδαία υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού, κατάργηση κοινωνικών συμβολαίων προς όφελος των ιδιωτικών συμφερόντων, διάβρωση εκ των έσω κι αποδυνάμωση έως εξαφάνιση των συνδικάτων, υπονόμευση μέχρι καταστροφής της εγχώριας παραγωγής, προκλητική μείωση των καταβαλλόμενων φόρων των μεγάλων εταιρειών και προκλητική δασμολογική τους προστασία στις χώρες όπου δραστηριοποιούνται...

Χμ! Τελικά εκείνη η πολύ καλή ταινία του 1975 όχι και τόσο επιστημονικής φαντασίας, το περίφημο "Rollerball", φαντάζει ως μια διόλου απίθανη δυστοπική πραγματικότητα του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος: σε ένα φουτουριστικό παγκόσμιο status, τα κράτη έχουν καταργηθεί και ο κόσμος ελέγχεται από τεράστιες εταιρείες που τον έχουν μοιράσει σε επικράτειες όπου ασκούν επικυριαρχία σαν φεουδάρχες-ηγεμόνες. Η μόνη βία που επιτρέπεται σε αυτόν τον οργουελικών αποχρώσεων ολοκληρωτικό κόσμο είναι στις πίστες του rollerball, ενός βίαιου, σχεδόν θανάσιμου παιχνιδιού, με πολύ υψηλή θεαματικότητα και πάθος του κοινού των εταιρικών φέουδων με τους αστέρες του παιχνιδιού αυτού. Έτσι ώστε να "εκτονώνονται" οι υποταγμένοι στην εξουσία οπαδοί με έναν τρόπο ανώδυνο για το σύστημα και μάλιστα ταυτιζόμενοι με τις επιτυχίες των ομάδων τους, που καθεμία απ'αυτές αντιπροσωπεύει και μια κυρίαρχη εταιρεία. Κι έτσι, σ'ένα βαθύτερο επίπεδο, ο αποκοιμισμένος θεατής ταυτίζεται με την εταιρεία στην οποία ανήκει η ομάδα του, σ'έναν κόσμο διανεμημένο σε ελεγχόμενα φέουδα, ανταγωνιστικά μεταξύ τους και με κοινά συνάμα συμφέροντα.

 Στη σημερινή εποχή της ολοένα και πιο διακριτής νεο-τεχνοφεουδαρχίας, η ανελευθερία κι ο ολοκληρωτισμός προελαύνουν. Ενώ στις σύγχρονες αρένες της "θεαματικής αποβλάκωσης" των ελεγχόμενων κοπαδιών, όπως π.χ. στα ποδοσφαιρικά γήπεδα (όπου είναι και χρήσιμα για τη διακίνηση και ξέπλυμα πακτωλών μαύρου και παράνομου χρήματος μέσω των ποδοσφαιρικών... εταιρειών), ο άνθρωπος συμμετέχει ενεργά στην καθήλωσή του στο αντιεξελικτικό στάδιο του κοιμισμένου μαζάνθρωπου! Εκείνου, ας πούμε, που το καλοκαίρι θα ουρλιάζει σαν ψυχασθενής στις οθόνες και στα γήπεδα του Μουντιάλ της Βραζιλίας. Της χώρας με τα εκατομμύρια εγκαταλελειμμένα παιδιά στους δρόμους και των πολύ περισσότερων εκατομμυρίων πεινασμένων και πάμφτωχων στις άθλιες παραγκουπόλεις, δίπλα σε πολυτελείς κατοικίες και υπερσύγχρονους ουρανοξύστες...εταιρειών.

ανιχνευτής

 

Ισότητα δεν σημαίνει ισοπέδωση των πάντων, αλλά ίσες ευκαιρίες καλλιέργειας κι ανάδειξης των ανθρώπινων δυνατοτήτων...

"Το κράτος δεν είναι κάτι που μπορεί να καταστραφεί από μια επανάσταση, αλλά είναι μια συνθήκη, μια συγκεκριμένη σχέση μεταξύ των ανθρώπινων όντων, ένας τρόπος ανθρώπινης συμπεριφοράς. Το καταστρέφουμε με το να συνάπτουμε άλλες σχέσεις, με το να συμπεριφερόμαστε διαφορετικά."
Γκούσταβ Λαντάουερ, Γερμανός αναρχικός

Είμαστε όλοι ίσοι ως ανθρώπινα όντα, φτιαγμένα από οργανικές κυρίως ενώσεις του άνθρακα.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους ως απόλυτα ομοιογενές υλικό, ως κάτι "φλατ". Με άλλα λόγια, να βλέπουμε διαφορετικές μεταξύ τους οντότητες ή "συστήματα" με τον ίδιο ομοιόμορφο και δογματικά παγιωμένο τρόπο.

 Γιατί είμαστε ή πρέπει να είμαστε όλοι ίσοι, όσον αφορά το δικαίωμα της πρόσβασης στη γνώση, των ίσων ευκαιριών για ανάπτυξη κι εξέλιξη των δεξιοτήτων, της αντίληψης και του πνεύματος. Ως πολύπλοκο σύστημα που αποτελεί κάθε ανθρώπινο ον χωριστά, με δυνατότητες διόλου αμελητέες.

 Όμως δεν έχουμε όλοι τα ίδια ταλέντα και ικανότητες, καλώς ή κακώς. Τουλάχιστον στα κοινωνικά περιβάλλοντα μέσα στους κόλπους των οποίων γεννιόμαστε, συλλέγουμε εμπειρίες και πορευόμαστε μια λίγο-πολύ προκαθορισμένη πορεία. Που προκαθορίζεται μεθοδικά, ελεγχόμενα σε όλες τις παραμέτρους, βήμα το βήμα, από τους διαμορφωτές και δεσμοφύλακες της πραγματικότητας και των συνθηκών της που μας επιβάλλονται ως κανονικότητα. Σε περιβάλλοντα ή πραγματικότητες δομημένες κοινωνικά, πνευματικά και υλικά με άλλους τρόπους και προτεραιότητες, ίσως τα πράγματα να ήταν πολύ καλύτερα. Για την ατομική πορεία κι εξέλιξη της πλειοψηφίας των ανθρώπων στον κόσμο. Αυτό όμως δεν ισχύει στο παγκοσμιοποιημένο "λούνα παρκ", δυστυχώς. Ακόμα!

Και, βέβαια, δεν έχουν οι άνθρωποι όλοι -ή δεν αποκτούν στην πορεία τους-  την ίδια αντιληπτική ικανότητα και ευφυία. Και, μέσα στην ταραγμένη ροή του ποταμού των καιρών, πάντα θα εμφανίζονται κάποιοι άνθρωποι που υψώνονται, σε σχέση με τα πλήθη γύρω τους. Σε υψηλούς διανοητικούς και ψυχικούς αιθέρες, που παρεκκλίνουν από το κανονισμένο και αψηφούν παντελώς τις συναινετικές "συμβάσεις" της κοινωνίας και τους κινδύνους αγνόησής τους. Και γίνονται μεγάλοι δημιουργοί, καλλιτέχνες, επαναστάτες -συχνά και χωρίς να χύσουν στάλα αίματος, απλά και μόνο με τις δονήσεις και τη λάμψη της ξεχωριστής παρουσίας τους- πνευματικοί δάσκαλοι των ανθρώπων και πρωτοπόροι, πολύ μπροστά από την εποχή που δραστηριοποιούνται. Και ίσως κάποιοι απ'αυτούς, όχι σπάνια, να επιλέγουν να παραμένουν ανώνυμοι, χωρίς να ιδρύουν σχολές και συστήματα στο όνομά τους και να απαιτούν από τους άλλους να τους ακολουθούν.

Τι ισχύει, τελοσπάντων, σε πολιτικό επίπεδο όσον αφορά την ελευθερία πνεύματος κι ελεύθερης ανάπτυξης των δυνατοτήτων καλλιέργειας κι εξέλιξης του ανθρώπινου όντος; Πώς μπορούν αυτά να ευδοκιμήσουν, όχι προς ίδιον όφελος κάποιων ολίγων αλλά προς όφελος όλων, χωρίς να εμποδιστούν και να υποβαθμιστούν έως και να συντριφτούν;

Τόσο, π.χ., το αμεσοδημοκρατικό πνεύμα -η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι παρά μια εξουσιαστική διαστροφή του-  όσο κι εκείνο του αναρχισμού -στην πιο σωστή του έννοια είναι η σύγχρονη, σε μεγάλο βαθμό,  έκφραση της άμεσης δημοκρατίας-  προσφέρουν πολλές υποσχέσεις για μια ανθρώπινη κι ανθρωποκεντρική στην ουσία της κοινωνία. Με οριζόντιες δομές, άρα τρόπο οργάνωσης αντιιεραρχικό, αυτοδιαχειριστικό χαρακτήρα και φυσικά αντιγραφειοκρατικό πνεύμα, με κοινωνικό πρόταγμα. Με πρωταρχικό μέλημα την ανάδειξη της κοινωνικότητας, της δημιουργικότητας, της αλληλεγγύης και της τρυφερότητας μεταξύ των ανθρώπινων πλασμάτων, όπου θεωρείται αδιανόητη η κοινωνική ανισότητα λόγω αβυσσαλέων οικονομικών διαφορών. Κι ένα κοινωνικό πρόταγμα -τουλάχιστον έτσι θα πρέπει να είναι- που δεν ισοπεδώνει την ατομικότητα μέσα στη συλλογικότητα. Αλλά αναδεικνύει τη δεύτερη με το να κάνει πιο ενσυνείδητη κι αυτόνομη την πρώτη, εξοβελίζοντας το αγελαίο φρόνημα με τα ομόηχα βελάσματα. Κι άρα εξοβελίζοντας και διάφορους αρχιτσοπαναραίους ή έστω κάνοντας πολύ δύσκολες τις πιθανότητες επιτυχίας τους, στις απόπειρές τους να κυριαρχήσουν και κοπαδοποιήσουν τις κοινωνίες. Ακόμα κι αν καίγονται "να προστατεύσουν τις ιδέες μιας επανάστασης, με κάθε τίμημα", ξεπέφτοντας στον ολοκληρωτισμό και την αδιαλλαξία. Σε τελική ανάλυση ο ατομισμός, στην πιο ορθή, στην πιο αγνή του έννοια αποτελεί συνέπεια του ανθρωπισμού και ουδεμία σχέση έχει με φιλοτομαρισμό. Γιατί πώς μπορούμε να σεβαστούμε, να βοηθήσουμε και να αγαπήσουμε οποιονδήποτε αν δεν αγαπάμε κι άρα σεβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό;

Κι αυτή είναι η ουσία του ανεκτικού στοχασμού στη διαφορετικότητα και την πολυμορφία, του ασυμβίβαστου στοχασμού κι ενίοτε χιουμοριστικού και λάτρη των αιώνιων χαρών, του ελευθεριακού στοχασμού. Εκείνης της οπτικής ζωής, εκείνου του στοχασμού που είναι οξυδερκής και βλέπει μακριά σαν το ελεύθερο βλέμμα του αετού. Που είναι δίκαιος γιατί με το να αδικεί, ακόμα και στις κρίσεις του, γνωρίζει πως αδικεί την ίδια την υπόστασή του. Που είναι διαυγής σαν την καθάρια ατμόσφαιρα του τοπίου μετά την πρωινή μπόρα, ραντίζοντας με φρεσκάδα ανανέωσης και φυσικές ευωδιές ολόγυρα και ξεπλένοντας το βαρύ στρώμα της σκόνης. Που γίνεται εύστοχος σαν σφαίρα και ξαπλώνει ξέπνοες στο χώμα της λήθης όλη τη βλακεία, τη μικροψυχία, την υπουλία και όλες τις αγκυλώσεις και αυθαιρεσίες των χειραγωγών και των δημαγωγών τους, των τυράννων και τυραννίσκων αυτού του κόσμου και των κλώνων τους.

 Αυτός είναι ο στοχασμός που είναι το αντίθετο της έλλειψης ανεξάρτητου, αυθεντικού και διαρκώς εξελισσόμενου στοχασμού. Και μορφοποιεί γύρω του και τα ανάλογα περιβάλλοντα...

 Και πολλές φορές δεν αρέσκεται σε πολιτικούς προσδιορισμούς, -ισμούς, ιδεολογικές ταμπέλες και καθορισμένα στεγανά, γιατί κι αυτά ακόμα "μυρίζουν" κατηγοριοποίηση και ένα είδος περίφραξης. Ακόμα κι αν αυτή γίνεται με τις καλύτερες των προθέσεων...

Ο Ένοικος...

 

 

Οι στρατευμένοι και οι εξεγερμένοι..

Οι στρατευμένοι κάλλιστα μπορούν να δημιουργήσουν τις εξεγερσιακές εκείνες δομές και διαδικασίες -βλέπε τη δημιουργία των Σοβιέτ στην τσαρική Ρωσία που αργότερα υποβάθμισαν και στην ουσία απενεργοποίησαν οι μετέπειτα θεοποιημένοι ηγέτες της Οκτωβριανής Επανάστασης- οι οποίες πατώντας σε ένα ανάλογο της ιδεολογικής τους στράτευσης υπόβαθρο περνούν και στην πράξη. Με στόχο την ανατροπή καθιερωμένων δομών και την επιβολή των νέων. Σαφώς κι αυστηρά προκαθορισμένες από τα ιδεολογικά στοιχεία που προσδιορίζουν το είδος της στράτευσης.

 Τα οποία άλλοτε τηρούνται απαρέγκλιτα, συχνότατα αγνοώντας όμως τις βαθιά ριζωμένες παραδόσεις, τα ιδιαίτερα πολιτισμικά χαρακτηριστικά και τα δομικά στοιχεία της ψυχοσύνθεσης των πληθυσμών και των περιοχών όπου η στράτευση μέσω επαναστατικών -αιματηρών ως κανόνα-διαδικασιών μετουσιώνεται τελικά σε παγιωμένη κατάσταση. Προκαλώντας έτσι περισσότερα προβλήματα και παρανοήσεις καταστροφικές σε σχέση με εκείνα που υποσχόταν τη λύση και κατάργησή τους.

Κι άλλοτε, μετά την εδραίωσή της που διαδέχεται την αναπόφευκτη σύγκρουση, ξεφεύγοντας τελείως από τις αρχές που υπεράσπιζε και ευαγγελιζόταν και μετατρεπόμενη σε κάτι τελείως διαφορετικό κι ενίοτε χειρότερο από εκείνο που κατέλυσε. Όπως συνέβη με τη Γαλλική Επανάσταση και το σύνθημα "Ελευθερια, Ισότητα, Αδελφότητα", που η τρισάθλια συμμορία των Ιακωβίνων το μετέτρεψε σε πρωτόγνωρο σχεδόν ιστορικά τρόμο τη φοβερή εποχή της "τρομοκρατίας" που ακολούθησε. Όταν στην εξεγερμένη πχ επαρχία της Βανδέας, όπου από τις 800.000 περίπου κατοίκους πάνω από το 1/3 των κατοίκων εξοντώθηκε, ο στρατός της "επανάστασης" ξέσκιζε με τις λόγχες εγκύους και πέταγε μέσα σε φούρνους γυναίκες και παιδιά με τη δικαιολογία ότι "έτσι ψήνει το ψωμί της η δημοκρατία". Κι όταν τα βυρσοδεψεία ανθρώπινου δέρματος στο Κλισόν προμήθευαν τους "δημοκράτες" στρατιωτικούς και βουλευτές με παντελόνια από ανθρώπινο δέρμα από τις μυριάδες των αθώων κι ενόχων θυμάτων της "δημοκρατίας" που εγκαθιδρυόταν. Η αστική δημοκρατία που στήθηκε πάνω σε δημόσιους πνιγμούς ακόμα και γυναικόπαιδων στο Σηκουάνα - ο Γράκχος Μπαμπέφ γράφει πως μόνο σε μία από αυτές τις "επιχειρήσεις" έπνιξαν αποκλειστικά παιδιά: 600 το νούμερο!-, στο "Νόμο περί υπόπτων" που οδήγησε σε φυλακίσεις και βασανιστήρια περίπου ένα εκατομμύριο άνδρες γυναίκες και παιδιά και σε αποκεφαλισμό σχεδόν σαράντα χιλιάδες και σε άλλα φριχτά και ασύλληπτα νοσηρά. Ώστε ο Γράκχος Μπαμπέφ, από τους πρωτεργάτες της Επανάστασης μα όχι Ιακωβίνος, να μιλήσει το 1794 στο βιβλίο του"περί του συστήματος του αποπληθυσμού" για "λαοκτονία" του γαλλικου λαού, όρου που σήμερα θα μεταφράζαμε ως γενοκτονία!

Αντίθετα με το στρατευμένο και δεσμευμένο από επαναστατικά καταστατικά, ο εξεγερμένος δεν δεσμεύεται από το γράμμα των επαναστατικών διακηρύξεων και την ιδεολογική μονολιθικότητα, άκαμπτη και ασύμβατη συχνά με τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις και τις ιδιαίτερες ανάγκες των εκάστοτε εποχών. Ο εξεγερμένος αφουγκράζεται το σφυγμό των καιρών, τις απαιτήσεις τους, τις αγωνίες που ακόμα και οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι αδυνατούν να εκφράσουν και να αναγνωρίσουν. Με την εξέγερσή του πασχίζει να θεμελιώσει την ανθρώπινη φύση του, να εκδηλώσει και να προεκτείνει τα δικαιώματά του. Όχι όμως και να δεχτεί να τα θυσιάσει, περιχαρακώνοντάς τα μέσα σε αυστηρά πλαίσια και την προπαγάνδα της ιδεολογικής στράτευσης. Που όχι σπάνια αποτελεί έναν άλλοτε οφθαλμοφανή κι άλλοτε συγκαλυμμένο σεχταρισμό με επαναστατικό περιτύλιγμα. Και αυστηρή ιεραρχία που φυσικά δεν δύναται να απεμπολήσει το "δικαίωμά της" στην εξουσία και τη διανομή της, την οποία και καταλαμβάνει μέσα από αστικού τύπου αγώνες. Ξεπέφτοντας σε ολοκληρωτικές μεθόδους για να "προστατεύσει" τις "επαναστατικές ιδέες". Και επανεκινώντας το φαύλο κύκλο της "επαναστατικής ανατροπής"!

Ο εξεγερμένος όμως αγαπάει τη ζωή, δεν την τιμωρεί ή αλυσοδένει για χάρη της εξέγερσης.
Στοχάζεται κι αναστοχάζεται πάνω στις διαδικασίες αντιμετώπισης και τις πρακτικές επίλυσης προβληματικών καταστάσεων, μαθαίνοντας από τα σφάλματα και τις αστοχίες.Ο εξεγερμένος είναι μαχητής, μα ανοιχτός σε προτάσεις και διορθωτικές κινήσεις, συνθέτης ιδεών που λατρεύει να τις δοκιμάζει στην πράξη κι όχι να τις αποθηκεύει σε ατελέσφορη θεωρητική στασιμότητα. Ενίοτε είναι και ποιητής. Όταν εξεγείρεται δεν παύει να φοβάται άρα και να μαθαίνει από το φόβο του και να τον μετατρέπει σε εργαλείο.
Ο στρατευμένος "θυσιάζει την δημιουργική χαρά της ζωής για την προπαγανδιστική εργασία", όπως έχει γράψει καιο Ραούλ Βανεγκέμ. Αντίθετα, "ο εξεγερμένος δημιουργεί μια ζώνη αναταράξεων κι αντηχήσεων που ταράζουν το λήθαργο, αφυπνίζουν τη συνείδηση...", σύμφωνα με το Βέλγο στοχαστή. Και όπως προσθέτει, "η ίδια η έννοια της χειραφέτησης παύει να υπάρχει όταν γίνεται καθήκον και ηθική υποχρέωση". Μια υποχρέωση που βαριανασαίνει και συντρίβεται από το ιδεολογικό φορτίο που τη βαραίνει και δεν την αφήνει να ανασάνει. Και να εκφραστεί ελεύθερα, να αναλάβει πρωτοβουλίες, να υπερβεί τον εαυτό της για χάρη του ίδιου του εαυτού της και των άλλων.

Ο εξεγερμένος και ο στρατευμένος μπορούν να συνεργαστούν κατά τη διάρκεια των εξεγερσιακών διαδικασιών και καταστάσεων. Και για ένα διάστημα και να συνυπάρξουν. Μέχρι που το είδος αυτού του φορτίου, το οποίο και αναφέραμε πριν, να αρχίσει ψυχαναγκαστικά να απαιτεί τη στράτευση κάθε "ώμου" γύρω του, ώστε να αυξήσει την ισχύ του βάρους του. Ακόμα και σε..βάρος των διαδικασιών απελευθέρωσης των κοινωνιών από τα.. βάρη τους! H στράτευση, καθόλου σπάνια, επιθυμεί να καναλιζάρει την εξέγερση, να ευνουχίσει την ορμή της, να τη χειραγωγήσει και χρησιμοποιήσει για ίδιον συμφέρον.

Στην Ελλάδα των κομβικών σημερινών καιρών έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν πολλοί στρατευμένοι, ακόμα περισσότεροι καιροσκόποι και λίγοι -αν κι όχι αμελητέοι σαν δυναμική που διαμορφώνεται- εξεγερμένοι. Και μην ξεχνάμε ότι η εξέγερση εδραιώνεται πρώτιστα στην καρδιά, μεστώνει στο μυαλό κι ανδρώνεται στην πράξη.

Θα δούμε..

Ο Ένοικος...

 

 

Όταν μιλάς για ελευθερία...ΘΥΜΗΣΟΥ!

O κόσμος αλλάζει με τόσο γρήγορους ρυθμούς που ίσως νιώθεις ότι όχι μόνο δεν τον προλαβαίνεις, αλλά και ότι σου την έχει στημένη στη γωνία! Και μαζί του αλλάζουν όλες εκείνες οι έννοιες και οι αξίες που προκύπτουν από αυτές. Δεν μιλάω για διάφορα ιδεολογικά πρόσημα, αυτά έχουν από καιρό καταντήσει ξεχειλωμένα από το τράβηγμα λαστιχάκια ή άδεια κελύφη που ξέβρασαν τα κύματα των ανθρώπινων επινοήσεων στην άγονη και αποκαρδιωτικά επίπεδη στεριά. Μιλάω για εκείνες τις αξίες που αποτελούν εργαλεία προς ναυτιλομένους και πολύτιμους χάρτες, ώστε αυτοί να μη χάνουν τη ρότα τους μέσα στους τρομαχτικούς ωκεανούς της Ύπαρξης και τα σκαριά τους να πέφτουν πάνω σε σκοπέλους και ξέρες βουλιάζοντας αύτανδρα. Αξίες που έχουν αλλάξει τόσο μα τόσο πολύ, που δυσκολεύεται κανείς να τις αναγνωρίσει πια, να τις κατανοήσει, να τις προσδιορίσει, να τις εισπνεύσει.
Όπως, ας πούμε, η ελευθερία. Ποιος μπορεί πια να πει τι είναι ελευθερία; Τι πραγματικά σημαίνει ελευθερία κινήσεων, έκφρασης, επιλογής...Σίγουρα όχι αυτά τα ελεγχόμενα πακέτα μέσα σε καθορισμένα όρια επιλογών, οι ετοιματζίδικες "λύσεις" που αποκαλούνται...ελευθερία επιλογών! Όχι, όχι! Το κόλπο είναι τόσο ωμά όσο και αριστοτεχνικα στημένο ώστε να νομίζεις ότι τελικά είσαι...ελεύθερος! Τόσο όσο θέλουν αυτοί να νομίζεις ότι είσαι. Τόσο όσο σου επιτρέπουν αυτοί που έθαψαν την ελευθερία. Κάτω από επικαλύψεις παραχάραξης και ευτελισμού, μέσα σε συμφωνίες εθελοντικής παράδοσης, ακόμη και του τρεμάμενου ειδώλου της, σε αυτούς που ξέρουν καλύτερα από εσένα τι χρειάζεσαι εσύ! Και το τελευταίο που χρειάζεσαι είναι η...ελευθερία!
Αλλά...
Η ελευθερία είναι αέρας που ταράζει τη νηνεμία! Είναι σκάλα προς τα πάνω, προς έναστρα στερεώματα όταν ο κόσμος μοιάζει να γκρεμίζεται σε σκοτεινές αβύσσους! Είναι πτήση έξω και πάνω από τέλματα και ψέματα και φυλακές ασφαλείας. Είναι κραυγή μέσα στη σιωπή! Είναι το βήμα των γενναίων στο Άγνωστο, σ'εκείνο το σημείο όπου οι υπόλοιποι λουφάζουν στα οικεία εδάφη τους σκιαγμένοι και γεμάτοι φθόνο. Είναι το γέλιο της χαράς και το αρχεγονο τραγούδι της έκστασης κόντρα στο πένθος εκείνων που φοβούνται να ζήσουν. Είναι η μοναξιά του σχοινοβάτη που δεν χρειάζεται κοινό να τον χειροκροτήσει. Είναι το παραλήρημα του "τρελού" που ενοχλεί τις βεβαιότητες του "λογικού". Είναι η ευγενική άρνηση του ιθαγενή να δεχτεί ως προσφορά φιλίας τα μπιχλιμπίδια του ένοπλου εισβολέα, με τον σταυρό στο άλλο χέρι. Είναι η φυσική μαγεία του σαμάνου απέναντι στην αφύσικη αυτοματοποίηση και ιδρυματοποίηση του "πολιτισμένου". Είναι ο Βίλχελμ Ράιχ που γράφει το "Άκου ανθρωπάκο" λίγο πριν το μισάνθρωπο σύστημα ρίξει τον πραγματικό Άνθρωπο στη φυλακή να σαπίσει. Είναι ο Θερβάντες που μέσα από τη φυλακή γράφει τον Δον Κιχώτη. Eίναι ο Πολεμιστής του Καστανέντα και του Δον Χουάν που ξεγελάει το φοβερό Αετό. Είναι το τέλος των -ισμών και η αρχή των Ανθρώπων. Είναι το άνθος που ξεπετάγεται απ΄τις στάχτες. Είναι το δέντρο που έγινε από μόνο του ένα μικρό δάσος και δεν χωράει άλλο μέσα στο δάσος. Είναι τα θεμέλια που κανένα οίκημα δεν μπορεί χωρίς αυτά να στεριώσει. Είναι η Κίνηση που τη σκόνη της εισπράττει (αν είναι σε θέση και γι'αυτό) η υποχόνδρια, γλιτσιασμένη, εμβρόντητη ακινησία. Είναι η Σπίθα που δίνει πνοή και νόημα στην Αγάπη. Και είναι η μόνη και πραγματική εν ζωή ανάσταση του "νεκρού", ο οποίος όταν ανοίγει (ξανά) τα νέα του μάτια νιώθει το δέος να τον ενσωματώνει στις δίνες του, χωρίς να ισχυρίζεται πράγματα και θαύματα για τον εαυτό του, να ιδρύει σχολές και συστήματα και να δημιουργεί ποίμνια στο όνομά του...

Είναι αυτό που μπορείς να γίνεις αλλά δεν στο'πε κανείς ή το ξέχασες στο δρόμο της "ωρίμανσης" και "προσγείωσης" στην "πραγματικότητα" (τους). Γιατί ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ σημαίνει πάνω απ'όλα Α-λήθεια! Δηλαδή να μην ξεχνάς (ίσως αυτό που πάντα γνώριζες βαθιά μέσα στον πυρήνα σου)!

Αντέχεις;

ανιχνευτής

ένα αυτοκίνητο με παράξενους μέσα επιβάτες που δεν σταματάει να κινείται

Ένα τραγούδι...ένα ερέθισμα... ένα περίεργο κέντρισμα στο συνήθη, προγραμματισμένο τρόπο λειτουργίας των συνάψεων...

Και κάποιες αλανιάρικες, αξημέρωτες σκέψεις που κατακλύζουν συνωμοτικά το κεφάλι από το ρήγμα στο φράγμα του...

για ένα αυτοκίνητο με παράξενους μέσα επιβάτες, που δεν σταματάει να κινείται και να εναλάσσει τις εικόνες των δρόμων, κάνοντας και τους πιο άγονους και άνεϋ χρωμάτων να αποκτούν μια μυστική σημασία...
για αλήτικα, μαγικά, ατσαλάκωτα φτερά ...
για απερίφραχτες, ολάνθιστες οργιαστικές καρδιές...σαν την άνοιξη!
για την έκσταση των δονήσεων της ύπαρξης και όλων των θαυμάτων της ολόγυρά μας...
για τoυς ονειροπαρμένους ταξιδιάρηδες της γης...
για τη λιγωτική, απελευθερωτική ανάσα του έρωτα...
για τη Μεγάλη Μητέρα που δαιμονοποίησαν τα ιερατεία της διαστροφής...
για εκείνη την αυθεντική απελευθερωτική ηδονή, απ'ολα τα τραύματα και τις αγκυλώσεις, που αναζητούσαν οι Επικούρειοι...
για συντρόφους στη ζωή, συνοδοιπόρους στο όνειρο, συνένοχους στη δραπέτευση από τα τρομαχτικά κελιά καθημερινού εγκλεισμού της πραγματικότητας και των "ιερών" συμβόλων και καταστατικών της...
για τα μαύρα πρόβατα που το σκάνε από τα μαντριά και μετατρέπονται σε λύκους που ουρλιάζουν με δέος στα ελεύθερα ανοιχτά πεδία...
για την ανακωχή που συνάπτουν δαιμόνοι και αγγέλοι για να κυνηγήσουν από κοινού τους δραπέτες...
για άλλους συναρπαστικους τόπους (ου-τοπίες) που απλώς δεν έχουν υλοποιηθεί ακόμα...
για αυτό που αν και κρατάει τόσο λίγο φτάνει να σε γεμίσει για όλη την υπόλοιπη ζωη σου...μέχρι την επόμενη στιγμή..!

για όλα αυτά που κανένας δικαστής και δεσμοφύλακας, κανένας σαδιστής εκδικητικός θεός, καμία απειλή και έκρηξη ανοησίας που εμπεριέχει κάθε κακότητα, κανένα πλυντήριο εγκεφάλων, καμία ψυχιατρική πτέρυγα, κανένας κοινωνικός περίγυρος, ούτε καν οι ίδιοι οι ανθρώποι που σε φέρανε στον κόσμο...ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΟΥ ΠΑΡΟΥΝ!
Ακόμη κι αν σε σβήσουν απ'τους χάρτες τους...

Ξέρω πως ξέρεις τι θέλω να σου πω.

 ανιχνευτής

" Σπάσε την πραγματικότητα!"

 κάποιες επισημάνσεις του ανιχνευτή

To μέχρι τώρα "φόντο":
Φαντασιώσεις κολοφώνων δόξας, ονειρώξεις χειροκροτημάτων κι ολονύχτιων περιπτύξεων με αιθέριες υπάρξεις (αρσενικές και θηλυκές), λόγια που αντιγράφουν άδεια κελύφη, ξεβαμμένα σφιχτά χαμόγελα, τρομαχτικοί μορφασμοί πίσω απ'τα φώτα, προσωπεία σοβαρότητας και κύρους κι από πίσω να χάσκουν άβυσσοι της πιο απίθανης αλαζονίας, της πιο προκλητικής απληστίας, της πιο πρωτοφανούς ανισότητας, της πιο σκληρής διαστροφής, της πιο μεγαλειώδους ανοησίας.

Το σχέδιο:
Μέγγενη ενός πλανητικού υπερπρογράμματος, που συντίθεται κομμάτι το κομμάτι αριστοτεχνικά, από μυριάδες ομοιόμορφα κι ευπρόβλεπτα "αρχεία" και πολλά "αντιβάιρους" υψηλών προδιαγραφών για να εντοπίζουν κάθε "ρήγματος" την υποψία, κάθε "χάκερ" τη "μόλυνση".

Τα "πνευματικά δικαιώματα":
Τα "πνευματικά δικαιώματα", όμως, αυτών των "κατασκευαστών", μάθε πως ποτέ δεν ήταν νόμιμα, ώστε ν'απαιτούν τυφλή υποταγή και διαπλανητική παράδοση ψυχών!

Η αντίδραση:
 Γίνε απρόβλεπτος και μη "καταχωρήσιμος".
Μην πηγαίνεις εκεί που ξέρεις ότι σε περιμένουν. Μη γίνεσαι "θαμώνας". Μην πιστεύεις ποτέ ό,τι σου λένε. Μην ακολουθείς την ίδια διαδρομή για να φτάσεις στον προορισμό. Μη φοβάσαι να πειραματιστείς, ακόμα κι αν οι γύρω σου "κλωτσάνε". Μην αγνοείς το ένστικτό σου και μην κάνεις παραχωρήσεις "για το καλό σου" (τις πιο πολλές φορές από το "κακό", αν το αποδεχτείς και το αγκαλιάσεις, ξεπηδά η πιο καλότυχη νέα ευκαιρία και το πιο απρόσμενο καλό!). Μη δίνεις σημασία στις "σειρήνες" τους, θα σε παγιδέψουν και θα σε "στεγνώσουν" από κάθε τι ζωντανό κι αυθεντικό μέσα σου. Να σκέφτεσαι κι  "αντίστροφα" πάνω στα ερεθίσματα και "να εκπαιδεύσεις την όρασή σου" ώστε να βλέπει τις εικόνες πίσω από τις εικόνες. Εξέπληξε τον εαυτό σου με το να ανατρέψεις και τις ίδιες τις συνήθειές του. Δράσε ανορθολογικά.

Διατήρησε ως κόρη οφθαλμού την ατομικότητα, ακεραιότητα και φαντασία σου!

Κράτησε ανοιχτό το μυαλό σου, αλλά όχι σαν "ξέφραγο αμπέλι".

Γίνε παρατηρητικός!

Σπάσε την "πραγματικότητα"(τους)!

Πόσοι μπορούν να δραπετεύσουν από το "σπήλαιο του Πλάτωνα" στο φως μιας άλλης πραγματικότητας;

του ανιχνευτή

Υπάρχουν ή υπήρξαν άπειρες πραγματικότητες γύρω μας:

• η πραγματικότητα που αντιλαμβάνονται τα έντομα και τα πουλιά τα οποία βλέπουν στην περιοχή του υπεριώδους φωτός, κάτι που αδυνατεί να κάνει ο άνθρωπος
• η πραγματικότητα που βιώνουν τα ψάρια στο θαλάσσιο κόσμο και "τα ψάρια δεν ξέρουν ότι βρέχει", σύμφωνα με το εξαιρετικό βιβλίο του Παντελή Γιαννουλάκη
• η πραγματικότητα που βιώνουν οι σκύλοι, οι οποίοι μπορούν να ακούσουν συχνότητες από 40 ως 46.000 χερτζ, αντίθετα με εμάς που μπορούμε να ακούμε ήχους με συχνότητες που κυμαίνονται από 20 ως 20.000 χερτζ (κύκλους ανά δευτερόλεπτο)
• η πραγματικότητα που βιώνουν οι γυναίκες σ'ένα φονταμενταλιστικό θεοκρατικό καθεστώς, όπως το ισλαμικό Αφγανιστάν
• η πραγματικότητα με ό,τι σήμαινε για την αντίληψη και τον τρόπο ζωής των χριστιανών στα σκοτεινά χρόνια (όχι και πως τα σημερινά είναι λουσμένα στο φως!), που όλα τα σκέπαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά της Ιεράς Εξέτασης
• οι αντιλήψεις που διαμόρφωναν τη θεωρία και την πράξη-και άρα την πραγματικότητα- στην κοινωνία των αρχαίων Σπαρτιατών, της αυτοκρατορικής Ρώμης, της σταλινικής Σοβιετικής Ένωσης
• η πραγματικότητα ενός εφήβου που όλη του η μέρα σχεδόν και η ενέργειά του καταναλώνεται μπροστά στην οθόνη ενός PC και σε ψηφιακά ταξίδια μέσα σε εικονικούς κόσμους, που οριοθετούν μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα απ'αυτή ενός νεαρού αθλητή π.χ. του στίβου
• Η ρευστή πραγματικότητα των ονείρων που για πρωτοπόρους επιστήμονες δεν θεωρείται λιγότερο πραγματική από εκείνη της εγρήγορσης

Τελικά ποια πραγματικότητα είναι ποιο πραγματική; Κι αν, σύμφωνα με τις απόψεις και τα συγκλονιστικά πειράματα της Κβαντομηχανικής, ότι τίποτε δεν είναι αληθινό, ούτε το ίδιο το-σύμφωνα με πολύ σοβαρές ενδείξεις- ολογραφικό  σύμπαν ("Η αντίληψη ότι ο κόσμος μας είναι τρισδιάστατος μπορεί να είναι μια παράξενη αυταπάτη"), αν δεν βρεθεί ο παρατηρητής να το παρατηρήσει...

...τότε δεν είναι ένα μεγάλο φιάσκο κάθε δόγμα που έχει συμφωνήσει ο ίδιος ο άνθρωπος ν'ακολουθεί, συχνά σαν  πεισματάρικο σκυλί, πιστό μέχρι θανάτου στον αφέντη του; Όσο κι αν το κακομεταχειρίζεται αυτός, καθώς έχει φροντίσει να το εκπαιδεύσει ώστε να προσαρμοστεί απόλυτα στη "σκυλίσια πραγματικότητά του!"

 Κι αν ποτέ δοκιμάσεις-και ίσως το'χεις κάνει- να μιλήσεις σε έναν οπαδό θρησκείας ή κόμματος και να προσπαθήσεις με απόλυτα λογικά επιχειρήματα να του εξηγήσεις ότι όλα όσα πιστεύει μπορεί να είναι ένα τερατώδες ψέμα, μια καλοστημένη απάτη, ένα ανύπαρκτο ιδανικό και μια μυθοπλασία, πώς θα αντιδράσει αυτός; Με τι αυτοματισμούς;
Πώς θα υπερασπιστεί τη νοητική του φυλακή και την εμφυτευμένη ιδέα από τους εκμεταλλευτές του (ακόμη και με αντισυμβατική-περιθωριακή αμφίεση), αν όχι σαν θηρίο που με νύχια και δόντια υπερασπίζεται τη "φωλιά" του; Αυτή που με τίποτε δεν επιθυμεί να εγκαταλείψει για να πάει έστω λίγο παραπέρα. Την περιοχή στην οποία κινείται και θεωρεί πως είναι όλος ο κόσμος γι'αυτόν μες στον οποίο βιώνει την πολύτιμη "πραγματικότητά" του...Η οποία έχει πειστεί (ή προγραμματιστεί να πιστεύει) πως είναι και η μόνη ορθή, σωτήρια, κατάλληλη! Και το χειρότερο; για να υιοθετηθεί κι από όλους τους άλλους ή σχεδόν όλους!

 Μέσα στη σκοτεινή φυλακή των δεσμωτών, που το τελευταίο που επιθυμούν είναι η διαύγεια και η ανεξαρτησία του συνειδητοποιημένου ανθρώπου. Η οποία οδηγεί στην πνευματική και σωματική ελευθερία...



Κι επειδή θα γίνει και πολύ καχύποπτος απέναντί σου, αν δοκιμάσεις πάλι να του εξηγήσεις ότι εσύ επιλέγεις ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΗΚΕΙΣ σε καμία "στρούγκα", πολιτική-θρησκευτική-επιστημονική-καλλιτεχνική-γηπεδική, γιατί προσπαθείς ν'ανακαλύψεις την αλήθεια (ή τις αλήθειες) μόνος σου, αναλαμβάνοντας υπεύθυνα και το τίμημα των επιλογών σου. Χωρίς σπόνσορες ή δεκανίκια ή στάμπες και φλάμπουρα (ή ακόμη και αντίθετα στη"σημαία της μη σημαίας") ή ελεγκτές να σε κατέχουν, ε! τότε πια...

...καταλαβαίνεις πως μια τέτοια πιθανότητα ΔΕΝ υφίσταται και δεν χωράει με τίποτα στην εξήγηση που του έμαθαν για τον κόσμο, τους ανθρώπους και τη λειτουργία τους. Η οποία διαμορφώνει την πραγματικότητα στα δικά του "βαριά μάτια", με τους συμμάχους κι αντιπάλους, τις εξισώσεις της και τις ερμηνείες της, τα στεγανά και τα έστω και κάποια παράξενα και "γραφικά" της. Εσένα το πολύ να σε κατατάξει σε αυτά τα τελευταία, αν πειστεί ότι δεν είσαι "πράκτορας του εχθρού" ή κάποιος με ανεξιχνίαστες-κι επί το πλείστον δόλιες-βλέψεις, με δήθεν "μανδύα ουδετερότητας". Σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να κινδυνέψει και η σωματική σου ακεραιότητα, αν οι(ο) συνομιλητές(-ής) σου εξαντλήσουν το λεκτικό οπλοστάσιο των ιδεολογικών μαθημάτων τους και τότε περάσουν σε πιο "αποτελεσματικές μεθόδους διαλόγου"...Αν μάλιστα είναι και φανατισμένοι, πιθανώς να μη χρησιμοποιήσουν και πάρα πολλές λέξεις και να περάσουν πιο γρήγορα στις "αποτελεσματικές" μεθόδους επιβολής των απόψεών τους, αλλά εσύ φταις που πήγες κι έμπλεξες!

Οπότε καλό είναι να ξέρεις πότε να σιωπάς ή και να μην ανοίγεις καθόλου το στόμα σου, όταν αντιλαμβάνεσαι το "βάθος και το ύψος" της "πραγματικότητας" που συναντάς μπροστά σου. Και, απλώς, να την προσπερνάς...Αφού έτσι κι αλλιώς και το Εντερπράιζ από το ΣΤΑΡ ΤΡΕΚ να εμφανιστεί και να μαρσάρει στους ουρανούς, οι "πραγματογνώμονες" θα μιλούνε για παραισθήσεις κάποιων ευφάνταστων. Μέχρι ο μίστερ Σποκ να τους διακτινίσει στο σκάφος για να τους μελετήσει, όπως ο ανθρωπολόγος μια πρωτόγονη φυλή στα βάθη της ζούγκλας του Αμαζονίου!



Κλείνω με κάποια λόγια του Φραντς Κάφκα:

" Από τα έξω θα επιβάλλει κανείς πάντοτε θριαμβευτικά στον κόσμο θεωρίες και μετά θα πέφτει κατευθείαν μέσα στο λάκκο που έσκαψε, όμως μόνο από τα έσω θα κρατάει τον εαυτό του και τον κόσμο ήρεμο κι αληθινό "

Ο φόβος της χαράς και η λαγνεία της λύπης

( μερικές ερωτήσεις που ζητάνε απαντήσεις και κάποιες σκέψεις)

Πόσες φορές ένιωσες χαρά, ένιωσες την ομορφιά να σε πλημμυρίζει 

... και ντράπηκες για αυτό;

Πόσες φορές θέλησες να εκφράσεις κάτι όμορφο και αντί να πεις αυτό που σκέφτεσαι δεν το είπες καθόλου ή διάλεξες πιο απαξιωτικές λέξεις από τις αρχικές;

Πόσες φορές θαύμασες έναν άνθρωπο μα δε του το είπες;

Πόσο συχνά εκφράζεις τα θετικά σου συναισθήματα και σκέψεις σε κάποιον;

Με  πόση ευκολία μπορούμε να κριτικάρουμε και να να βρίσκουμε τα αρνητικά κάποιου και να εστιάζουμε σε αυτά; Μιλώντας του  με ειρωνικό διπλωματικό τρόπο και λέγοντας πως αστειευόμαστε...

Ποιος μας έχει εμφυτεύσει την ιδέα πως οι συζητήσεις μας είναι σοβαρές όταν μιλάμε για αρνητικές καταστάσεις , ενώ όταν είναι ευχάριστες χαρακτηρίζονται "ελαφριές"; 

Ποια απειλή βλέπουμε να ξεφυτρώνει μπροστά μας αποδεχόμενοι ότι κάποιος είναι καλύτερος σε κάτι από εμάς;

Ποιοι ευνοούν τη μιζέρια και υποδαυλίζουν το αίσθημα-σύμπλεγμα κατωτερότητας;

Ποιοι είναι εκείνοι που μας έχουν εμφυσήσει τη λύπη , μας έχουν κλέψει τη χαρά και μας θέλουν να έχουμε και υποταγμένη ενοχή όταν τη βιώνουμε;

Και τέλος, τί μας έχει οδηγήσει να νιώθουμε πιο βολικά (!) μέχρι και λαγνεία για τη λύπη;

Μα φυσικά ο εξαίρετος πολιτισμός μας!

Ο οποίος εμβαπτιζόμενος στην "αγία" κολυμπήθρα των εξουσιαστών μας , μας θέλει καθωσπρέπει, σοβαροφανείς και κακομοίρηδες. Μας θέλει σκεπτικούς και καχύποπτους προς τους άλλους ανθρώπους.(Να μη ξεχνάμε και τη θρησκεία που από τη μία μιλάει για ταπεινότητα κι αγάπη  και από την άλλη αποτελεί την απόλυτη στρέβλωση της ανθρώπινης έκφρασης, με ηθικούς κανόνες και εντολές)

Που έχει μετακυλήσει στην κοινωνία τις επίπλαστες επιβολές του κι εκείνη τις ακολουθεί πιστά.

Μία κοινωνία που πιστεύει στον ατομικισμό και πως η πρόοδος θα έρθει μέσω του ανταγωνισμού!

Και όλα αυτά χάρη της εξουσίας και της επικρατούσας ιεραρχίας.

Γιατί πως αλλιώς θα διατηρηθούν οι σχέσεις ιδιοκτησίας (σε ανθρώπους και ακίνητα!) ώστε να διατηρηθεί ο καπιταλισμός;

Μόνο με κατακερματισμένες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και κάνοντάς τους να είναι σκυθρωποί και μίζεροι, δηλαδή βαθιά υποταγμένοι , μπορούν οι εξουσιαστές να συνεχίσουν να ασχημονούν.

"Άσχημοι" άνθρωποι αναπαράγουν και δημιουργούν ασχήμια.

"Όμορφοι" άνθρωποι αναπαράγουν και δημιουργούν ομορφιά.

   

Γιατί...

Αν τη δεις την ομορφιά και την αναγνωρίσεις, την ξεχωρίσεις θα συνδεθείς οριστικά  μαζί της.

 Και πάντα θα την αναζητάς. 

Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής σου...

Και τότε ό,τι άσχημο υπάρχει θα καταργηθεί.

Θα το έχεις καταργήσει εσύ!

νάμα

Σκέψεις της στιγμής

Κάποτε ίσως υπάρξει η ανάγκη να παρηγορηθείς.
Μην αναζητήσεις τη λύση έξω από εσένα.
Ενδεδειγμένα μονοπάτια των άλλων οδηγούν σε αδιέξοδα ή γκρεμούς.
Αφουγκράσου το είναι σου, ξέρει τι ζητά και γιατί.

Αν αυτό που θέλεις φαντάζει απατηλό, μην παραιτηθείς.
Δες την αιτία του, ψάξε το σκοπό του.
Η τυχαιότητα δεν υπάρχει.
Ο λόγος που υφίσταται θα γίνει ξεκάθαρος.
Όχι αν μπει στο μικροσκόπιο.

Όταν ανακαλύψεις γιατί ευφραίνεται η ψυχή ,
ενώ της "βάζει λόγια" το μυαλό.
Αυτή η "κουτσομπόλα"
που αναμοχλεύει τις σκέψεις και σε μπερδεύει
με επίγειους κοινωνικούς προκαθορισμούς.

Η δυσαρμονία δημιουργείται από εσένα.
Αν κάτι "φαλτσάρει" μέσα σου ,
είναι γιατί δεν ακούς σωστά.
(Τη φωνή που σιγοψιθυρίζει..)
Εσύ συνθέτεις τη μελωδία.

Και τι ύψιστη ευτυχία!

Που βρίσκεις ανθρώπους να ακούν τη μελωδία της

Ακούς κι εσύ τη δική τους

και όταν προβάλλει αυτή η  αρμονία
οι ψυχές  αγαλλιάζουν
και αγκαλιάζουν το "θείο".


νάμα

Υπάρχει κάτι ΩΡΑΙΟ ΕΚΕΙ ΕΞΩ και ξεκινά ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ!

Μη γυρεύεις άλλο την ελπίδα σε αυτά τα μέρη! Όχι σε αυτά τα κενοτάφια κάθε ελπίδας!
Πόσο τυφλός μπορεί να είσαι;
Η ελπίδα χρειάζεται ανοιχτούς ορίζοντες για να υψώνεται, κουβαλώντας στα φτερά της φωτεινές υποσχέσεις.

Από την άλλη, η ελπίδα ευδοκιμεί και στα πιο πηχτά σκοτάδια. Εκπλήσσει σαν εύθραυστο μικρό άνθος, απρόσμενα ξεπεταγμένο στη σχισμή του τσιμέντου, βρίσκοντας απλά έστω και μια ιδέα χώματος για να βλαστήσει.

Η ελπίδα δολοφονείται βίαια και το πτώμα της παραχώνεται κάτω από σωρούς πολιτιστικών σκουπιδιών και κατεστημένων μπάζων. Σε τέτοιες περιοχές, σε τέτοια κρεματόρια, όπου οι παρασιτικοί ύπουλοι φύλακές τους φιλοδοξούν να μην αφήσουν κανέναν αλώβητο, ακόμα κι αν πιστεύει ότι οι διεργασίες εντός αυτών των "στρατόπεδων συγκέντρωσης τροφίμων" δεν τον αγγίζουν. Εδώ μέσα! Σε αγορές όπου διακινούνται και πωλούνται όχι απλά εμπορικά προϊόντα, αλλά ανθρώπινες αγέλες και κοπάδια σε εξευτελιστικές τιμές για τους εμπόρους. Σε σκλαβοπάζαρα που οι φύλακες νομιμοποιούν ως "αγορές εργασίας" για να ξεγελούν τους κρατούμενους. Και να τους πείθουν να τρώνε και τις σάρκες τους μεταξύ τους για να εξασφαλίσουν μια γωνιά στις γαλέρες της δουλείας. Σε ιδεολογικά "νυφοπάζαρα" μπρος στα κάλλη της αρπαχτικής εξουσιαστικής φύσης. Σε παζάρια με την ανούσια επωνυμία της "λαϊκής ετυμηγορίας" και στημένες διαδικασίες όπου διακορεύεται κι εξευτελίζεται η πραγματική δύναμη της ανθρώπινης βούλησης και των δυνατοτήτων της. Όσον αφορά και τη διαχείριση όλων εκείνων των ατομικών και συλλογικών δραστηριοτήτων κι ευθυνών που έχουν να κάνουν με την αυτο-οργάνωση της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα στον υπαρκτό κόσμο κι όχι μέσα σε σφαίρες φαντασιακών κοινωνικών σημασιών.
 Όχι, η ελπίδα και τα νοήματα που αυτή ξεδιπλώνει ώστε ο υπαρκτός κόσμος να γίνει καλύτερος για τους ανθρώπους, δεν έχει σχέση με αυταπάτες κι εθελούσιο ευτελισμό.
Έχει στενή σύνδεση με την απελευθέρωση της καρδιάς, τη δύναμη του πνεύματος αδιαχώριστη από τη συνείδηση του σώματος, την ανεξαρτησία της αντίληψης, την επιλογή του να επιλέγεις, τη χαρά του να μοιράζεσαι με τον άλλο και να ολοκληρώνεσαι μέσα από τη σχέση σου με αυτόν, την απαλλαγή από τις αλυσοδεμένες εξαρτήσεις του Φόβου..
 
Ναι, υπάρχει κάτι ωραίο εκεί έξω! Όσο κι αν πασχίζουν να μολύνουν την ψυχή σου με τα ξόρκια της ασχήμιας, της αισθητικής ευτέλειας που σαρώνει κάθε πτυχή της κοινωνικής και πνευματικής ζωής. Όσο κι αν στήνουν ολόκληρες σχολές, θεωρίες και δόγματα για να δηλητηριάζουν το μυαλό σου με στρατευμένα καθήκοντα και ηθικές υποχρεώσεις απέναντι σ'αυτά. Με ιδεολογικές απαγορεύσεις της δημιουργικής χαράς της ζωής και ψυχολογικές παραιτήσεις απ'όσα σου αξίζουν να αδράξεις και να βιώσεις στο ανεπανάληπτο θαύμα της ζωής. Με νευρωτικές, υστερικές ακυρώσεις των ίδιων των δώρων και θαυμάτων που απλόχερα σου προσφέρει η ζωή και η φύση.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΩΡΑΙΟ ΕΚΕΙ ΕΞΩ! "Τα παλάτια και οι εκκλησίες"*, τα πολιτικά και κοινωνικά "οικόσημα", οι πατέρες-φαμίλιες φατριών, κλειστών λεσχών, συναγωγών, σεχταριστικών κελιών και οι τηλεσυνταγές επιτυχίας κι ευτυχίας, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΥΤΟ!
 Και τα "παλάτια" αρχίζουν να μοιάζουν με αξιοθρήνητες παραγκουπόλεις, τα τείχη της προκατάληψης να γεμίζουν ρωγμές έως την κατάρρευση μ'εντυπωσιακή βοή και μια πρωτόγνωρη μεθυστική δόνηση ελευθερίας και περίσσιας ενέργειας να σε κοινωνεί στις πιο συναρπαστικές ιστορίες και μυστικά που ως τώρα πάσχιζαν να σε κρατούν μακριά τους! Όταν αρχίζεις να συντονίζεσαι στις συχνότητες του ανέλπιστου και ξεκινάς να κινείσαι προς τις δικές του περιοχές. Πόσο ακόμα πιο καλότυχος είσαι κι αν βρεθείς και περπατήσεις αυτούς τους δρόμους με τους συνοδοιπόρους σου! Κλείνοντας, άλλοτε ευγενικά κι άλλοτε με πάταγο, την πόρτα στους χώρους που το δυσφήμιζαν, χλεύαζαν και συκοφαντούσαν, ουρλιάζοντας για ου-τοπίες, κυρώσεις και ποινές κι επερχόμενες συμφορές..

 Η μόνη σου συμφορά είναι αν πιστεύεις ακόμα τέτοιου είδους κραυγές. Και τις υπερτιμάς.

Άδραξε το μεδούλι του και στήσε τον κόσμο με τα πιο όμορφα και συναρπαστικά δομικά υλικά! Μέσα σου βρίσκεται η..κεντρική διάθεσή τους.

Ο Ένοικος

*"Τα παλάτια και οι εκκλησίες είναι παγίδες, δίχτυα και θηλές για να πιάνουν τις αιώνιες χαρές" ΓΟΥΙΛΛΙΑΜ ΜΠΛΕΗΚ

Διασχίζοντας τα βασίλεια του Φόβου και των κλώνων του...

Ένα μανιφέστο ενάντια στην αποτρόπαια κοινωνική μηχανική καταστολής συνειδήσεων, στον πνευματικό εκχυδαϊσμό, στην επιδημική βλακεία, στην ισοπεδωτική ομοιομορφία, στη δουλικότητα!

του ανιχνευτή

> Φοβάσαι να αφεθείς σε μια ομαλή κι αρμονική ζωή και θεσπίζεις αυστηρούς καταναγκαστικούς νόμους. Για να σε προστατεύουν από τους εγκληματίες, τους βιαστές και σαδιστές, τους απατεώνες και λωποδύτες. Και είσαι γεμάτος δολοφονικές ενορμήσεις, μίση, διαστροφές, βρώμικες φαντασιώσεις, ψυχωτικούς πόθους για εύκολο και με κάθε τρόπο πλουτισμό, ακόμα κι αν αρπάξεις απ'τον άλλο, ακόμα κι αν πατήσεις επί σειράς πτωμάτων.

> Φοβάσαι το βάθος και μεγαλείο της απλότητας και γίνεσαι όλο και πιο πολύπλοκα κούφιος, όλο και πιο μπερδεμένος, μεγαλομανής κι εξεζητημένος ή κατρακυλάς μέσα σε μια άβυσσο μηδενισμού ή παραίτησης από τη διεκδίκηση του δικαιώματος να υπάρχεις και να ζεις σύμφωνα με τις επιλογές σου. Κι έτσι ή αλλιώς, γίνεσαι ανήμπορος να εκφράσεις καθαρά τις συγκινήσεις σου, αν σου έχει απομείνει κάτι.

> Φοβάσαι τα ανόθευτα ακόμη ένστικτα, αισθητήρια και παρορμήσεις των παιδιών, τις φυσιολογικές και ζωτικές ανάγκες τους, τις ζωντανές λειτουργίες τους και, για να τα προσγειώσεις στο δικό σου επίπεδο, τα εκπαιδεύεις στην προσποίηση, στην υποκρισία, στον εξοντωτικό ανταγωνισμό, στον καταναγκασμό, στον ευνουχισμό της Φύσης μέσα τους, στην ενοχοποίηση της σεξουαλικότητας, στη στατικότητα και την ενσωμάτωση στην αρρώστια της υλιστικής αυτής πτώσης που, εσύ και οι όμοιοί σου, ονομάζετε πολιτισμό!

> Φοβάσαι την έντονα μεταβλητή ελευθερία των φυσικών διαδικασιών κι αγχώνεσαι πασχίζοντας να τα έχεις όλα υπό έλεγχο, υπό την παγωμένη "τάξη" σου, υπό τον παραλογισμό που, εσύ και οι όμοιοί σου, αποκαλείτε λογική!

> Φοβάσαι, τρέμεις το αυθεντικό, το ερωτικό, το παράφορο και τα βαφτίζεις ιδιορρυθμία, ξετσιπωσιά, ασέβεια και τα ποινικοποιείς για να τα τιμωρείς εκδικητικά και να τα απωθείς  (εσύ, ο παραγωγός και εθισμένος πελάτης της πορνείας και πορνογραφίας και επινοητής πρωτοκόλλων και κανόνων μιας αλυσοδεμένης ορθότητας). Εσύ και οι όμοιοί σου.

> Φοβάσαι να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, γιατί δεν είσαι ψυχικά και πνευματικά σε θέση να εγκαθιδρύσεις και να διατηρήσεις μια τέτοιου είδους δονητική επαφή, χωρίς να τη δηλητηριάσεις, να την ευτελίσεις, να την παραμορφώσεις και να τη μετατρέψεις, στο τέλος, σε χολή μίσους! Εσύ και οι τόσο πολλοί όμοιοί σου.

> Φοβάσαι μην τύχει και παραβιάσω το φράχτη σε κάποια γωνιά της περίφραξης σας, εσένα και των ομοίων σου, και γλιστρήσω έξω. Και περιπλανηθώ μ'ένα αρχέγονο δέος και μια πρωτόγνωρη χαρά στα ελεύθερα, ανοιχτά κι εύπλαστα πεδία, αυτά που εσύ και όλοι οι όμοιοί σου δεν αντέχετε. Κι έτσι με τραβάτε έντρομοι μέσα, άλλοτε με γαβγίσματα κι απειλές, άλλοτε με υποσχέσεις και δωράκια, άλλοτε για να με εξαλείψετε. Και με φυλακίζετε σε θρησκείες για αποκτηνωμένους πιστούς, σε ιδεολογίες, οργανώσεις, αδελφότητες, μυστικές λέσχες για μυστικοπαθείς αρουραίους που κορδώνονται ως μύστες, συνωμοτικά σε βάρος των μαζών  κλειστά κλαμπ, παρατάξεις, σέχτες με απελευθερωτική φρασεολογία που απλώς ενισχύει τη μεγάλη πλάνη, σε ρεύματα άψυχης, άνευρης, αποδομητικής, μανιοκαταθλιπτικής, πομπώδους, ψυχοπαθητικής, ατάλαντης τέχνης (οι πραγματικοί καλλιτέχνες πληρώνουν ακριβό τίμημα ή απλώς επιλέγουν την απομόνωση), σε πόστα ελέγχου των άλλων έγκλειστων, σε καριέρες, σε κενόδοξες φιλοδοξίες, σε ψυχικές διαταραχές, σε άσυλα ανιάτων.

Και μας μαρκάρουν, μέσα στην περιφραγμένη φάρμα εκτροφής των παραλίγο ανθρώπινων όντων, με στάμπες κατηγοριοποίησης και φρονημάτων, δυνατοτήτων και προοπτικών.
Και μας "κουρδίζουν" να αλληλοσπαρασσόμαστε για κατασκευασμένα κι άδεια σαν κελύφη ιδανικά και ιδεολογήματα.
Και τους βολεύει να φοράμε, κάμποσοι, τις μαύρες προβιές, για να βαυκαλιζόμαστε πως εμείς διαφέρουμε και αυτοί να υπερθεματίζουν την ανάγκη περί τάξης και ασφάλειας της κουστωδίας τους που αρέσκονται να προσδιορίζουν ως κοινωνία (τους).

Και ξέρω:

Φοβάστε, τρέμετε εσύ, οι όμοιοί σου και οι "προγραμματιστές" σας αυτούς που δεν μπορείτε να προβλέψετε τις κινήσεις τους, να τους μετατρέψετε σε ελεγχόμενη στατιστική, να τους αναγνωρίσετε ως ομοϊδεάτες, ως απέναντί σας, ως θύματα, ως άβουλους υποτελείς, ως οποιονδήποτε ρόλο θα θέλατε να έχουν ασπαστεί μέσα σε αυτό το γλοιώδες κι εξευτελιστικά μεγάλο θέατρο παραλόγου και σκλαβιάς.
 Προς τέρψη εκείνων που το σχεδίασαν κι έστησαν, με κάθε λεπτομέρεια και μεγάλου χρονικού βάθους εκτιμήσεων του σχεδιασμού και προβλέψεων για αποκλίσεις, από παλιά.

Όσο όμως κι αν φοβάσαι, όσο κι αν σε διαμόρφωσαν, σ'έπεισαν, σ'έπλασαν να φοβάσαι και να φοβίζεις και να τρομοκρατείς (ή απλώς ν'ανέχεσαι αυτούς που το κάνουν συστηματικά) και μετά, με περίσσια υποκρισία κι εξόφθαλμο θράσος, να δαχτυλοδείχνεις ως τρομοκράτες εκείνους που επιχειρούν να αμυνθούν...
...όσο αν εσύ, οι όμοιοί σου και οι "προγραμματιστές" σας δημιουργείτε, κλωνοποιείτε και διαιωνίζετε περιφερόμενα ατομικά και μαζικά βασίλεια φόβου, μνησικακίας, εθελοτυφλίας και ανοησίας...

...να ξέρετε πως εγώ και οι "ανόμοιοί μου" (γιατί, όσο κι αν συγκλίνουμε, αναγνωρίζουμε κι αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα του καθενός μας) θέλουμε και προσπαθούμε με όλο μας το είναι να είμαστε όλα όσα σας φοβίζουν!

Γιατί εμείς Δεν σας φοβόμαστε!

 Ακολουθώντας συχνά τις δονήσεις και τα ίχνη που αφήνουν πίσω τους εκείνοι (κι ας έχουν χαθεί πια) που χαράσσουν τις δικές τους διάφανες, μαγικές πορείες μέσα στους νοσηρούς, σκοτεινούς λαβύρινθούς σας, φωτίζοντας τις οάσεις κι εξόδους για όσους λαχταρούν να τις γυρέψουν. Και στη διαδρομή να μετατραπούν σε σκαπανείς και δημιουργούς ενός άλλου κόσμου, άξιο για πραγματικά ανθρώπινα όντα!

Πολιτισμένοι και απολίτιστοι, πεποιθήσεις και αποκαθήλωσή τους.

«…Σύμφωνα με τους Ινδιάνους, οι λευκοί είναι όλοι τρελοί. Μόνο οι τρελοί επιβεβαιώνουν την σκέψη με το κεφάλι τους. Αυτή η παρατήρηση με άφησε έκπληκτο και ρώτησα τον ινδιάνο αρχηγό να μου πει με τί σκεφτόταν αυτός. Μου απάντησε ότι σκεφτόταν με την καρδιά…».
Κάρλ Γκούσταβ Γιούνγκ

...και φυσικά δεν είναι τυχαία, μέσα από μια τέτοια ψυχολογική οπτική της ζωής, η ύπαρξη της έννοιας της αταξικής κοινωνίας σε πραγματικό ιστορικό χρόνο. Στις πρώτες κοινότητες τροφοσυλλεκτών και κυνηγών, αλλά και των αυτόχθονων φυλών της Αμερικής ως το 19ο αιώνα. Όπου κύρια χαρακτηριστικά τέτοιων κοινωνιών ήταν η διαρκής αλληλεγγύη, η βοήθεια του ενός προς τον άλλο για την εξεύρεση τροφής ή στέγης, η κοινή κι αμοιβαία άμυνα εναντίον των εχθρών. Kι όπου κανείς δεν ονειρευόταν ή μεθόδευε να γίνει ανώτερος από τον άλλο. Και, για να προλάβουμε και ενστάσεις περί ύπαρξης αρχηγών σε αυτές τις κοινωνίες, επισημαίνουμε το εξής σημαντικό: Ο αρχηγός της φυλής ΔΕΝ ασκούσε εξουσία στα μέλη της, ασκούσε ηγεσία. Ναι! υπάρχει διαφορά! Η εξουσία είναι ενάντια στη φύση, αντίθετα με την ηγεσία. Κι αυτός που ηγείται σημαίνει ότι προηγείται, βάσει αναγνωρισμένων απ'όλους ικανοτήτων. Και δείχνει στους άλλους το δρόμο, μέσα σε αντίξοα περιβάλλοντα ή ιδιαίτερες και μεταβαλλόμενες συνθήκες, για να μη χαθούν, ενώ επιφορτίζεται και με τη σύλληψη δράσεων που θα ωφελήσουν όλη την υπόλοιπη ομάδα. Κι όχι αποκλειστικά τον ίδιο και την "αυλή του". Και σε περίπτωση που δεν ανταποκρίνεται ικανοποιητικά στο ρόλο του, απομακρύνεται από τα υπόλοιπα μέλη της κοινότητας.

Μάλιστα, ένας Ιησουίτης μοναχός που έζησε από το 1750 ως το 1767 με τους Ινδιάνους(όπως τους ονόμασαν οι λευκοί αποικιοκράτες) της Καλιφόρνια, αναφέρει πόσο δίκαια και απλά και αρμονικά ζούσαν αυτοί. Χωρίς ατομική ιδιοκτησία και άγχος συσσώρευσης και αύξησης των αγαθών τους! Ώστε να τους χαρακτηρίσει ως πιο ευτυχισμένους και σαφώς καλύτερους από τους χριστιανούς Ευρωπαίους. 

 Τι ειρωνεία! Από τη μια τους ονομάζουμε "απολίτιστους" κι από την άλλη εμείς οι "πολιτισμένοι" νοσταλγούμε το "χαμένο παράδεισο"...Δηλαδή την αναγνώριση της αξίας και τις μνήμες πολιτισμών που δεν έχουν χέση με την τεχνοκρατική δική μας παράκρουση. Γέννημα της βιομηχανικής επανάστασης η οποία μας οδήγησε στον καπιταλισμό και την πιο αντι-ανθρώπινη μορφή του...

Αν λοιπόν θέλουμε να σκεφτόμαστε με τον "εγκέφαλο της καρδιάς", 

αν θέλουμε να γίνουμε ανεξάρτητα όντα, τότε πρέπει να ξεριζώσουμε όλες τις πεποιθήσεις που μας ονοματίζουν και προσδιορίζουν μέσα στη σύγχρονη αυτή απώλεια της ίδιας μας της φύσης! Όπως το νεογέννητο βρέφος πρέπει να απαλλαγεί από τον ομφάλιο λώρο που το συνδέει με την προηγούμενη εμβρυακή κατάσταση ύπαρξης!

 Πεποιθήσεις γύρω από τις "αξίες" που "κάνουν τον κόσμο να γυρίζει". Αν και η εξέλιξη δεν είναι η κατάλληλη λέξη για να περιγράψει τη διανοητική και κοινωνική κατάσταση του ανθρώπου του 21ου αιώνα.

 Πεποιθήσεις που μας επιβάλλονται από τη νηπιακή ηλικία και πιο πριν ακόμα. Μέσα από ασφυχτικά σύνδρομα υπερπροστατευτικότητας κι εξάρτησης του μωρού από τους γονείς, που το βαραίνουν και στην ενηλικίωσή του. Από μια καπιταλιστική εκπαίδευση -καπιταλισμός σημαίνει ανελέητος ανθρωποκτόνος ανταγωνισμός- που ξεκινάει από τη νηπιακή ηλικία. Με το τάισμα του εγωισμού που εξελίσσεται σε φιλοτομαρισμό και την αντικοινωνική έντονη επιθυμία για κέρδος και αμοιβές να επιβραβεύεται και να προωθείται ως κοινωνική ορθότητα. Άρα και πολιτική. Αλλιώς τι νόημα έχει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που στηρίζεται στα βαθμολογικά "ρεκόρ" (στα "χάι σκορ" που λέγαμε πιτσιρικάδες κολλημένοι με τα φλιπεράκια) και την εξιδανίκευση του άγριου ανταγωνισμού; Για μια θέση στην αγορά εργασίας, που θυμίζει πια ρωμαϊκή αρένα με τις κοινωνίες να βυθίζονται μέσα στο "σπλάτερ φόντο"...

 Και για το μερίδιο που αναλογεί στον καθένα από την ευτελέστατη αγελαία συμπεριφορά μέσα σε κάθε λογής στρούγκες, όπου τα πιστεύω της πλειοψηφίας είναι σχεδόν αδιαπραγμάτευτα για το άτομο. Εκτός κι αν..

  

..Αν αποφασίσεις να σκοτώσεις κάποιους δυνάστες μέσα σου που σου έχουν επιβληθεί από τους εξωτερικούς σου δυνάστες. 

Όπως το χωροφύλακα που είναι εθισμένος στην τυφλή υπακοή σε εντολές, στην άκριτη χρήση και κατάχρηση της εξουσίας.

Όπως τον παπά που ο δήθεν αλτρουισμός του είναι το παραπέτασμα της μνησικακίας εναντίον της ίδιας της ζωής και της χαράς της, του απύθμενου εγωισμού, της κόλασης-τρομοκράτη για όσους δεν υποτάσσονται στον παράδεισο του αφεντικού και  των "ποιμένων"του.

Όπως τον έμπορο που πουλάει κι αγοράζει τα πάντα και δεν έχει κανένα ενδοιασμό μπροστά στο κέρδος και στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του.

Όπως τον " ο καημένος εγώ" που ποτέ δεν αναλαμβάνει τις προσωπικές του ευθύνες για όσα συμβαίνουν γύρω από τον ίδιο και, ειδικά, γύρω από τους άλλους. Αυτούς που αποτελούν την κοινωνία μέσα στην οποία ζει κι αλληλεπιδράει ο καθένας.  Αλλά μονίμως είναι το θύμα μιας μηχανορραφίας η οποία στήθηκε ερήμην του. Και δεν μπορεί να νιώσει και καλά αν δεν έχει την επιβεβαίωση των άλλων, μέσα στα πλαίσια μιας γενικής αγελοποίησης και ομοιομορφίας.

Όπως τον "άρρωστο" από την πληθώρα νευρώσεων κι ασθενειών που μαστίζουν την εποχή και χρειάζεται να καταφεύγει στους "ειδικούς" για τα κατάλληλα φάρμακα και θεραπείες. Σωματικές, πνευματικές, ψυχολογικές. Τα οποία απλώς τον καθιστούν ακόμα πιο ασθενή, πιο διαταραγμένο και ψυχοπαθή.

Όχι! Ο σύγχρονος "πολιτισμένος παράδεισος" δεν έχει πλαστεί από θεούς κι αγγέλους με γνώμονα την αγάπη τους για τον άνθρωπο. Κι ενώ η αυτοματοποίηση -και αποχαύνωση- του εγκεφάλου είναι ο κανόνας διαμονής, ακόμα και ως διά της βίας, η διαύγεια της καρδιάς είναι ο περιθωριοποιημένος απόκληρος. Όπως και η ίδια η αντίληψη της συνείδησης του ανθρώπου.

Ο Ένοικος...

Ευχαριστήρια επιστολή ταπεινού εξουσιαζομένου

Αγαπητοί εξουσιαστές κάθε είδους

Με την παρούσα επιστολή θέλω να σας εκφράσω τις θερμές μου ευχαριστίες.

Απο μικρός ζούσα μέσα στον φόβο. Η ζωή μου όσο μεγάλωνα γινόταν αφόρητη μέρα με την ημέρα. Κάθε φορά που αισθανόμουν οτι είχα αποκτήσει κάτι ένας νέος φόβος γεννιόταν στην άρρωστη και φοβική ψυχή μου. 

Έτσι έφτασα στην ηλικία που η δημιουργική εποχή μου αρχίζει να είναι περισσότερο  πίσω μου παρά μπροστά μου. Η ηλικία στην οποία ταιριάζει καλύτερα αυτό που λένε οι "φίλοι" μας οι Βρετανοί "To have and to hold"

Το πρώτο κομμάτι το είχα καταφέρει κάπως. Το δεύτερο; Πως να κρατήσω αυτά που έχω; Οι φόβοι μου έφτασαν στο ζενίθ . Άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου και να βλέπω με καχυποψία τον κάθε συνάνθρωπο . Όλοι ήταν ζηλόφθονοι και ήθελαν με κάθε τρόπο να μου κλέψουν ό,τι κέρδισα με κόπο ή μου δόθηκε σε κάποια φάση της ζωής μου δικαιωματικά. 

Τώρα θα σκεφτείτε "Τι λέει ο παράφρονας; Πώς τον ευεργετήσαμε εμείς;" Θα φτάσω σύντομα σε αυτό.

Πραγματικά έφτασα στην παραφροσύνη. Έψαχνα τις απαντήσεις σε βιβλία και θεωρίες συνωμοσίας αλλά δεν έβρισκα πειστικές απαντήσεις. Υπήρχε όμως πάντα κάτι κοινό. Η άσβεστη και αέναη δίψα για δύναμη του ανθρώπου . Σας είδα. Σας είδα παντού. Στην πολιτική, στον στρατό, στην εργασία, στο σχολείο κλπ κλπ. ΠΑΝΤΟΥ. Και τότε καθε φόβος έσβησε και για αυτό σας ευχαριστώ.

Γιατί συνειδητοποίησα ότι έκανα λάθος τόσα χρόνια. Δεν είχα ποτέ τίποτα. 

Στο σχολείο νόμιζα οτι είχα μόρφωση αλλά έκανα λάθος. Ήταν απλά η δική σας εκπαίδευση να γίνω χρήσιμο πιόνι που δεν θα μου την στερούσατε ποτέ.

Μου κλέψατε δυο χρόνια απο την ζωή μου στον στρατό προσπαθώντας εκτός απο πιόνι που με κάνατε στο σχολείο να με κάνετε και δολοφόνο.

Με βάλατε στην παραγωγική διαδικασία και μου δίνετε ένα για κάθε χίλια που σας παράγω.

Η "Ιδιοκτησία" μου είναι και αυτή δική σας. Με αφήνετε με την ψευδαίσθηση οτι έχω κάτι μόνο και μόνο για να με απειλείτε οτι θα μου το πάρετε.

Ελευθερία δεν είχα ποτέ. Κάθε βήμα στην ζωή μου ήταν προκαθορισμένο.

Χρήματα δεν είχα ποτέ. Οι τράπεζες σας τα έχουν και μου δίνουν λίγα όταν τα ζητήσω χαριστικά.

Μου τα είχατε πάρει όλα πριν τα αποκτήσω.

Για αυτό σας ευχαριστώ!

Μου πήρατε κάθε φόβο , κάθε ανασφάλεια.

Ήρθε η ώρα να δείξω εμπράκτως την ευγνωμοσύνη μου.  

Ήρθε η ώρα να αρχίσω να παίρνω εγώ τους δικούς σας φόβους. Γιατί όταν έναν άνθρωπο τον έχετε κάψει μέχρι να μείνει μόνο στάχτη, το επόμενο βήμα θα έπρεπε να το ξέρετε. Είστε τόσο παλιοί στην εξουσία που αποκλείεται να μην το γνωρίζετε, δεν μπορεί να είστε τόσο τυφλοί.

 ventas

Οι δικές μας "μουσικές" στις ολόδικιές μας φρέσκιες "μελωδίες"!

"Ο λήθαργος και η εθελούσια δουλεία των λαών εξουσιοδοτούν τις διεθνείς μαφίες να δηλητηριάζουν τα τρόφιμα, τον αέρα, το νερό, τη γη. Μην πιστεύετε ότι ένας βουλησιαρχικός και ηθικός ανθρωπισμός αρκεί για να επαναφέρει τον πλανήτη στη φυσική του κατάσταση! Αυτό που πρέπει να αντιπαλέψουμε είναι ο παγκόσμιος εκφυλισμός του ανθρώπου και του κόσμου.
 ...Όσα μας κληροδότησε η μοιρολατρία, η απάθεια, η παραίτηση των παλαιών γενεών, αυτών που σας έριξαν στον κόσμο χωρίς να ενδιαφερθούν να σας προστατεύσουν απ'αυτό τον εκφυλισμό του σώματος και της συνείδησης που προκαλούν το εμπόρευμα, η εξουσία, το χρήμα κι ένα οικονομικό σύστημα το οποίο, αφού υποβάθμισε τη ζωή σε επιβίωση, σήμερα θέτει σε κίνδυνο όλες τις μορφές ζωής του πλανήτη."
Ραούλ Βανεγκέμ, "Γράμματα στα παιδιά μου και στα παιδιά του κόσμου που έρχεται"

Η μουσική! Νότες που κοινωνούν σ'ένα καθολικό μήνυμα μιας νέας ανάσας και χαράς για ζωή.
Εσύ, μόνο εσύ! Εαυτέ μου δίδαξέ μου να συνθέτω μια τέτοια μουσική! Αντηχεί στους ψιθύρους και ήχους των πιο ανείπωτων ονείρων, των πιο συναρπαστικών ιστοριών.
Έρχεται απ'τα σπλάχνα της γης, απ'τα δικά μας σπλάχνα! Στροβιλίζεται με τον αέρα, τη μεταφέρει η αστραπή. Σιγοτραγουδιέται από στόμα σε στόμα.
Ο σκοπός αυτός, ο αχαλίνωτα αφυπνιστικός ρυθμός, αυτό το τραγούδι! Το ξέρεις καλά κι ας πασχίζουν οι κλειδοκράτορες του κόσμου να το λησμονήσεις. Το ήξεραν κι άλλοι πριν από εσένα και θα το μάθουν και οι επόμενοι! Διαπερνάει τη ραχοκοκαλιά της φύσης, έτσι όπως τα μόρια των όντων πάλλονται στις γεμάτες χρώματα και φως δονήσεις.
Μία ακολουθία εσωτερικών κι εξωτερικών συχνοτήτων πολύ υψηλή.
Αναδύεται από βάθη χρόνων για να εμπνεύσει τους καλλιτέχνες-δημιουργούς των ελεύθερων καθάριων εποχών!

Κι αυτή η μουσική, αυτοί οι παλμοί, γεννήματα είναι από την καθεμιά μοναδική πηγή: Εμένα. Κι εσένα. Εμάς! Τις αψηλάφιστες ακόμα χορδές που ενώνουν σώμα και πνεύμα  σε μελωδίες ιερά προσωπικές. Και ήρθε η ώρα να τις αδράξουμε! Δεν μπορεί να μας τις στερήσει ή αρνηθεί πια καμία στρατευμένη προπαγάνδα, καμία πολιτική στράτευση, καμία χειραφέτηση κενή ουσίας, καμία ιδεολογία με ιδέες σε ασφυξία, κανένας τσιμεντένιος ηγήτορας φατριών, κανένας σεχταρισμός με ηθικές υποχρεώσεις και ξεχειλίζοντα μίσος προοδευτισμό..Δεν μας ξεγελούν πια, δεν μας πείθουν, δεν συναινούμε στην εξουσία της οικονομίας πάνω στη φύση και του εμπορεύματος πάνω στη ζωή!

Κύλησαν καιροί και ήρθανε καινούργιοι για να συντονιστούμε. Κι ένα δίκτυο να υφάνουμε, ολόδικό μας, μεταμορφωτικής συνείδησης, υψωτικής σημασίας.
Που εξαλείφει τα παράσιτα. Που καλύπτει την κακοσμία της απάτης. Που διαλύει τις παρανοήσεις. Που αποκαθιστά την ενότητα πνευματικής και υλικής συνείδησης. Που σκορπάει στους ανέμους της λήθης αλυσοδεμένες προσκολλήσεις. Που ακυρώνει τα κτηνώδη ξεσπάσματα. Που της Ιστορίας διορθώνει τις φριχτές κανονικότητες κι απαλύνει με αλληλεγγύη τον πόνο.  Που κοπάδια από σφαχτάρια και σωρούς από κρέατα τα χρίζει πάλι ανθρώπους.

Τα νέα τείχη της Ιεριχούς κλείνουν μέσα τους τον παλιό τον κόσμο.
Δεν μας μένει παρά να γενούμε οι σαλπιγγτές κατεδάφισής τους!

Ο Ένοικος...

Μην ωριμάσεις ΠΟΤΕ!

του ανιχνευτή

Μην ωριμάσεις ποτέ, αδέλφι μου!

Γιατί η περίφημη ωρίμανση δεν είναι άλλο από μια χοάνη που σε ρουφάει ολόκληρο και σε ξερνάει μισό! Δεν είναι παρά μια μαύρη πνευματική τρύπα που σε ξερνάει από την άλλη της πλευρά στεγνό, "άνυδρο". Δεν είναι παρά μια αντλία που κατασκεύασαν οι διαμορφωτές της συναινετικής πραγματικότητας (αυτή η μαζική συναίνεση είναι η υπογραφή όλων στο συμβόλαιο της υποδούλωσής τους!). Μια  φοβερή αντλία που σε αδειάζει απ'όλους τους "ζωτικούς χυμούς" σου, σε στραγγίζει από την πολύτιμη ενέργειά σου...

Ενέργεια απαραίτητη για να ονειρεύεσαι τα πιο όμορφα, τα πιο εμπνευσμένα, τα πιο μεγαλοπρεπή, τα πιο αποκηρυγμένα γι'αυτούς όνειρα, επειδή ξέρουν πόσο θα κινδυνεύσουν αν θελήσεις να τα χρησιμοποιήσεις ως μαγιά για να πλάσεις μια άλλη, εναλλακτική πραγματικότητα! Η οποία θα είναι ασύμβατη με τη μιζέρια και τη μετριότητα, τις εύπεπτες ερμηνείες των πραγμάτων, τα δόγματα, τους μονόδρομους, σε αυτό το κβαντικό σύμπαν άπειρων πιθανοτήτων! Αν έχεις την απαραίτητη Ενέργεια για ένα κβαντικό άλμα συνείδησης. Για την υπέρβαση, την εισχώρηση στον κόσμο του θαυμαστού. Όπου αυτό μεταφράζεται σε δέος για το θαύμα της ζωής και της απλότητάς της μέσα στην πολυπλοκότητά της, σε Κίνηση, σε μεταμόρφωση ολάκερης της Ύπαρξης με το μαγικό ραβδί της πιο μεθυστικής ελευθερίας!

Κι αυτή η καταραμένη αντλία "αποστράγγισης", που σου στερεί όλα τα θετικά δυναμικά για ένα παρόν και μέλλον που σου ταιριάζει, έχει και όνομα: κανονικότητα! Η οποία οδηγεί στην πολυπόθητη ενσωμάτωση. Πολυπόθητη για τις "κεφαλές" της κοινωνίας (κάτι σαν τη Λερναία Ύδρα) και διαπιστευτήριο αποδοχής απ'όλα τα "κανονικά" μέλη της.

Με άλλα λόγια σε μαθαίνουν από μικρό/ή να "ρίξεις άγκυρα" (άρα να σταματήσεις να πλέεις με τη δική σου ρότα στους ωκεανούς της ζωής) σ'ένα "πρέπον" κι "αξιοπρεπές" επίπεδο και να παραμείνεις εκεί για να μην αποτελείς απειλή γι'αυτούς. Να γίνεις μέρος μιας νεκρής κουλτούρας (άρα να απονεκρωθείς κι εσύ), ενός πεδίου απόλυτα ελεγχόμενου και άνεϋ ουσιαστικών αλλαγών (κι ας αλλάζουν ενίοτε οι μορφές του).

Ένα διαπλανητικό, παγκοσμιοποιημένο, περιφραγμένο "χωράφι ανθρωποκαλλιεργειών" από αλαζονικότατους και μισάνθρωπους "καλλιεργητές"-μαριονετίστες. Και "μη μασάς", αδέλφι μου, από τις διαβαθμίσεις και τις κάστες των "μαριονετών", που η υπέρβαση γι'αυτές σημαίνει μεταπήδηση από τη μια κάστα στην άλλη:

στρατιές  εργατών (υπό την επήρεια εργατοπατέρων), "φυλές" υπαλλήλων, στελέχη και διευθυντάδες εταιρειών και παρασιτικών οργανισμών, ακαδημαϊκοί της κοντόφθαλμης διανόησης και επιστήμονες ευνουχισμένων ή διπρόσωπων επιστημών, αστέρες ενός ανόητου σταρ σύστεμ, φρουροί της "τάξης" και μισθοφόροι της ένοπλης κτηνωδίας.

Και παρά την υποτιθέμενη επιτυχία και προτυποποίηση κάποιων απ'αυτούς, μη γελιέσαι! Δεν παύει να τους προσδιορίζει όλους η ομοιομορφία, η προβλεψιμότητα, η-παρά κάποια ξεσπάσματα-ρουτίνα από τη γέννηση μέχρι τον τάφο...

Γιατί; Μα γιατί είναι ώριμοι!

Κι ας τους ακούς, κάμποσες φορές, να διαμαρτύρονται για όλα αυτά που θα ήθελαν να αλλάξουν ώστε να εισχωρήσει κάποιος αέρας ευελιξίας, κάποιες ανάσες δήθεν ελευθερίας μέσα στο περιφραγμένο μαντρί τους. Αλλά κι αυτή η εισχώρηση, πάρα πολλές φορές (κι ας μη τ'ομολογούν ανοιχτά) δεν θεωρείται δεδομένη για όλους, αλλά μόνο για όσους θεωρούν δικούς τους...

Στην ουσία, όμως, φοβούνται να ψάξουν και να βρουν εξόδους από την πολιτισμένη φυλακή τους (α!ναι! αυτή την παλινωδία, με άφθονες δόσεις παράνοιας και φρίκης, την ονομάζουν και πολιτισμό!), για ν'ανακαλύψουν και να εξερευνήσουν και τα... άλλα πεδία. Απερίφραχτα, γεμάτα δυνατότητες και απεριόριστες προοπτικές. Πεδία όπου οι μαριονέτες μετατρέπονται σε δημιουργικά και θαυμαστά ανθρώπινα όντα, που δεν έχουν ανάγκη από ποιμένες όπως τα κοπάδια, αλλά γίνονται δάσκαλοι του εαυτού τους και απελευθερωτές της καρδιάς τους!

Όχι όμως! Δεν επιθυμούν πραγματικά να δραπετεύσουν, ακόμη κι αν έχουν ακούσει ή φανταστεί κάτι γι'αυτές τις δυνατότητες. Ούτε καν ν'αγωνιστούν, να πολεμήσουν, να ματώσουν με όλο τους το είναι για να γκρεμίσουν το ασφυχτικό μαντρί και να το μετατρέψουν σε κάτι τελείως αντίθετο.

 Όχι βέβαια! Φοβούνται! Υποφέρουν απ'το σύνδρομο της ιδρυματοποίησης κι ας μη θέλουν να το παραδεχτούν. Κι όχι μόνο αυτό! Όσοι αγωνίζονται για αυτό που αναφέρθηκε ακριβώς παραπάνω, με διάφανη θέληση, είναι στα μάτια τους ταραχοποιοί και απόβλητοι!

Γιατί; Μα είπαμε: είναι ώριμοι!

Προτιμούν, μάλιστα, ν'αναθέτουν συχνά την ευθύνη του εαυτού τους, τις τύχες τους σε διάφορους "ειδικούς", "φωτισμένους" μπροστάρηδες που "ξέρουν αυτοί καλύτερα". Ακόμη κι αν αυτοί φλερτάρουν, άλλοτε φανερά κι άλλοτε κρυφά, με τους φύλακες και τους τοποτηρητές της στάνης, ώστε να τους αντικαταστήσουν οι ίδιοι κάποια στιγμή. Κι ας καταλήξουν τα μέρη του κοπαδιού, που είχαν αναλάβει κάποτε την ευθύνη γι' αυτά, στην κουρά ή και τη σφαγή...

Γιατί και πάλι; Μα γιατί και αυτοί είναι ώριμοι!

Μια ατέλειωτη κουστωδία ωρίμων...τυχερών και άτυχων, επιτυχημένων και αποτυχημένων!

Γι'αυτό, αδελφέ/ή μου, σε εκλιπαρώ: μην τους κάνεις ποτέ μα ποτέ τη χάρη να ωριμάσεις κι εσύ!

Μείνε "διαβρωμένος" από εκείνο το αμετανόητο σαράκι που'χει τρυπώσει μέσα σου και σε δονεί στους δικούς του σκοπούς, ακατανόητους για όλους τους "ώριμους".

Μείνε μονίμως πασπαλισμένος/η ως το μεδούλι μ'εκείνη την "αστερόσκονη" που τόσο αγαπούν τα ζωηρά από τη φύση τους (άρα και φυσιολογικά) παιδιά, μέχρι να μεγαλώσουν λίγο και...να ωριμάσουν! Αυτό το υλικό της πιο ασυμβίβαστης περιέργειας, της επίμονης παιδικής λαχτάρας για εξερεύνηση και πειραματισμό, του να σου φαίνονται όλα σοβαρά μα και αστεία συνάμα και ν'απεχθάνεσαι τους σοβαροφανείς,  της αμφισβήτησης όσων σου λένε να κάνεις ή ν'αποφεύγεις οι "ώριμοι και κατασταλαγμένοι" ενήλικες, της απέχθειας στις νουθεσίες και στην εκφοβιστική απειλή περί μπαμπούλων, της αλανιάρικης αίσθησης για περιπέτεια, του να αδράττεις ολάκερο τον κόσμο με αγνότητα, αλλά και του να επαναστατείς με όλους τους πόρους σου ενάντια στην αδικία (κάτι που τα παιδιά δεν συγχωρούν και ξεχωρίζουν με την πρώτη ματιά) και στις πρακτικές των "μπούληδων" και ψευτοπαλικαράδων, κι ας φαντάζουν μεγαλύτεροι και πιο δυνατοί. Και... να τους κλωτσάς δυνατά στ'αχαμνά, εκεί που δεν το περιμένουν συχνά, όταν σου φράζουν απειλητικά το δρόμο που επέλεξες ν'ακολουθήσεις κι ας μην είναι ο "ορθός"..!

Γιατί είσαι ανώριμος!

Όπως αποφάσισα από νωρίς να είμαι κι εγώ...

...................................................................................

Μάσκες που κυκλοφορούν στο μεγάλο παζάρι

Είσαι ολόγυρα, σε βλέπω και σ'ακούω. Σε οσμίζομαι.

Στα έδρανα, στο γυαλί, στη διάλεξη, στην επιτροπή, να φλυαρείς σαν αυτάρεσκος ρήτορας ή να μπουρδολογείς σαν ασυνάρτητος παλιάτσος, χωρίς στολή.

Στις συνελεύσεις, σε συγκεντρώσεις, σε πορείες, σε πηγαδάκια. Να μιλάς χωρίς ν'ακούς, να προτείνεις χωρίς να σκέφτεσαι, να ρίχνεις δίχτυα σαν ψαράς.

 Σε στέκια με παρέες, να πίνετε καφέ ή ουζάκι και ρακούλα με μεζέ. Να καταδικάζεις, μασώντας συγχρόνως, αυτούς που λες πως σου κουρσεύουν τη ζωή, αυτούς που δεν ξεκουνούν, αυτούς που υποκρίνονται, που δολοπλοκούν, αυτούς που κωφεύουν, αυτούς που μένουν απαθείς.
 Να παραπονιέσαι για τη ρουτίνα που σε ροκανίζει, αν είσαι από τους τυχερούς ή τους βολεμένους που ακόμα "απολαμβάνουν" μια καθημερινή ρουτίνα. Και δεν παλεύουν να επιπλεύσουν στα άγρια κύματα της επιβιωσης.

Παρευρίσκεσαι και συνευρίσκεσαι, μαθητεύεις ή διδάσκεις, πειραματίζεσαι, ακολουθείς υποδείξεις και διεκπεραιώνεις. Σε γραφεία, αίθουσες, εργαστήρια, ιδρύματα. Σ'έχουν αποκαλέσει "μέλλον", "ελπίδα", "ταλέντο" ή πολύτιμο γρανάζι, διαμορφωτή, διδάκτορα, δουλευταρά, παραγωγικό στέλεχος ή απλώς υπάλληλο.

Συχνά δηλώνεις ή αφήνεις να εννοηθεί ότι εσύ διαφέρεις.
Σωστά!
Είναι τόσες-μα τόσες πολλές και διαφορετικές οι περσόνες που προβάρεις και υιοθετείς.
Κι ας υποφέρεις, συχνά, γι'αυτό.
Ποιος σου επέβαλλε αυτή την εξοντωτική εσωτερικευμένη λογοκρισία, ώστε να μη μπορείς ούτε να σκεφτείς να πεις αυτό που θα'θελες πραγματικά; Που θα'θελες να κάνεις. Ξέρεις τι θέλεις πραγματικά; Εσύ ο ίδιος!

Λοιπόν; Τι είδους συμβόλαιο ενδοτικό θα υπογράψεις για το ρόλο που θα αναλάβεις;
Του θύματος; Του κυνηγού; Του φλογερού επαναστάτη; Του ρεαλιστή; Του καινοτόμου αλλά υπό όρους; Του τσαρλατάνου; Του γελωτοποιού; Του καθοδηγητή; Του απόμακρου; Του καπάτσου χωρικού;
Και μήπως αύριο προβάρεις κάτι πιο βολικό;
Μέσα σ'αυτή τη φοβερή Μηχανή που κατασκευάζει ρόλους και μοιράζει μάσκες. Που πλάθει τη λατρεία του εφήμερου και των φαντασιακών σημασιών της κοινωνίας.

Κι αν τελικά είσαι απ'αυτούς που δεν ξεπουλούν την ψυχή τους για 30 παλιοαργύρια, γιατί σκοτώνεις τόσο άδικα και σκληρά αυτό που είσαι πραγματικά ή θα μπορούσες να είσαι και να γίνεις;

Ο Ένοικος...

Η ομορφιά...

Η ομορφιά δεν ισχυρίζεται τίποτα για τον εαυτό της.
Δεν χρειάζεται να το κάνει.
Η ομορφιά είναι.
Φαίνεται, ακτινοβολεί ως αυτόφωτη που είναι, μετέχει της ζωής για να την χρωματίσει και να την πλημμυρίσει με ευωδιές άνοιξης και θαλπωρή τζακιού μέσα στο χειμωνιάτικο διαπεραστικό ψύχος.
Η ομορφιά η πραγματική δεν απαιτεί, δεν κορδώνεται, δεν μετατρέπεται σε κατάρα μήτε σε αιτία δεινών, αντίθετα είναι σεμνή μέσα στη λάμψη και την απλότητά της και συχνά εύθραυστη σαν υπέροχο αγριολούλουδο. Το οποίο αδράττει την ευκαιρία να διεκδικήσει το χώρο και το χρόνο που του αναλογεί και του πρέπει μέσα στην άγρια βλάστηση της ύπαρξης.
Η ομορφιά είναι "νέκταρ μέλισσας και μπουμπούκια αγριοτριανταφυλλιάς πάνω σε σώμα ελαφίσιο" (να θυμηθούμε και κάποια λόγια του συγγραφέα Τομ Ρόμπινς). Είναι η θλίψη του ποιητή για έναν κόσμο που δεν τον χωράει και δεν τον καταλαβαίνει. Είναι η μοναξιά που αγκαλιάζει τη φύση της, είναι το γέλιο των εραστών που χαίρονται δίχως ενοχές το σμίξιμο των κορμιών τους, είναι το γέλιο της χαράς μπροστά στη μαγεία της στιγμής. Είναι η γλυκιά μελαγχολία και η βραδύτητα μέσα στους θορύβους, τα βιαστικά απλανή βλέματα, τα κλισαρισμένα λόγια και συνθήματα, τα δίχως γεύση φιλιά, τα δίχως πνοή λόγια και τους φρενήρεις κι άνισους ρυθμούς της μεγαλούπολης.
Η ομορφιά είναι ο ναυαγός στο ξερονήσι της ζωής που αρνείται να ενδώσει και να ενσωματωθεί στα σαλπίσματα της πασπαλισμένης με χημικά σκευάσματα και φανταχτερά μπογιατίσματα ασχήμιας και να παραδοθεί στις νόρμες του πρόωρου εκφυλισμού. Ακόμη κι αν αυτό της στοιχίσει πολύ ακριβά...

Αν πραγματικά σε γοητεύει, ανακάλυψέ την.
Αγκάλιασέ την στοχαστικά κι απαλά, όχι άσκεφτα και βουλιμικά, και γίνε κομμάτι της. Ο προστάτης και προστατευόμενός της συνάμα.

ανιχνευτής

Μη μας μισήσεις γι'αυτό, ανθρωπότητα...

Ανθρωπότητα! Πόσο κατάλληλη είσαι για ανθρώπινα όντα; Πόσο ακατάλληλη είσαι για να ανθίσει, να ευημερήσει, να δημιουργήσει, να χαρεί, να υψωθεί πάνω από τη σκόνη των κανονισμένων στεγανών σου η νέα ζωή;
 Πόση απανθρωπιά χωράει ακόμα στα κατάστιχα της ιστορίας σου; Πόση απανθρωπιά, μισαλλοδοξία, εχθρικότητα, αλαζονία, φθόνος ενάντια στην ευφυία, ανωριμότητα συναισθηματική, στασιμότητα διανοητική, αμάθεια ενάντια στα δώρα της γνώσης, φόβος μπροστά στις αιώνιες χαρές της ζωής, δαιμονοποίηση της ελευθερίας κίνησης, σκέψης, έκφρασης, πόση ενοχοποίηση των ενστίκτων και της φύσης, πόση μη ύπαρξη έχει διαποτίσει το συλλογικό σου ασυνείδητο;

Πόσο ακόμα θα'ναι ικανοποιημένοι οι τσοπαναραίοι και γελαδάρηδες-αφεντικά σου με τα βελάσματα και μουγκρίσματα των κοπαδιών τους, πόση σφαγή, πόση βοσκή σε τόνους βλακείας και νοσηρής μακαριότητας απαιτείται ακόμη για να σου περάσει έστω και σαν λάμψη αστραπής απ'την αντίληψη ότι μπορεί και να είσαι μαντρωμένη σε ιδιόκτητες φάρμες υψηλής εποπτείας κι ασφαλείας; Σαν τις ανάλογες φυλακές που χτίζουν οι επιστάτες των μεγάλων αφεντικών σου για να πετάνε μέσα τα μαύρα πρόβατα, που τους ίδιους συμφέρει πάνω απ'όλα να υπάρχουν ώστε απ'τη μια να σε εθίζουν όλο και περισσότερο σε αυτή τη φοβερή αίσθηση ανασφάλειας. Κι από την άλλη να σε ραντίζουν με όλο και περισσότερες δόσεις φόβου, ενισχυόμενου και με τις απάνθρωπες τιμωρίες των φόβητρων που οι ίδιοι δημιουργούν. Και συνάμα να σου υπενθυμίζουν κάθε στιγμή για την σκληρή τύχη που σε περιμένει αν παρεκκλίνεις (κι επιμένεις σε αυτό, πέρα από τα όρια που ελέγχονται με μαεστρία από αυτούς) από το προβλέψιμο, ορθό κι εγκεκριμμένο της φάρμας που σε εκτρέφουν κάθε φορά μέσα στη λεγόμενη Ιστορία σου.

Ανθρωπότητα για πόσα ψέματα ακόμα παρακαλάς σαν ρακένδυτος επαίτης, για να εισπράξεις ανακούφιση! Την ανακούφιση του έγκλειστου που συνήθισε τα σίδερα, που πάσχει από ιδρυματοποίηση και πείθεται από τις διαβεβαιώσεις των δεσμοφυλάκων ότι δεν υπάρχει τίποτα γι'αυτόν έξω από τα τείχη. Σε έμαθαν δόλια (μα καθόλου άνεϋ ευθυνών γι'αυτό) ότι η φαντασία και η περιπέτεια είναι από χάσιμο χρόνου μέχρι εφαλτήριο δεινών και πόνου. Στο στόχαστρο πάνω απ'όλα είναι η αμφισβήτηση που γεννάει η περιπέτεια, αμφισβήτηση για κάθε είδους μονόδρομους και ρητορείες περί επιλογών μέσα σε καθορισμένα πάντοτε πλαίσια (κι άρα περιορισμένων) και περί θέσφατων θεωρήσεων, επιστημονικών, ιδεολογικών, κοινωνικών, ηθικ(ολογικ)ών. Σε δίδαξαν να γυρνάς αλλού το κεφάλι όταν σε κάποιες κοντινές ή μακρινές γειτονιές το ανθρώπινο αίμα ρέει όπως το αίμα στα σφαγεία των ζώων που καταναλώνεις και να αναστενάζεις με ανακούφιση που δεν είναι το δικό σου ή των παιδιών σου. Και δεν σου πέρασε καθόλου απ'το μυαλό ότι μια και σε αντιμετωπίζουν σαν κοπάδι τότε σε αντιμετωπίζουν και σαν σφαχτάρι. Και δεν έχει καμία σημασία όσον αφορά την πιθανή επερχόμενη "κουρά και σφαγή", ανάλογα με τις διαθέσεις των αφεντάδων και την αναδιανομή "χωραφιών και φαρμών" μεταξύ τους. Καμία ασυλία δεν έχουν κάποια (μαρκαρισμένα κι αυτά από τα "οικόσημα" των αφεντικών τους) κοπάδια μέσα στις φάρμες, σε σχέση με την πλειονότητα των υποσιτιζόμενων και κακομεταχειρισμένων ανθρώπινων κοπαδιών, αν απολαμβάνουν περισσότερη τροφή και κάποια προνόμια, που αποκαλούνται και επιτεύγματα της τεχνολογίας και υψηλοί δείκτες διαβίωσης. Δεν σκέφτηκες ποτέ αλήθεια, εσύ η εθισμένη στις επίσημες εξηγήσεις των "ειδικών" (ποιος τους επέβαλλε ως ειδικούς και "παντογνώστες"; Τα ιερατεία της εξαπάτησης και της εκμετάλλευσής σου απ'τη στιγμή που γεννιέσαι ως τη στιγμή που πεθαίνεις;) κάτι τόσο απλό και γι'αυτό πέρα από τη "λογική" σου, δηλαδή τη συλλογική αποχαύνωσή σου;

Πως αν εσύ νιώθεις σπουδαία και άξια θαυμασμού με μια τεχνολογία στη διάθεσή σου και τα φτιασίδια της, που με άριστα το "20" (ας πούμε ότι είναι το όριο που θεωρείς ότι η επιστημονική φαντασία συναντά την "πραγματικότητα" την οποία σου δίδαξαν ως αποδεκτή), κινείται γύρω στο "14", "15", "16" , άιντε και "17" στο πιο άξιο θαυμασμού στάδιο...Τότε εκείνοι που σε εκτρέφουν, για να σου πίνουν το αίμα και να απομυζούν την ενέργειά σου, λειτουργούν (κρατώντας το βέβαια κρυφό από τις αγέλες τους) με δείκτες που κινούνται στο "40" και μπορεί να αγγίζουν και το..."50"; Κι ενώ κολυμπάς σε μια τεράστια πανίσχυρη και προπαντός δωρεάν ενεργειακή θάλασσα, που σου παρέχει τη δυνατότητα για αστείρευτη καθαρή και δωρεάν ενέργεια, έως και τη δυνατότητα διαστρικών ταξιδιών (αχ! καημένε Τέσλα που θέλησες να γίνεις ο νέος Προμηθέας πόσο σε εκδικήθηκαν οι "θεοί"), εσύ ακόμα σέρνεσαι σαν σκουλήκι στο χώμα και χρησιμοποιείς για τις ανάγκες σου τα παράγωγα της νεκρής οργανικής ύλης σαπισμένων θαλάσσιων ζώων και φυτών που έζησαν εκατομμύρια χρόνια πριν! Και το κωμικοτραγικό είναι ότι σε υποδουλώνουν, σε βομβαρδίζουν, σε σκοτώνουν, σε καταστρέφουν για να βάλουν λένε στο χέρι αυτές τις απαρχαιωμένες και εχθρικές στο περιβάλλον "υπερπολύτιμες" πηγές για την...επιβίωσή σου.

Ανθρωπότητα, θες να μας "κλειδώσεις" μέσα σε ευπρόβλεπτες ετικέτες ασφαλείας, στα τόσο οικεία σου "barcodes"; Και έτσι με ρωτάς τι είμαι, λες και μια λέξη, ένας όρος, ένας γαμημένος -ισμός, μπορεί να περιγράψει και να προσδιορίσει όλες τις πολύπλευρες πτυχές, τις δυνατότητες και τις πιθανότητες εξέλιξης ενός πολύπλοκου συστήματος όπως αυτό του ανθρώπινου όντος!
Με ρωτάς πού "ανήκω", τι φριχτή λέξη, με πόσες περιοριστικές αγκυλώσεις και συχνότατα μίζερες καθηλώσεις! Θες να μάθεις αν είμαι αναρχικός, αναρχοκομμουνιστής, κομμουνιστής, μαρξιστής, αρχειομαρξιστής, ρεβιζιονιστής, σοσιαλιστής, δημοκρατικός, ρεπουμπλικάνος, εθνικιστής, δεξιός, αριστερός, κεντρώος, φιλελεύθερος, πατριώτης, άπατρις, ανελεύθερος, απελεύθερος, πατρίκιος ή πληβείος, προοδευτικός, συντηρητικός, πουριτανός, χριστιανός, μουσουλμάνος, θεϊστής, θεοφοβούμενος, άθεος, κυνικός, μυστικιστής, παγανιστής, αυνανιστής ή ό,τι άλλο...Κι εγώ σου απαντάω σοβαρά ότι είμαι άνθρωπος ή τουλάχιστον το παλεύω...Τότε εσύ, ταλαντούχα μου κατασκευάστρια ύποπτων στοιχείων κι αποδιοπομπαίων τράγων, με κοιτάς από πάνω ως κάτω με έντονη καχυποψία κι ενίοτε με φόβο! Οι λέξεις και οι όροι σου, που κρύβουν ακαμψία κι επιβαλλόμενους κανόνες (που οι βοσκοί αρεσκονται να λένε ότι είναι για την ευρυθμία κι ασφάλεια του...ποιμνίου), αδυνατούν να αδράξουν την ουσία των πραγμάτων μίας ρευστής κι εύπλαστης πραγματικότητας. Η οποία διαμορφώνεται κι από την άντληση κι επεξεργασία και σύνθεση  στοιχείων, που προσφέρουν τόσο οι θέσεις όσο και οι αντι-θέσεις, τα οποία και αναδιαμορφώνει, προσαρμόζει στις εκάστοτε συνθήκες, επεκτείνει, μεταλάσσει κι εξελίσσει στη γέννηση κάτι καινούργιου. Το αν αυτό είναι και θετικό κι ελπιδοφόρο για τον άνθρωπο, εξαρτάται από την ψυχική του κατάσταση και τη διάνοιά του. Άρα και την αντίληψή του κάθε φορά περί "καλού και κακού..."
"Τα πάντα ρει!" Κι εμείς μαζί τους!

Το χειρότερο όμως στην πτώση σου ανθρωπότητα είναι ότι μπορεί και σαν μέσα σε μια έκλαμψη διαύγειας να ένιωσες ότι πέφτεις σε ελεύθερη πτώση μέσα στις πιο σκοτεινές κι αντι-ανθρώπινες αβύσσους...Αλλά εσύ εξακολουθείς να φαντασιώνεσαι  ότι μέχρι το αμέσως πιο κάτω σημείο τα πράγματα είναι ακόμη καλά!

Όσο για εμάς, δυο τελευταία λόγια, ανθρωπότητα. Το δάπεδο του σπιτιού μας είναι το χώμα που κάθε φορά πατάμε, όπου κι αν βρίσκεται αυτό. Γιατί μας αρέσει να γυρνάμε γενικώς κι όχι να λιμνάζουμε (όπως κι αν το καταλαβαίνεις αυτό), να βλέπουμε εικόνες και εικόνες μέσα σε και πίσω από εικόνες και να ανακαλύπτουμε πράγματα και να αλληλεπιδράμε με άλλους ανθρώπους. Κι αν δεν μας παίρνει πολλές φορές με το σώμα, το κάνουμε με το μυαλό και τρόπους απομακρυσμένης μα εξίσου ζωντανής επικοινωνίας. Και η στέγη του σπιτιού μας είναι ο έναστρος ουρανός. Μας εμπνέουν τα λόγια του Όσκαρ Γουάιλντ ότι "όλοι μας ζούμε στο βούρκο αλλά κάποιοι από εμάς κοιτούν προς τα άστρα".
Είμαστε αρκετοί, μέσα στους κόλπους σου,  που ακόμη κι αν δεν γνωριζόμαστε, εντούτοις επικοινωνούμε και καταλαβαινόμαστε. Και που δεν θέλουμε να σε ακολουθήσουμε στην πτώση σου, τουλάχιστον όχι με τους δικούς σου όρους (δηλαδή των αφεντικών και προαγωγών σου τους όρους). Μη μας μισήσεις γι'αυτό ανθρωπότητα, δεν μας αξίζει. Όπως δεν αξίζει σε κανέναν μας να "ζει" μια "ζωή" που της φοράνε περιλαίμια, τη στηρίζουν με δεκανίκια και την ταΐζουν σανό και κόπρανα. Συμπάθα μας που δεν συμμεριζόμαστε τις αποδεκτές πεποιθήσεις σου και τις προτεραιότητες, τις φοβίες κι ανασφάλειές σου και τα καλλιεργούμενα μίση σου. Όχι πώς θα προσφέρουμε βέβαια οποιοδήποτε από τα μάγουλά μας σε οποιονδήποτε θέλει να μας αφομοιώσει στη δική του άποψη περί λειτουργίας του κόσμου ή αλλιώς να μας "χαστουκίσει". Ούτε θα φοβηθούμε οποιονδήποτε γραφικό σαλτιμπάγκο (επίγειο ή ουράνιο) που αν δεν είμαστε μαζί του είμαστε εναντίον του. Κι αν είναι να πέσουμε (με επιλογή όμως δική μας κι όχι κάποιου άλλου), ανθρωπότητα, πάνω στα ηλεκτροφόρα σύρματα κάποιας περίφραξής σου, να βυθιστούμε σε βαλτώδη εδάφη εκεί που η έκταση φαινόταν προσβάσιμη, να καταλήξουμε στα φλογερά καζάνια των εκδικητικών κολάσεών σου, τότε θα λυγίσουμε...Αλλά θα γυρέψουμε τη δύναμη και τον τρόπο να μη σπάσουμε.

ανιχνευτής

........................................................................................

Μέσα στη μεγάλη νύχτα ας λάμψει το βλέμμα του πειρατή κι ας σπινθηρίσει η μαγιά του ονειροπόλου...

"Το ξέρεις πως είναι κερδισμένος τελικά
όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα"
Γιάννης Αγγελάκας, "ο χαμένος τα παίρνει όλα"


Μέσα στη μεγάλη νύχτα ας λάμψει το βλέμμα του πειρατή κι ας σπινθηρίσει η μαγιά του ονειροπόλου...

Τα σύννεφα αυτά βρέχουν οξύ και μέταλλο κάτω στη ρημαγμένη γη. Μανιτάρια φωτιάς, αέρια και δηλητήρια μετάλλαξης, συχνότητες παράλυσης, ραδιενεργά μοιρολόγια αντικαθιστούν τα τραγούδια και τα θροΐσματα των ανέμων, των φύλλων, των πουλιών και των παιδιών. Οι ερινύες, από μισάνθρωπα ιερατεία πληρωμένες κι ορμηνεμένες, χιμάνε πάνω στον άνθρωπο. Τα φίδια έχουν ξεχυθεί στους δρόμους με κροταλίσματα υπουλίας και συρίγματα μίσους, ουδείς θα μείνει αλώβητος!
 Οι σφαίρες των robocops σφυρίζουν απαίσια κι εξοστρακίζονται από σώμα σε σώμα. Μια ψυχρόαιμη παγωμένη φοβέρα, σαν απροσπέλαστη τάφρος γεμάτη έχιδνες και σκορπιούς, απλώνεται απειλητικά ανάμεσα στα βήματα και τους πιο αληθινούς πόθους των ανθρώπων. Μια ανέραστη γεροντοκόρη-δεσμοφύλακας κοινωνία, όλο βρώμικα κόλπα και τα ιερά αντικείμενα και γραφές της στα χέρια, αλυσοδένει και μαστιγώνει παραδειγματικά κάθε αυθεντικό σκίρτημα. Τα ίδια τα ένστικτα, τις χαρές, τους λογισμούς, την αρμονία, την αρμονία με τη φύση.
 Μια ταλαντούχα  σκοτεινή Μηχανή. Γεμάτη τεχνολογικά λαμπιόνια, οφθαλμολάγνες οθόνες και υψηλής ευκρίνειας μάτια και ακόμα και στους τοίχους στημένα αυτιά. Θωπεύει, ρουφιανεύει, οσμίζεται, δικάζει και καταδικάζει, κατασκευάζει ενόχους κι αποδιοπομπαίους τράγους.
 Μια επιδημία πυορραγουσών αληθειών και μοχθηρής λήθης, με κίβδηλες εξηγήσεις κι ερμηνείες, που δηλητηριάζει το μυαλό και την ψυχή από την πρώιμη ηλικία ως τον τάφο. Και μέσα στους κουρελήδες μύθους της θάβει κάθε μνήμη του γενναίου και θαυμαστού της ανθρώπινης φύσης.

 Πολυεθνικοί δράκοι καταβροχθίζουν βουλιμικά τις σάρκες της φύσης κι αρρωσταίνουν τα δώρα της προς τα παιδιά της, μετατρέποντας ό,τι βάζουν στο χέρι και στα σαγόνια σε ξόρκια αποδόμησης και υβρίδια καταστροφής.
 Σιχαμεροί άρπαγες-αφέντες με γαμψά νύχια και με ορδές από βουλιμικά γουρούνια κι αρουραίους των πιο βρωμερών ανήλιαγων στοών και υπογείων, επιδράμουν στη ζωή και το βιος των ανθρώπων. Και τους στραγγίζουν το αίμα, τους απομυζούν από κάθε ζωτικό χυμό, τους παρατάνε ζωντανούς-νεκρούς με το βλέμμα, το μυαλό και το κορμί άδειο, απλανές, σκεβρωμένο.

Κι εγώ; Εγώ...Δεν το κρύβω πως φοβάμαι. Κι όταν φοβάμαι, βρίσκω καταφύγιο και θαλπωρή μέσα σε μια αρυτίδωτη, απερίσπαστη στιγμή.
Όπου της πληρώνω το νοίκι για μια απάνεμη ευκαιρία να δω! Να καταλάβω. Να πετάξω. Να δω και να πετάξω μέσα και πάνω από την ομίχλη της μεγάλης νύχτας και πέρα από τις γαμημένες νόρμες και τα τείχη των γιγάντων με τα πήλινα πόδια και των τεράτων με την ηλίθια θωριά. Κι αυτό που βλέπω, που ψυχανεμίζομαι, που κάνει ό,τι νόμιζα πως μου απέμεινε απ'το χαμόγελό μου να ανθίζει ξανά, είναι τούτο: Το σπινθήρισμα της γνώσης που πασχίζει να τραφεί από την τόλμη του πιο ευγενούς πειρατή, του πιο θαρραλέα κατεργάρη-φόβητρο για τους αμετροεπείς κατεργάρηδες βασιλιάδες, φεουδάρχες και βαρώνους. Και την αστρική μαγιά των πιο ζωντανών ονείρων του πιο αμετανόητου ονειροπόλου.
 Η γνώση πως μέσα απ'όλα τα υπολείμματα και μνήματα της πιο μεγαλεπήβολης φτήνειας...θα γεννηθεί και θα φωτίσει εκείνη η μέρα!

Θα έρθει αδέλφι μου εκείνη η μέρα, θα έρθει, θα έρθει, θα έρθει!
Που οι άνθρωποι θα κοιτιούνται στα μάτια σαν αδέλφια κι όχι σαν αιμοβόρα σκυλιά.
Που τα φριχτά στοιχειά και οι αλαζόνες δράκοι της συμφοράς θα σκούζουν σαν ψωριάρικα κουτάβια στα τάρταρα, εξόριστοι από το φως, γεμάτοι πληγές, ξεχασμένοι από κάθε ζωντανό πλάσμα.
Που οι απαντήσεις δεν θα ξεγελούν και θα ντροπιάζουν τις ερωτήσεις αλλά θα τις τιμούν.
Που όλοι οι θεοί θα φαντάζουν μικρότατοι νάνοι μπροστά στη μεγαλοσύνη του ανθρώπου.
Που η Κατανόηση θα καταστήσει άχρηστο βάρος κάθε δόγμα.
Και η ελευθερία κάθε ανθρώπινου πόρου θα βρίσκεται σε αγαπημένη συμφωνία με τη Φύση και συνάμα θα γενεί η γέφυρα για τα άστρα.

Θα'ρθει εκείνη η μέρα, πίστεψέ με! Κι ας χρειαστεί εκείνοι να ματώσουν, να γείρουν στο χώμα με λαβωμένα τα φτερά, να χάσει η ανάσα την πνοή της.
 Γιατί οι δονήσεις, είτε των πιο ευγενών πειρατών είτε των πιο φευγάτων ονειροπόλων, είναι αλεξίσφαιρες! Και ταξιδιάρες μέσα στις δίνες του χρόνου.
Ακόμα κι όταν εκείνοι πετιούνται και θάβονται κάτω από μπάζα ψεμάτων και παραχάραξης, ακόμα κι αν βρεθούν με κλειστά τα μάτια στο χώμα...

Θα έρθει εκείνη η μέρα αδέλφι μου! Και όλη η ύπαρξη σαν ένα πρώην μαραμένο αγριολούλουδο θα ορθωθεί στο μίσχο της ξανά.

ανιχνευτής

........................................................................................

Aς μη στοιχειωνόμαστε από την τελειότητα

 Όταν κάποιος ισχυρίζεται ότι είναι τελειομανής, στην πραγματικότητα με την προβαλλομενη τάση για "τελειομανία"  καμουφλάρονται διάφορες εμμονές, ομιχλώδεις στόχοι και ανεδαφικές επιδιώξεις, που στοιχειώνουν το άτομο τόσο στις διαπροσωπικές-κοινωνικές όσο και στις επαγγελματικές σχέσεις.  Πρόκειται για ένα επικίνδυνο φλερτ με μια διαταραχή ψυχαναγκαστικού τύπου, ίσως από τις πιο βασανιστικές όχι μόνο για τον πάσχοντα αλλά και για τον περίγυρό του που εισπράττει τις συνέπειες.
 Άλλωστε, η τελειότητα δεν υπάρχει πουθενά στη φύση, σ'έναν "κόσμο" όπου η σοβαρότητα στην ύπαρξη ίσως να είναι τελικά ένα μέγιστο κοσμικό αστείο και το σταθερό εμπεριέχει το κενό και κάθε στιγμή ρευστό και η βεβαιότητα προδίδεται συνέχεια από το αβέβαιο, το όμορφο υφαίνει μια αναπόφευκτη σχέση αλληλεπίδρασης με το άσχημο, το γαλήνιο εναλάσσεται με το άγριο και ανεξέλεγκτο, η τάξη διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη και επανακαθορίζεται μέσα από την αναγέννηση που φέρνει η ανατροπή του χάους..

 Άλλωστε η ανταμοιβή έρχεται με την ολοκλήρωση αυτού που στοχεύει και θέλει κάποιος να επιτύχει, εστιάζοντας στο στόχο και λαμβάνοντας υπόψιν όλες τις εμπλεκόμενες παραμέτρους και τέλος καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια. Ακόμα κι αν αυτό φαντάζει συχνά ως υπέρβαση στα μάτια των άλλων αλλά όχι στον ίδιο, έχοντας θεμελιώσει μέσα του τη γνώση ότι υπάρχουν νέοι ορίζοντες ορίων που είναι εφικτοί ή προσβάσιμοι,  μετά από τα όρια που φαντάζουν ή αναγνωρίζονται από τον "κοινό νου" ως αξεπέραστα ή "τερματικά". Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με τελειομανία αλλά με ενεργό οραματισμό και έμπνευση, με αυτοεπίγνωση και εσωτερική Δύναμη, δηλαδή τη μαγική εκείνη "συνταγή" που μπορεί να αναδιαμορφώσει την εικόνα και τη "γεύση" της πραγματικότητας, έτσι κι αλλιώς ρευστής και εύπλαστης. Κάτι που ίσως και να είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά που "προστατεύονται από τη δημόσια δυσπιστία" - αν "μόνο τα μικρά μυστικά χρειάζονται προστασία".
 Αλλά καλό είναι να θυμόμαστε και αυτό που λέγεται ότι ανήκει στα λόγια του αρχαίου στωικού δασκάλου Επίκτητου: " Άνθρωπε, πρώτα σκέψου τι πράγμα είναι αυτό που θέλεις κι έπειτα εξέτασε αν και η δική σου φύση μπορεί να το βαστάξει ".
Ακολουθεί ένα πολύ καλό σκίτσο σχετικά με το "τέλειο" και το κυνήγι του, μια χιμαιρική με άλλα λόγια σύλληψη που οδηγεί σε ανάλογες καταστάσεις.

Ο Ένοικος.,




Mετάφραση των συμβουλών που δίνει το παραπάνω σκίτσο:
-- Αυτό είναι το τέλειο βιβλίο που δεν θα γράψεις ποτέ.
-- Αυτή είναι η τέλεια κούρσα που δεν θα κερδίσεις ποτέ.
-- Αυτή είναι η τέλεια ιδέα που δεν θα σου έρθει ποτέ.
-- Αυτό είναι το τέλειο πρόσωπο που δεν θα γίνεις ποτέ.
-- Αυτός είναι ο τέλειος πίνακας που δεν θα φτιάξεις ποτέ.
-- Αυτό είναι το τέλειο τραγούδι που ποτέ δεν θα σιγοτραγουδήσεις έστω.
-- Αυτό είναι το τέλειο βουνό στο οποίο ποτέ δεν θα ανεβείς.
-- Αυτό είναι το τέλειο κέικ που ποτέ δεν θα ψήσεις.
-- Αυτή είναι η τέλεια λύση πουποτέ δεν θα βρεις.
Αυτή είναι η τελειότητα: δεν υπάρχει! Ήρθε η ώρα να καταστρέψεις -τις πεποιθήσεις σου για-το τέλειο! Και να κάνεις επιτέλους κάτι.
-να ξεκινήσεις και να ολοκληρώσεις κάτι που σκοπεύεις και θέλεις να κάνεις, ή ολοκλήρωσέ το αν έχεις ήδη κάνει την αρχή-

Το εμπνευσμένο αυτό σκίτσο πάρθηκε από τοincidental comics. Στο δημιουργό Grant Snider έχουμε αναφερθεί και άλλες φορές:
 ένα "περίεργο" μονοπάτι της ανθρώπινης αντίληψης
" Η ευλογία ενός αναγνώστη "
 " Φιλόσοφοι στη βροχή "

Μία εκστατική επιθυμία...  

 

 Ο Ραούλ Βανεγκέμ έγραφε στην "Επανάσταση της Καθημερινής Ζωής" (Στοχασμοί από το "τότε" που βγήκαν από το "τώρα"....)τα παρακάτω που θα έκαναν να φρίξει τον οποιοδήποτε καθοδηγητή που επιβεβαιώνει την προπαγανδιστική στράτευσή του με την κατήχηση των ρομποτικών του υποχείριων που αποκαλεί "συντρόφους". Και τον οποιοδήποτε μαρξιστή που σέβεται την ιδεολογική του θρησκεία και το επαναστατικό όραμα σύμφωνα με το δικό του "αλάνθαστο" σχέδιο και που δεν έχει ενδοιασμό να καταφύγει μετά σε ολοκληρωτκές μεθόδους για να προστατέψει τις ιδέες της επανάστασης, η οποία αναλαμβάνει τα ηνία της κοινωνίας. Και τον οποιοδήποτε τύραννο που υπερασπίζεται το "δικαίωμά του" στον έλεγχο των ανθρώπινων αντικειμένων της αυθαιρεσίας του. Και την οποιαδήποτε αστική τάξη πραγμάτων που ονομάζει "πολίτες" τα αντικείμενα της δικής της αυθαιρεσίας.

" Αυτό που με συνδέει με τους άλλους, πρέπει να εμφανίζεται μέσα απ'αυτό που με συνδέει μετην πλουσιότερη και απαιτητικότερη μεριά της θέλησής μου για ζωή (να προσθέσουμε και της επιθυμίας για τη δημιουργική χαρά της ζωής και όχι για το "καθήκον" της προπαγανδιστικής εργασίας: Η σημασία της αφύπνισης της ποιητικής δύναμης της ζωής!). Κι όχι τ'αντίστροφο. Στους άλλους αναζητάω πάντοτε εμένα και το πλούτισμά μου και την πραγμάτωσή μου. Ας το συνειδητοποιήσει αυτό ο καθένας και το "καθένας για τον εαυτό του", φτασμένο στις έσχατες συνέπειές του,θα ξανοιχτεί στο "όλοι για τον καθένα". Η ελευθερία του ενός θα'ναι η ελευθερία ολονών. Η κοινότητα που δεν θεμελιώνεται πάνω στις ατομικές απαιτήσεις και στη διαλεκτική τους, δεν μπορεί παρά να ενισχύει την καταπιεστική βία της εξουσίας. Ο Άλλος που δε με βοηθάει να βρω τον εαυτό μου, είν'ένα πράμα - κι ο αλτρουισμός με καλεί ν'αγαπήσω πράματα, ν'αγαπήσω την απομόνωσή μου.
[...] (ζούμε και αλληλοσπαρασσόμαστε σε)... μια κοινωνία που με μεγάλη προσοχή αποκαλεί "πολιτισμένο ό,τι η σαφήνεια των γεγονότων επιμένει να μεταφράζει αστυνομικό.
(Να προσθέσουμε εδώ κάποια επιπλέον στοιχεία, σύμφωνα και με την πιο σύγχρονη εικόνα μια και το βιβλίο γράφτηκε πριν μισό περίπου αιώνα, σε αυτή την ωμή "μετάφραση": κι ακόμη αστυνομοκρατούμενο, τρομοκρατημένο, υποταγμένο, φοβικό, κατακερματισμένο, αλλοτριωμένο, αποξενωμένο από τις χαρές της ζωής και τα πιο υγιή νοήματά της, εννοιολογικά διαστρεβλωμένο...)
[...] Η ιεραρχική αρχή είναι η μαγική αρχή που αντιστάθηκε στη χειραφέτηση των ανθρώπων και στους ιστορικούς τους αγώνες για την ελευθερία. Καμία επανάσταση δεν θα αξίζει πια το όνομά της αν δεν συνεπάγεται τουλάχιστον τον ριζικό αφανισμό κάθε ιεραρχίας (να τρέμετε λοιπόν κι εσείς ω ειδικευμένοι επαναστάτες και ινστρούχτορες που μόλις, όπως επισημαίνει και ο Βάνεγκεμ, "μεταλλαχτείτε σε διευθυντές, η αρχή της ιεραρχίας σώζει το τομάρι της και η επανάσταση στρογγυλοκάθεται για να κατευθύνει τη σφαγή των επαναστατών"..!) ".

Θυμηθείτε και αυτά από εμάς:
α) Κάποιες ιδέες προς επεξεργασία (ατομικότητα σε συνέργεια με τη συλλογικότητα)...(: " Oι λύσεις που επηρεάζουν μεταμορφωτικά ακόμη κι ολάκερο τον κόσμο, τόσο σε πνευματικό, επιστημονικό, όσο και σε κοινωνικο-πολιτικό πεδίο, ξεκινούν από το άτομο. Όχι από την ομάδα, άσχετα αν αυτή διαπνέεται κι εμπνέεται από ιδέες ατομικές (ή κάποια ιδέα ατομική), τις οποίες και οφείλει να εξελίσσει και να χρησιμοποιεί προς όφελος των μελών που την απαρτίζουν. Η ανεξαρτησία της ατομικότητας επενδύει με ενσυνειδησία και πραγματική υπευθυνότητα μια συλλογικότητα, δεν την αναιρεί ή καταργεί.")
β) Η σπουδαιότερη ιδιοκτησία ενός ανεξάρτητου ανθρώπου (: καμία σχετική αντίληψη όπως τα "ιδανικά" και τα ηθικά κριτήρια (που άλλωστε παραλάσσουν από τόπο σε τόπο κι από λαό σε λαό, μέσα στις δίνες του ιστορικού χρόνου), κανένας όρκος, καμία "ιερή υποχρέωση", κανένα ιδεολογικό καθήκον, καμία προπαγανδιστική εργασία, καμία πίστη, καμία ομοφωνία της "πλειοψηφίας" ή της παρέας, δεν μπορούν να υποχρεώσουν σε υποταγή έναν άνθρωπο με θέληση και ανεξαρτησία αντίληψης. Και κανένας κρατισμός, καμία κοινωνική δομή ή κοινωνικό συμβόλαιο, καμία διαβεβαίωση ή νουθεσία οποιασδήποτε "αυθεντίας", δεν μπορεί να του στερήσει τη σπουδαιότερη ιδιοκτησία του: Την εξουσία του εαυτού του! Η οποία και προλειαίνει και προετοιμάζει το έδαφος για τη διερεύνηση από τον ίδιο της συνείδησής του και της προέκτασης των ανθρώπινων ιδιοτήτων του...)

Και συνεχίζουμε. Παίρνοντας τους στοχασμούς του Βανεγκέμ, ακόμη κι αν αυτό για κάποιον μπορεί και να φανεί μετέωρο ως προς τη συνδετική του χρησιμότητα, για να τους αξιοποιήσουμε ως πολύτιμους προβληματισμούς. Που ανοίγουν το δρόμο σε ακόμη πιο κρίσιμα και τόσο βαθιά όσο και αποκαρδιωτικά συμπεράσματα. Με κινητήριο όχημα (κάτι σαν τον φανταστικό "Τρόμο" του Ιουλίου Βερν, που κινούνταν σε στεριά, νερό και αέρα) την τριπαρισμένη και συνάμα εντυπωσιακά διαυγή ματιά του πολύ μεγάλου συγγραφέα Γουίλλιαμ Μπάροουζ. Αυτού του ταξιδευτή του εσωτερικού διαστήματος, του starman πάνω στη γη, του αντίπαλου δέους κάθε κατεστημένου, φορμαλιστικού περιορισμού, μικρόνοου status και καθωσπρέπει τέλματος, του περιπλανώμενου πρεζάκια, αλητοδιανοούμενου κι ονειροπόλου, σοφού ανθρώπου και μοναδικής αξίας λόγιου.
Γράφει λοιπόν ο Μπάροουζ για την εξελικτική κατάσταση ή πιο σωστά αντιεξελικτική καθήλωση των ανθρώπινων όντων. Η οποία για να ξεπεραστεί απαιτεί απόθεμα ενέργειας για την αναγκαία διανοητική υπέρβαση, την αφύπνιση που ξυπνάει συχνά με ιδιαίτερα επώδυνο μα θεραπευτικό σοκ από το βαρύ λήθαργο, το ξύπνημα από την μαζική ύπνωση...κακά τα ψέματα:
"...αχανής και ακατανόητη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στις άπειρες δυνατότητες που έχει στο δυναμικό του ο άνθρωπος και στο πολύ μικρό ποσοστό τους που χρησιμοποιεί καθημερινά. Οι δυνατότητές του βρίσκονται σε νάρκωση. Είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακό το τι μπορεί να κάνει ο οργανισμός και ο νους του ανθρώπου και το τι τελικά κάνει. Κανένα άλλο είδος ζωής στον κόσμο μας δεν παραμένει τόσο πεισματικά ηλίθιο, όσο το ανθρώπινο είδος.
Αν θεωρήσουμε τον άνθρωπο σαν ένα κατασκεύασμα - ένα τεχνούργημα - που εξελίσσει τον εαυτό του...Ο βιολογικός μας σχεδιασμός δεν ορίζει ότι πρέπει να παραμείνουμε κι άλλο στο σημερινό μας εξελικτικό στάδιο, για τον ίδιο λόγο που ένας γυρίνος δεν είναι σχεδιασμένος να παραμένει για πάντα γυρίνος, αλλά μια μέρα να γίνει βάτραχος (και κατά προτίμηση όχι σαν το βατραχο που τσουρουφλίζεται στην κατσαρόλα και δεν λέει να πηδήξει έξω). Ο άνθρωπος έχει κολλήσει σ'ένα στάδιο Νεοτονίας - είναι δηλαδή ένας οργανισμός που έχει προσκολληθεί ανώριμα, στο προνυμφιακό στάδιο της ζωής του, το οποίο και θα έπρεπε να είναι καθαρά μεταβατικό".

Κλείνουμε με το παρακάτω βίντεο. Πόσο σχετικό είναι με όλα όσα προηγήθηκαν; Τόσο όσο και μια παράξενη, μαγική, εκστατική επιθυμία που στοιχειώνει τα όνειρά μας. Να αιωρηθούμε και να πεταξουμε πάνω και μακριά από όλη τη στενοκεφαλιά, τη μικροψυχία, την κοντόφθαλμη οπτική και τους φαύλους κύκλους. Αυτού του απελπιστικά μονόπλευρα ερμηνευμένου, αλυσοδεμένου και γεμάτου σαδιστικές αγκυλώσεις κόσμου. Αυτής της "επιπεδούπολης"...

(Άδραξε και άνοιξε πρώτα τα δικά σου φτερά...)

..............................................................................

Φόβος...φόβος...φόβος... 

 

Φόβος για τον θάνατο, ενώ το να ζεις έχει γενεί το πιο σπάνιο πράγμα στη γη.
Φόβος να υψωθείς στα πιο μεθυστικά ύψη, αφήνοντας πίσω την οικειότητα του σουρσίματος στο χώμα.
Φόβος να μιλήσεις. Φόβος μήπως ακούνε και τη σκέψη σου. Φόβος να θυμηθείς. Φόβος να κοιμηθείς γιατί οι σκέψεις σε πολιορκούνε σαν αγγελιοφόροι δυσοίωνων εκτιμήσεων και μονίμως κακών μαντάτων. Φόβος να ξυπνήσεις γιατί θα πρέπει να επιπλεύσεις στα άγρια νερά της πραγματικότητας.
Φόβος μην πάρεις χαμηλό βαθμό στο σχολείο, μην αξιολογηθείς αρνητικά στην εταιρεία, μη και δεν γεμίσεις το μάτι του αφεντικού ή μπεις στο μάτι του ρουφιάνου. Φόβος μην απωλέσεις τη θέση εργασίας σου. Φόβος μην και δεν βρεις εργασία, κι ας είναι να σε πληρώνουν για να πεινάς.
 Φόβος να εξηγήσεις στα παιδιά σου τα ανεξήγητα, να πείσεις τον εαυτό σου ότι μόνο έτσι έχει η ζωή. Φόβος για τον υπαρκτό κι ανύπαρκτο εχθρό που διαρκώς σε απειλεί. Φόβος για τον Άλλον, για τον ξένο, φόβος για τον εαυτό που καταντάει ξένος προς οικείους και μη.
 Φόβος μην και παρεκλίνεις απ'την κεντρική κατευθυντήρια γραμμή, μην αποπεμφθείς απ'την οικεία αγέλη σου.
 Φόβος να υπερασπιστείς το δίκαιο, μην και αυτό ανήκει στη σφαίρα των μύθων για παρηγοριά σε  ασθενείς. Φόβος να φωνάξεις γιατί δεν πιστεύεις πως σε ακούει κανείς.
 Φόβος ν'αγαπήσεις και ν'αγαπηθείς.
 Φόβος μήπως κι εκτεθεί προς τα έξω ο φόβος σου.

 Και, προπαντός, ΦΟΒΟΣ, ΤΡΟΜΟΣ για 'κείνο το θρασίμι που δεν σηκώνει απ'τη φύση του προστάτες και φτύνει γελώντας πάνω σε εγχειρίδια οδηγιών ζωής, καλωδιωμένα κελιά κι εκτελεστικά αποσπάσματα. Που το λένε ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

 Φόβος να γυρίσεις την πλάτη στο ρεύμα ενός ανάποδου στη ροή ποταμού. Που τον λένε κόσμο και κυβερνάται απ' το Φόβο...

ανιχνευτής

 ..............................

Untitled (χωρίς τίτλο αλλά με οίστρο...)

γράφτηκε την επόμενη ημέρα της πρωτοχρονιάς, του σωτήριου έτους 2017

Ποια είναι τα πιο πηγαία λόγια, προερχόμενα μέσα από τον πλούσιο κόσμο μιας αγνής και συνάμα γενναίας ψυχής; Λόγια που θα'θελε κάποιος ν'ακούσει στην αυγή μιας νέας χρονιάς, σαν το διψασμένο που γυρεύει καθαρό νερό για να σβήσει τη μεγάλη και παρατεταμένη δίψα του...
Από πού έρχονται οι εφιάλτες και από πού τα πιο όμορφα, βαρβάτα όνειρα; Αυτά που μεταφέρουν ένα ιδιαίτερο, αναζωγονητικό μήνυμα για την πραγματικότητα της εγρήγορσης...
Ποια είναι η πηγή των πιο συναρπαστικών, μεγαλόπνοων ιδεών;
Μήπως ένα συλλογικό ασυνείδητο κατά τον Young, το "ακασικό πεδίο" (ένα είδος "συμπαντικής βιβλιοθήκης") σύμφωνα με μυστικιστικές παραδόσεις της Ανατολής, μια "νοόσφαιρα" που σαν ρευστή πνευματική ουσία επηρεάζει τη συνείδηση και ευρύτερα την ύπαρξη όλων των έμβιων όντων του πλανήτη ("μορφογενετικά πεδία", το πνευματικό υπόβαθρο του φυσικού κόσμου) αλλά και περιέχει όλες τις γνώσεις, τη σοφία και την εμπειρία ενός άχρονου αιώνιου παρόντος και που ανακαλύπτει η σύγχρονη προωθημένη επιστήμη, όπως η Κβαντική Φυσική ( Akashic Field and Consciousness); Σαν τον σκαπανέα που ξαναφέρνει στο φως μια ξεχασμένη πανάρχαια γνώση...

 Κι αν κάποιος, ακόμα και μέσω του ασυνείδητου ή μιας διεγερμένης έστω και προσωρινά "υπερσυνείδησης" ή ακόμα και μέσω της "ονειρικής πλοήγησης", έχει πρόσβαση σε ένα τέτοιο μη υλικό πεδίο, μήπως οι εμπνεύσεις του είναι τελικά και οι εμπνεύσεις άλλων, σε πρωτογενή έστω μορφή, ακόμη κι αν είχαν ζήσει πολύ πριν;
Χμ! Ένα άπειρο υπερ-φάσμα αέναα στροβιλιζόμενων προοπτικών, οι οποίες αναμένουν υπομονετικά να τις "κατεβάσεις" στο κεφάλι σου και να τις υλοποήσεις εάν διαθέτεις ισχυρή αίσθηση σκοπού και θέληση.
Και άραγε πόσο σημαντική είναι η σύγκλιση και αλληλεξάρτηση ατομικού και συλλογικού γίγνεσθαι και πράττειν, ατομικού και πανανθρώπινου οράματος; Ενάντια σε όλες τις παρανοήσεις και εμπλοκές, φοβίες και τραύματα, αόριστες εντυπώσεις κι αυτοματισμούς μιας παραπαίουσας πραγματικότητας...
Χμ!

Παύση....

 Ανάβω ξανά το σβησμένο στη μέση τσιγάρο και πίνω μονοκοπανιά ένα ποτηράκι. Στη μνήμη εκείνων που δεν φοβήθηκαν να κυνηγήσουν το όραμά τους κι ας ήξεραν στην πορεία ότι έπρεπε να πληρώσουν βαρύ τίμημα. Κι ας τους συνέτριψαν στις ξέρες ή τους παρέσυραν στα πιο σκοτεινά βάθη, τα εκδικητικά κύματα μιας ζωής που σφετερίζονται οι θεωρούντες εαυτούς κλειδοκράτορές της.

Κι αρχίζω πάλι να αφήνομαι, χωρίς να παρασύρομαι ανεξέλεγκτα, στο ρεύμα των σκέψεων μου, που...μπορεί και να μην μου ανήκουν αποκλειστικά. Όχι! Οι σκέψεις και ιδέες, οι χειρότερες και καλύτερες, οι απονεκρωμένες και ζωντανές, οι φλύαρες και μεστές, αυτές που κάνουν τη διαφορά ή οδηγούν σε τέλματα, δεν είναι μόνο δικό μου κτήμα. Ανήκουν σε όλους, ακόμη κι αν δεν το ξέρουν, είναι δικές μας! Δική μας η σύλληψη και η σταχυολόγηση, δική μας η θεωρία και η πράξη (ή εφαρμογή), δικά μας τα λάθη και πισωγυρίσματα, δικά μας τα παθήματα κι αν μας κόβει στοιχειωδώς τα μαθήματα, δική μας λοιπόν και η ανατροπή, η ρήξη με το παρωχημένο (που ενίοτε αυτοδιαφημίζεται ως πρωτοποριακό) και το στατικό, δική μας η υπέρβαση και διεύρυνση...

Παύση. Και πάλι...

 Τα τσιγάρα μου τέλειωσαν, αλλά το κρασί όχι! Το θεωρώ θλιβερό να βγω έξω νυχτιάτικα και να ψάχνω ανοιχτό περίπτερο (παλιότερα το'κανα). Άλλωστε πότε μου είχα πει ότι θα το κόψω το ρημάδι; Με πίστεψα;

Α! Η μουσική! Μια μαγική τέχνη! Ένας διαχρονικός μαγικός τρόπος επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους, όσο μακριά κι αν βρίσκονται ο ένας απ'τον άλλο. Kάπου είχα διαβάσει ότι η μουσική είναι σημαντική στο βαθμό που μπορεί να επιφέρει αλλαγές στη συνείδησή σου.΄Ενα σύνθημα που πάντα με γοήτευε είναι το ότι "ένα καλό τραγούδι μπορεί να σε κάνει ν'αργήσεις στη δουλειά, ένα υπέροχο τραγούδι μπορεί να σε κάνει να παραιτηθείς από τη δουλειά!" Κι επειδή η "δουλειά", όπως την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος της μη αυτόνομης ύπαρξης και της απώλειας της δημιουργικότητας και της αλλοτρίωσης σε σχέση με τον εαυτό και τον Άλλον, διαφέρει από τη "δουλεία" (εδώ και...δεν ξέρω από πότε...) μόνο στον τόνο! Οπότε, υπό τις υπάρχουσες τρισάθλιες "εργασιακές" συνθήκες, το σύνθημα "δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά" ακούγεται συχνά στα αυτιά μου ως απαίτηση για μόνιμη και σταθερή...δουλεία, με την αποπροσανατολιστική, ύπουλη ετικέτα "εργασία"!

Σε κάνει να σκέφτεσαι ότι όλα τα έχει σχεδιάσει, προβλέψει, στρεβλώσει εννοιολογικά και έχει θέση σε εφαρμογή η φοβερή "Μηχανή" (αν θες πες τη και "σύστημα"), που με τα πανταχού παρόντα γρανάζια της μετατρέπει τους ανθρώπους σε άβουλες φυλακισμένες μαριονέτες και αυτό έχει συνέπεια τη μετατροπή τους και σε αναλώσιμο κιμά! Το είχε επισημάνει και ο Ρουσσώ από το 18ο ήδη αιώνα: "Ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος και είναι παντού αλυσοδεμένος".
Παύση.
Το κρασί τέλειωσε κι αυτό, αλλά "την είχα ακούσει" πριν ξεκινήσω καν να πίνω...

Δεν το κουράζω άλλο. Με την πρώτη κι άρα πιο αυθόρμητη σκέψη, η μουσική η επενδυμένη με εκείνα τα λόγια που έχω ετούτη τη στιγμή ανάγκη να ακούσω (σαν εισαγωγή, γιατί προβλέπεται μουσικό ξενύχτι εφόσον ανακάλυψα κι άλλο μπουκάλι) είναι αυτή:
Όταν ο τεράστιας αξίας και πραγματικός μάγκας, απ'όλες τις απόψεις, Johnny Cash   (Johnny Cash στο «San Quentin» (καμιά φυλακή δεν μπορεί να κρατήσει στ’ αλήθεια φυλακισμένο το πνεύμα μας) ένωσε τη φωνή του με εκείνη του ανάλογου βεληνεκούς, τουλάχιστον όπως το βλέπω εγώ, τραγουδιστή-κιθαρίστα-ακτιβιστή και φιλόσοφου Joe Strummer, των γαμάτων Clash. Για να ερμηνεύσουν Marley και να το αποτέλεσμα:

Johnny Cash & Joe Strummer - Redemption Song

Ακούγοντας το τραγούδι, έρχονται στο νου τα λόγια του Έζρα Πάουντ: "Σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να έρθει κάποιος να τον ελευθερώσει"

Κι επειδή δεν είμαι Dj να με νοιάζει να ταιριάξω, να "δέσω" το προηγούμενο με το επόμενο κομμάτι, άλλωστε το πρόγραμμά μου είναι άναρχο κι έρμαιο της φλασιάς της επόμενης στιγμής, συνεχίζω με κάτι διαφορετικό σε στυλ, σε χρονική περίοδο και σε χώρα προέλευσης. Κάτι που ξέρω ότι θα με κάνει να αντλήσω μια πολύτιμη μέσα μου φρεσκάδα, σαν αυτή που διαθέτει ένα ατίθασο και ανήσυχο παιδί, το οποίο δεν μπορεί με τίποτα να συμβιβαστεί με τις σκουληκιασμένες νουθεσίες και τα γαβγίσματα των μεγάλων κι επειδή "έτσι τα βρίσκει" έτσι πρέπει και να τα συνεχίσει:

Υπόνοια - Τον κόσμο σας γκρεμίζω

"Οι δράκοι δεν νικιούνται μόνο στα παραμύθια!" Σωστά. Νικιούνται και στ'αλήθεια, πρωτίστως στα εύπλαστα εδάφη του μυαλού. Από ανθρώπους με σθένος, θέληση, πάθος και γοητεία...Αυτό το τελευταίο (σε συνάρτηση με το πάθος) είναι πάρα πολύ σημαντικό στοιχείο, προσδίδει την απαραίτητη "νοστιμιά" στη συνταγή και συνάμα βελτιώνει τη "θρεπτική αξία" των υπόλοιπων συστατικών.
Κι εδώ που τα λέμε...αν μια "επανάσταση" είναι αντιερωτική, σαν γεροντοκόρη αγέλαστη, ανιαρή, σκυθρωπή, γεμάτη σύνδρομα που τα βαφτίζει "αναγκαία κακά" και "θυσίες", είναι καταδικασμένη να ξεπέσει στην αδιαλλαξία, στο νοσηρό φετιχισμό, στην ακαμψία, στην παρανοϊκή εχθρικότητα εναντίον εχθρών και φίλων, στην προδοσία των αρχικών της διακηρύξεων και να αποτελέσει και ένα πολύ κακό παράδειγμα για την επόμενη "επανάσταση".

Παύση...
Να σταματήσω καλύτερα να γεμίζω το ποτηράκι, ε;

Μα πού κατέληξε αυτή η σειρά σκέψεων, πόσο ασύνδετες είναι ή μήπως δεν είναι; σε τι κατευθύνσεις με οδηγούν;
Πάντως ζαλισμένος δεν νιώθω, τουλάχιστον ακόμη. Έχω μια περίεργη αίσθηση ότι, αν και είμαι μόνος στο χώρο, έχω στήσει κουβέντα με κάποιον ή, καλύτερα, κάποιους αόρατους συνομιλητές, που ο καθένας την οδηγεί κάθε φορά στα μονοπάτια που θέλει. Άραγε πόσο ταιριάζουν στην περίπτωση αυτή κάποια λόγια του Σαρτρ: "Αν νιώθεις μοναξιά όταν είσαι μόνος, τότε δεν έχεις καλή παρέα".

Παύση...

Μου φαίνεται είναι ώρα να βάλω τις σκέψεις μου (και την κουβεντούλα που ξεκίνησαν χωρίς να με ρωτήσουν καν) για ύπνο και να συνεχίσω την ακρόαση αγαπημένης μουσικής χωρίς αυτές. Έχω και το δικαίωμα σε πολύτιμες στιγμές μοναξιάς! Με ή χωρίς κρασί.

Πάντως, στην υγειά μας!

ανιχνευτής

...............................................

Αυστηρώς απαγορευμένο (για ευσεβείς, ασεβείς και στρατευμένους)

To υπέροχο εξώφυλλο από ένα εξίσου υπέροχο άλμπουμ του 1970, από τα κορυφαία της αμερικανικής ψυχεδελικής σκηνής της εποχής. Θεωρήστε τη φωτογραφία σχετική με το κείμενο από εμάς.

"Το δίπολο οδύνη = τιμωρία και οδύνη = λύτρο αποτελεί για το Nietzsche εκείνο το μηχανισμό που εσωτερικεύει τον πόνο, που τον στρέφει κατά του εαυτού,που δημιουργεί την κακή, την αμαρτωλή, την ένοχη συνείδηση. Το μηχανισμό μέσω του οποίου ο χριστιανός δρα μηδενιστικά, αρνούμενος τη ζωή: από τη μία ηκατασκευή της ενοχής και της αμαρτίας, από την άλλη ο πολλαπλασιασμός τηςοδύνης ως λύτρο που θα ξεπληρώσει τον πόνο αυτής της έκπτωτης ζωής.
Ακόμα και όταν ο χριστιανισμός υμνεί τη ζωή και την αγάπη, μέσα στους ύμνους αυτούς κατοικεί το μίσος και η άρνηση, αφού η «αγάπη» αναφέρεται σε μια ζωή ευνουχισμένη, ακρωτηριασμένη, θνήσκουσα, με ηθικούς κανόνες και «πρέπει», μεκαταπίεση και άρνηση των ενστίκτων, μια ζωή που δεν είναι παρά μια θολή σκιά της μεταθανάτιας «πραγματικής» ζωής. Ο Διόνυσος, ο θεός της χαράς και του κρασιού, του χορού και του γέλιου είναι ο ίδιος Διόνυσος που τεμαχίστηκε από τους Τιτάνες, προσφέρθηκε σαν δείπνο στους Ολύμπιους θεούς και αναγεννήθηκε – αναστήθηκε μέσω της Δήμητρας. Είναι ο θεός που με τη ζωή του δικαιολογεί την οδύνη και όχι με την οδύνη τη ζωή του. Έτσι δεν εσωτερικεύει τον πόνο, η ζωή είναι καθεαυτή δίκαιη «καταφάσκοντας ακόμα και προς τον σκληρότερο πόνο».
Για το Nietzsche ο άνθρωπος άρχισε να χάνει την αθωότητά του όταν αρνήθηκε αυτό που είναι, όταν καταπίεσε τα ένστικτά του εν ονόματι μιας εξ αποκαλύψεως ηθικής, όταν δαιμονοποίησε την οδύνη ταυτίζοντάς την με την τιμωρία και ζήτησε να την προβάλει πάνω σε θεούς που θα την αναλάμβαναν (την οδύνη) γιαλογαριασμό του "
Aπό το άρθρο "Ο Nietzsche απέναντι στο χριστιανισμό"

Εμείς να συνεχίσουμε συμπληρωματικά, λοιπόν. 
 "Εγώ ειμί η άμπελος"! Ο Διόνυσος καλεί τον άνθρωπο να πιει και να ξεδιψάσει από το κρασί της ζωής, "των αιώνιων χαρών της ζωής" που έλεγε και ο αγαπημένος μας Γουίλλιαμ Μπλέηκ. Να πιει από τους χυμούς της έκστασης, να γίνει κοινωνός στο Δέος, να υψωθεί από την οδύνη που προέρχεται απ'τα επίγεια δεινά, να απενοχοποιηθεί από την ηθικολογία και την αρρωστημένη καθήλωση σε εσφαλμένες αντιλήψεις, αφύσικες συλλήψεις και αποδομητικές για την ψυχική του ακεραιότητα φοβίες. Να αντικρίσει σαν ίσος προς ίσο τους ίδιους τους θεούς -ή θεό- δυνάστες του. Να γευτεί την αυθεντική ηδονή της ζωής, που δεν έχει σχέση με ακολασίες και ασωτία ως τρόπο ζωής και ως βολική χριστιανική ερμηνεία. Αυτού του είδους την απελευθερωτική ηδονή, την αυθεντική ηδονή που αναζητούσαν οι Επικούρειοι, την ενάντια σε κάθε φοβία ή αγκύλωση που εξαχρειώνει την ανθρώπινη φύση και υποδουλώνει το ανθρώπινο πλάσμα σε επίγεια και υπέργεια αφεντικά. Και το αποκόπτει από τον ίδιο τον εαυτό του, εμποδίζοντας την αποκατάσταση της ενότητας μαζί του.
 Το παρακάτω κείμενο λοιπόν, με στοιχεία και σατυρικής διάθεσης, είχε προκύψει μετά από μία συζήτηση μεταξύ εμένα και του ανιχνευτή πάνω σε αυτά -είναι δηλαδή "πνευματικό παιδί" και των δυο μας- και το αναδημοσιεύουμε εμπλουτισμένο με τους παραπάνω στοχασμούς ως εισαγωγή:

AΠΑΓΟΡEYMENO

-Στηριγμένο, μέσα από σχετικές συζητήσεις, σε μια αρχική ιδέα του ανιχνευτή. Αυτοεξόριστου, όπως κι εγώ, όπως και κάποιοι ίσως από εσάς, από κολάσεις και παραδείσους, σημαίες και οικόσημα, φατρίες και συναγωγές, ιδρύματα, ρεύματα, σχολές και παραρτήματα-


Αρχαίες μαινάδες σκίζουν τα ρούχα τους με ουρλιαχτά, κατασπαράσσοντας στα δάση τους παρείσαχτους καταπατητές.

Ο τράγος μέσα από τα σκανδαλιστικά μάτια της ομορφιάς και της χαράς, στον ιεραπόστολο χαμογελάει περιπαιχτικά.

Πολύχρωμες εικόνες από τρικυμίες πάθους παίρνουν σάρκα και οστά μέσα σε απόκρυφες ανεξερεύνητες θάλασσες του νου.

Η υπέργηρη δεσποινίς συναινετική ορθότητα κοκκινίζει σαν ξελογιασμένη παπαρούνα που αρπάει φωτιά, σπαρμένη σε απερίφραχτους αγρούς. Με τις επικυρηγμένες παραινέσεις του Μαρκήσιου Ντε Σαντ, τους βελουδένιους πόθους της γλυκόλαλης Σαπφούς και του Επίκουρου τη σοφή ηδονή.

Καθώς ο ήλιος εισβάλλει με ανοιξιάτικες υποσχέσεις στα πνιγηρά κελιά, ο Aσμοδαίος ψιθυρίζει βλάσφημα στο αυτί του θεοφοβούμενου μοναχού.

Αναμνήσεις θολές από οργιαστικής λάμψης τοπία, που θεσπέσια κοσμούνται από ξέγνοιαστα γυμνά κορμιά.

Αλλοτινές, μήπως και μελλοντικές εποχές, δίχως της αγκύλωσης το μεμψίμοιρο και τη μιζέρια. Δίχως τις σημαδεμένες τράπουλες των ιδεολογιών του λωποδύτη, του δημαγωγού, του νομοθέτη, του ζηλωτή.

Αγαπημένη συμβίωση δίχως της θεόσταλτης ή έννομης φοβέρας το μαστίγιο. Συντροφιές αρμονικές δίχως τη θηλειά του καταναγκασμού. Αποφάσεις κοινές με μέντορα τη λαγνεία της ελευθερίας και της Γνώσης.

Σκάλα δέους κι έκστασης προς τα άφταστα δίχως τον παντεπόπτη οφθαλμό του τιμωρού.
Ουράνιου, επίγειου και υποχθόνιου.



Ο Ένοικος...

In a wide open space...

 O κόσμος που ζούμε ΔΕΝ είναι μια τεχνητή λίμνη, ιδιόκτητη, με ρηχά γλιτσιασμένα νερά, ένα ημιθανές και δύσοσμο οικοσύστημα. Ο κόσμος ο πραγματικός είναι ένας αχανής ωκεανός, που παρά τα πολλά σημεία με ρηχά νερά, τους ναυάρχους, τους εμπόρους και τις δουλεμπορικές γαλέρες τους, τις ξέρες και τους σκοπέλους του, εντούτοις βρίθει από θαυμαστά και συναρπαστικά μέρη τα οποία μας περιμένουν να ανακαλύψουμε, να χαρτογραφήσουμε, να αδράξουμε και να μοιραστούμε με τους συνοδοιπόρους μας. Μέρη που πρώτα εδράζονται μέσα μας. Με οδηγό την όραση, την πραγματική αυτή που βλέπει όσα δεν θέλουν να δούνε οι ναυαγοί και δεν θέλουν να μας επιτρέπουν να θωρήσουμε οι αρχικαπεταναίοι.

 Ξεκινάει σαν κάτι παράξενο και δονητικό από μέσα μας. Στην αρχή κάτι σαν σιωπηλό ουρλιαχτό, σαν πνιχτή κραυγή, σαν ερωτήσεις που μας έλεγαν από τα μικράτα μας να μην κάνουμε αλλά πάντα μας κέντριζαν και μας άφηναν άυπνους τα βράδια, μέσα στις αρένες των τσιμεντουπόλεων που οφείλαμε να επιβώσουμε σαν μονομάχοι προς τέρψη διαταραγμένων θεατών.
Και μετά ερχόταν η απόπειρα για κατανόηση. Του εαυτού και των άλλων. Της συνθήκης και της συναίνεσης ή της συμφωνίας που οδήγησε σε αυτήν. Των αστείρευτων προοπτικών και δυνατοτήτων που διψούσαν για αντιλήψεις εχθρικές απέναντι σε κάθε είδους φραγμό και στράτευση. Της έκφρασης και του αυτοπροσδιορισμού που ανθίζει σαν λουλούδι μέσα από τη σχισμή στον τοίχο ή την ρωγμή στο τσιμέντο.

Αναδημοσιεύουμε, λοιπόν, ένα παλιότερο σχεδίασμά μας. Γιατί η κραυγή παύει να είναι σιωπηλή και γίνεται φωνή, λόγος, δημιουργία και ρήξη συνάμα, απαλή και θορυβώδης όταν χρειάζεται. Ανακαλύπτοντας το δικό της τρόπο έκφρασης και κίνησης εξόδου από τα λιμνάζοντα ύδατα προς το ζωογόνο ρίσκο των ανοιχτών πελάγων...


(Το παρακάτω είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας ή ένωσης, θα μπορούσε και να πει κάποιος, των δυνάμεων του  Ένοικου και του ανιχνευτή )

Η Φωνή που δίνει λαλιά στις φωνές μας!

Είναι η Φωνή που μου χαρίστηκε όταν τον κόσμο πρωτοάδραξα.

Είναι η Φωνή που υψώνεται πολύ πιο πάνω απ'τα συρματοπλέγματα

τα συσσωρευμένα εν μέσω των αιώνων.

Είναι η Φωνή που όταν λυγίζω με πείθει να μη σπάσω.

Είναι η Φωνή που μου περιθάλπει τα ματωμένα σωθικά.

Είναι η Φωνή που μεταφέρει την ίαση.

Είναι η Φωνή που συνεφέρνει το χρόνο από τη λήθη.

Είναι η Φωνή που η αδικία της Ιστορίας δεν γονάτισε.

Είναι η Φωνή που κανένα φίμωτρο δεν εμποδίζει να ακουστεί.

Είναι η Φωνή που όταν μας πλακώνει η φοβέρα και μας πνίγει η σιωπή

εκείνη μας δίνει λαλιά και γίνεται ένα με τη δική μας.

Είναι οι Φωνές που σκουντάνε όσο χρειάζεται τα πράγματα

για να σταματήσει η αρνητική ροή.

Είναι οι Φωνές που αντηχούν σε διαδοχικούς ουρανούς. 

Είναι οι Φωνές που τις πύλες ανοίγουν των θαυμάτων.

Είναι οι Φωνές της πιο ζαλιστικής μέθης.

Για ελευθερία! 

...............................................................

Μία συζήτηση

- Πώς βλέπεις τα πράγματα εδώ στο ελλαδιστάν; με ρώτησε...
- Χμ! Προτιμώ να σου απαντήσω μέσα από τα λόγια κάποιου άλλου: "ο συντομότερος δρόμος καταστροφής ενός ανθρώπου είναι να του αποσπάσεις την αίσθηση νοήματος και ελευθερίας. Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτισμούς". Νομίζω ότι αυτό αντιπροσωπεύει με τον καλύτερο τρόπο τα "πράγματα" τόσο στην Ελλάδα όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο.
- Ναι, αλλά εδώ έχουμε "δημοκρατία" ακόμη! απάντησε μισοαστεία μισοσοβαρά. Αν δεν σ'αρέσει κάποιος ή κάτι έχεις την επιλογή να ψηφίσεις για ν' αλλάξει η κατάσταση!
- Οι εκλογές είναι χρήσιμες γιατί νομιμοποιούν. Την εξουσία των αδρά αμoιβόμενων μάνατζερ και εκπροσώπων των κυρίαρχων τομέων και του ολοκληρωτισμού των πολυεθνικών ομίλων. Νομιμοποιούν την έλλειψη μιας πραγματικής εναλλακτικής λύσης μέσα σ'ένα ασφυχτικά έτσι κι αλλιώς ελεγχόμενο κοινωνικοπολιτικό τοπίο. Αυτή η συνθήκη μετέτρεψε την οικονομία σε οικονομισμό και τον άνθρωπο σε οικοδομικό υλικό για το χτίσιμο ατομικών, οικογενειακών και μεταξύ τους συγγενικών αυτοκρατοριών μέσα σ'έναν κόσμο-πίτα, που χωρίζεται σε μερίδια και ζώνες επιρροής.
Με κοίταξε ειρωνικά:
- Οπότε τι μας μένει να κάνουμε;
- Ίσως...να περάσουμε στο επόμενο στάδιο της εξέλιξής μας ως είδος. Να πάψουμε, όπως είχε επισημάνει και ο Σοπενχάουερ, να είμαστε οι εξημερωμένοι που  αλληλοεξαπατώνται και οι  άγριοι που αλληλοεξοντώνονται, μέσα σ΄ένα πράγμα που το λέμε "πρόοδο του κόσμου". Και να διευρυνθούμε τόσο διανοητικά όσο και συναισθηματικά, να αναλάβουμε την ευθύνη των επιλογών μας, αφού πρώτα μάθουμε τι σημαίνει επιλέγω.
- Τι σημαίνει δηλαδή επιλέγω;
- Διαλέγω ετούτο ή εκείνο, ανάλογα με το αν τα κριτήρια μιλάνε στην καρδιά μου. Κι ανάλογα με τον αν αυτό εμπλέκει και ταυτίζει τόσο το ατομικό όσο και το συλλογικό συμφέρον. Γιατί διαφορετικά είναι ψευδαίσθηση, το λιγότερο, να λέμε ότι "ζούμε όλοι μαζί" και καταντάμε μονάχοι που απλώς πολλαπλασιάζεται η μοναξιά και ανημπόρια τους. Χαμένοι και ισοπεδωμένοι μέσα σε ομοιόμορφες μάζες, πλήθη, αγέλες που ενίοτε βελάζουν ομόηχα στους ίδιους κατευθυνόμενους σκοπούς. Κι αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν τσοπάνηδες και φυσικά μαντρόσκυλα για τον έλεγχο των κοπαδιών κι αλλίμονο αν ο άνθρωπος παγιωθεί στο στάδιο του αγελαίου ζώου.
Με κοίταξε παραξενεμένος.
- Μήπως ανήκεις σε καμιά περίεργη οργάνωση ή σέχτα που θέλει να αλλάξει τον κόσμο σύμφωνα με το σχέδιό της;
- Όχι, βέβαια, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι κάτι δεν πάει καλά με το σχέδιο αυτό.
- Και ποιος είναι ο τρόπος να εξελιχτούμε; Μια επανάσταση, ας πούμε, που θα βγάλει τον κόσμο στους δρόμους και θα βάλει φωτιές παντού;
- Δεν ξέρω αν κι αυτό θα ωφελούσε ουσιαστικά. Εννοώ ότι τι νόημα θα είχε και αυτό ακόμη αν οι άνθρωποι δεν άλλαζαν τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς; Αν δεν μετέτρεπαν το μυαλό τους σε αλεξίπτωτο που για να δουλέψει πρέπει να είναι ανοιχτό και να σε προσγειώνει από τους αιθέρες στο χώμα που πατείς. Αν δεν μάθαιναν ότι δεν πρέπει να δέχονται παθητικά ακόμα και αυτό που τους προσφέρει η ανατροπή, αν η στείρα εναντιολογία δεν δώσει τη θέση της στη δημιουργική αμφιβολία, στην απαίτηση για πλήρη πρόσβαση στη γνώση, στη συλλογική διαχείριση και στο σεβασμό της ατομικότητας, ώστε να μάθεις πραγματικά να σέβεσαι τον Άλλον. Και να απελευθερώνεις κι αυτόν και τον εαυτό από κάθε ανάγκη προστασίας κι ελέγχου από κάθε είδους "προστάτη" και ανομολόγητο συμφέρον πάνω στο δικό σου-σας συμφέρον.
Για λίγο σκοτείνιασε μα γρήγορα επανέκτησε το οικείο του ύφος.
- Όλα αυτά μου ακούγονται πολύ ουτοπικά. Οι άνθρωποι δεν είναι ώριμοι για τέτοια πράγματα. Όσο για μένα χαίρομαι που δεν χρωστώ σε καμιά κωλοτράπεζα κι έχω ακόμη κάποια λεφτά να πληρώνω τα κωλοχαράτσια και να βγαίνω με κάνα φίλο για έναν καφέ ή ένα ποτό να ξελαμπικάρω.
- Γιατί τότε με ρώτησες στην αρχή περί των "πραγμάτων", αφού νιώθεις ακόμα ασφαλής κατά κάποιο τρόπο, μέσα στη γενικότερη ανασφάλεια;
-Εντάξει. Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα να ρίξουμε μαζί κανένα μπινελίκι για αυτούς τους ξεφτίλες τους πολιτικάντηδες και για τον κόσμο που δεν ξεσηκώνεται, ξέρεις τώρα...Τουλάχιστον είναι κι αυτό μια μορφή εκτόνωσης...ακόμη...ακόμη κι αν αυτό μας κάνει κι εμάς ξεφτίλες!

 Του είπα ότι θαύμασα την ειλικρίνεια της αυτοκριτικής του και με κοίταξε εχθρικά. Αυτό που δεν του είπα (ίσως γιατί εγώ ήθελα τρομάρα μου να δείξω κάποιο επίπεδο) ήταν ότι τελικά είμαστε ίσως όλοι μας όντως ξεφτίλες. Άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, αλλά σχεδόν ουδείς καθόλου. Γιατί επιτρέψαμε στη σχιζοφρένεια και την κτηνωδία να εισβάλλει μέσα στην πραγματικότητα, την πραγματικότητά μας και να εγκαθιδρύσει βασίλειο. Και φέουδα και δουκάτα και μιλέτια και καπετανάτα. Και γίναμε οι άνεϋ δικαιώματος τόσο στη ζωή όσο και στο θάνατό μας δουλοπάροικοι και ραγιάδες. Και περιφερόμενα παγόβουνα μέσα σ'ένα ζοφερό τοπίο αέναου ψύχους.
Κι αυτό ριζώνει στην ψυχή και βλασταίνει στο μυαλό. Πρωτίστως...

ανιχνευτής

"Το κράτος δεν είναι κάτι που μπορεί να καταστραφεί από μια επανάσταση, αλλά είναι μια συνθήκη, μια συγκεκριμένη σχέση μεταξύ των ανθρώπινων όντων, ένας τρόπος ανθρώπινης συμπεριφοράς. Το καταστρέφουμε με το να συνάπτουμε άλλες σχέσεις, με το να συμπεριφερόμαστε διαφορετικά."
Γκούσταβ Λαντάουερ, Γερμανός αναρχικός

ένα "περίεργο" μονοπάτι της ανθρώπινης αντίληψης

 το παραπάνω σκίτσο είναι το εμπνευσμένο και πλήρες βαρύνουσας σημασίας νοημάτων έργο του Grant Snider. Με τίτλο "The Art of Livin", δηλαδή "η τέχνη του να ζεις"

Μετάφραση.
Πάνω: " Όταν ήμουν νέος ήμουν ιδεαλιστής. Όπου κι αν κοίταζα ανακάλυπτα ομορφιά, θαύματα και νόημα "
Στη μέση: " Όταν μεγάλωσα έγινα ρεαλιστής. Έβλεπα έναν κόσμο γεμάτο αιχμηρότητα και δύσκολες αλήθειες."
Και κάτω: " Αυτό -το να είναι δηλαδή ρεαλιστής-  έγινε τελικά κουραστικό. Αποφάσισα να γίνω υπερρεαλιστής. Μετά απ'αυτό τα πράγματα πήραν αρκετά περίεργη τροπή"

Τρία διαφορετικά μονοπάτια της ανθρώπινης αντίληψης. 
Ο ιδεαλισμός που μεταφέρει εκείνη τη μαγεία της αίσθησης του θαυμαστού που μας περιβάλλει σε κάθε πτυχή του "γύρω μας" και που βιώνουμε έντονα στην παιδική μας ηλικία. Και με την, έστω και περιορισμένη στο γεμάτο περιορισμούς κόσμο μας, ελευθερία επιλογών που μπορεί να σου προσφέρει και να σε συνδέσει με μια πιο ονειρική, πιο φευγάτη διάσταση της ύπαρξης. Ο ρεαλισμός που σε γειώνει σε μια πραγματικότητα που βρίθει από "πρέπει", συμβάσεις και αναγκαιότητες και γνώσεις που σε κλειδώνουν μέσα στο σύμπαν μιας πραγματικότητας ελεγχόμενης την οποία καλείσαι να διασχίσεις σαν έρημο της οποίας μαθαίνεις τις ιδιοτροπίες και τις παγίδες ώστε να επιβιώσεις.

Χρησιμοποίησα το ρήμα "κλειδώνω";
Ίσως ως μια πρώτη αναφορά στο "αντικλείδι" του υπερρεαλισμού, που έχει τη μαγική δύναμη να κατεδαφίζει τη βαριά μεταλλική πόρτα της "ρεαλιστικής φυλακής" και την ίδια στιγμή να ανοίγει με τη φλογερή του ανάσα όχι μία αλλά πολλές πύλες για "Αλλού".
Τρία μονοπάτια, τρεις δρόμοι, που μπορεί και να διαδεχθεί ο ένας τον άλλον, ακόμα και όσον αφορά το ίδιο άτομο..
Και που ο καθένας, εφόσον χρησιμοποιηθεί και με τη σύνεση που μπορεί κάλλιστα να διαθέτει τη συμβουλευτική θέση της δίπλα και στο πιο φλογερό πάθος, έχει τη δυναμική να βοηθήσει τον άνθρωπο στο να ακολουθήσει την ατραπό της εξέλιξής του. Ως οντότητας που σφύζει από δυνατότητες και ικανότητες αλεπάλληλων ανατροπών του "επίπεδου" και ανάλογων υπερβάσεων.
Ειδικά, ο τελευταίος εναλλακτικός δρόμος, με την "περίεργη τροπή", ο υπερρεαλισμός, καλό είναι να χρησιμοποιείται όσο μπορεί να γίνεται πιο λελογισμένα. 'Οχι όμως ως όχημα με "πειραγμένο κινητήρα" τις διαρκείς ακυρώσεις και τους δισταγμούς που έχουν αιτία το σαράκι των στείρων και μονολιθικών αφηγήσεων μιας φοβικής παθολογικά καθημερινότητας. Αλλά με σύντροφο το δέος μπροστά στις αντισυμβατικές και ανατρεπτικές γεωμετρίες, τα ανορθόδοξα σχήματα και τους ανήκουστους ήχους και την πανδαισία χρωμάτων και αισθήσεων του Άγνωστου. Διότι ο υπερρεαλισμός, αν αφεθείς ολοκληρωτικά στις σειρήνες του, έχει τη δυναμική ωστικού κύματος που σε εκτοξεύει στην τρομαχτική ζώνη του "υπερδιαστήματος" όπου το πιο πιθανό -αν όχι και σίγουρο- είναι το μόνιμο και μη αναστρέψιμο "χάσιμο" μέσα στις δίνες του. Αλλά αν χρησιμοποιηθούν οι νοητικές του συχνότητες ως εργαλείο όσο γίνεται πιο οριοθετημένης πλοήγησης μέσα σε διαστάσεις που δεν γνωρίζουν την έννοια του ορίου, τότε μπορείς να έρθεις σε επαφή με άλλες, δύσκολες να περιγραφούν λεκτικά, πραγματικότητες και να επιστρέφεις πίσω στην πιο συνηθισμένη ροή της "μεγάλης αφήγησης", μέρος της οποίας δεν παύεις ποτέ να είσαι, ως φορέας εκπληκτικών, ανατρεπτικών συλλήψεων. Από αυτές που έχουν τόσο το άτομο -πρώτιστα και κυρίως- όσο και το σύνολο σε αυτό που αποκαλείται κβαντικό άλμα! Και ναλειτουργήσει ως αποκαλυπτικός προβολέας, στις ταχύτατα μεταβαλλόμενες εποχές που ζούμε, στην ανακάλυψη της κοσμικής ταυτότητας του ανθρώπινου όντος..

Ο Ένοικος...

πίνακας του Jack Yerka

πίνακας της Rene Magritte

 

Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα...επέλεξε τα χρώματα της ουτοπίας!

" Πολλοί παραπονούνται ότι τα λόγια του σοφού είναι πάντα απλά παραβολές και δεν έχουν καμιά χρησιμότητα στην καθημερινή ζωή, η οποία είναι η μόνη ζωή που έχουμε. Όταν ο σοφός λέει 'πήγαινε εκεί', δεν εννοεί ότι θα πρέπει να πάμε σε κάποιο πραγματικό τόπο, πράγμα που θα μπορούσαμε να κάνουμε ούτως ή άλλως, αν η πράξη αυτή άξιζε τον κόπο. Εννοεί ότι υπάρχει εκεί πέρα κάτι καταπληκτικό, κάτι άγνωστο σε μας, κάτι που επίσης ο ίδιος δεν μπορεί να προσδιορίσει με μεγαλύτερη ακρίβεια. Και ως εκ τούτου δεν μπορεί να μας βοηθήσει στο ελάχιστο. Όλες αυτές οι παραβολές έχουν πραγματικά ως στόχο να πουν απλώς ότι το ακατανόητο είναι ακατανόητο κι ότι ήδη το γνωρίζουμε αυτό. Οι φροντίδες όμως της καθημερινότητας για τις οποίες πρέπει να αγωνιστούμε κάθε στιγμή είναι ένα τελείως διαφορετικό ζήτημα.
Σχετικά με αυτό ένας άνθρωπος είπε κάποτε: 'γιατί τέτοιος δισταγμός; Αν μόνο ακολουθούσατε τις παραβολές εσείς οι ίδιοι θα γινόσαστε παραβολή κι έτσι θα μπορούσατε να απαλλαχθείτε απ'όλες τις καθημερινές σας έγνοιες.'
Ένας άλλος είπε: 'πάω στοίχημα ότι κι αυτό είναι επίσης μια παραβολή'
Ο πρώτος είπε: 'κέρδισες'
Ο δεύτερος είπε: 'αλλά δυστυχώς μόνο στην παραβολή'
Ο πρώτος είπε: 'όχι, στην πραγματικότητα! Στην παραβολή έχεις χάσει' "
Από το βιβλίο του Φραντς Κάφκα "Παραβολές και Παράδοξα", που πρόσφατα εκδόθηκε και στα ελληνικά.

Ίσως η ίδια η ζωή που ζούμε είναι ένα είδος παραβολής, μια αφήγηση που εμείς διηγούμαστε στον εαυτό μας, σύμφωνα με τη δομή και το σενάριο που άλλοι έχουν συγγράψει, συνθέσει, οριοθετήσει και περιφρουρήσει. Σύμφωνα με τους δικούς τους ανομολόγητους σκοπούς και επιβαλλόμενους, κυρίαρχους όρους, και με το ανάλογο μοίρασμα ρόλων. Και κατασκευής καλών ή κακών, ενεργών ή απαθών, πληβείων και πλέμπας, δεσμοφυλάκων και κρατούμενων, "τυχερών" και "άτυχων". Κατασκευής διπόλων, διλημμάτων ψευδών, ηθικής κυρίαρχης .
"Καθετί που συνδέεται με τα χρηστά ήθη και την ηθική έχει αμετάκλητα ταχθεί στο πλευρό της καταπίεσης της εργαζόμενης ανθρωπότητας", έλεγε ο τεράστιος Βίλχελμ Ράιχ στη δεκαετία του 1930.
Στην καταπίεση και τον ψυχαναγκαστικό έλεγχο ολόλκηρης της ανθρωπότητας να προσθέσουμε εμείς. Μιας ανθρωπότητας ανώριμης ψυχικά, αλληλοσπαρασσόμενης, φανατισμένης, κατακερματισμένης σε γηγενείς και μετανάστες, φιλήσυχους και τρομοκράτες, μετριοπαθείς και εξτρεμιστές, ανώτερους πολιτισμικά και κατώτερους (λόγω εσκεμμένης εξαθλίωσης εως και γενοκτονίας), νευρωτικούς και "φυσιολογικούς", περιθωριακούς και ενσωματωμένους στην ομοιόμορφη και νεκρή κουλτούρα, ταμειακές μηχανές και αναλώσιμα ανθρώπινα νούμερα.

  Μια καθημερινή πραγματικότητα που λειτουργεί όχι υπέρ των "ηρώων" ή αντι-ηρώων ή απλώς ταπεινών κομπάρσων αυτής της αφήγησης. Μιας αφήγησης κίβδηλης, πλαστής, αχυρένιας, αποπροσανατολιστικής, βαθιά εχθρικής προς την εναλλακτική τροπή ή την πληθώρα των εναλλακτικών εξελίξεων που θα μπορούσε να πάρει. Μια άλλη τροπή που προϋποθέτει μια άλλη αφήγηση, που με τη σειρά της εμπεριέχει τα σπέρματα των ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΩΝ του ανθρώπου. Και των αστείρευτων δρόμων ή δυνητικών εύπλαστων πραγματικοτήτων  που ανοίγονται. Των ατραπών της ουτοπίας, δηλαδή. Γιατί η ουτοπία ήταν και είναι ο ασυμβίβαστος και ακριβοδίκαιος κριτής του εκάστοτε "τώρα", του παρόντος! Και των κατεστημένων δομών του, των κυρίαρχων κελευσμάτων του. Και γίνεται άλλοτε ο σοφός προφήτης και άλλοτε ο μπροστά από την στασιμότητα της εποχής του εμπνευσμένος οραματιστής. Που προτείνει λύσεις, δοκιμάζει καινοτομίες, φλερτάρει (επικίνδυνα συχνά για την... καλή του υγεία) με υπερβάσεις. Οι οποίες, με τη σειρά τους, μετατρέπουν το αιώνιο παρόν σε έναν τόπο που τιμάει τις πραγματικές ανάγκες και τις πιο γενναίες προσδοκίες του ανθρώπινου όντος. Η ουτοπία, στις πιο διαυγείς και "φευγάτες" της μορφές, δεν παύει να επιθυμεί να αναδείξει σε όλη τους τη λάμψη έννοιες όπως η ανεξαρτησία της αντίληψης, η ελευθερία της επιλογής, η ολοκλήρωση της προσωπικότητας, η ευτυχία της ύπαρξης πολύ παραπέρα από την εξασφάλιση των απαραίτητων για την επιβίωση...

" Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα". Αν επιλέξεις την κόλαση είναι δικιά σου η επιλογή, είχε προτείνει ο Νίκος Καζαντζάκης. Υπονοώντας ίσως ότι η επιλογή της "κόλασης", εκτός από τη μιζέρια και τη...σκατοψυχιά, μεταφέρει και την απωθητική οσμή της συναίνεσης, της εθελοτυφλίας, της παραίτησης.
Δεν θέλουμε να αποτελούμε άβουλα και άψυχα κομμάτια ενός ακαλαίσθητου και στην ουσία του ξένου προς τη δική μας ουσία πίνακα. Η φύση μας, έτσι όπως τη νιώθουμε με όλους μας τους πόρους, είναι αυτή του δημιουργού, του καλλιτέχνη αν το θέλετε.

Μην περιμένετε εδώ κάποιο σύνθημα από εμάς.
Διότι πολύ συχνά τα συνθήματα, ακόμα και τα πιο πρωτοποριακά, βρωμάνε ανώδυνη "επαναστατικότητα" μέσα στα επιτρεπόμενα από τους κλειδοκράτορες των κελιών mainstream πλαίσια. Ή προπαγάνδα και ιδεολογική στράτευση, άρα περιορισμό της ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑΣ και της ελευθερίας της έκφρασης που περιλαμβάνει και την αλλαγή της άποψης, την απόρριψη μιας υιοθετημένης μέχρι τότε ιδέας και την αναζήτηση μιας καλύτερης.
Όσον αφορά την ουτοπία, ιδιαίτερη σημασία έχουν τα λόγια του μακαρίτη πλέον Εντουάρντο Γκαλεάνο:
" Η ουτοπία βρίσκεται στον ορίζοντα. Κάνω δυο βήματα κι απομακρύνεται δυο βήματα. Κάνω δέκα βήματα και ο ορίζοντας τρέχει δέκα βήματα μακριά. Όσο και αν περπατώ, δεν θα τη φτάσω ποτέ. Σε τι είναι χρήσιμη τότε η ουτοπία; Μα...στο να περπατάς!"
 Εντουάρντο Γκαλεάνο - Το δικαίωμα στο παραλήρημα

Ίσως ένα από τα πιο ζωτικά πράγματα στη ζωή είναι το να διατηρούμε τους ορίζοντές μας πάντα ανοιχτούς. Και τον εαυτό μας έτοιμο να ανταποκριθεί στους ασυμβίβαστους ψιθύρους τους  και στη μαγεία των ήχων τους,  που επικοινωνούν άμεσα με τη μυστική μουσική της ψυχής και γονιμοποιούν τα εδάφη του μυαλού. Κι όπως πιστεύουμε, κι έχουμε επισημάνει ξανά, η ουτοπία δεν είναι ένας τόπος που δεν υπάρχει, αλλά που δεν υπάρχει ακόμα.

ανιχνευτής 

....................................................................

 

Ερωτεύσιμη γυναίκα

Κοιτώντας αυτή την φωτογραφία των λίγων χρόνων πριν, από τις ΗΠΑ της στρατιωτικοποιημένης αστυνομίας και της χρηματοπιστωτικής και γενικότερα της εταιρικής αυθαιρεσίας, διαπιστώνω ότι για εμένα αυτό είναι το πρότυπο της ερωτεύσιμης γυναίκας. Όχι μόνο λόγω δυναμικής παρουσίας, όχι μόνο λόγω αγέρωχης κορμοστασιάς, όχι μόνο λόγω της ελκυστικής της απλότητας, αλλά και γιατί αυτός είναι ο τύπος της γυναίκας που:

Η νοικοκυρά θα αποκαλέσει άμυαλη ή και ταραχοποιό, αντιγράφοντας την γνώμη του κύρη του σπιτιού.

Ο θρησκευόμενος μονοθεϊστής και ειδικά ο "καλός μουσουλμάνος" θα αποκαλέσει "πόρνη" ή σε πιο ήπια αντίδραση θα αγανακτήσει που "δεν ξέρει ποια είναι η πραγματική της θέση".

Ο μπάτσος που την έχει απέναντί του θα σκέφτεται πόσο θα καλοπερνούσε αν την είχε μόνη, μόνος ή με άλλους καλούς συναδέλφους, σ'ένα ήσυχο δωματιάκι στο τμήμα.

Η επίδοξη μοντέλα σε κάποιο τηλεοπτικό σώου που θα αναδείξει το επόμενο σούπερ σέξυ τοπ μόντελ της χρονιάς, θα αναρωτιέται πώς αυτή η "ατημέλητη κοπελιά" ανακατεύεται σε καταστάσεις που δεν ταιριάζουν στη γυναικεία φύση.

Και ο γεμάτος καταπιεσμένο θυμό και βουβή ακόμα οργή άνθρωπος, που εισπράττει καθημερινά όλη την ασυδοσία και διαρκή εξαπάτηση των κεφαλών της κοινωνίας, ίσως κοιτώντας την και να σκεφτεί ότι η παλικαριά δεν έχει φύλο αλλά έχει άποψη και ψυχή!

 Rohalas
(19/10/2018)

Τα θέλω και τα δεν θέλω...

 Δεν θέλω να ανεμοδέρνομαι από ανεξέλεγκτες μεταπτώσεις και να παραδίδομαι σε λαστιχένιες διαθέσεις, σαν τους δείκτες πολιτικών δημοσκοπήσεων που κυνηγάνε να βάλουν στο μαντρί αναποφάσιστους. Δεν είμαι καν ψηφοφόρος. Αγαπώ εξίσου τα αγριόχορτα και τα εύθραυστα λουλούδια κι αυτός είναι ο προσωπικός μου κήπος και η φροντίδα πρωτίστως δικιά μου.
 Δεν θέλω να αποδέχομαι παθητικά ό,τι μου πλασάρει η κοινωνία και να καταναλώνω την τροφή των πνευματικών ταγών της. Η μόνη υγιής σχέση που μπορώ να χτίσω με αυτήν είναι εκείνη που στηρίζεται στις ατομικές απαιτήσεις και στη διαλεκτική τους, όχι στο θάψιμό τους. Όχι ο καθένας για την πάρτη του, όχι ο καθένας για τη θυσία στο βωμό της "επανάστασης" που απαιτεί τη θυσία, αλλά όλοι για τον καθέναν..!
 Δεν θέλω να είμαι το τρελαμένο και τρεμάμενο έρμαιο των λαθών μου. Θέλω μέσα από τις πληγές των λαθών και των παθών μου, ακόμα και των χυδαιότερων, να βρω τρόπο για να εισχωρήσει φως.
  Δεν θέλω να είμαι στις άκρες ή στο κέντρο της παρέας απλά για να μη νιώθω μόνος, θέλω να χτίσω σχέση με πρώτον απ' όλους τον εαυτό μου. Να τα βρω μαζί του. Να τον κερδίσω και να μ' εκτιμήσει. Να με αγαπήσει για να καταφέρω κι εγώ να αγαπήσω και να γίνω με τη σειρά μου αντικείμενο εκτίμησης. Και ν'αγαπηθώ.

 Δεν θέλω αγάπη με όρκους, από τότε που εφευρέθηκε η ορκωμοσία έγινε επιστήμη το ψεύδος και νομιμοποιήθηκαν οι λωποδύτες και οι υποκριτές. Δεν θέλω αγάπη με όρους ή άνεϋ όρων, αλλά αγάπη γεμάτη χρώματα και ήχους και μυρωδιές και που είναι ειλικρινής όταν νιώθει να ξεθωριάζει.
 Δεν θέλω τα θέλω μου να είναι και του άλλου.  Κι αν είναι έτσι, πόσο πολύ θα'θελα να μάθουμε ν' αφήνουμε χώρο ο ένας στον άλλον...

ανιχνευτής

..............................................

Γράμμα στη μάνα...

Θυμάμαι κάποια λόγια που διάβασα κάπου ότι τα έγραψε ο Μπόρχες: "Οι καθρέφτες και η πατρότητα είναι τα απεχθέστερα πράγματα γιατί πολλαπλασιάζουν τον απογοητευτικό μας κόσμο"

Ξέρεις, όποτε υπάρχουν λόγοι (και πάντοτε υπάρχουν οι γαμημένοι, δεν σταματούνε ποτέ!) να τα ανασύρω στην επιφάνεια της εγρήγορσης του ύπνου με ανοιχτά μάτια που βιώνουμε η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, τότε παγώνω! Από τη σκοτεινή και συνάμα διαυγή τους δύναμη!

Και με ξαναβάζουν σε ένα πλαίσιο σκέψης που δεν θέλω να χάνω ποτέ μέσα στα λαγούμια του μυαλού, παρασυρόμενος από τις σκοτοδίνες της ζωής:

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΑΡΣΑ!

Κάποτε προσπαθούσες να με πείσεις για το αντίθετο μάνα... Για να "μεγαλώσω σωστά", να εθελοτυφλώ με αξιοπρέπεια, να αμφισβητώ και να αμφιβάλλω με μέτρο; Λυπάμαι μάνα, τώρα που γέρασες και λες πως είσαι έτοιμη να αποχωρήσεις (με τόση αληθινή αξιοπρέπεια και συνάμα απογοήτευση από αυτή τη φάρσα), λυπάμαι και δεν χαίρομαι καθόλου. Όταν μου λες ότι βαρέθηκες τους πάντες και τα πάντα. Δεν έχω το κουράγιο να σου το κοπανήσω με ικανοποίηση: "εγώ σου τα' λεγα!"

 Πως όλα είναι μια φάρσα, ένα παράξενο και ανελέητο παιχνίδι που παίζουν σε βάρος μας κάποιοι απαίσιοι πίσω από κάποιους γελοίους που μας βυθίζουν στη γελοιότητα και υμνούν τη φαιδρότητα και θρέφουν τις ψευδαισθήσεις μας και επαινούν τη μετριότητα και ευνοούν κι επιβραβεύουν την τιποτοσύνη, τη χυδαιότητα, τη μηχανορραφία και την κακότητα! Κάνοντάς μας κι εμάς γελοίους. Και απαίσιους...

 Και στο'λεγα και στο ξαναλέω: πώς το μόνο που μας μένει είναι η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ: ξεσηκωμός, αντάρτικο, περιφρόνηση στη θεωρία και στην πράξη μας ενάντια στη ΜΕΓΑΛΗ ΦΑΡΣΑ, στο ΜΑΤΡΙΞ, στην ΥΠΝΩΣΗ των εγκεφαλικών μας κυττάρων, στην ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ και ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ που καλύπτουν σαν σάβανο τις πιο γενναίες και συνάμα αγνές πτυχές μας και διαφθείρουν την ΥΠΟΣΤΑΣΗ μας! Κωλοδάχτυλο με όλο το είναι μας ορθωμένο προς όλους όσους μας θέλουν κακομοίρηδες ιθαγενείς που ικανοποιούνται με καθρεφτάκια και χάντρες σαν δωράκια, προς όλα αυτά τα "ρεαλιστικά" μαθήματα ζωής και συμπεριφοράς που μας μαθαίνουν να είμαστε σερνάμενοι σαν σκουλήκια στο χώμα και τα σκατά αντί να περπατάμε κοιτώντας με λαχτάρα τα αστέρια! Από το ίδιο υλικό με εκείνα δεν είμαστε φτιαγμένοι; Είμαστε φτιαγμένοι για υπερβάσεις, εξελικτικά άλματα και θαύματα και όχι για τάματα, κλάψα, βράσιμο μέσα σε ζεματιστό νερό σαν το βατραχο που τσουρουφλίζεται στην κατσαρόλα και δεν λέει να πηδήξει έξω, υπακοή σε σιχάματα, εγκλεισμό σε στρατόπεδα εργασίας, φόβο ακόμη και για τα θαύματα και για τους επικυρηγμένους φορείς τους. Αυτούς τους ξεχωριστούς ανθρώπους του θαυμαστού, που χλευάζονται, διώκονται με μανία, που καίγονται σαν μυθικά κεριά, πασχίζοντας να διαρήξουν το σκοτάδι που καλύπτει τον απογοητευτικό κόσμο μας με τις "πολιτισμένες" προκαταλήψεις του...

Μην λυπάσαι μάνα. Έκανες ό,τι μπορούσες για να δεις τον κόσμο μέσα από το βλέμμα μιας ευγενικής, καλοσυνάτης, καλόβουλης ματιάς. Κάνοντας τη φάρσα λιγάκι πιο υποφερτή, πιο ανθρώπινη, πιο ανεκτή...

 Μα θα το ξαναπώ, συγχώρα με κι εσύ και όλοι όσοι εκπέμπουν τη δική σου ευωδιά, αλλά το ξαναλέω για να το ξορκίσω ετούτο το κακό, να βρω τη δύναμη να το αντιμετωπίσω όπως του αξίζει:
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΑΡΣΑ!

Η ζωή που θέλουν να ζούμε χωρίς να πάρουμε καν χαμπάρι τι σημαίνει ζωή! Τι είναι η ζωή; Μια ΠΕΡΑΤΖΑΔΑ μου έλεγες πάντα, θυμάσαι ρε μάνα; Τι είδους όμως περατζάδα; Αυτό το παρέλειψες:

Από αντιερωτικά σχολεία και και ιδρύματα "προγραμματισμού", σημαδεμένων ή μισών γνώσεων και από διαρκείς, σαν κατάρα που δεν παίρνεται πίσω, ψυχοκτόνες εξετάσεις για απόκτηση πτυχίων, εφοδίων, διαπιστευτηρίων, δουλοπρεπών τουρλωμάτων οπισθίων εισόδου και παραμονής στην αγορά της μισθωτής σκλαβιάς; Από εργοδοτικά ή πολιτικά γραφεία για παρακάλια ή ρουσφετοκατάσταση με το απαραίτητο γλοιώδες στυλ; Από την εφορία ή άλλες ιδιωτικές υπηρεσίες προς τον υπήκοο ("πολίτη" νομίζω τον αποκαλούν αλλιώς οι μπάσταρδοι και το πιστεύουν οι από κάτω συνμαλάκες ότι "έχουμε δημοκρατία"...) για να πετύχω διακανονισμό; Από στασίδια μέσα σε θεοφοβούμενες ή κομματικές εκκλησίες και συναγωγές; Από το ένδοξο στράτευμα για να πληροφορηθώ ότι είναι καθήκον μου να σκοτώσω και να σκοτωθώ, αμελώντας να προσθέσουν ότι αυτός ήταν πάντα ο υπερεπιτυχημένος τρόπος  ώστε να αυγατίζουν και να εκτοξεύονται στα ύψη τα κέρδη των μεγαλοτραπεζιτών και συγκεκριμένων πολυεθνικών ομίλων; Από όρκους θυσίας του εαυτού σε ιδεολογίες που απαιτούν να θάψεις την προσωπικότητα και να κλειδώσεις σε ένα αραχνιασμένο μπουντρούμι την αντίληψη, ακόμη κι όταν αυτή στα κλεφτά διαπιστώνει κάποια στιγμούλα ότι όλα ήταν στημένα, σημαδεμένα και λάθος τελικά; Από ινστιτούντα επιμόρφωσης και κέντρα ομορφιάς, από σχολές αυτο-βελτίωσης, από εξέδρες κοπαδοποίησης, από παρεάκια αποχαύνωσης, από θεαματικές αρένες και συγκεντρώσεις αυτοματοποίησης; Από σχέσεις που θάβουν ή διαλύουν έναν ανασφαλή στην ουσία εαυτό που "δεν θέλει να μένει μόνος" διότι δεν έχει μάθει να κάνει καλή έως και συναρπαστική παρέα στον εαυτό του;  Από τον doctor να μου γράψει τα πιαχά για να μπορέσω να κοιμάμαι τα βράδια, για να μην κόψω τις φλέβες ή για να διατηρώ τα λιγοστά ψύγματα λογικής που έμειναν μέσα σε μια περριρέουσα ατμόσφαιρα συλλογικής παράνοιας;  Τρέλα είναι η λογική των πολλών! τ 'ακούς doctor; (The Crazy One ) Από μαγαζιά για αγορά καινούργιου γκάτζετ, κάποιας καινούργιας κονσόλας εικονικής δραπέτευσης, άλλης μιας καινούργιας έξυπνης συσκευής για βλακώδη χρήση; Από σέκτες και μυστικοπαθή τάγματα και οργανώσεις, όπου τα μυστικά γίνονται πιο σημαντικά τελικά από την άρθρωση και υπεράσπιση της αλήθειας έξω στον κόσμο και τα εμπόδιά του; Από κώδικες  που ναρκώνουν την δυνατότητα της αυτοπραγμάτωσης κι αυτοεπίγνωσης κι από ξεδιάντροπα ψέματα μεταμφιεσμένα σε αδιαμφισβήτητες αλήθειες και στομφώδεις βεβαιότητες;



 Όχι! όχι όχι! Θέλω όλα τα αντίθετα, θέλω "να μην έχω το θάρρος της γνώμης μου αλλά το θάρρος να επιτίθεμαι στη γνώμη μου", που έλεγε ο Νίτσε, σε όλες τις δημοφιλείς γνώμες, τις παγ-ι-ωμένες απόψεις. Θέλω να φαντάζομαι φωτιές κι ας καώ από τα κάρβουνα! Ίσως ακόμη κι αυτό να είναι μέρος της φάρσας, δεν ξέρω πια μάνα, μερικές φορές μπερδεύομαι σε έναν κόσμο που σε κάνει καχύποπτο για να φυλάς τα νώτα σου ή τον κώλο σου ή τα λογικά σου ή την ακεραιότητα της ίδιας της ψυχής σου. Αν έχεις...

Αυτό όμως που μπορώ και ξέρω καλά να κάνω είναι να γελάω! Χε χε! Να γελάω, να ξεκαρδίζομαι και ενίοτε να βλαστημάω δακρυσμένος από τα γέλια, σε κάθε εκδήλωση της φάρσας που στήνεται από εκείνη την φοβερή ΜΗΧΑΝΗ , γρανάζια...γρανάζια μέσα σε γρανάζια μέσα σε γρανάζια...Τη "ΜΗΧΑΝΗ" που μετατρέπει τους ανθρώπους σε αυτοματικές οντότητες και συνάμα πειραματόζωα: μαϊμούδες, κουνέλια, χάμστερ, αρουραίους!
Ναι, γέλιο ως όπλο, μέσα από την καρδιά μας και με όλη την περιφρόνησή μας! Είναι μια καλή αρχή αυτό! Είναι οι δικοί μας κώδικες και το παιχνίδι με τους δικούς μας πια όρους.
{ Η "διάφανη" παρέα των "ΔΕΝ" και  Διασχίζοντας τα βασίλεια του Φόβου και των κλώνων του... και  " Σπάσε την πραγματικότητα!" Και Η σπουδαιότερη ιδιοκτησία ενός ανεξάρτητου ανθρώπου : καμία σχετική αντίληψη όπως τα "ιδανικά" και τα ηθικά κριτήρια (που άλλωστε παραλάσσουν από τόπο σε τόπο κι από λαό σε λαό, μέσα στις δίνες του ιστορικού χρόνου), κανένας όρκος, καμία "ιερή υποχρέωση", κανένα ιδεολογικό καθήκον, καμία προπαγανδιστική εργασία, καμία πίστη, καμία ομοφωνία της "πλειοψηφίας" ή της παρέας, δεν μπορούν να υποχρεώσουν σε υποταγή έναν άνθρωπο με θέληση και ανεξαρτησία αντίληψης. Και κανένας κρατισμός, καμία κοινωνική δομή ή κοινωνικό συμβόλαιο, καμία διαβεβαίωση ή νουθεσία οποιασδήποτε "αυθεντίας", δεν μπορεί να του στερήσει τη σπουδαιότερη ιδιοκτησία του: Την εξουσία του εαυτού του! Η οποία και προλειαίνει και προετοιμάζει το έδαφος για τη διερεύνηση από τον ίδιο της συνείδησής του και της προέκτασης των ανθρώπινων ιδιοτήτων του...}

Δεν θέλω μάνα να προλάβω εγώ τον κόσμο κι αδιαφορώ αν γυρέψει αυτός να με προλάβει σε καμιά γωνιά. Του την έχω εγώ στημένη από τότε που κατάλαβα τι κουμάσια είναι οι κοσμοκράτορες και τι σαπρόφυτα είναι οι στρατιές των υποτακτικών τους...
Και ποτέ δεν θέλω να βγάλω μέσα από το μυαλό μου ή πιο σωστά την καρδιά μου, τα λόγια του Emile Armand: "Αυτός που σκύβει μπροστά στο μαστίγιο δεν αξίζει παραπάνω απ'αυτόν που το κρατάει!"

Ξέρω πως μόνο εσύ και κάποιοι άλλοι με νιώθετε. Κι αυτό με γεμίζει με επιπλέον δύναμη, να το ξέρεις!

ανιχνευτής

................................................................

Παρανοϊκοί και "αιρετικοί"...

" Even the most primitive of societies have an innate respect for the insane." - The Motorcycle Boy

 "Aκόμα και οι πιο πρωτόγονες κοινωνίες έτρεφαν έναν έμφυτο σεβασμό για τους παρανοϊκούς"

Ατάκα από την περίφημη ταινία Rumble Fish του Φράνσις Φορντ Κόππολα, του 1983

Είμαστε παρανοϊκοί.

Δεν χάνουμε πολύτιμο χρόνο μπροστά σε smart τηλεοράσεις και αναλύσεις "ειδικών" της παγκοσμιοποιημένης-χρηματοπιστωτικής-ψευδοεπιστημονικής-μηχανορράφας κοντής ψωλής. Προτιμούμε να εκπαιδευόμαστε στην οπισθοδρομική διαπροσωπική επαφή, θα καταργήσουμε και τα κινητά, θα γκρεμίσουμε και τoυς πύργους της ακτινοβολίας θανάτου με τον εύηχο τίτλο 5G. Θα επικοινωνούμε καλλιεργώντας την έμφυτη τηλεπάθεια μας, θα εξασκηθούμε εντατικά στα σήματα καπνού που θα υψώνουμε με δικής μας έμπνευσης τελετουργικές κινήσεις πάνω από τα φλεγόμενα οδοφράγματα της καρδιάς και του μυαλού μας. Όταν η κανονικότητα στέλνει τους επαγγελματίες μπράβους της και τους "αναμορφωτές" και τους χρήσιμους ηλιθίους της για να μας θυμίσουν πως η σιωπή και επιθυμητή στραβομάρα που συνοδεύει τα κάτεργα των αποκαρδιωτικά εξαγορασμένων ημερών είναι το μόνο μας πεπρωμένο.

Ω! Είμαστε τόσο παρανοϊκοί!


Δεν είμαστε εθισμένοι στη ναρκοκουλτούρα του φυσικού και ψηφιακού χρήματος. Θα καίμε τις κάθε απόχρωσης και "χρησιμότητας" κάρτες, τα κουπόνια προσφορών των σουπερ-μάρκετς, τις διαφημίσεις των  «Black Friday», τα ειδοποιητήρια εξώσεων ή κατασχέσεων σπιτιών, τα εισιτήρια εισόδου σε παραλίες, τα εισιτήρια μετακίνησης μας (δηλαδή της επί χρήμασι επαφής μεταξύ μας) μέσα στις πόλεις κι έξω από αυτές, τα τραπεζικά σημειώματα, τα στιχάκια των δακρύβρεχτων πατριωτικών εμβατηρίων. Θα στήσουμε τα δικά μας γαλατικά χωριά σε πείσμα της κάθε αυταρχικής αυτοκρατορίας, θα ανταλλάζουμε ιδέες και προϊόντα που φτιάχνουμε με τα δικά μας χέρια που γίνονται και πάλι επιδέξια και που θα μάθουμε να καλλιεργούμε στα γόνιμα και πάλι χώματα των εκτάσεων που καταλαμβάνουμε και αν χρειάζεται θα υπερασπιζόμαστε. Θα αντικαταστήσουμε τις πινακίδες των "απαγορεύεται η είσοδος σε όλους" με το "επιτρέπεται η είσοδος και η αλληλεπίδραση σε όλους όσους δεν είναι ρομπότ". Κάτι σαν την ιντερνετική προειδοποίηση που περιμένει ανάλογη ανταπόκριση του χρήστη : "Απόδειξε ότι δεν είσαι ρομπότ". Αυτό που αποδεικνύεται με απλή παρατήρηση δίχως την εθελοτυφλία,, αυτή που απολογείται στο ιδεολογικό φέσι ή στη μαντίλα ή στο κιπά ή το σταυρό στο στήθος και το μυαλό ή στην αποστήθιση εδαφίων από εγχειρίδια οδηγιών ζωής και περιχαράκωσης της σκέψης.

 Κουβαλάμε καντάρια παράνοιας!

Γελάμε με την καρδιά μας... μπροστά στις εκδηλώσεις λατρείας των πιστών οπαδών προς τους εκδικητικούς, μισάνθρωπους, σαδιστές θεούς τους, γιατί γνωρίζουμε πως η μόνη πίστη που κάνει τη διαφορά σε έναν αποστεωμένο κόσμο "απίστων" είναι η πίστη στον εαυτό μας και τις αστείρευτες δυνατότητές του. Θέλουμε να τον σεβόμαστε και να μας σέβεται, όχι να συναινούμε στη δουλεία του κι αυτός να μας περιφρονεί βαθιά και να μας σαμποτάρει σε κάθε σκίρτημα ελευθερίας και να προσποιούμαστε πως δεν καταλαβαίνουμε από πού προέρχεται το πιο βαθύ σκοτάδι στη ζωή μας

Είμαστε τελικά παρανοϊκοί. Και πρωτόγονοι. Και σπηλαιάνθρωποι που ανάβουμε φωτιές για να κρατήσουμε μακριά τα δίποδα θεριά. Και αντισεξιστές που όμως δεν καταργούμε την εκδήλωση της θηλυκότητας και δεν δαιμονοποιούμε τον ερωτισμό της μέθεξης που οδηγεί στην απελευθέρωση του σμιξίματος των σωμάτων. Είμαστε και από τη φύση μας πνεύματα αντι-λογίας απέναντι σε σάπια λόγια, πένθιμες δικαιολογίες, ιδεολογικά παραληρήματα που θέλουν να μας στρατολογήσουν στην όλο και πιο παγκοσμιοποιημένα, ΜΚΟαρεστά, πολιτικά (και άρα ανησυχητικά ύποπτα για εμάς τους μουρλούς) ορθή "αντι" -φιλοσοφία τους και σε κάθε είδους φληναφήματα. Βεβαίως και είμαστε πνεύματα ανησυχίας την ώρα κοινής ύπνωσης και πνεύματα που δεν διαχωρίζουν τη διάνοια του πνεύματος και τις ιδέες από την ορμή της ζωής και της ευαίσθητης διάνοιας του σώματος.

Αν εσείς θέλετε να μας περιορίσετε μέσα σε προσδιορισμούς που συνάδουν με τη θρησκευτικού τύπου εκπαίδευσή σας μέσα σε οικογένειες-φάμπρικες παραγωγής συντηρητικών δομών και (κρυφο)εξουσιαστικών ιδεολογιών, σε φημισμένα και μη νεοταξίτικα εκπαιδευτικά ιδρύματα και κατηχητικά και μέσα σε εκκλησιαστικού τύπου κομματικά-ιδεολογικά στασίδια...τότε μπορείτε να μας σταμπάρετε και σαν "αιρετικούς".  Κι αν το επόμενο βήμα είναι να στηθεί η πυρά...η κάθε είδους και τύπου πυρά...τότε την πατήσατε! Μας αρέσουν και μας οι φλόγες! Διατηρούνε πρωτίστως την καρδιά αναμμένη και θερμή...

ανιχνευτής

................................................................ 

Μήπως ο αντιφασισμός στην πιο φανατισμένη και στρατευμένη μορφή του κατρακυλάει σ'ένα μερικές φορές λανθάνον είδος φασισμού; 

 

Πραγματικά! Το μίσος, με όποια νοηματοδότηση κι αν δικαιολογηθεί, ενέχει μια λανθάνουσα σχέση οικειότητας: Σε φέρνει πολύ κοντά με αυτόν που μισείς, σχεδόν σε δένει μαζί του. Κι όταν το μίσος ιδεολογικοποιείται, απ'όπου κι αν προέρχεται-με "τις καλύτερες των προθέσεων" κι αν ενδυθεί, ο άνθρωπος ξεπέφτει σε μια ψυχαναγκαστική προσκόλληση σε συνθήματα, εμμονές και στερεότυπες συμπεριφορές. Που παράγουν, αναπαράγουν, δικαιολογούν και διαιωνίζουν το μίσος, όπου ο σκοπός ποτέ δεν αγιάζει τα μέσα. Μια κατάσταση που με τίποτε δεν λειτουργεί απελευθερωτικά για τον εαυτό και την κοινωνία και σαφώς δεν οδηγεί στη διανοητική εξέλιξη του ατόμου. Τα όρια ανάμεσα στην αντίθεση και τη θέση που η πρώτη διακηρύττει ότι αντιμάχεται, αρχίζουν να γίνονται θολά και δυσδιάκριτα. Και το θλιβερό είναι ότι τόσο η θέση όσο και η αντίθεση, όταν και οι δυο βρίθουν από μίσος κι απύθμενη δολοφονική εχθρικότητα, φτάνουν όχι σπανίως να αυτοπροσδιορίζονται με μια θρησκευτικού σχεδόν χαρακτήρα ερμηνεία των διαθέσεων και των σκοπών τους. Και με ηθικολογικό μάλιστα υπόβαθρο. Καταστάσεις, με άλλα λόγια, πλήρως ασύμβατες με την υπόσταση ενός ανθρώπου που πασχίζει να είναι όσο μπορεί πιο ελεύθερος πραγματικά. Που απαξιεί να μπει σε ψευδοδιλήματτα τύπου ή θα είμαι μέλος του ενός κοπαδιού ή θα στρατευτώ εναντίον του. Για να αποφύγει την ανακάλυψη αργότερα με έκπληξη -κάτι που δηλώνει έλλειψη αυτοεπίγνωσης- ότι ίσως και να έχει βρεθεί μέσα σε μια άλλης ονοματολογίας αγκύλωση, που στις φανατισμένες εκφράσεις της παγιώνει το άτομο σε προβλέψιμο-αγόμενο και φερόμενο μέλος αγέλης. Με μια στάμπα μαρκαρισμένο η οποία ξεκινάει με πρώτο συνθετικό το "αντί". Και να οδηγηθεί ακόμα και στο φόνο ή το θάνατό του, κάνοντας τους παγκόσμιους εξουσιαστές και αυθεντίες της "τέχνης" του διαίρει και βασίλευε τα κοπάδια των εξουσιαζόμενων, να τρίβουν τα χέρια τους με άγρια χαρά.

 Έχουμε φτάσει να ακούσουμε και πλήρους γελοιότητας "επαγωγικούς συλλογισμούς", απελευθερωτικών διανοητικά και κοινωνικά κατά τ'άλλα προθέσεων, να δηλώνουν ορθά κοφτά: "αν δεν είσαι αντιφασίστας, αυτό σημαίνει ότι δεν έχεις πρόβλημα με τους φασίστες. Οπότε ίσως και να τους συμπαθείς. Οπότε ίσως μέχρι και να...κρύβεις ένα φασίστα μέσα σου!"
 Όχι! Κρύβω μέσα μου έναν Αδόλφο με ξυρισμένο το μουστάκι ή ένα Στάλιν που ξεπέρασε τη μανία του να βλέπει παντού υποψήφιους για εκτέλεση εχθρούς της επανάστασης του προλεταριάτου! Ή να υπογράψω καλύτερα μια δήλωση βεβαίωσης αντιφασιστικών φρονημάτων, για να πειστούν κάποιοι πόσο αξιοθρήνητα κενή νοητικού περιεχομένου και αηδιαστική θεωρώ την πολυπρόσωπη γάγγραινα του φασισμού;
 Ναι. Η υπόθεση μπορεί να καταντήσει  γραφική σε βαθμό μεγάλης αμηχανίας. Τέτοιες "λογικές" σαν την παραπάνω θυμίζουν ανησυχητικά την ατάκα των χριστιανικών ευαγγελίων: "όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου". Δηλαδή τη σφραγίδα της "φιλεύσπλαχνης αλλαγής νοοτροπίας" του τρομερού και ζηλόφθονου κι εκδικητικότατου "θεού" της παλαιάς διαθήκης, που προέτρεπε τον περιούσιο λαό του σε γενοκτονίες λαών στο όνομά του, ακόμα και βρεφών και ζώων. Ή την ατάκα των γερακιών του πολέμου, μετά το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους: "ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας έχει αρχίσει κι όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας".
 Σκεφτείτε το: Και τα δυο προηγούμενα παραδείγματα εμπεριέχουν σε καθόλου ευκαταφρόνητη ποσότητα το σπέρμα του φασισμού!

Ακόμα και η ισότητα μεταξύ των ανθρώπων δεν μπορεί με τίποτε να ιδωθεί με τελείως επίπεδη -κι άρα πολύ ύποπτη- ματιά: Ισότητα δεν σημαίνει ισοπέδωση των πάντων, αλλά ίσες ευκαιρίες καλλιέργειας κι ανάδειξης των ανθρώπινων δυνατοτήτων...

Πριν εξηγήσω περισσότερο σχετικά με τον τίτλο του άρθρου και περί αντιφασιστικού παροξυσμού, ας δούμε κάποιες απόψεις και του πολύ σπουδαίου στοχαστή και φιλόσοφου-δες κι ένα σχετικό άρθρο Η σημασία της αφύπνισης της ποιητικής δύναμης της ζωής - Ραούλ Βανεγκέμ:

 " Αψηφήστε αυτούς που αγωνίζονται ενάντια στη βαρβαρότητα χωρίς να θέτουν τις βάσεις για μια κοινωνία που αντλεί από την ευτυχία την ικανότητα να καταργήσει τη βαρβαρότητα. Πώς μπορούν ένοπλες δυνάμεις να θριαμβεύσουν επί της δικτατορίας όταν έχουν διαποτιστεί από το στρατιωτικό πνεύμα; Πρόσεξε μήπως ο εχθρός που αντιμάχεσαι είναι ήδη μέσα σου! Μια ανάλογη προφύλαξη δεν θα έπρεπε άραγε να μας ωθεί στην επίθεση όχι ενάντια σε ανθρώπους αλλά στο σύστημα που τους χειραγωγεί;
...Δεν επιθυμούμε μια βία που ασκείται από την αντίθετη πλευρά, η οποία απαντά στο φόβο με φόβο και στην επίθεση με επίθεση...Οι καλύτερες ιδέες κινδυνεύουν να γίνουν πάντα οι χειρότερες...Ο ίδιος ο άνθρωπος που διολισθαίνει στον ρατσισμό και την ξενοφοβία, μπορεί να φανερώσει μια γενναιόδωρη φύση, μια απροσδόκητη αίσθηση της αλληλεγγύης. Το ίδιο επαναστατικό πνεύμα που κηρύττε τη χειραφέτηση, μπορεί να εκπλήξει με μια απεχθή συμπεριφορά, έναν κακό οιωνό των καλών του προθέσεων..." Ραούλ Βανεγκέμ " Γράμμα στα παιδιά μου και στα παιδιά του κόσμου που έρχεται", εκδόσεις των ξένων

"Ναι;", μπορεί να ισχυριστεί κάποιος, "αλλά αν πέσεις πάνω σε τίποτε τραμπούκους φασίστες, που και μόνο το άκουσμα κάποιων λεγόμενών σου είναι ικανό να τους ερεθίσει, τότε τι θα κάνεις; Θα τους προσφέρεις την πίπα της ειρήνης ή θα προλάβεις να τους αλλάξεις μυαλά με την επιχειρηματολογία σου;"

Νομίζω ότι η ερώτηση είναι τόσο απλοϊκή όσο και η απάντηση δεν είναι καμιά φιλοσοφική πραγματεία. Αν, λοιπόν, δεν μπορέσω να απομακρυνθώ λόγω κι αριθμητικής μειονεξίας ή απλώς λόγω χαμένου χρόνου διαλεκτικής προσέγγισης, σαφώς και θα αντιδράσω κι όσο δυναμικά αν τελικά χρειαστεί, για να προστατεύσω τη σωματική μου ακεραιότητα ή και αυτή των ανθρώπων που είναι μαζί μου. Όπως και θα επενέβαινα δυναμικά, αν μπορούσα, μόνος ή μαζί με τους φίλους/συντρόφους μου για να αποτρέψω δυναμικά την επίθεση των αρχικών τραμπούκων σε βάρος ανυπεράσπιστων συνανθρώπων μου. Αλλά δεν θα μου γίνουν κι έμμονη ιδέα οι καθημερινές αψιμαχίες, ο διαρκής κλεφτοπόλεμος ή τα κονταροχτυπήματα -και δεν εννοώ μόνο λεκτικά- με αυτό το "θαυμαστό συνάφι". Δεν θα πάρω μεγαλόστομους όρκους και θα βαφτώ με τα χρώματα του πολέμου κατά των "λευκών βαρβάρων", δεν θα διοχετεύσω όλη μου την ενέργεια και το λογισμό σε αυτό τον "πόλεμο" -που αποτελεί μια μάχη, ένα μέτωπο ενός πολύ ευρύτερου πολέμου κατά των ανθρώπων και της αρμονικής συμβίωσής τους- όσο πιστεύω πως πρώτιστα είναι σημαντικό να αντιληφθούμε και να επεξεργαστούμε τα εξής:

Οι άνθρωποι έχουν την τάση να υιοθετούν εύκολα ρόλους και διάφορα ευμετάβλητα "εγώ", ανάλογα με τις εξωτερικές περιστάσεις και τις συνθήκες του περιβάλλοντος στο οποίο ζουν κι αναπτύσσονται ή εμποδίζεται η ανάπτυξή τους. Το "αδικημένο θύμα" που ελάχιστα ή σχεδόν ποτέ δεν φταίει το ίδιο για τις δύσκολες καταστάσεις, τα παθήματα και τα προβλήματά του, αποτελεί έναν πολύ δημοφιλή τέτοιο κοινωνικό ρόλο. Κι αν, απ'την άλλη, το άτομο είναι ένα τέρας εγωισμού ή ένας μικρόψυχος τυραννίσκος, τόσο στον προσωπικό όσο και κοινωνικό βίο του, τότε για ποια επανάσταση και για ποια ισότητα και για ποια δικαιοσύνη νομιμοποιείται να μιλάει; Και κατά πόσο διαφέρει από τον καθημερινό εν δυνάμει φασιστάκο; Αυτόν που με την κατάλληλη συγκυρία και τον διαπρέποντα λαϊκιστή φασίστα δημαγωγό, ο οποίος εκμεταλλεύεται την κοινωνικοπολιτική συγκυρία αποσκοπώντας σε ίδιον όφελος, θα εκδηλώσει σε όλη του την καταπιεσμένη ως τώρα δυναμική το μεγαλείο του φασισμού από μέσα προς τα έξω..

Και είναι επίσης σημαντικό να μην ξεχνάμε ότι τόσο ο ναζισμός όσο και ο φασισμός -άλλο πράγμα οι δικτατορίες στρατιωτικού τύπου- δημιουργήθηκαν κι εκδηλώθηκαν ως κοινωνικά φαινόμενα στη 2η και 3η δεκαετία του 20ου αιώνα. Και, συγκεκριμένα, ως κοινωνικά κινήματα ευρείας λαϊκής αποδοχής. Κι ως συνέπεια συγκεκριμένων πολύ δύσκολων ή κοινωνικοπολιτικά τελείως ασταθών συνθηκών για κάποιους λαούς.

Οπότε, όποιος επιθυμεί να στρατευτεί με περίσσιο φανατισμό ενάντια στο φασισμό, για να "καθαρίσει" τον κόσμο από το μίασμά του, ας εξετάσει πρώτα με απόλυτη ειλικρίνεια τα κίνητρά του κι ας ψάξει προσεχτικά να εντοπίσει τους υπαίτιους των γενεσιουργών αιτιών του φασισμού μέσα στις κοινωνίες, προς τον τελικό σκοπό του απόλυτου ελέγχου των ανθρώπινων μαζών. Με καθαρά οργουελικούς όρους και ίσως και με μεγαλύτερη νοσηρότητα. Καλό είναι λοιπόν να παρατηρεί κανείς το "δάσος" μέσα στο οποίο έχει βρεθεί με ολιστική κι όχι επιλεκτική κι άρα περιοριστική ματιά. Κι εύκολα τότε θα καταλάβει ότι ο φασισμός έχει εκκολαφτεί και προκύψει μέσα από τα σπλάχνα της αστικής δημοκρατίας. Που αν όντως κατοχυρώνει και υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, τότε πώς στο διάβολο παράγει τόσο προκλητικές κοινωνικές ανισότητες και ξερνάει τον φασισμό; Ο οποίος αποσπάται από τη "μητρική ποδιά", αυτονομείται κι αυτενεργεί φαινομενικά, αλλά όντας πάντα μια εν δυνάμει δυνατότητα της "δημοκρατίας" των αστών. Που με την άνιση κατανομή πλούτου, την κατοχή των μέσων παραγωγής από μια σκληρή ολιγαρχία και τη σωρεία ανισοτήτων που δεν παύει ποτέ να ευνοεί, εκτρέφει και πολύ συχνά αξιοποιεί τέτοια τερατώδη γεννήματα. Τα χρησιμοποιεί όσο τα χρειάζονται οι "χειριστές της δημοκρατίας" για να σπέρνουν την πόλωση, τον πανικό και το μίσος μέσα στους κόλπους των κοινωνιών. Έτσι ώστε να καταστεί στις συνειδήσεις των ζαλισμένων πολιτών ως αναντίρρητη κι απόλυτα αναγκαία η ύπαρξη κι εδραίωση του "μονόδρομου" της κοινωνικής "ασφάλειας". Δηλαδή του οχήματος της πιο ξεδιάντροπης μορφής στυγνού αστυνομο-στρατοκρατούμενου καπιταλισμού που σπέρνει μια πρωτοφανή κοινωνική αταξία στο όνομα της τάξης!
Βέβαια και ο φασισμός είναι καπιταλισμός και τ'αντίθετο!

Όποιος λοιπόν αισθάνεται ενάντιος στο πνεύμα και τις ρίζες του φασισμού, ας συγκεντρώσει την προσοχή και τις δυνάμεις του πρωτίστως εναντίον της αιτίας που γεννοβολάει αποτελέσματα. Αν τα βάζεις με τα συμπτώματα, η αρρώστια όχι μόνο δεν εξαλείφεται αλλά αυγατίζει, μεταλλάσσεται και αποπροσανατολίζει. Γιγαντώνεται και δεν αφήνει κανέναν όρθιο στο τέλος.

"Όταν κοιτάς την άβυσσο για πολλή ώρα στο τέλος κι η άβυσσος κοιτά εσένα". Μετατρέποντάς σε τελικά σε κομμάτι της με το να σε αφομιώσει.
 Και να ξέρεις ότι το μίσος αρέσκεται στο να γυρνάει πίσω σαν μπούμερανγκ για να σε πλήξει, να σε λαβώσει ανησυχητικά, να σε αλλοιώσει, να σε αδειάσει από ζωή. Μεταβάλλοντάς σε σ'ένα κακέκτυπό του, σ'έναν κλώνο του ίδιου του στόχου που αρχικά έθεσες απέναντί σου!

Ο στρατευμένος αντιφασίστας που ξεπέφτει σε αντιφασιστικό παροξυσμό, δεν θέλει μερικές φορές και πολύ να καταντήσει σαν το διαβόητο γερουσιαστή Μακάρθι. Που έβλεπε κι ανακάλυπτε παντού κομμουνιστές και κατασκόπους του κόκκινου εχθρού, δαιμονοποιώντας σχεδόν και "για ψύλου πήδημα" ανθρώπους, στην ψυχροπολεμική Αμερική του '50. Κι έθετε ως "ιερό καθήκον" του την παραδειγματική τιμωρία τους κι εξόντωσή τους.

Κι όπως ο συντηρητικός ενοχλείται από κάθε τι που έστω και στο ελάχιστο διαφοροποιείται κι αποκλίνει από τις δικές του παγιωμένες θέσεις, τόσο και ο αντιφασισμός, στην πιο στρατευμένη κι ολοκληρωτική του μορφή, κινδυνεύει να αποτελέσει άλλη μια ιδεολογική αγκύλωση. Ένα αδιάλλακτο ιδεολόγημα που εχθρεύεται και καταδικάζει συλλήβδην αθώους κι ενόχους, που δεν ερμηνεύει με στοχασμό κι αναστοχασμό τη βαθύτερη ουσία κάτω από το περιτύλιγμα των φαινομένων, που δεν αφήνει ελεύθερο χώρο στη διαφωνία και την κριτική, που έχει απολέσει την πολύτιμη ικανότητα του βλέπειν στο παρασκήνιο πίσω από το εκτεθειμένο σκηνικό. Και στρέφει τα βέλη του τελικά και προς εκείνους που επισημαίνουν μια πιο προσεχτική ανάγνωση των πολιτικοκοινωνικών συνθηκών, εκείνων που αποκλίνουν έστω και λίγο από το "εγκεκριμμένο" κι "αντιφασιστικά ορθό"..

Οι φατρίες των παγκόσμιων εξουσιαστών, διαπλεκόμενες και συγχρόνως αντιμαχόμενες και μεταξύ τους,  προωθούν τα άκρως μισάνθρωπα και βαθιά σκιερά σχέδιά τους, αξιοποιώντας στο έπακρο πολεμικούς δυισμούς όπως "φασισμός-αντιφασισμός".
Και τα λόγια του αντιεξουσιαστή Ραούλ Βανεγκέμ αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα:  Πρόσεξε μήπως ο εχθρός που αντιμάχεσαι είναι ήδη μέσα σου!

Ο Ένοικος... 

H σημασία του να είσαι ντροπ άουτ

 

Διαβάζοντας την ανάρτηση "Η τουριστική θεώρηση της ζωής" ομολογώ ότι μπήκα στον πειρασμό να γυρέψω το βιβλίο στο οποίο στηρίχτηκε αυτή και το βρήκα. Ξεφυλλίζοντάς το πρέπει να πω ότι είχε σημεία που προκαλούν εντυπώσεις που μοιάζουν με δυνατό παφλασμό εγκεφαλικών κυμάτων. Και γενικά αποτελεί μια ιδιαιτέρως προκλητική τροφή για σκέψη, που σε αφήνει συχνά με μια στυφή αίσθηση και μια μουντή ατμόσφαιρα να πλανιέται στο χώρο σου, αλλά τα επιχειρήματα του συγγραφέα είναι τις περισσότερες φορές αφοπλιστικά. Έτσι κι αλλιώς η ίδια η ζωή δεν γίνεται τις πιο πολλές φορές φορές πικρόχολη, ασήκωτη για τη λογική ενός ατόμου που επιλέγει την ελευθερία σκέψης και συνείδησης;

Το σημείο, ανάμεσα σε πολλά, που ξεχώρισα εγώ και παραθέτω:

" Η εκούσια άρνηση απέναντι σε κάθε λογής σύστημα ή κατεστημένο (το να είσαι "ντροπ άουτ") είναι αφαίρεση. Ο "ντροπ άουτ" αφαιρεί από τη ζωή του τα παιχνίδια που παίζουν συνήθως οι άνθρωποι, όπως το να βγάζουν και να μαζεύουν χρήματα, το κουτσομπολιό, τη μόδα, τη φτηνή συζήτηση, τη μανία της ιδιοκτησίας, την επίδειξη. Πρέπει κανείς ν'αφαιρέσει απ'τη ζωή του όχι μόνο τη δυστυχία που υπάρχει μέσα ή έξω από τα νοσοκομεία ή τα χασάπικα και τη μόλυνση που προκαλεί η κατάχρηση της τεχνολογίας και ο υπερπληθυσμός και την τρομοκρατία και τον λιμό γύρω μας και τους πολέμους ζεστούς ή ψυχρούς, πραγματικούς ή επαπειλούμενους και την ατομική βόμβα που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας, πρέπει κανείς ν'αφαιρέσει -και ο θεός (δηλαδή ο καθένας) ξέρει τι άλλο- περισσότερο απ'ότι αφαιρεί ένας συνηθισμένος "ντροπ άουτ", για να διατηρήσει ένα ελάχιστο ποσοστό λογικής και να μην τρελαθεί. " Από τη συλλογή διαλέξεων 'χίπηδες και κυνικοί' του αυτόχειρα φιλόσοφου Τζαίησον Ξενάκη, των εκδόσεων 'Απόπειρα'.

Πράγματα που σαφώς και είναι σαν να ειπώθηκαν μόλις χθες και όχι πριν αρκετές δεκαετίες. Κι όπου 'dropout' σημαίνει o αρνητής του κυρίαρχου όπως το σύστημα, ο περιθωριακός, ο αντισυμβατικός, αυτός που παρατάει κάτι, όπως ας πούμε μια ανώτατη σχολή και την πιθανότητα μιας αναγνωρίσιμης καριέρας με την πολυπόθητη συνοδεία πολλών money.

Κι εδώ πού τα λέμε το να γεννηθεί κανείς σήμερα είναι ίσως σαν να παθαίνει μεγάλη και δυσάρεστη πλάκα. Και δεν χρειάζεται να κάτσω να αναλύσω τις αιτίες με τα αποτελέσματά τους, το έχουν κάνει αρκετές φορές τα παιδιά στο μπλογκ. Ωστόσο, ακολουθώντας και τις υποδείξεις ή επισημάνσεις του Ξενάκη, οφείλω να παραδεχτώ πως σύμφωνα με το σκεπτικό του σχετικά με τη διατήρηση της λογικής απ'τον άνθρωπο, ένα πολύ μεγάλο μέρος των σύγχρονων ανθρώπων έχει τα θεματάκια του ή τα πολλά και μεγάλα θέματά του.

Να κι ένα απλό καθημερινότατο παράδειγμα.

Ο Ξενάκης μίλησε για 'μόλυνση από την κατάχρηση της τεχνολογίας'. Πόσο περισσότερο θα είχε φρικάρει αν ζούσε σήμερα κι έβλεπε ότι αυτή η μόλυνση έχει προχωρήσει πάρα πολύ και στο διανοητικό επίπεδο! Όταν σχεδόν κανείς πια, και ιδιαίτερα δυστυχώς οι νεότεροι σε ηλικία, δεν μπορούν να διανοηθούν απλώς πως είναι δυνατόν να ζήσουν χωρίς το φανταχτερό smart phone τους. Όχι πλέον δημοφιλής μόδα ή τρέλα αλλά ένας (τρελός) τρόπος ζωής. Και βλέπεις υποτιθέμενες παρέες σε μαγαζιά ή σε πάρκα ή στο δρόμο να είναι όλοι σκυφτοί σε αυτά, σαν να έχουν πάθει μόνιμη βλάβη στην σπονδυλική στήλη και να μη μιλάνε σχεδόν καθόλου μεταξύ τους. Γιατί είναι όλοι 'δοσμένοι' σε μια απρόσωπη, γεμάτη φούμαρα και fake στοιχεία για την αφεντιά τους και γενικώς τελείως ψεύτικη on line "επικοινωνία" μέσω των social media, των ιστοσελίδων της λεγόμενης κοινωνικής δικτύωσης. Και σαν να έχουν κάποιο μόνιμο τικ, ελέγχουν με αγωνία τους λογαριασμούς τους σε αυτά για να δουν αν έκαναν νέους ψηφιακούς φίλους ή αποκόμμισαν κάνα επιπλέον like στο τελευταίο ποστάρισμά τους. Που μπορεί να είναι ακόμη και κάποια φωτογραφία από το πάθημα, το στραβοπάτημα, την αναποδιά, το ατύχημα ενός συνανθρώπου τους το οποίο έχει κάτι το αστείο ή το ενδιαφέρον ή το ξεχωριστό για τη δικιά τους "on line λογική". Και όλες πια οι έρευνες να καταδεικνύουν ότι τα ποσοστά ναρκισσισμού, χαμηλής αυτοεκτίμησης, κατάθλιψης και αρνητικής επίδρασης στην ψυχολογία των εθισμένων σαν πρεζόνια χρηστών είναι πραγματικά συγκλονιστικά! Και το σύστημα να τρίβει με ικανοποίηση τα γεμάτα τεχνολογικά στολίδια και πανέξυπνα γκατζετάκια χέρια του, που προορίζονται για τους 'ιθαγενείς' σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, οδηγώντας τους σε έναν πλασματικό και απόλυτα ελεγχόμενο από τις μυστικές υπηρεσίες του κόσμο!

Η τελευταία εικόνα τα λέει όλα. Σε κάποιες 'αναπτυγμένες πόλεις' του κόσμου έχουν δημιουργηθεί πεζοδρόμια με διαχωριστική γραμμή: η μια πλευρά για τους κανονικούς πεzούς και η άλλη και με 'δικό τους ρίσκο' για τα ρομποτοειδή που χαζεύουν τα κινητά τους drugs και δεν βλέπουν την τύφλα τους. Και γαμώ!

Rohalas

Οργή χέρι χέρι με σκέψη θετική... 

 

Όχι, τα πάντα δεν έχουν χρηματική αξία, αλλά πνευματική! Η Φύση και το πνεύμα του ανθρώπου δεν μπορεί παρά να είναι ενωμένα κι όχι βιαίως διαχωρισμένα.

 Δεν φοβόμαστε τα ρολόγια και το χρόνο, ξέρουμε πως είναι άχρονος και πως εμείς είμαστε οι δημιουργοί του κάθε στιγμή και οι δείκτες του.

Aρνούμαστε να αποδεχτούμε και να οικειοποιηθούμε τον όρο "προλετάριος", που στη λατινική γλώσσα (απ'όπου και προέρχεται) σήμαινε αυτόν που είχε φτάσει σε τέτοια ένδεια και εξαθλίωση ώστε δεν μπορούσε να πληρώσει φόρους στο κράτος (της ρωμαϊκής "αυτοκρατορίας που ποτέ δεν τελείωσε", να θυμηθούμε και τον μεγάλο Φίλιπ Ντικ), παρά μόνο να του παραχωρήσει τους απογόνους του ως γρανάζια της στρατιωτικής μηχανής του. Δεν θέλουμε να είμαστε ούτε εργατικά μυρμήγκια ούτε "άνθρωποι του μόχθου" που το προϊόν του μόχθου τους καρπώνονται οι κυφήνες, οι μεγαλοτσιφλικάδες και βαρώνοι, οι ορατοί και αόρατοι αφεντάδες. Και με τους διάφορους εργατοπατέρες και καθοδηγητές να φιλοδοξούν να γίνουν κι αυτοί διευθυντές, γαμώντας μια και καλή την "εργατιά". Η οποία αρέσκεται να παραμένει ανακουφισμένη με τα ψιχουλάκια που της πετούν για να καταναλώνει τόσο όσο να  εξακολουθεί να θρέφει ψευδαισθήσεις. "Η μη αυθεντική ζωή τρέφεται από μη αυθεντικές επιθυμίες" (Ραούλ Βάνεγκεμ) και οι κενοί νοήματος και ζωής ρόλοι προέρχονται από τα στερεότυπα που, υπακούοντας στην αρχή της ιεραρχίας, μας συρρικνώνουν την αντίληψη και ακυρώνουν τις αστείρευτες προοπτικές μας για χειραφέτηση, αυτοδιαχείριση, ανεξαρτησία σκέψης και κινήσεων, δημιουργίας και αφύπνισης ενάντια στο λήθαργο.

Έχουμε βαθιά περιφρόνηση απέναντι σε κάθε λογής στερεότυπα, αυτές τις "εκφυλισμένες μορφές αρχαίων ηθικών κατηγοριών: ο ήρωας, ο ιππότης, ο άγιος, ο αμαρτωλός, ο προδότης, ο έμπιστος ακόλουθος, ο τίμιος άνθρωπος" (και πάλι Βάνεγκεμ). Η συνείδησή μας δεν είναι ταξική, γιατί αυτό συνεπάγεται εγκλωβισμό της ενέργειάς μας μέσα σε ένα στενό αγωγό προβλέψιμης πορείας κι ελεγχόμενο  (κι από τους ποδηγέτες κάθε επανάστασης και όχι μόνο). Μας ταιριάζει πιότερο η αταξική συνείδηση...

 "Ο εργατης γινεται επαναστατης οχι οταν γινεται περισσοτερο εργατης, αλλα οταν καταστρεφει την ‘‘εργατοσυνη’’ του… Το ιδιο ισχυει και για το γεωργο, το φοιτητη, τον υπαλληλο, το στρατιωτη, το γραφειοκρατη, τον επαγγελματια― και το μαρξιστη. Ο εργατης δεν ειναι λιγοτερο ‘‘αστος’’ απο το γεωργο, το φοιτητη, τον υπαλληλο, το στρατιωτη, το γραφειοκρατη, τον επαγγελματια― και το μαρξιστη.

Η ‘‘εργατοσυνη’’ του ειναι η αρρωστια απο την οποια υποφερει, η κοινωνικη επιδημια σμικρυμενη σε ατομικες διαστασεις. (Ο Λενιν το αντιληφθηκε αυτο στο ‘‘Τι να Κανουμε’’, αλλα περασε λαθραια την παλια ιεραρχια κατω απο μια κοκκινη σημαια και αρκετη φλυαρια περι επαναστασης.) 

 Ο εργατης αρχιζει να γινεται επαναστατης… [ή μαλλον: το ρομποτ εξανθρωπιζεται] οταν φτανει στο σημειο να απεχθανεται την ταξικη του θεση εδω και τωρα, οταν αρχιζει να ξεφορτωνεται εκεινα ακριβως τα χαρακτηριστικα για τα οποια οι μαρξιστες τον εξυμνουν περισσοτερο:  την ηθικη της δουλειας, τη δομη του χαρακτηρα που προερχεται απο τη  βιομηχανικη πειθαρχια, το σεβασμο για την ιεραρχια, την υπακοη σε αρχηγους, τον καταναλωτισμο, [τη δολαριοφροσυνη, την οικονομιστικη νοοτροπια, την δουλοφροσυνη, την ιδεολογια της ‘‘σοβαροτητας’’,] τα στοιχεια πουριτανισμου.
Με αυτη την εννοια, ο εργατης γινεται επαναστατης στο βαθμο που αρνειται την ταξικη του θεση και πετυχαινει μια αταξικη συνειδηση… Αυτο που αρνειται ειναι ακριβως εκεινες οι ταξικες δεσμευσεις που τον δενουν σε ολα τα συστηματα κυριαρχιας…" Μπούκτσιν

Πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι είναι αυτοί που φτιάχνουν, που διαμορφώνουν την Ιστορία και τις συνθήκες που προσδιορίζουν τις κοινωνίες τους και όχι το αντίθετο! (λυπούμαστε Μαρξ...)

Ναι! Κι έχουμε οργή! Την αφήνουμε να μας διαπεράσει σαν ηλεκτρικό ρεύμα (κάνοντας, είναι αλήθεια, χαλάστρα στην απόπειρά μας ενίοτε για προσέγγιση της φιλοσοφίας του ζεν) και με ένα παράξενο, έστω και αρνητικό τρόπο για τους θιασώτες του "always think positive", νιώθουμε ζωντανοί και συνάμα...αγνοί! Ανέγγιχτοι από όλη την "πολιτισμένη" θεαματική καφρίλα και την "επιχρυσωμένη παράνοια" και την κυριαρχία του αφύσικου που κατευθύνει και διαμορφώνει "τα πράγματα" (ή αλλιώς την πραγματικότητα).

Όχι ρε, όταν μας χαστουκίζουν δεν γουστάρουμε  να γυρνάμε και το άλλο μάγουλο! Αυτό είναι μια αντιεπιβιωτική συνθήκη, ένα αντανακλαστικό υποταγής και μια ενάντια στη Φύση παθητικότητα και παραίτηση, μια αναπαραγωγή ενός επαίσχυντου, πανταχού παρόντα μαζοχισμού. Δεν επιθυμούμε να "θυσιαστούμε' για κανένα ανώτερο σκοπό, για καμία "μαμά-εταιρεία" (λυπούμαστε υπάκουε και ευγνώμονα Ιάπωνα και μη εργαζόμενε και καριερίστα), για καμία σημαδεμένη επανάσταση που απαιτεί να την κάνουμε φετίχ και να χαθούμε γι'αυτήν, για κανένα ολιγάρχη και μεγιστάνα που επεκτείνει τα πλούτη και τη δύναμή του με την εμπορία "υψηλών ιδανικών" και με την απαραίτητη συνδρομή των πολιτικών υπαλλήλων του, ιερέων και "πνευματικών ηγεσιών".

Και για μια στιγμή! Δεν απαρνούμαστε ούτε χλευάζουμε τα περί "θετικής σκέψης". Γιατί η δική μας θετική σκέψη είναι να πάψουμε να θεωρούμαστε εκπαιδευμένα χαμστεράκια-πειραματόζωα, προορισμένα να διαγράφουν τρελαμένους, εξοντωτικούς κύκλους μέσα σε κατάλληλα προσαρμοσμένες ρόδες σε κλουβιά. Και να σπάσουμε τα κλουβιά, κι αν χρειαστεί να δαγκώσουμε όπου βρούμε τους ιδιοκτήτες τους, που ωφελούνται και συνάμα διασκεδάζουν με την κατάντια μας και θέλουν με κάθε τρόπο να μας ξαναχώσουν μέσα... Και να ξεχυθούμε έξω, σε ελεύθερα πεδία και προσφερόμενα όπως ένας λευκός καμβάς σε αναμονή δημιουργικού μορφοποιού οίστρου. Δίνοντας υπόσταση σε πραγματικότητες θαυμαστές και γεμάτες από την ποιητική χαρά της ζωής σε αρμονία με τη δίψα για γνώση και την απόκτηση αυτοεπίγνωσης, πραγματικότητες που διαμορφώνονται από τις δικές μας επιλογές και εμπνεύσεις. Και αποδεχόμενοι την ανάληψη της δικής μας ευθύνης για αυτές τις επιλογές και τις συνέπειές τους...

Kαι όχι! Με τίποτα δεν περιμένουμε να μας σώσει κάποιος άλλος, θεός ή άνθρωπος ή εξωγήινος δάκτυλος.
 {H απόλυτα λογική ύπαρξη προηγμένων ή και όχι εξωγήινων μορφών ζωής, σε ένα σύμπαν με πολλά τρισεκατομμύρια γαλαξίες (περισσότερους απ'ότι πιστευόταν), ούτε αναιρεί τις δυνατότητες των ανθρώπινων όντων ούτε όμως αποτελεί λύση, υπό όποια οπτική γωνία κι αν ιδωθεί αυτή, στα επίγεια προβλήματα και τέλματά τους}
Γιατί εμείς, ο καθένας από εμάς, είμαστε ο προσωπικός μας Αλλάχ δίχως καμία απαίτηση για εφαρμογή της σαρίας και δαιμονοποίησης των "απίστων", ή ο προσωπικός μας Ιησούς χωρίς να προειδοποιούμε με "ταπεινότητα" και υπουλία "όποιον δεν είναι μαζί μας πως είναι εναντίον μας" (με ό,τι απειλητικό ή τρομακτικό  έστω και για το επέκεινα συνεπάγεται αυτό). Εμείς είμαστε οι προσωπικοί μας ιπτάμενοι δίσκοι, εμείς οι ίδιοι και μόνο εμείς είμαστε οι απελευθερωτές του πιο στρατηγικού μας εδάφους: της καρδιάς μας!

ανιχνευτής

Despite all my rage I am still just a rat in a cage
Then someone will say what is lost can never be saved
Despite all my rage I am still just a rat in a cage…

so...time to break your rusty cage and change! 

 (Συμπληρωματικά: "Τα πάντα ρει!" Κι εμείς μαζί τους! και  Ανάμεσα σε πατριώτες και πατριδοκάπηλους, κομματάρχες και κομματοπελτέδες, μπίζνεσμεν και υπαλλήλους, πασχίζουμε να αναλαμβάνουμε πάντα την "πάσα ευθύνη" των επιλογών μας... )

............................................................................. 

Το καρναβάλι ακυρώθηκε...Ζήτω το καρναβάλι!

(Κυριακή 1 Μαρτίου 2020, ξεκίνημα και στο Ελλαδιστάν της κορωνοϋστερίας...)

Το καρναβάλι ακυρώθηκε...Ζήτω το καρναβάλι!

Γιατί η παρέλαση, παρόλ'αυτά, έχει ξεκινήσει εδώ και πάρα πολύ καιρό, στις πίστες του παγκόσμιου σώου:

Ανθρωπάκια με στολές και φόρμες εργαζόμενων που παρακαλάνε τα αφεντικά για μία ευκαιρία να αποδείξουν τις παραχωρήσεις της αξιοπρέπειας στις αρένες της οικονομικής παράκρουσης. "Δεν θα το μετανιώσεις boss που με πατάς με την μπότα της μισθωτής σκλαβιάς...θα είμαι πειθήνιος και επιπλέον αγόγγυστος δούλος. Θα είμαι μονίμως σε στάση προσοχής, θα διαγράψω από το λεξιλόγιο μου τους αντιεμπορικούς όρους διεκδίκηση κι αλληλεγγύη και αν χρειαστεί δεν θα δείχνω κανένα έλεος σε ομοιοπαθείς και ανταγωνιστές στη δουλοπρέπεια..!"
Ανθρωπάκια με υπεροπτικό (αλλά και "ξηγημένο" άμα λάχει) προς τον εργαζόμενο ύφος εργοδότη, που συχνά ίσως και να νομίζουν ότι έγιναν θεΐσκοι επί γης και σαν "ρεαλιστές" κατανοούν τους εξοντωτικούς ρυθμούς της ζωής που ερμηνεύεται πλέον με οικονομικούς και μόνο όρους. Ή και μυξοκλαίνε όταν "οι καιροί το επιβάλλουν" να απολύσουν υπαλλήλους για να μεταφέρουνε τις business σε πιο προσοδοφόρα εδάφη ακόμα πιο μισθωτής εξαθλίωσης.

Δανδήδες, γιάπηδες, αρχιφλώροι, πωρωμένοι ψυχάκηδες με ακριβοθώρητα προφίλ και πολυτελή αξεσουάρ στελεχών πολυεθνικών ομίλων κι εταιρικών ολοκληρωτικών οργανισμών. Υπερασπίζοντας με επιστημονικές θεωρητικές φούσκες κι ασυναρτησίες αλλά και ενίοτε με προκλητικό κυνισμό την καταστροφική για λαούς και οικοσυστήματα ασυδοσία των "αγορών" και επελαύνοντας με βουλιμία αρπαχτικού και νοοτροπία κράτους εν κράτη...

Σερνάμενα σκουλήκια και φίδια με κοστούμια και συνολάκια πολιτικατζήδων, που μασκαρεύονται με σοβαροφάνεια και εκπαιδεύονται από τα μικράτα τους στην τέχνη της  μεγαλόστομης τιποτολογίας για την ποδηγέτηση στρατιών ηλιθίων και το διανοητικό μαρκάρισμα των πιστών κομματόσκυλων. Αυτών δηλαδή που αρέσκονται να' ναι στα τέσσερα (τζαμιά και εκκλησίες διατίθενται για πρακτική άσκηση) και να επιδίδονται σε κωλοτούμπες ή ουρές έξω από πολιτικά γραφεία για ένα κοκκαλάκι από το μεγάλο φαγοπότι σε βάρος των συνήθων κορόιδων. Αυτών δηλαδή  που εξακολουθούν να παρέχουν στην πολιτική αλητεία το ζητούμενο άλλοθι και τους λόγους της παρασιτικής ύπαρξης της...

Ανθρωπίδες με στολές μπάτσων, όπου τα γκλομπς και τα πιστολάκια υποκαθιστούν τον δυσλειτουργικό ή ανύπαρκτο ανδρισμό τους. Αυτόν δηλαδή που παίρνει κι εκτελεί με υπερβάλλοντα, φονικό ζήλο διαταγές από αρχιλήσταρχους και απατεώνες με τήβεννο ενίοτε δικαστή ή "νομοθέτη", από βαρώνους και καρτέλ, από ψυχοπαθείς και παράσιτα, από υπερφίαλους σεχταριστές και θρασύδειλους "μάγους", οι οποίοι και φαντασιώνονται ότι αποτελούν ανώτερο είδος και των οποίων διαφυλάττουν τα συμφέροντα...

Σκατόψυχους και στελέχη της μαφίας με κύρος και κοινωνική αποδοχή που αυτοαποκαλείται "επιστήμη". Η οποία κατασκευάζει επικίνδυνα και ανθρωποβόρα μεταδοτικά τερατάκια σε εργαστήρια, η οποία καλύπτει (ή θάβει όποτε απαιτηθεί) με μεγαλόστομες ασυναρτησίες, εξόφθαλμα αυθαίρετες βεβαιότητες και ανυπόστατα ψεύδη τις απελευθερωτικές αλήθειες και πρωτοπόρες ιδέες που θεωρεί απειλή. Και η οποία επιδοτείται για να κρατάει τα πρόβατα στα μαντριά ζαλισμένα μέσα σε δημοφιλείς ψευδαισθήσεις και συναισθηματικά ανάπηρα μέσα σε στρεβλές πεποιθήσεις και χειραγωγήσιμες φοβίες...

Τόσο το ελληνικό όσο και παγκόσμιο αυτό καρναβάλι  δεν μασάει από ιούς και επιδημίες. Διότι αποτελεί το ίδιο και η απρόσκοπτη λειτουργία του ένα δυστοπικό τοπίο και συνάμα τον πιο  βασικό παράγοντα μολυσματικής πανδημίας, με στόχο πρωτίστως την εγκεφαλική και ψυχική λειτουργία των παθητικών συμμετεχόντων και θεατών. Που ταυτίζουν αυτό που βλέπουν και βιώνουν με αυτό που λυτοί και δεμένοι δικαιολογούν, προσδιορίζουν και πλασάρουν ως "κανονικότητα"...

Γεμίσαμε μασκαράδες και παλιάτσους  και αδειάζουμε από ανθρώπους;

ανιχνευτής

The place is here and the time is now 

 -Aπρίλιος 2020-

Ο χρόνος είναι τώρα, στο σημείο αυτό που το παρόν γεφυρώνει τους κόσμους του παρελθόντος και του μέλλοντος. ΤΩΡΑ! Είναι η κομβική, είναι η ιστορική στιγμή για να αφήσουμε τις κερκίδες και να παίξουμε μπάλα.

Δεν είναι απλά μια οπισθοδρόμηση σε παλιότερες εποχές.
Δεν είναι απλά μια βίαιη απώλεια όλων των κατακτήσεων μέσα από επίμονους κι αιματηρούς κοινωνικούς αγώνες.
Δεν έχει μόνο να κάνει με ένα παρανοϊκό σχέδιο διατήρησης κι αέναης συσσώρευσης κέρδους πάνω σε πτώματα κοινωνιών. Πάνω σε εκατομμύρια καθημερινές ιστορίες ατομικών και συλλογικών δραμάτων, δυστυχίας, απελπισίας και ατέρμονου πόνου, που κάνει και τ' αστέρια να χλωμιάζουν για την πτώση του ανθρώπου.

Δεν είναι μόνο η πιο χυδαία προδοσία όλων των δακρύων, όλων των έργων τέχνης που πηγάζουν από τα πιο αυθεντικά και υψηλά πεδία της ανθρώπινης διανόησης. Όλων των ελπίδων και οραμάτων, όλου του μόχθου και των θυσιών εν μέσω των αιώνων, για έναν ΑΛΛΟ κόσμο.

 Έχει να κάνει με μια ελεύθερη πτώση στο πιο αποτρόπαιο σκοτάδι.
Είναι ένα φριχτό και θανατηφόρο πισωγύρισμα στην αθλιότητα που απλωνόταν και το τέλμα  που λίμναζε πριν την Αναγέννηση και πριν την έλευση του Διαφωτισμού. Και με αμφίβολες πιθανότητες επαναφοράς σε στάδια κάποιας προόδου και επανάκαμψης του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπινων κοινωνιών.

 ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΗ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΕΙΔΟΥΣ.

Είναι το κομβικό σημείο που αν δεν ξανακερδηθεί το δικαίωμα της Aνθρώπινης Ύπαρξης και δημιουργικότητας και αξιοποίησης υπέρ του ανθρώπου όλων των καινούργιων συγκλονιστικών επιτευγμάτων των επιστημών, τότε θα χαθούν διά παντός όλα!

O χώρος είναι εδώ, είναι παντού πια, ολόγυρα, σε όλα τα σημεία του ορίζοντα και τις γεωγραφικές συντεταγμένες. Ο χρόνος είναι τώρα, στο σημείο αυτό που το παρόν γεφυρώνει τους κόσμους του παρελθόντος και του μέλλοντος. ΤΩΡΑ! Είναι η κομβική, είναι η ιστορική στιγμή για να αφήσουμε τις κερκίδες και να παίξουμε μπάλα. Ο πλανήτης ο ίδιος είναι το τερέν. Ελάτε. Ας κλείσουμε τα αυτιά στα τοξικά γλοιώδικα λόγια, στις λέξεις με το απέραντο κενό που βυθίζεται η ζωή.

 Ας μην φοβηθούμε τις δύσβατες πορείες, μας τιμάνε στην ουσία. Ας μην μας τρομάζει τίποτε άλλο εκτός της προδοσίας από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ας αντλήσουμε δύναμη από τα παιδικά προσωπάκια με το καθαρό βλέμμα.Τι αντίθεση με το σιχαμερό ύφος των δυναστών μας, με το φριχτό σύριγμα που βγαίνει από τα στόματα όταν βυσοδομούν απευθυνόμενοι σε μας και στοχεύοντας στα παιδιά μας! Ελάτε. Ξεθώριασαν, έσβησαν μέσα στα κοινά κελιά μας όλα αυτά που φρόντισαν να μας διδάξουν.  Να μας γαλουχήσουν, με τόνους μελανιού, με δίχως τέλος και έλεος εκπομπές δηλητηρίων εθελοντικής υποταγής, με αντιεπιβιωτικά και ούτε καν μισής αλήθειας κηρύγματα. Αυτά που πραγματικά μας δένουν σε κοινή μοίρα είναι πολύ πιο πολλά από όσα σχεδόν κατάφεραν να μας πείσουν ότι μας χωρίζουν.
Ελάτε. Να ενώσουμε τα χέρια.

The time is now, the place is here.

Η ουτοπία δεν είναι ένας τόπος που δεν υπάρχει, αλλά που δεν υπάρχει ακόμα.
Η ενσωμάτωση στην "κανονικότητα" είναι η δυστοπία που υπάρχει, αλλά δεν είναι και βέβαιο πως θα υπάρχει για πολύ.....ακόμα!

Ο Ένοικος...

" Δεν πρέπει ο λαός να φοβάται την κυβέρνηση, αλλά η κυβέρνηση τον λαό"

 " Δεν πρέπει ο λαός να φοβάται την κυβέρνηση, αλλά η κυβέρνηση να φοβάται τον λαό"  V FOR VENDETTA

Είναι αστείο και συνάμα γελοίο!

Αστείο διότι είναι εμφανές το γεγονός ότι ο "λαός" έχει τη δύναμη, την οποία φοβούνται πραγματικά όλοι εκείνοι που τον παραμυθιάζουν, τον χειραγωγούν, τον εκμεταλλεύονται, τον (κατα)δυναστεύουν. Γι' αυτό και χρησιμοποιούν άρτια σχεδιασμένες τεχνικές και μεθόδους παραπληροφόρησης και προπαγάνδας, μέχρι και της πιο χαμερπούς προβοκάτσιας ενίοτε και με το αίμα αθώων να χύνεται αφειδώς, προκειμένου να προωθήσουν δολοπλόκες ατζέντες ή να προφυλάξουν τα οπίσθιά τους από τη λαϊκή δυσαρέσκεια έως οργή. Aποπροσανατολίζοντας την τελευταία και, τελικά, αντλώντας προσωπικά οφέλη και κέρδη από αυτή! ( Φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί σε εξισώσεις που απαιτούν...τη συμφωνία!) Κι εντούτοις τρέμουν μήπως οι λοβιτούρες, οι συστηματικές ατασθαλίες, οι μικρές και μεγάλες απάτες, τα σκοτεινά μυστικά τους, τα βρώμικα άπλυτά τους, τα ανομολόγητα εγκλήματά τους, οι μαφιόζικες πρακτικές, μεθοδεύσεις και πράξεις, η καθημερινή διαφθορά πίσω από τις πλάτες, τα μάτια και τ' αυτιά της "κοινής γνώμης", διαρρεύσουν και μάλιστα σε όλο το αχανές μεγαλείο τους. Kαι γίνουν γνωστά πέρα από κάθε εθελοτυφλούσα αμφιβολία κι αντικρίσουν κατάματα την... κοινή γνώμη. Tον λαό. Αυτήν κι αυτόν δηλαδή που μπορεί να υποψιάζεται, να υποθέτει και να φοβάται το χειρότερο, αλλά έχει ένα κουσούρι:
χρειάζεται "χειροπιαστές αποδείξεις" και "αδιάψευστα στοιχεία" για "να πειστεί" περί εγκλημάτων κι εγκληματιών, οι οποίοι κόβονται για την προστασία, την ασφάλεια και την..."καλοπέραση" των στην ουσία θυμάτων* τους. Ασχέτως αν η "κοινή γνώμη", οι μάζες των εξουσιαζόμενων, των υπηκόων, των αντικειμένων της αυθαιρεσίας των από πάνω (αυθαιρεσίας οικονομικής, κοινωνικοπολιτικής, στρατιωτικής, επιστημονικής, πνευματικής) βιώνουν στο πετσί τους, σε όλο το φάσμα της καθημερινής τους πορείας, όλες τις συνέπειες της όλο και πιο δύσκολo να καλυφθεί κοροϊδίας, της αμετροέπειας, της αλαζονικής, υποκριτικής κι εγκληματικής συμπεριφοράς, της αντι-ανθρώπινης φιλοσοφίας..!

*θυμάτων ή πολλές φορές στην ουσία μαζοχιστών, βαριά διαταραγμένων; :

 

Πόσο πολύ και συστηματικά πρέπει να σε εξαπατούνε και να αυταπατάσαι, για να καταλάβεις κάποια στιγμή ότι είσαι το θύμα μιας κατά συρροή εξαπάτησης;

 Στην ταινία "V for Vendetta" (ένα ίσως κινηματογραφικά στυλιζαρισμένο είδος παρηγοριάς για τους μόνιμα αρρώστους σε "real time") το τυραννικό κυβερνόν κόμμα τρέμει μήπως και μαθευτεί από τους πολίτες ποιοι ήταν οι πραγματικά υπεύθυνοι για τα φοβερά τρομοκρατικά χτυπήματα που οδήγησαν στην εκλογή εκείνων που υπόσχονταν εγγυημένη και με "κάθε μέσο" ασφάλεια και τιμωρία των ενόχων. Μέχρι που βρέθηκε ο εξωπραγματικά ατρόμητος ήρωας (ένα είδος super ήρωα, από αυτούς που ευδοκιμούν σε κόμιξ κι οθόνες) για να ξυπνήσει ο λαός από το λήθαργό του και να αποκαλυφθεί η φοβερή σε βάρος του πλεκτάνη. Η ταινία προχωράει και σε ένα "πονηρό (ή μήπως τελικά ειρωνικό;) κλείσιμο του ματιού" προς τους θεατές: όταν ο αφυπνισμένος λαός, άνδρες και γυναίκες, βγαίνει μαζικά κι αποφασιστικά και ψυχωμένα στους δρόμους, δεν φαίνεται ικανή ούτε η θανάσιμη απειλή των βαριά οπλισμένων στρατιωτικών ανδρείκελων να τους σταματήσει...

Το γελοίο, στο οποίο αναφερθήκαμε στην αρχή; Είναι ότι ο "λαός" (που στις κατ'επίφαση δημοκρατίες της απροκάλυπτης ολιγαρχίας αποκαλείται και "κυρίαρχος") κατακερματισμένος, ζαλισμένος από τον ακατάσχετο θόρυβο ψευδών ειδήσεων και κατασκευασμένων πληροφοριών, ψυχολογικά τσακισμένος από το φόβο των "πανταχού παρόντων" κινδύνων (υπαρκτών και μη) και απ'το άγχος της αστυνομοκρατούμενης επιβίωσης στην οποία υποβαθμίζεται η ζωή, μοιάζει να μην...έχει καταλάβει, σε ακόμη πολύ μεγάλο ποσοστό. Την πραγματική δύναμή του. Την ισχύ που προκύπτει από την αφύπνιση, την διάφανη ματιά, την απόρριψη των διανοητικών μπάζων, την ανάληψη ευθυνών, την ένωσή του.

 Και για να το προχωρήσουμε με μια υπόθεση:
Πες ότι μια αποφράδα για την εξουσία ημέρα, το φράγμα που συγκρατεί τα ύδατα της σαπίλας σπάει ξαφνικά (ας μην ασχοληθούμε με τους πιθανούς παράγοντες που οδηγούν σε ένα τέτοιο γεγονός με απρόβλεπτες έως, λογικά, κατακλυσμιαίες συνέπειες) και η μπόχα πλημμυρίζει την υπνωτισμένη πολιτεία. Τα σκατά και η δηλητηριώδης χολή σε κοινή θέα, αβάσταχτη πια οσμή και γνώση! Και ναι: πέρα πάσης αμφισβήτησης και με πολύ δύσκολη έως αδύνατη κάθε απόπειρα απόκρυψης, όσες δικαιολογίες κι αν επικαλούνταν, όσους ρουφιάνους, τσιράκια με κύρος "ειδικού", όσους "έγκριτους αναλυτές" ή...όσους φρουρούς της "έννομης τάξης" με πλήρη εξάρτυση ή δαιμονικούς από το πουθενά τρομοκράτες, κι αν επιστράτευαν οι εξουσιαστές...Πώς θα αντιδρούσε τότε ο λαός; Θα αντιδρούσε ή θα πείθονταν για πολλοστή φορά από την αλχημεία του κουκουλώματος; Κι αν ήθελε να αντιδράσει θα ανακάλυπτε (εντός) την ανεξαρτησία της θέλησης, τη συνειδητοποίηση, την οξυδέρκεια της κρίσης, το καθάριο συλλογικό όραμα για το μέλλον (ας δεχτούμε ότι αυτό μπορεί να ακολουθήσει ως σύλληψη και μετά από τις πρώτες έστω και σπασμωδικές αντιδράσεις) και το σθένος για να το κάνει;

Γιατί η αλήθεια είναι ότι αληθινά "ο λαός έχει τη δύναμη"! Το ξέρει αληθινά όμως; Διότι η Δύναμη συνάδει με την αντίληψη και πιο συγκεκριμένα με την ανεξαρτησία της αντίληψης...

ανιχνευτής 

 (11/11/2018)

 

Οι τελευταίοι των ανθρώπων

26/4/2021

 

Θέλει ασφάλεια ο λαός; Θα τη λάβει, όλη δική του και με το παραπάνω. Τόσο που θα θυμίζει το παραδομένο μακάρια στην αγκαλιά του Μορφέα μωρό, λέξη από την οποία προκύπτει και ο επιθετικός προσδιορισμός "μωρός". Αυτό που το πλάκωσε το  βαρύ κορμί της μη στοργικής κι απρόσεκτης μαμάς κι επήλθε το μοιραίο. Σαν την ώρα την κακιά, σαν ημι-υποχρεωτικής ιατρικής πράξης παρενέργεια. 

Θέλει να πάρει πίσω την ελευθερία που στερήθηκε ο λαός; Θα την έχει. Αλλά με δόσεις, με δελτίο, με κάθε αναγκαίο μέτρο. Από τους ενήλικες που ξέρουν καλύτερα απ' αυτόν το καλό του. Ο λαός, λένε οι γραμματικοί και οι γνωστικοί, είναι ανώριμος, είναι ασύδοτος. Η λευτεριά δεν είναι για ξόδεμα! Απαιτείται, λένε οι εμπειρογνώμονες, σύνεση στη διαχείρισή της, θέλει από πολύ κοντά συμβουλάτορες κι ελεγκτές.

Θέλει να δει άσπρη ημέρα ο λαός; Αλλά η ζωή από την άλλη δεν είναι γιομάτη χρώματα; Λευκό μας είπαν πως είν' η απουσία χρωμάτων, σαν τη στολή του γιατρού στο μισθολόγιο εταιρείας, σαν των λευκών κελιών την κλεισούρα. Γι' αυτό και οι ημέρες του θα υιοθετηθούν από μια ομόφωνη, μια συνεργατική πολιτική διχρωμία ή και πολυχρωμία, ίσως σαν το ουράνιο τόξο της ΛΟΑΤ κοινότητας. Σιμώνουν νέες εκλογές και κάθε απόχρωση, πρόθυμη να συνεισφέρει στο μέγα έργο, θα λάβει συμφωνημένο μερίδιο. Το σφρίγος της εθνικής ενότητας, εν μέσω αλλότριων προκλήσεων και ιικών κρουσμάτων, είναι πάνω από τα θέλω τα επιπόλαια του λαού. Με την ευλογία, την άδεια, την εποπτεία, την επι-κυριαρχία των διαχρονικά σκιωδών δυνάμεων.Του παντεπόπτη οφθαλμού.

Το μέγα Τζακ Ποτ δεν γίνεται να παραμένει παγωμένο στην κατάψυξη. Θα λάμψει έξω, αντλώντας ενέργεια από έναν τεχνητό ήλιο. Η πλάση γκρεμίζεται για να οικοδομηθεί ξανά: "Πανδημίες">  Πανωλεθρία, οικονομική και ψυχική> Παγκόσμια κυβέρνηση> Πανθρησκεία> Παγκόσμιο νόμισμα> Παγκόσμιος Ιστός> Πανοπτική Φυλακή, on line.

Θέλησε ποτέ αληθινά να ξεστραβωθεί ο λαός; Να αποτινάξει από πάνω του την ιστορική ρετσινιά του κοπαδιού; Αλλά η έγερση περιλαμβάνει δυο ανοίγματα: των ματιών και του μυαλού. Κι ενίοτε, ένα κλείσιμο: της παλάμης που σφίγγει σε γροθιά. 

Πόσο μεθάς, πόσο δονείσαι, συγκλονίζεσαι καθόλου από ένα τέτοιο, αφορισμένο απ' τους ποιμένες των ποιμνίων, κάλεσμα: "Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ' όλους τους σωτήρες. Αυτή' ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή , όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος! Αντέχεις; "*    Λαέ..

Λαοί που η λευτεριά τους υπόκειται συνεχώς σε περιοριστικές υγειονομικές διατάξεις, που χωράει σε σύριγγες και εξαργυρώνεται με QR codes, είναι όχλος με μηχανική στα στήθια καρδιά και virtual συνείδηση. Ψωμοτύρι για τους επιδέξιους προγραμματιστές. Δεν είναι πια αναγνωρίσιμα ανθρώπινα πλάσματα, πρόκειται για τεχνητή μετάλλαξη. 

Οι τελευταίοι των ανθρώπων θα' ναι οι διωκόμενοι και απόβλητοι της επανεκκίνησης και οι παρίες των "ευτυχισμένων μετα-κοινωνιών". Κι αυτό ίσως τους κάνει και ήρωες..

Ο Ένοικος... 

 * λόγια του στοχαστή και συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη, ενός τεράστιου ανθρώπου.