Η δική μας πρωτομαγιά που θα τιμάται κάθε ξεχωριστή ολόφρεσκη στιγμή κάθε καινούργιας αυγής.

Ξέσκισμα.

Της ψυχής. 

Των ίδιων των ενστίκτων. 

Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης.

Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο.

 Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. 

Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών. 

Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών. 

Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.

Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές. 

Της άρνησης ψυχαγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής και αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.

Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.

Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Federico Buono ~ Η αποπροσωποποίηση του ατόμου

Federico Buono ~ Η αποπροσωποποίηση του ατόμου

"Πρώτα απ’ όλα τσακίζεις και καταστρέφεις αυτό τον κόσμο και βλέπουμε μετά αν ένας άλλος υψώνεται"
J. W. Goethe

Η αληθινή ζωή, αυτή που βιώνεται πλούσια σε εμπειρίες, έχει ανάγκη από προώθηση. Ανάγκη να τσακίσει την κοινωνική πραγματικότητα η οποία είναι φτιαγμένη από εξατομικευμένα ζόμπι.

Να μεταθέτεις το "εμείς είμαστε" σε "εγώ θέλω", ερμηνεύει με πολιτικούς όρους την ίδια την καθημερινότητα. Ένας τοίχος φτιαγμένος από κενή ηθικότητα εγείρει και προσδιορίζει τους ίδιους τους ζωτικούς παλμούς. Το ένστικτο οδηγεί, αλλά δεν μας ανήκει πια, κυριευμένο από αυτό που είναι η αλλοτριωμένη κοινωνία.

Δε με κατανοείς, αλλά το δηλητήριο είναι διοχετευμένο με συστηματικό τρόπο. Αυτό που αντιλαμβάνεσαι δεν είναι πια ο ορίζοντας, αλλά ένα όριο…
Σ’ ένα "αδιαπέραστο όριο" μετατρέπεται η δική σου ύπαρξη. Ακόμα και μόνος, μετά από λίγες μέρες το μυαλό σου οδηγείται στα όρια, ανάμεσα στα κιγκλιδώματα κι έναν τοίχο από τσιμέντο.

Η προσαρμογή στα κυρίαρχα μέτρα δε θα μπορούσε να είναι εφικτή χωρίς τον εθισμό στην κανονικότητα. Σκοπός της κυριαρχίας είναι μια συστηματική κατάργηση των οπτικών-νοητικών ερεθισμάτων που έχουν οι έξω…

"Η αληθινή ζωή είναι απούσα, εμείς δεν είμαστε στον κόσμο"
A. Rimbaud

Η υπενθύμιση αυτών που έχω βιώσει και αισθανθεί από τη στιγμή της σύλληψής μας είναι περίπλοκη όταν φαντασιώνεσαι κάτι που δεν υπάρχει. Η πραγματικότητα ανατρέπεται ολοκληρωτικά με μία δεύτερη ματιά. Κλεισμένος μέσα σε ένα κελί λίγων τετραγωνικών μέτρων "η ζωή είναι απούσα". Η εξουσία διαιωνίζεται ακριβώς γιατί πραγματοποιεί την αποδιδόμενη υπακοή σε έναν αρχειοθετημένο χωροχρόνο.

Όταν ο μπάτσος με χτύπαγε στον τοίχο και μου έδινε μπουνιές και κλωτσιές, μόνο εγώ μπορούσα να κοιτάω έντονα και για πολύ ώρα, αυτό που ζούσα. Οι ψυχολογικές πιέσεις υπό την απουσία νομικής δύναμης (δικηγόροι κτλ) παρέσυραν τα γεγονότα σε μία δίνη εξευτελισμού χωρίς δρόμο διαφυγής! Εκείνη τη στιγμή η εμπειρία και η αίσθησή μου με επαναστατικούς όρους μαζί με την αποφασιστικότητά μου να μην οπισθοχωρήσω, μου επέτρεψαν να αντιτάξω μία πεισματική άρνηση και σιωπή στην ψυχολογική καθυπόταξη που ζούσα εκείνη τη στιγμή.

"Αυτό που κάνει το αίνιγμα (της ένδειξης) είναι η σύνδεση ανάμεσα σε μία σχέση τυχαιότητας και μία σχέση αιτίας. Να ακολουθείς μία ένδειξη, να ανατρέχεις σε μία ένδειξη, πρακτικά συνιστά το να εκπληρώνεις την ένωση των δύο όψεών της, το να τις συγκροτείς όπως τη σχέση αιτίας αποτελέσματος".

Το αίνιγμα αυτό των 15 ωρών μέσα στο κελί απομόνωσης ήταν η ερώτηση του τι έχει συμβεί: η σχέση τυχαιότητας ήταν έργο των μπάτσων ή κάτι άλλο;

Μετά από απαγορευμένη εκδήλωση δολοφονήθηκε η ακτιβίστρια Σαμπίν Μαχμούντ

της Καμίλα Σάμσι

''Να προσέχεις'', είχα πει στην παιδική μου φίλη Σαμπίν Μαχμούντ βλέποντας την στο Λονδίνο το 2013, όταν είχε δεχτεί απειλές κατά της ζωής της- που δεν ήταν οι πρώτες, ούτε οι τελευταίες. ''Κάποιος πρέπει να τους πολεμήσει'', μου απάντησε.

''Ο φόβος είναι μια γραμμή στο μυαλό σου'', είχε πει κάποτε σε μια συνέτευξη στο περιοδικό Wired- αυτή κι εγώ είχαμε επιλέξει να ζήσουμε στις αντίθετες όψεις αυτής της γράμμής. Το βράδυ της Παρασκευής, η Σαμπίν δολοφονήθηκε, την πυροβολησαν μέσα στο αυτοκίνητό της στην πόλη Καράτσι όταν κατευθυνόταν στο σπίτι με τη μητέρα της.

Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στο Καράτσι με καθαρή συνείδηση. Είναι μια πόλη του φόβου, ενός φόβου που δυναμώνει από τα πολλά όπλα και κάνει τους ανθρώπους να ζουν σε μια σιωπή που γίνεται συνενοχή. Η Σαμπίν όμως ήταν μια γυναίκα φτιαγμένη από άλλο κράμα, χάρη στην τεράστια επιρροή που είχαν στη ζωή της η μητέρα της, Μαχνάζ (που πυροβολήθηκε δύο φορές στην επίθεση), από την οποία κληροδότησε τις σοσιαλιστικές της τάσεις και και τον φίλο και μέντορά της Zaheer Kidvai (Zak) που την εισήγαγε στην ιδέα της αντι-κουλτούρας, διαβάζοντας τα πάντα από Abbie Hoffman, μέχρι επαναστάτες ποιητές που έγραφαν στη γλώσσα urdu. Κι ενώ οι περισσότεροι από εμάς που φοιτούσαν στο ελίτ σχολείο μας, ζούσαμε σε μια απολίτικη σαπουνόφουσκα, η Σαμπίν ανέπτυσσε ταξική συνείδηση και ταυτιζόταν με πολιτικούς ήρωες. Μετά το πανεπιστήμιο, όταν όλοι οι φίλοι της από το σχολείο επέλεγαν να μην επιστρέψουν σε μια πόλη που είχε μετετραπεί σε πεδίο μάχης, αυτή αποφάσισε να ακολουθήσει μια άλλη προσέγγιση.

''Αναρωτιέμαι αν μπορώ να δημιουργήσω ένα μικρό μεταμονέρνο χίπι σημείο, ένα μέρος ασφαλές για καλλιτέχνες, μουσικούς, συγγραφείς, ποιητές, ακτιβιστές και ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους, ουσιαστικά για οποιονδήποτε θα ήθελε να δραπετεύσει απο την αδιάκοπη τυρανεία της πόλης, έστω για λίγο'', είχε γράψει στο περιοδικο Innovations. Η απάντηση ήταν πως ναι, μπορούσε- με το να εξαντλήσει τις πιστωτικές της κάρτες, να πάρει δάνεια και φτάσει στα όρια της υπερκόπωσης.

Το 2007, γεννήθηκε ο κοινωνικός χώρος T2F, που αρχικά ονομάστηκε ''Ο Δευτερος Όροφος'' λόγω της τοποθεσίας του. Πολύ γρήγορα έγινε η κύρια τοποθεσία στην πόλη για συναυλίες, ανάγνωση βιβλίων, καφέ, σεμινάρια επιστημών, καλλιτεχνικές εκθέσεις, το πρώτο πολιτικό Hackathon στο Πακιστάν και φυσικά πολιτικό ακτιβισμό. Ό,τι συνέβαινε στο T2F, αντιπροσώπευε μια ξεχωριστη πτυχή της προσωπικότητάς της, αφού είχε πολλά και διαφορετικά ενδιαφέροντα. Κι ενώ ήταν πολύ μακριά από το να γίνει εθνικό σύμβολο της χώρας, χρόνο με το χρόνο, αυτή και το T2F αποκτούσαν μια εξέχουσα θέση και μια εγκυρότητα στους αγωνες για την ανάδειξη κοινωνικών ζητημάτων- είτε αυτά αφορούσαν τα δικαιώματα μειονοτήτων είτε την αντίθεση με το θρησκευτικό φανατισμό και την ελευθερία της έκφρασης- έφερνε αυτά τα θέματα στο T2F, τα αναρτούσε στο ίνερνετ και έβγαινε στους δρόμους για να διαδηλώσει και να δείξει αλληλεγγύη.

Στο T2F συχνά φιλοξενούσε ανθρώπους και ενδιαφέροντα που θεωρούνταν υψηλού ρίσκου. Το τελευταίο από αυτά ήταν το ''Να σπάσουμε τη σιωπή για το Balochistan'', όπου ένα πάνελ ομιλητών την Παρασκευή έθεσε στο επίκεντρο τους ''εξαφανισμένους'' της πολιτείας Balochistan. Στο Πακιστάν δεν υπαρχει πιο απαγορευμένη συζήτηση από το Balochistan- οι ακτιβιστές Baloch συνεχίζουν να ψάχνουν ένα βήμα που θα τους επιτρέψει να μιλήσουν για τους χιλιάδες ανθρώπους που το κράτος απήγαγε και σκότωσε - μα κανένα μέσο ενημέρωσης δεν θα αναφέρει το θέμα, ιδιαίτερα μετά την απόπειρα δολοφονίας ενός παρουσιαστή ειδήσεων με πολλή ισχύ, του Hamid Mir, που τόλμησε να θίξει το θέμα.

H πολλή "ασφάλεια" βλάπτει την ελευθερία!

 Φιλήσυχοι πολίτες, προσοχή στους "προστάτες σας"! Από αυτούς ποιος θα σας προστατεύσει;
  H πολλή "ασφάλεια" βλάπτει την ελευθερία!

"Η μεγαλύτερη προστασία είναι η επιθυμία και η τέχνη να ελευθερώνεις από κάθε (ανάγκη για) προστασία"  Ραούλ Βανεγκέμ

"Ή Ελευθερία, ή ησυχία. Πρέπει να διαλέξετε. Ή θα είσαστε ελεύθεροι, ή θα είσαστε ήσυχοι. Και τα δύο μαζί δε γίνονται."  Θουκυδίδης

" Πώς ένας δάσκαλος χρησιμοποιεί τα ΜΑΤ για να μάθει στα παιδιά του γράμματα!! "

" Φεγγαράκι μου λαμπρό μη φέγγεις άλλο, δεν θέλω να περπατώ,
να πηγαίνω στο σχολειό τους να μαθαίνω γράμματα, γράμματα-σπουδάγματα.
Tων αγορών, της δικαιοσύνης τους και των μπάτσων της τα πράγματα. "

Ευτυχώς που στη ζωή υπάρχουν και άνθρωποι απαλλαγμένοι από προκαταλήψεις και οπλισμένοι με όραμα και έμπνευση. Και σίγουρα αυτό αποκτά μεγαλύτερο ειδικό βάρος όταν πρόκειται για εκπαιδευτικούς!


"Στην εκπομπή Παιδεία σε Κρίση, διεξήχθη μία συζήτηση πάνω στην Αντιρατσιστική Εκπαίδευση. Εκεί ο Γιώργος Χατζηπαύλου,που είναι δάσκαλος στον Δενδροπόταμο αναλύει εναλλακτικές προσεγγίσεις για την διδασκαλία των παιδιών Ρομά αλλά και όχι μόνο.Μιλάει για την εμπειρία που είχαν οι μαθητές του όταν είδαν τις δυνάμεις των ΜΑΤ,μέσα στους καταυλισμούς τους,να κόβουν το ρεύμα και τον τρόπο που αξιοποιήθηκε στην εκπαιδευτική διαδικασία. Στην παρουσίαση της εκπομπής, είναι ο Χρήστος Αβραμίδης"

από  ERT Social Network

ΑΝΟΙΞΗ ΚΑΠΟΥ ΣΤΑ '80s

Η δεκαετία του '80 ήταν η εποχή που εδραιώθηκαν τα πιο σάπια χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, που θεσμοποιήθηκαν ο τραμπουκισμός του ισχυρότερου και ο ολέθριος ατομικισμός. Και εμείς οι πιτσιρικάδες, χαμένοι μέσα σε όλα αυτά χωρίς πυξίδα, συμμορίες, βία, επιθετικότητα για το τίποτα, ένας διαρκές freak out. Όταν ακούω ανθρώπους να εξωραΐζουν τα 80's μόνο και μόνο επειδή τότε ήταν νέοι, δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω τα γέλια ή τα κλάματα. Η κυρίαρχη αίσθηση για μας ήταν η αποξένωση. Ίσως γι' αυτό τότε ταυτιστήκαμε τόσο εύκολα με σκηνικά τύπου «Ήμουν ένας έφηβος λυκάνθρωπος» ή «ο χορός των ζόμπι» που έλεγαν οι Cramps, και όλη τη μυθολογία του garage punk και των b-movies, γι' αυτό μας «μίλησε» με τον τρόπο που μας «μίλησε» το σφυροκόπημα των Birthday Party στο Σπόρτινγκ το '82. Εκ των υστέρων, ίσως οι μπάντες και οι μουσικές παρέες –ροκενρολάδες στο Περιστέρι, μοντάδες στο Θησείο ή ό,τι άλλο- να εξέφραζαν μια απαραίτητη ανάγκη για πραγματική συλλογικότητα, σε ένα τόπο όπου η συλλογικότητα είχε πεθάνει από ασφυξία στα κομματικά μαντριά. Είχαν περισσότερο αμυντικό χαρακτήρα, ήταν μια συνθήκη για επιβίωση.
(Αλέξης Καλοφωλιάς, τραγουδιστής και μπασίστας των Last Drive, από συνέντευξή του τον Μάιο τού 2011 στην ιστοσελίδα "Ελληνική Σκηνή")

   Το να είσαι μαθητής στη νεοελληνική μέση εκπαίδευση την περίοδο της έκρηξης του πανκ και του new wave, δηλαδή το 1977-1983 (ή κάπου εκεί) δεν ήταν κι ό,τι καλύτερο μπορούσε να σου τύχει. Στην πραγματικότητα, ούτε σήμερα έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα: αυτά που εξακολουθούν να καθορίζουν αποπνικτικά τη ζωή ενός εφήβου στη Νεοελλάδα είναι οι διάφορες ανεκπλήρωτες προσωπικές μεγαλομανίες των κομπλεξικών γονιών του (τις οποίες, βάσει του άγραφου εθιμικού νεοελληνικού δικαίου, πρέπει να τούς τις εκπληρώσει το παιδί τους), ο ανούσιος, πανηλίθιος και ψυχοκαταστροφικός σχολικός ανταγωνισμός με τους συνομιλήκους του, η στέρηση της φυσιολογικής χαράς της ηλικίας του, η έλλειψη ενός ενδιαφέροντος προσωπικού μέλλοντος, η αβεβαιότητα, η απουσία ονείρων και η γενικότερη έλλειψη προσανατολισμού και στόχων σε μια χώρα όπου η ψυχική ανωριμότητα (ανευθυνότητα, φιλοτομαρισμός, υποκρισία, μηχανορραφία, βλαχονεόπλουτος επιδειξισμός, αντικοινωνικότητα, χαμέρπεια, κουραδομαγκιά και γενικώς κενότητα) ήταν ανέκαθεν το απολύτως ειδοποιό -και κληρονομικό- χαρακτηριστικό του πληθυσμού της.

Λίγο μετά το 1955 ένα κομμάτι της ελληνικής νεολαίας άρχισε να βρίσκει τον εαυτό του σε "αιρετικές" όψεις της δυτικής κουλτούρας, όπως η ροκ μουσική. Αρχικά ήσαν οι κατασυκοφαντημένοι τέντυ μπόυς (εναντίον των οποίων η "οργή" των "αγανακτισμένων" νοικοκυραίων επέφερε τον περιβόητο "νόμο 4000). Επί χούντας ακολούθησαν οι ψυχεδελικοί φρηκς ("φρικιά"), ενώ στη μεταπολίτευση τα πανέμορφα αυτά "άνθη του κακού" θα αυξηθούν αισθητά τόσο σε αριθμό όσο και ποικιλία (ψυχεδελικοί και νεοψυχεδελικοί, ροκαμπιλάδες, πανκς, νεοκυματικοί, χεβυμεταλλάδες κλπ.) που ακόμα και η απλή παρουσία τους θα κάνει τη σεμνότυφη (β)ρωμηοσύνη να νιώθει διαρκώς απειλημένη: δεν είναι τυχαίο που οι νέοι αυτοί κυνηγήθηκαν τόσο από τη ελληνοχριστιανική δεξιά, όσο και από την εξίσου γραφική και σωβινιστική ρωμηοαριστερά. Εδώ ένας έλληνας πανκ που συλλαμβάνεται κατά τη διάρκεια ταραχών τον Οκτώβριο του 1984 στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. Το κομμάτι αυτό της ελληνικής νεολαίας υπήρξε και η μόνη πληθυσμιακή ομάδα που διατήρησε με έναν κάπως πιο μαζικό τρόπο την επαφή της χώρας με τον δυτικό πολιτισμό.

Φυσικά, όπως σήμερα έτσι και τότε, την αφόρητη ψυχολογική πίεση δεν την αντιλαμβάνονταν όλοι οι έφηβοι το ίδιο. Αυτοί που ήσαν οι πιο "προβληματικοί", ήσαν οι πιο υγιείς, οι πιο ισχυροί χαρακτήρες και, φυσικά, οι πιο ευφυείς. Αυτοί που δυσανασχετούσαν και αντιδρούσαν, αυτοί ήσαν και οι στιγματισμένοι, οι "αλήτες", οι "απροσάρμοστοι" και οι μαθητές του τελευταίου θρανίου. Αυτοί ήσαν που είχαν πρόβλημα ταυτότητας (παρ' όλο που, φυσικά, ήσαν οι μόνοι που είχαν ταυτότητα). Στο άλλο άκρο ήσαν τα "φυτά" και οι "σπασίκλες" (διαχρονικά μέτρα σύγκρισης για τον νεοέλληνα γονιό, που ντρεπόταν για τα δικά του παιδιά, αν δεν ήσαν κι αυτά τέτοιοι). Στο ενδιάμεσο ήταν όπως πάντα η σιωπηλή πλειοψηφία των ενδιάμεσων μετριοτήτων (ο λεγόμενος και "εθνικός κορμός").
Το μόνο καταφύγιο του -απροσάρμοστου- άνθους τής νεοελληνικής νεολαίας ήταν η μουσική (και μάλιστα πολύ περισσότερο από όσο σήμερα): είναι η εποχή όπου δημιουργείται στην Ελλάδα μια ροκ σκηνή με όλη τη σημασία της λέξης, και συγκεκριμένα στην Αθήνα, στον άξονα Άνω Πατήσια - Κυψέλη - Εξάρχεια (ουσιαστικά στις συνοικίες κατά μήκος της οδού Πατησίων, στην "από πάνω" πλευρά της). Εγκαταλειμμένα κτίρια, εφηβικά δωμάτια και κάθε είδους υπόγεια μετατρέπονται σε "προβάδικα", ανοίγουν τα πρώτα εξειδικευμένα ροκ clubs για live εμφανίσεις και τα πρώτα εξειδικευμένα ροκ δισκάδικα. Η παραγόμενη μουσική είναι καταφανώς επηρεασμένη (όπως άλλωστε και σε όλη την Ευρώπη τότε) από το punk και το σκοτεινό βρετανικό new wave (που το είχε κάνει γνωστό στην Ελλάδα - ποιός άλλος;- ο Γιάννης Πετρίδης): στα συναισθήματα των χαρισματικών εφήβων με "πρόβλημα ταυτότητας" κυριαρχούν η οργή, ο πεσσιμισμός και η κατάθλιψη. Όπως είχε γράψει γλαφυρά και ο Κανέλλος Τερζής στην κριτική του για το Uknown Pleasures των Joy Division, η μουσική αυτή "ήταν η ίδια η μετεμψύχωση του τέλους του ονείρου των '60s και τα απανωτά χαστούκια που ακολούθησαν [...] τελείωμα μιας ακόμη επανάστασης, σαν απώλεια του ελέγχου, γοερή κραυγή για τα γουρούνια που θα ξανακαθήσουν στους σβέρκους μας, ίσως και ακόμη αναπαυτικότερα από ό,τι στο παρελθόν" (περιοδικό Ήχος & Hi-Fi, Μάρτιος 1985).

Πλην απειροελαχίστων εξαιρέσεων, το μέσο επίπεδο (κυρίως το συνθετικό / στιχουργικό) των εγχωρίων πανκ και new wave συγκροτημάτων μπορεί να μην φτάνει τα ανάλογα π.χ. βρετανικά, γερμανικά, ή ολλανδικά (το ίδιο άλλωστε ίσχυε και για τα ελληνικά συγκροτήματα της αμέσως προηγούμενης περιόδου), αλλά η εγχώρια underground έκφραση, παρά τον εμφανή μιμητισμό της, τη συνθηματολογία και την έλλειψη πρωτοτυπίας, εκπληρώνει μια χαρά τον ρόλο της. Ορόσημα εκείνης της εποχής υπήρξαν η συναυλία των Police (γήπεδο Σπόρτινγκ Μάρτιος 1980 - η πρώτη ξένου συγκροτήματος -και μάλιστα new wave- στην Ελλάδα μετά από εκείνη των Rolling Stones το 1967...), το new wave τριήμερο ελληνικών και ξένων συγκροτημάτων επίσης στο Σπόρτινγκ (Σεπτέμβριος 1982)

η συναυλία ελληνικού new wave στη Γκράβα (Μάρτιος 1984)

καθώς και τα επεισόδια μεταξύ πανκς και Κ.Ν.Α.Τ. στη συναυλία -που τελικά δεν έγινε- στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. (Οκτώβριος 1984).

Οι δε σχέσεις του κόσμου τής νέας -τότε- ροκ με αυτόν τής παλαιότερης δεν ήσαν και οι αγαθότερες (βλ. πρόσφατη συνέντευξη των Metro Decay στην Εφημερίδα): η παλιά -τότε- γενιά της ροκ (οι αποκαλούμενοι και "φρικιά") θεωρείτο ξεπερασμένη και αποτυχημένη. Για πρώτη φορά εμφανιζόταν στο εσωτερικό της ροκ το φαινόμενο τού κοινωνιολογικώς αποκαλούμενου χάσματος γενεών. Άλλωστε το ίδιο το new wave ήθελε να περνιέται σαν προϊόν παρθενογένεσης και γι' αυτό είχε διαρρήξει τους δεσμούς με τη ροκ παράδοση και τις καταβολές της: σαν μουσική έμοιαζε πράγματι να έχει έρθει από το πουθενά.

Η αφυπνισμένη αριστερή "εθνική ευθύνη", για το καλό μας!

Aπό την προχθεσινή συνέντευξη του αριστερού πρωθυπουργού κ.Τσίπρα στον, ως γνωστό, δεξιών καταβολών δημοσιογραφικό αστέρα Νίκο Χατζηνικολάου:
"Οι κινήσεις που κάνω αυτή την περίοδο δεν είναι οι κινήσεις ενός αριστερού κόμματος ή ενός αριστερού ηγέτη αλλά πρόκειται για κινήσεις εθνικής ευθύνης"

Απορία του μονίμως αφελούς μυαλού μας:
Δηλαδή η φιλοσοφία και "θέαση" των κοινωνικοπολιτικών πραγμάτων και η άσκηση πολιτικής από ένα αριστερό κόμμα και τον leader του ΔΕΝ συνηθίζεται να ταυτίζονται με το "εθνικό συμφέρον" και τις ανάλογες κινήσεις ευθύνης που προκύπτουν από αυτό;

ένα ξεχωριστό βιντεάκι από το μακρινό Νεπάλ

Ένα πολύ ανθρώπινο και ζεστό βιντεάκι που ανακαλύψαμε ψάχνοντας στο youtube. Η κοπελιά που το ανέβασε είναι προφανώς εθελόντρια που μαζί με κάποιους άλλους -δεν γνωριζουμε αν είναι και αυτοί από την Ελλάδα- βρέθηκαν στο φτωχικό χωριουδάκι Gaunshahar, στο πολύ μακρινό Νεπάλ. Για να διδάξουν, απ'όσο καταλάβαμε, αγγλικά στα παιδάκια, στα πλαίσια κάποιου προγράμματος εθελοντικής προσφοράς!

Το βίντεο είναι γυρισμένο πριν από το φονικότατο χτύπημα του εγκέλαδου στο Νεπάλ, που αφαίρεσε τόσες ζωές. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι όλοι όσοι εμφανίζονται στο βίντεο είναι καλά στην υγεία τους. Και να δώσουμε πολλά συγχαρητήρια στην κοπελιά και τους άλλους νεαρούς εθελοντές που βρέθηκαν τόσο μακριά από τα σπίτια τους για να προσφέρουν αυτό που μπορούν στα πανέμορφα και τρισχαριτωμένα αυτά προσωπάκια..

Ευτυχώς, υπάρχουν νέοι άνθρωποι με γεμάτη χρώματα την καρδιά τους και διάθεση προσφοράς στους άλλους, όπου κι αν εκείνοι βρίσκονται. Μας κάνουν να νιώθουμε ότι τίποτα δεν έχει ακόμα χαθεί. Ότι η παγωμάρα της αδιαφορίας, η μπόχα του φιλοτομαρισμού και η πλάνη της εχθρικότητας θα υποχωρήσουν στο τέλος από τη δύναμη της αλληλεγγύης, το σθένος της γενναιοψυχίας και το φως του οράματος ενός κόσμου ανθρώπινου και αδελφωμένου.

"Οι ουρανοξύστες σέρνονται πληγωμένοι στην άσφαλτο"

Στη χώρα της "ελευθερίας" η ελευθερία, αφού βρέθηκε κλινικά νεκρή, στο τέλος κατέληξε θαμμένη και νεκρή. Στη βαθιά συντηρητική και αστυνομοκρατούμενη "ντίσνεϋλαντ" των πολυεθνικών μονοπωλίων, των γενετικά τροποποιημένων δηλητηρίων που επιβάλλονται ως "τροφή", των 9/11 που κατασκευάζονται για να δολοφονούνται και τα τελευταία ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, εκεί όπου απαγορεύεται και ουσιαστικά ποινικοποιείται η έλλειψη στέγης και συλλαμβάνουν ανθρώπους που ταΐζουν αστέγους ή επιβάλλουν βαριά πρόστιμα σε πρωτοβουλίες οργανωμένης σίτισής τους, εκεί όπου ένας στους έξι τρέφονται με κουπόνια σίτισης.
Εκεί δηλαδή όπου (απόσπασμα από ανάρτηση του Ένοικου): κανονικότητα στη "χώρα της ελευθερίας" και της "θεϊκής συμμαχίας" σε πόλεμο κατά των πάντων είναι πλέον το γεγονός ότι: "από το ξεκίνημα της χρηματοπιστωτικής κρίσης τριάντα εκατομμύρια Αμερικανοί, 13 εκ. νοικοκυριά καλύτερα, εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους – γεγονός που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Πολλοί από αυτούς είναι είτε απλά άστεγοι, είτε μένουν σε σκηνές, είτε σε υπονόμους, είτε σε «παραγκουπόλεις» που δημιουργούν στην έρημο, είτε σε φθηνότερα διαμερίσματα – ενώ 50 εκ. άνθρωποι (το 20% σχεδόν του πληθυσμού) ζουν από τα κουπόνια διατροφής. Αρκετές από τις αμερικανικές αυτές «φαβέλλες» μοιάζουν με καταυλισμούς προσφύγων – ενώ κάποιες άλλες, κατασκευασμένες στην έρημο, αποκαλούνται «πόλεις-πλάκες». Ονομάζονται έτσι, επειδή χρησιμοποιούνται παλιά αυτοκίνητα και λεωφορεία ως χώροι διαμονής των ανθρώπων - τα οποία πρέπει κανείς να καλύψει με πέτρινες πλάκες, για να μην τα παρασύρει ο δυνατός άνεμος της ερήμου. Χιλιάδες από αυτούς τους ανθρώπους έχουν γίνει πλέον αόρατοι για το σύστημα – δεν υπάρχουν και δεν καταγράφονται πουθενά, ενώ κανένας δεν ενδιαφέρεται για το αν ζουν ή πεθαίνουν."

Η χώρα που δημιουργεί, εκπαιδεύει, εξοπλίζει και ξαμολάει τους πιο επικίνδυνους εξτρεμιστές-τρομοκράτες (ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ "ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ": " Ο ψεύτικος πόλεμος του Ομπάμα ενάντια στο ισλαμικό κράτος (ISIS), το οποίο προστατεύεται από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της " ), υπέρ των σκοτεινών της ατζέντων και συμφερόντων που σπέρνουν το χάος. Εκεί όπου κάποτε συντάχθηκε ένα από τα πιο υποτίθεται πρωτοποριακά συντάγματα του κόσμου-σημερινό ανυπόληπτο κουρελόχαρτο στο σημερινό βασίλειο των βαρώνων κάθε λογής ναρκωτικών ουσιών, με αρχινονό "δον Κορλεόνε" το ίδιο το υποκριτικό κράτος (Κράτος δηλ. Οργανωμένο Εγκλημα), εκεί η στρατιωτικοποιημένη αστυνομία-μαντρόσκυλο των μεγαλοαστών και της μαφίας του χρήματος είναι έτοιμη κάθε στιγμή να σκοτώσει σαν σκυλιά τους ανθρώπους. Ανεξαρτήτου χρώματος, αν κι ανέκαθεν έτρεφε αδυναμία σε αυτούς που θεωρούνταν κι εξακολουθούν προφανώς να θεωρούνται αποπαίδια ενός κατώτερου θεού. Γι'αυτό και παραμένουν περιθωριοποιημένοι κι εκτός "αμερικανικού ονείρου" και "ευκαιριών" του, σε καταλυτικά μεγάλο ποσοστό τους.

Οι στίχοι αυτοί νομίζω ότι είναι ιδιαίτερα εύστοχοι για τη γενικότερη κατάσταση:

« Φιλάργυροι»

Χάρτινοι μεγιστάνες πνιγμένοι σε θησαυρούς.
Δούλοι του χρήματος στην επίγεια κόλαση.
Βρικόλακες του πλούτου,
θα’πρεπε να σας βάλουν
στον άλλο κόσμο να φτυαρίζετε χωρίς αναπαμό
βουνά από χρυσάφι.

Φιλάργυροι,
Ακούστε τις συμφωνίες του Μπετόβεν,
του Μότσαρτ και του Μπαχ.
Βλαδίμηρε Μαγιακόφσκι αναστήσου
και μίλησέ μας πάλι για τα σφαγεία του Σικάγου-
οι άνθρωποι ακόμα διψάνε για αίμα…

Φιλάργυροι, φονιάδες της ομορφιάς
φαρμακεροί σκορπιοί.
Οι ουρανοξύστες σέρνονται πληγωμένοι στην άσφαλτο.
Το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης
σωριάζεται στην σκοτεινή λεωφόρο.

Κι όμως
Το αηδόνι κελαηδάει στο σχοινί της αβύσσου
κι ο ήλιος θ’ανατείλει ερωτευμένος αλλού

από τη συλλογή "Ολέθριες πόλεις" του ομογενή ποιητή Μιχάλη Μοίρα, εκδόσεις "χάος και κουλτούρα"




"Στο βίντεο που παραθέτουμε βλέπουμε τους εξοργισμένους πολίτες της Βαλτιμόρης μετά την κηδεία ενός κατάλογο Αφρομερικανού απ΄ τους πολλούς που έχουν δολοφονηθεί το τελευταίο διάστημα από λευκούς αστυνομικούς, οι οποίοι κατηγορούνται για ρατσισμό και κατάχρηση εξουσίας. Είναι φυσικά εντελώς προβοκατόρικο το ρεπορτάζ που παρακολουθούμε από την τηλεόραση του Σκάι που επικεντρώνεται σε «ταραχοποιούς» διαδηλωτές που δημιουργούς επεισόδια προσπερνώντας με χλιαρό τρόπο την ρατσιστική συμπεριφορά και την κτηνωδία των Αμερικανών μπάτσων σε Αφροαμερικάνους που θεωρούν ότι έχουν παραβεί τον ποινικό κώδικα.
Η Βαλτιμόρη έχει κηρυχτεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης ενώ ο κυβερνήτης της πολιτείας Μέριλαντ Λάρι Χόγκαν, κάλεσε αστυνομικές ενισχύσεις και από άλλες περιοχές. Όπως είναι αναμενόμενο το σχετικό βίντεο που παραθέτουμε εστιάζεται στις ζημιές που έγιναν από τους εξοργισμένους διαδηλωτές παραγνωρίζοντας τις ζωές που χάνονται από την αμερικανική κρατική καταστολή."
Από το ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ που ανέβασε το παραπάνω βίντεο

Δείτε και αυτό το όχι πολύ παλιότερο βίντεο για το πώς οι "μάτσο μεν" της αστυνομίας της Νέας Υόρκης δολοφονούν με τις θανάσιμες λαβές τους έναν ήδη ακινητοποιημένο αφροαμερικανό που μάταια εκλιπαρεί λέγοντας "δεν μπορώ να αναπνεύσω". Προηγουμένως τον είχαν πλησιάσει θεωρώντας ότι πούλαγε παράνομα αφορολόγητα τσιγάρα. Βαρύ το έγκλημα...

The War on ISIS is a Farce - Ο "πόλεμος" ενάντια στον ISIS είναι μια φάρσα!

" Πουθενά τα τελευταία χρόνια οι αντιφάσεις του ιμπεριαλισμού δεν ήταν τόσο σαφείς όσο στον "πόλεμο" της Δύσης κατά του ISIS. Οι εργαζόμενοι βομβαρδίζονται με μηνύματα στα μέσα ενημέρωσης για την παγκόσμια απειλή του ISIS, με στόχο να πειστούν για την ανάγκη να θυσιάσουν τις πολιτικές και τις δημοκρατικές τους ελευθερίες για την αντιμετώπιση του ISIS και να υποστηρίξουν περισσότερο τις στρατιωτικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή. Αν ο Μπαράκ Ομπάμα, Ντέιβιντ Κάμερον, ο Tony Abbot, και άλλοι δυτικοί ηγέτες ενδιαφέρονταν πραγματικά για την αντιμετώπιση της απειλής του χαλιφάτου, ίσως θα πρέπει να ακολουθήσουν την "ισχυρή ηγεσία" του Stephen Harper -ποιος είναι αυτός; Καναδάς: Οι αλλαγές της κυβερνητικής πολιτικής-βρίσκοντας την πλησιέστερη ντουλάπα για να κλειδωθούν μέσα "
από την εισαγωγή του παρακάτω άρθρου σχετικά με το νέο "πρόσωπο του κακού", που κατασκευάστηκε από τις στρατιωτικές και κατασκοπευτικές Δυτικές Υπηρεσίες ώστε να αλωθεί οτιδήποτε έχει απομείνει από την ορθή κρίση και οξυδέρκεια, την ψυχική ηρεμία και τα δικαιώματα των πολιτών. Και βέβαια διαβάστε το μαζί με το ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ "ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ": " Ο ψεύτικος πόλεμος του Ομπάμα ενάντια στο ισλαμικό κράτος (ISIS), το οποίο προστατεύεται από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της "

 The War on ISIS is a Farce
by T.J. Petrowski

Nowhere in recent years have the contradictions of imperialism been so clear than in the West’s war against ISIS. Working people are bombarded with messages in the media of the worldwide threat of ISIS, with the aim of the messages to convince working people of the need to sacrifice their civil liberties and democratic freedoms to counter ISIS and to support more military interventions in the Middle East. If Barack Obama, David Cameron, Tony Abbot, and other Western leaders were truly interested in countering the threat of ISIS, perhaps they should follow Stephen Harper’s “strong leadership” by finding the nearest closet to lock themselves in.

The rise of ISIS has its origins in the illegal occupation of Iraq by the U.S., the U.K., and other Western forces in 2003, which caused the deaths of an estimated 5% of the Iraqi population. The Bush and Blair administrations falsely accused the Iraqi regime of harboring weapons of mass destructions, of supporting al-Qaeda, and of having some connection with the 9/11 attacks. What the public wasn’t informed of was that the Bush administration had plans to attack Iraq long before 9/11 [1]. What’s more, the U.S. facilitated the rise of Saddam’s regime, supplied it with weapons of mass destruction in its war against Iran, and unlike Saudi Arabia and other allies of the U.S. in the region, Iraq was a secular state that was violently opposed to the reactionary Islamist ideology of al-Qaeda. The war, if anything, was a boon for al-Qaeda, which was never active in Iraq before the U.S.-led occupation.

In 2011, the U.S., the U.K., France, Canada, and other Western imperialist states, along with their allies in the region, including Saudi Arabia, Turkey, and Qatar, allied themselves with militant Islamist organizations in Libya and Syria to overthrow the secular governments of Muammar al-Gaddafi and Bashar al-Assad respectively.

Western imperialism invoked the ‘responsibility to protect’ (R2P) doctrine to justify NATO airstrikes on Libya, killing thousands of civilians [2]. Libya was the wealthiest and most stable country in Africa, with the continent’s highest standard of living and with universal healthcare and education for all its citizens, but in the aftermath of NATO’s humanitarian intervention, the country fell into a state of collapse as rival tribes and Islamist organizations battled to control the country’s wealth. Militant Islamists captured, brutally tortured, and murdered Gaddafi.

Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

" Ζούσαμε, ζούμε, και θα ζούμε, σε δύσκολους καιρούς για το αληθινό ανθρώπινο πνεύμα. (Η Ιστορία μας το έχει διδάξει αυτό). Κοιτάξτε γύρω σας. Δοκιμάζεται καθημερινά.
Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, κάθε μέρα είναι η Ημέρα της Κρίσεως.
Η μέρα στην οποία θα κριθείς, εσύ, προσωπικά, για αυτό που στ' αλήθεια είσαι.
Αυτή είναι η μόνη αληθινή κρίση, και άλλη δεν υπάρχει.

Μην κάθεσαι και αγναντεύεις το σκοτάδι, λέγοντας ότι τα κυρίευσε όλα, κι ότι απλά νυχτώνει...
Ποια είναι η δική σου στάση? Άναψε εσύ ο ίδιος ένα φως.
Έχεις φως? Τώρα είναι που πρέπει να το δείξεις. Άλλη σημασία δεν έχει, αυτή είναι.
Αν ανοίξεις τον διακόπτη σου και ανάψει φως, τότε θα καταλάβεις αν έχεις ή όχι. Αν το είχες ποτέ ή όχι. Και τότε θα έχει αληθινή σημασία για σένα και για τους γύρω σου."


Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ
του  Παντελή Γιαννουλάκη 

Όταν δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, όταν δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε και γιατί, όταν δεν ξέρουμε ποια πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι στα πράγματα και στις περιστάσεις τους, όταν είμαστε σε απόγνωση, αυτό, πρώτα απ' όλα σημαίνει ότι βρισκόμαστε σε μια Κρίση Ταυτότητας.
Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε.
Αν, στα δύσκολα, δεν ξέρεις πώς να σταθείς απέναντι στις μεγάλες δυσκολίες, τότε δεν ξέρεις πια ποιος είσαι.
Και τότε, σε αυτήν την «κρίση», θα μάθεις και εσύ και όλοι οι άλλοι συνάνθρωποί σου θα μάθουν επιτέλους ποιος είσαι και τι είσαι.

Σύμφωνα με τους -αξιότερους μας- μεγάλους φιλοσόφους, οι δύσκολες περιστάσεις είναι καλοδεχούμενες, διότι τότε ο Άνθρωπος έχει την ευκαιρία να αποδείξει την αξία του, στον εαυτό του και στους άλλους. Θα καλεστεί, δηλαδή, να αποδείξει, (σαν να λέμε, στο πεδίο της μάχης, «in the Proving Ground»), αυτό που στ' αλήθεια είναι...
Αν αποδειχθεί ότι είναι αυτός που νομίζει -ή που υποστηρίζει- ότι είναι, τότε αυτό είναι επιθυμητό. Το ίδιο και το αντίθετο. Και έτσι, οι δυσκολότερες περιστάσεις είναι καλοδεχούμενες, επειδή ακριβώς δίνουν αυτήν την μεγάλη ευκαιρία για την ανθρώπινη ύπαρξη, για την ίδια την ψυχή των ανθρώπων, για την αληθινή ποιότητα των ανθρώπων, για την Αλήθεια.

Μου αρέσει ένα παράδειγμα που σκέφτηκα : αυτό του πεσμένου αεροπλάνου.
Είμαστε όλοι επιβάτες ενός αεροπλάνου, το οποίο καταρρίπτεται κάπου στα Ιμαλάια, στη μέση του πουθενά, ναυαγοί μέσα στα χιόνια και στην απόλυτη ερημιά. Ανάμεσά μας υπάρχουν άνθρωποι καλοί, αξιοπρεπείς, μορφωμένοι, πολιτισμένοι, ευγενείς, φίλοι, αλτρουιστές, διαννοούμενοι, επιστήμονες, θρησκευόμενοι, ακέραιοι, κλπ, κλπ, αλλά και διάφοροι άλλοι όχι τόσο...καλών συστατικών επιστολών... Όλοι επιζήσαντες του αεροπορικού δυστυχήματος, στην ίδια δύσκολη θέση, στον ίδιο κίνδυνο, στη μέση του πουθενά, χωρίς πολλές προμήθειες και εφόδια και, όπως φαίνεται, χωρίς ελπίδες να μας εντοπίσει εγκαίρως κάποια βοήθεια ή δύναμη διάσωσής μας. Ο χρόνος μας, υπό τις πιο δύσκολες συνθήκες όπου βρεθήκαμε, εξαντλείται. Τα εφόδια τελειώνουν, το ίδιο και οι δυνάμεις μας, οι συμβάσεις μας, οι επιλογές μας, κλπ.
Πολλά θα αρχίσουν να συμβαίνουν στο πέρασμα του χρόνου, τα περισσότερα από τα οποία είναι υπολογίσιμα και αναμενόμενα. Για παράδειγμα, φαντάζομαι, λίγο πριν την πλήρη απόγνωση, θα εμφανιστούν δύο τάσεις στο πλήθος των ναυαγών.

Αυτός ο κόσμος και το χρήμα του. Και οι ταγοί του, τα πρότυπά του, οι αντιρρησίες του και το χυμένο αίμα του...

 O Στάλιν θα πει:
"Δώστε μας περισσότερο κράτος για να καταργήσουμε το κράτος και προσφέρετε περισσότερη εθελοντική εργασία, ακόμα και το Σαββατοκύριακο -εννοείται δίχως οποιαδήποτε, έτσι κι αλλιώς πενιχρή, αμοιβή- για να θεμελιωθεί η επανάσταση"
Τη στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι που είχαν πέσει σε δυσμένεια, ακόμη και λόγω υποψίας και μόνο, θα σβήσουν από τι κακουχίες στα γκούλαγκ της "επανάστασης". Εκεί όπου η "εργασία απελευθερώνει", μια ιδέα που λίγο μετά την έκανε και επιγραφή στα δικά της στρατόπεδα η "συμμαχική ναζιστική υπερδύναμη" (σύμφωνα και με τα γραφόμενα του Ριζοσπάστη της εποχής και το ανάλογο πνεύμα των ευρωπαϊκών ΚΚ), πριν η "σύμμαχος" εισβάλλει στρατιωτικά στα χωράφια της "δικτατορίας του προλεταριάτου"...

Ο Mayer Amshell Rothschild, ιδρυτής της τραπεζικής πολυεθνικής δυαστείας των Ροτσάιλντ, θα πει:
 "Δώστε μου τον έλεγχο του νομίσματος μιας χώρας και δεν με νοιάζει ποιος κάνει τους νόμους της"
Και πράγματι οι μεγαλοτραπεζίτες και τα μαγαζιά τους μετατράπηκαν σε θεμέλιες δοκούς της οικονομίας των τοπικών κοινωνιών και της παγκόσμιας κοινότητας και οι γύπες όρμησαν με πρωτοφανές μένος πάνω στις σάρκες του κόσμου. Δημιουργώντας χρήμα ουσιαστικά από το απόλυτο τίποτε, μια κολοσσιαία φούσκα γεμάτη κοπανιστό λογιστικό αέρα και, μετατρέποντάς το σε χρέος, σφράγισαν με την έκκριση τόνων δηλητηριώδους χολής για την ανθρωπότητα, την ατομική και συλλογική υποταγή του κόσμου.

O πρoκαθήμενος της (είτε δυτικής είτε ανατολικής) εκκλησίας θα πει:
"Ο Θεός με το ένα χέρι δίνει και με το άλλο παίρνει!"
Και μετά, φορώντας τα χρυσοποίκιλτα άμφιά του εισέρχεται στο πολυτελές όχημά του, με τη συνοδεία ασφαλείας του, για να μεταβεί στη δεξίωση των φιλάνθρωπων επισήμων. Που με το κοντό, ατροφικό τους χέρι δίνουν κάτι ψιχουλάκια τα οποία δεν φτάνουν ούτε να κουκουλώσουν έστω και προσωρινά τη μεγάλη κοινωνική αταξία. Και με το μακρύ, αρπαχτικό χέρι τους, προέκταση συχνά του αόρατου χεριού των εντολοδοτών τους, παίρνουν-καταχρώνται-υπεξαιρούν-λεηλατούν-στοχοποιούν-συλλαμβάνουν-εξοντώνουν...

Ο εξτρεμιστής ισλαμιστής, με την τρέλα στο βλέμμα και τα σάλια της λύσσας έξω απ'το στόμα, θα στριγγλίσει: "Ο θεός (γνωστός κι ως Αλλάχ) είναι μεγάλος!".
Και μετά θα κάψει σπίτια και ανθρώπους, θα σκοτώσει ακόμη και γυναικόπαιδα με φριχτά ευρηματικούς τρόπους, θα βιάσει ανήλικα κοριτσάκια και ανυπεράσπιστες γυναίκες, θα αποκεφαλίσει αθώους ομήρους, γιατί είναι "θέλημα θεού" το οποίο θα ασπαστούν θέλοντας και μη οι άπιστοι, σ'έναν "ιερό πόλεμο" ως τη νίκη ενάντια στο διεφθαρμένο φιλοχρήματο σύστημα της Δύσης.

Ο χρηματιστής θα πει:
"Τι άλλο υπάρχει σε αυτό τον κόσμο εκτός από το να βγάζεις λεφτά;"Μη δίνοντας φυσικά δεκάρα για το τίμημα σε ανθρώπινες απώλειες.

Ο αρχισυνδικαλιστής θα πει:

Παγίδα χρεοκοπίας για να φανεί η υποταγή ως μόνη λύση

του Γιάννη Ελαφρού

Απρόσμενη για τους ευρωλάγνους η εξευτελιστική για τον Γ. Βαρουφάκη διαδικασία του προχθεσινού Γιούρογκρουπ, όπου βρέθηκε εκτεθειμένος στα προσβλητικά πυρά των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης. Η ευρωομάδα όχι μόνο απέρριψε οποιαδήποτε λύση εκτόνωσης της χρηματικής ασφυξίας που αντιμετωπίζει η ελληνική κυβέρνηση (π.χ. τμηματική καταβολή της υπολειπόμενης δόσης), αλλά επέμεινε στην απαίτηση υπεραντιδραστικών μέτρων, τα οποία έχει απορρίψει ο ελληνικός λαός: μειώσεις συντάξεων, απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας κ.λπ.

Η άκαμπτη στάση της ΕΕ, του ΔΝΤ, συνολικά του κεφαλαίου για την προώθηση των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων αποτελεί έκφραση της στρατηγικής του ανάγκης και συμφωνίας να αναδομήσουν τον καπιταλισμό σε ακόμα πιο αντιδραστική βάση, για να υπερβούν τη δομική καπιταλιστική κρίση σε βάρος της εργασίας. Στρατηγικά εμπνέονται από ένα μέλλον εργατικής γενοκτονίας, σύγχρονης δουλείας και λεηλασίας του δημόσιου πλούτου. Αυτή την τάση εκφράζει με τον πιο άτεγκτο τρόπο η Γερμανία, ηγεμονική δύναμη στην ΕΕ, την υλοποιεί η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με τα όργανα και τις συνθήκες της και συμπλέουν όλες οι αστικές τάξεις και κυβερνήσεις, όπως οι γάλλοι Σοσιαλιστές με τον αντεργατικό οδοστρωτήρα του νόμου Εμανουέλ Μακρόν. Όποιος δεν αναδεικνύει αυτή τη διάσταση και επιμένει στο δρόμο της διαπραγμάτευσης με τους «εταίρους μας», όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν καλλιεργεί απλά αυταπάτες, σπέρνει μαζικά και συνειδητά απάτες!

Η παγίδα του μαύρου μετώπου έχει στηθεί από καιρό και τη θεσμοθέτησε και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη. Η εξάντληση όλων των χρηματικών διαθεσίμων του κράτους και της αντοχής της κοινωνίας μέχρι τα τέλη Μάη- Ιούνη, μπροστά στον καταιγισμό πληρωμών πολλών δισεκατομμυρίων προς τους δανειστές (κυρίως της ΕΕ) μέσα στο καλοκαίρι. Σε αυτή την περίπτωση και αφού τα περιθώρια της διαπραγμάτευσης θα εμφανιστούν πλέον εξαντλημένα, η υπογραφή μιας συμφωνίας υποταγής (όπως κι αν ονομαστεί) θα παρουσιαστεί σαν μόνη λύση απέναντι στη χρεοκοπία. Εδώ είναι και το μέγιστο πρόβλημα με την κατάσχεση των αποθεματικών ΟΤΑ, πανεπιστημίων, νοσοκομείων, Ταμείων κ.λπ. Τα κονδύλια αυτά δεν συγκεντρώνονται για να χρησιμοποιηθούν σαν «πυρομαχικά» σε κάποια διαμάχη με τους τοκογλύφους-δανειστές, αλλά παραδίνονται κανονικά εδώ και τώρα σε αυτούς, στερώντας πολύτιμους πόρους για το λαό.

Γι’ αυτό αντιδρούν οι ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος και η αντικαπιταλιστική Αριστερά, από τελείως διαφορετική σκοπιά από τα ορφανά του Μνημονίου ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι. Οι δυνάμεις αυτές θέλουν συμφωνία πάση θυσία με αποδοχή των αιματηρών για το λαό μνημονιακών όρων, όπως εξάλλου έκαναν τόσα χρόνια.

Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι υψώνει τους τόνους απέναντι στους πρώην για να καλύψει τις δικές του υπαναχωρήσεις, είναι σταθερά υπέρ μιας συμφωνίας με την ΕΕ και το ΔΝΤ, η οποία όπως έχει ήδη φανεί δεν μπορεί παρά να έχει αντιλαϊκά χαρακτηριστικά, να εκφράζει τη συνέχεια της αστικής αναδιάρθρωσης και του μνημονιακού πλαισίου, με οριακές τροποποιήσεις.
Η δεδομένη συστημική ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ και η στρατηγική αποδοχή του απαράβατου ορίου του ευρώ και της ΕΕ, της εξυπηρέτησης του χρέους, του ΝΑΤΟ και της καπιταλιστικής κερδοφορίας δεν επιτρέπουν καμιά αυταπάτη για πιθανή αντίστασή του στον ασφυκτικό κλοιό.

Αυτό που αναζητά η ηγεσία του είναι ένα φύλλο συκής, ένα διαφορετικό περιτύλιγμα και ορισμένες τροποποιήσεις στο μείγμα πολιτικής, έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί η υπαρκτή αντίφαση (που κανείς δεν μπορεί να αγνοεί): ο λαός τον ψήφισε για να σταματήσει και να αναιρέσει τη μνημονιακή πολιτική όχι για να τη συνεχίσει με άλλο όνομα. Δεν μπορεί να ξεπεραστεί εύκολα αυτή η αντίφαση, ειδικά εντός της φυλακής της ΕΕ και της κρίσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που δεν επιτρέπουν «παροχές» άλλων εποχών. Γι’ αυτό θα προκαλέσει επιπλοκές και αντιδράσεις, κυβερνητικούς ελιγμούς και χειρισμούς, πολιτικά απρόβλεπτα αλλά με προβλέψιμη σταθερά τη στρατηγική ενσωμάτωση.

Φωκίδα: Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον Στέφανο Κόλλια

("Ξημερώματα Κυριακής 29 Μαρτίου 2015 και ακριβώς έξι χρόνια μετά από τον πρώτο εμπρησμό που έγινε στις 29 Μαρτίου το 2009, ξαναπυρπολούν το σπίτι του Στέφανου Κόλλια στην Καλοσκοπή (Κουκουβίστα) Φωκίδας», όπως αναφέρουν συντοπίτες του Στ. Κόλλια, που αγωνίζεται ενάντια στην επέκταση των εξορύξεων που έχουν προκαλέσει τεράστιες και μη αντιστρεπτές καταστροφές στη Γκιώνα")


Σάββατο 2 Μαΐου, στις 12.00 το μεσημέρι, στην πλατεία της Καλοσκοπής

Συγχωριανοί, συντοπίτες, συναγωνιστές και φίλοι του Στέφανου απευθύνουν πρόσκληση:

GLOBALIZE THIS!

  

«Θα έχουμε μια παγκόσμια κυβέρνηση, είτε σας αρέσει είτε όχι. Το μόνο ζήτημα θα είναι να ξέρουμε αν θα προκύψει απο κατάκτηση ή απο συγκατάθεση».

(Paul Warburg, Χρηματιστής, μέλος του CFR, του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων)

Κι εμείς, οι άνθρωποι από όλο τον κόσμο, εμείς που δεν έχουμε καμιά κατανόηση όσον αφορά τις βιαστικές σας αναγκαιότητες, τις φασιστικές εκσπερματώσεις σας περί "τάξης", τις στρεψοδικίες και χυδαιότητες και τις "εμπνευσμένες" στοχεύσεις σας, που δεν τρέφουμε κανενός είδους αυθόρμητο κι άρα αφύσικο ή εξαγορασμένο σεβασμό στις αντιαισθητικές φάτσες σας, που δεν γουστάρουμε τελεσίγραφα και δεν μας πτοούν γαβγίσματα και απειλές...αφιερώνουμε σε εσάς τις ακριβοθώρητες "κοκόνες", τους μυστικοπαθείς αρουραίους και τις υπερφίαλες σκύλες της ελίτ και τις καμαριέρες τους, αυτή τη διαχρονικά συμβολική και αδίκως ενοχοποιημένη χειρονομία:

 

Η έμπρακτη αλληλεγγύη των κατοίκων της Ρόδου σε θαλασσοπνιγμένους μετανάστες

"Συναγερμός σήμανε στις λιμενικές αρχές της Ρόδου, όταν λίγη ώρα μετά τις εννέα το πρωί (σημείωση: της Δευτέρας 20/4) ιστιοφόρο με παράνομους μετανάστες τσακίστηκε στα βράχια της ακτής Ζέφυρος, μπροστά ακριβώς από το κτήριο της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου. Ολοι τους βούτηξαν στη θάλασσα για να σωθούν. Τρεις μετανάστες προσπαθώντας να βγουν στην ακτή δεν τα κατάφεραν κι έχασαν τη ζωή τους. Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες πρόκειται για έναν άντρα, μία γυναίκα κι ένα μικρό παιδί. Τα συνεργεία του ΕΚΑΒ που έφτασαν άμεσα στο σημείο έκαναν ανάνηψη και στους τρεις, όμως, δυστυχώς ήταν πολύ αργά... Με βάση το λιμενικό οι μετανάστες είναι τουλάχιστον 90. Σύμφωνα με τις πρώτες μαρτυρίες στο σύνολό τους προέρχονται από την Αιθιοπία και την Ερυθραία. Ανάμεσά τους υπάρχουν κι αρκετά μικρά παιδιά. Η επιχείρηση διάσωσης, έχει ολοκληρωθεί, ενώ με βάση το Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων Υγείας (ΕΚΕΠΥ), συνολικά 25 άτομα μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο της Ρόδου, όπου δέχτηκαν τις πρώτες βοήθειες. Εξ αυτών κρίθηκε ότι πρέπει να νοσηλευτούν τρεις γυναίκες και δύο παιδιά με υποθερμία. Οι υπόλοιποι μεταφέρθηκαν στα κτήρια των Λιμενικού και Αστυνομίας Ρόδου μαζί με τους υπόλοιπους μετανάστες. Φορείς του δήμου και πολίτες έσπευσαν για βοήθεια, δίνοντας στους μετανάστες τροφή, ρούχα και κουβέρτες. "
από protothema

Σύμφωνα με μαρτυρίες των μεταναστών ο δουλέμπορος που τους μετέφερε τους εγκατέλειψε ανοιχτά της Ρόδου και έφυγε προς Τουρκία με γρήγορη φουσκωτή λέμβο ή Jet ski. Συνήθης πρακτική των δουλέμπορων, για τους οποίους τώρα θορυβήθηκαν οι υποκριτικές ευρωπαϊκές Αρχές πως αποτελούν σοβαρή μάστιγα, αλλά ήξεραν από την άλλη να επιβάλλουν τη Συνθήκη του Δουβλίνου ΙΙ.  Επιβαρύνοντας ασφυχτικά και αφήνοντας μόνες τους με το κολοσσιαίων διαστάσεων πρόβλημα, ουσιαστικά στην τύχη τους, χώρες-περάσματα όπως η Ιταλία και η Ελλάδα.
Οι απλοί άνθρωποι όπως οι κάτοικοι της Ρόδου, ωστόσο, παρέδωσαν μαθήματα αλληλεγγύης, φιλοξενίας και ανθρωπιάς. Μη δεχόμενοι να πνιγούν στα νερά έγκυες γυναίκες και παιδάκια και άνθρωποι γενικά ταλαιπωρημένοι και ξεζουμισμένοι από την μαφία εκμετάλλευσης των ελπίδων τους για μια αξιοπρεπή ζωή ή απλά για επιβίωση μακριά από τα κολαστήρια προέλευσής τους...

(Τριτοκοσμικής αθλιότητας κολαστήρια με άμεση ή έμμεση αλλά πάντως σοβαρή ευθύνη της αποικιοκρατικής πολιτικής της "θορυβημένης" Δύσης για τις τραγικές και χαοτικές καταστάσεις στους τόπους απ'όπου πληρώνουν στους μαφιόζους, με την εκεί κρατική διεφθαρμένη ανοχή, όσο όσο για να φύγουνε ολόκληρες καραβιές με οικογένειες. Και εμείς "ανήκομεν εις την Δύσιν", όπως έχουν δηλώσει οι παλιότεροι και νεώτεροι πολιτικοί ηγέτες της διαχρονικής αποικίας χρέους. Που σημαίνει κάνουμε τα στραβά μάτια ή συνυπογράφουμε τις σκανδαλώδεις πολιτικές και τα εγκλήματα των Δυτικών "συμμάχων" και όταν μας διατάξουν σηκώνουμε και το βάρος "πληρωμής των σπασμένων" τους. Έτσι είναι και τώρα κλαίγονται για εθνολογικό αφανισμό της χώρας ακόμη και αυτοί που συνήργησαν λίγο ή πολύ με τον τρόπο τους, στην εξαπάτηση του κόσμου και  στην εκμάθησή του στο δανεικώς ζειν ως πολίτη-πελάτη ή ως"καπάτσου" εργοδότη στο μεροκάματο της ξεφτίλας και ωμής εκμετάλλευσης αλλοδαπών εργατών).

Μάλιστα μια νεαρή γυναίκα ούσα έγκυος, που γλίτωσε την τελευταία στιγμή, γέννησε ένα υγιέστατο αγοράκι στο νοσοκομείο της Ρόδου και για το οποίο οι μαζικές προσφορές των κατοίκων σε δωράκια και είδη απαραίτητα για το ξεκίνημα της ζωούλας του ήταν συγκινητική! Και μια ντόπια οικογένεια προσφέρθηκε να φιλοξενήσει για όσο χρειαστεί μητέρα και παιδάκι, μέχρι να της χορηγηθεί άσυλο. Ο πατέρας του παιδιού είναι μακριά, σε κάποια άλλη περιοχή και όπως είναι γνωστό σε αυτά τα ταξίδια του χαμού οικογένειες χωρίζονται συχνά για πάντα... αφού μεσλαβούν και τα αφρισμένα νερά της Μεσογείου...

 Οι "ήσυχες συνειδήσεις" και "συνειδησούλες"...("Η ήσυχη συνείδηση είναι πάντα μια ψευδής συνείδηση" Έντγκαρ Μορέν)

H ωραία κοιμωμένη που δεν είναι καθόλου ωραία...

H ωραία κοιμωμένη τρέμει μήπως και νιώσει μοναξιά 

μέσα στην παγωμένη μοναξιά του πλήθους.

Γιατί ποτέ δεν έμαθε πώς να αφουγκράζεται 

τη δημιουργική ανάγκη της μοναξιάς.

Γιατί ποτέ δεν έμαθε

 πώς να συμφιλιωθεί με τη μοναξιά και την ίδια την ύπαρξη.

Η ωραία κοιμωμένη φοβάται να αγαπήσει και ν'αγαπηθεί.

Γιατί ποτέ δεν έμαθε να σέβεται και ν'αγαπάει τον εαυτό της.

Η ωραία κοιμωμένη μοιάζει με πλαστικό χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Που αν του αφαιρεθούν όλα τα όψιμα στολίδια, τα λαμπιόνια, τα φτιασίδια,

χάσκει απελπιστικά γυμνό και άνεϋ χρησιμότητας.

Η ωραία κοιμωμένη ενίοτε λογοκρίνει εκείνη την πού και πού

παράξενη κι αγκαθωτή από τα μέσα της κραυγή.

Πως τίποτε σ'αυτήν και τον περίγυρό της δεν είν'ωραίο.

Πως αν θέλει ν'αδράξει την ομορφιά
 απ'τη θωράκισή της πρέπει να βγει

για να πάει να τη γυρέψει, να την αναδείξει, να την εισπνεύσει.

Μα εκείνη πάντοτε φοβότανε την Κίνηση.

Πόσες φορές το στοχασμό δεν τον δαιμονοποίησε;

Κι άλλες τόσες το ταξίδι δε χλεύασε της αναζήτησης;

Πόσες φορές δεν έσπευσε η ίδια, σαν υπόδειγμα νομοταγούς πολίτη,

να στηρίξει τους χωροφυλάκους, να συνδράμει τους πυροσβέστες

του σβησίματος, του μαρασμού, του θαψίματος της φωτιάς

ενός αδούλωτου μυαλού και μιας ολάνθιστης ευωδιαστής καρδιάς;

Νάτηνε πάλι! Τη βλέπω:

να βάζει τρικλοποδιές στων οραματιστών τις δρασκελιές,

να χαζεύει με απάθεια τα συντρίμια των συνανθρώπων,

να εξαπολύει μύδρους επανάστασης, αυτάρεσκες φλυαρίες, παρηγορητικά ευχολόγια,

μπας και ρίξει κάνα γκομενάκι ή πιάσει κάνα πόστο  καλό

στη Μηχανή μέσα που αέναα πλάθει "ωραίες κοιμωμένες"...

Όμως όχι! όχι!

Η κοιμωμένη ήτανε ωραία μόνο στο παραμύθι.

Αλλιώς σιγά μη τηνε ξύπναγε ο πρίγκιπας!

Ετούτες δω όμως οι κοιμωμένες και οι πρίγκηπές τους μαζί,

αυτές οι ρέπλικες του επιπέδου της "κανονικότητας",

ακόμη κι απ'την ανάποδη πλευρά μεν-επίπεδη σε όλα της δε,

δεν φέρουν ίχνος από όποιο κάλλος...

ανιχνευτής

" Life's so incomplete /Here on the street/ Live in a doom town/ Nothin ever change/ Alway's stay the same/ Live in a doom town/ Doom town/ People with blank stare's/ No one who care's/ Live in a doom town/ You can never win/ Living innocent/ Live in a doom town...Doom town "

Όταν μιλάς για ελευθερία...ΘΥΜΗΣΟΥ!

ΑΝΑΦΟΡΑ ΜΝΗΜΗΣ Σ'ΕΝΑΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ: " Ο αδελφός μου ο Στέλιος"

Aς δούμε πρώτα δυο κατατοπιστικές και μεστές κουβέντες πάνω σε αυτό το βιβλίο μνήμης, για το οποίο δεν έχω κανένα λόγο να κρύψω τη συγκίνηση που ξεφυλλίζοντάς το ένιωσα και το θαυμασμό που με συνεπήρε για το νεαρό πρωταγωνιστή του:

" ΡΗΓΜΑ 2012 -  Β’ έκδοση (συμπληρωμένη)   Τα γεγονότα του Μικρού Πολυτεχνείου (Σχολής Υπομηχανικών). Η πρώτη συλλογική πράξη αντίστασης σε χούντα και διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο, καταλύτης για τη ριζοσπαστικοποίηση του αντιδικτατορικού κινήματος που θα κορυφωθεί με τις καταλήψεις τις Νομικής και την εξέγερση του Πολυτεχνείου.   Η συμβολή των αυτόνομων – αντιεξουσιαστών φοιτητών σε αυτή την (ηθελημένα;) άγνωστη ιστορία και η επανεμφάνιση των αναρχικών στον ελλαδικό χώρο κατά τη περίοδο της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας έως και το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια των πολιτικών. Ανάμεσα τους, ο Στέλιος Βασιλειάδης, που  με τη δράση του υπήρξε διαρκής στόχος των υπηρεσιών καταστολής του καθεστώτος και τη διαδρομή του οποίου διέκοψε απότομα ένα δυστύχημα, «τροχαίο» είπαν στα χαρτιά…   Διανέμεται μέσα από αυτοοργανωμένους χώρους και βιβλιοπωλεία."
από Indymedia Athens

" Ένα χρονικό της ζωής και της αντιεξουσιαστικής δράσης του Στέλιου Βασιλειάδη (1947-1974), που γεννήθηκε στην Κοκκινιά, σπουδασε στη Σιβιτανίδειο Σχολή και στην Ανωτάτη Σχολή Υπομηχανικών, έλαβε ενεργό μέρος ως φοιτητής στον αντιδικτατορικό αγώνα, συνελήφθη και βασανίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, δημιούργησε μαζί με συντρόφους του τον αντιεξουσιαστικό χώρο ΚΡΑΚ στα Εξάρχεια και την Αυτόνομη Αντιεξουσιαστική Πολιτική Ομάδα (ΑΑΠΟ), στη μεταπολίτευση, και σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα, στην Καλλιθέα, στις 9 Δεκεμβρίου 1974, την επομένη του δημοψηφίσματος για τη μοναρχία στην Ελλάδα, στο οποίο συμμετείχε ως μέλος εφορευτικής επιτροπής. Γραμμένο από τον "σύντροφο, φίλο και αδελφό του", όπως γράφει, Κυριάκο Βασιλειάδη.
Το βιβλιοπωλείο και οι εκδόσεις "Ρήγμα" λειτούργησαν, αρχικά, στην Κοκκινιά ως ζωντανός απελευθερωτικός χώρος αντιεξουσιαστικών/αναρχικών ιδεών και δράσεων την περίοδο 1975-1979. 
Αναφορά στα βασανιστήρια και την αξιοπρεπή στάση του Στέλιου Βασιλειάδη υπάρχει και στη μαρτυρία (εφημ. "Το Βήμα" 27/4/75) του καθηγητή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Δημήτρη Μαρωνίτη που τον Ιούνιο του 1972, ήταν ο ίδιος κρατούμενος στα κελιά του ΚΕΣΑ, για τον νεαρό κρατούμενο του διπλανού κελιού του: "... ήθελα να φέρω στη δημοσιότητα ένα νωπό γεγονός που κατοικεί τα αυλάκια του μυαλού μου και τρέφει σε ώρες δύσκολες τη πικρή μου αισιοδοξία. Δεν έμαθα ποτέ ποιο παλικάρι σφάδαζε στο διάδρομο. Μούγκριζε υπόκωφα, αλλά δεν έβγαλε ούτε μία φορά δυνατή κραυγή. Κάποτε άκουσα να τον σέρνουν στο κελί του, ενώ ο δεσμοφύλακας τον περιέλουζε με βρισιές που δεν φημίζονταν για την πρωτοτυπία τους: "ρε π..... βρωμοκομμουνιστή, εδώ θα σαπίσεις". Κι ενώ η πόρτα έκλεινε, ακούστηκε μια ήρεμη, καθαρή, απόλυτα ζυγισμένη φωνή: "δεν είμαι κομμουνιστής· είμαι αναρχικός". Θα ήθελα κάποτε να διηγηθώ το περιστατικό πολύ απλά, κι ύστερα να ζητήσω να μπει στα αναγνώσματα του σχολείου, γιατί αυτή η γενναία απροσδόκητη απόκριση εμένα τότε με παρηγόρησε βαθειά και μου έδειξε μια και καλή πώς προχωρεί η αξιοπρέπεια του ανθρώπου ως το θάνατο" (στην έρευνα που έγινε, όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο ότι πρόκειται για τον Στέλιο)."
 από BiblioNet

Eπιθυμώ να προσθέσω κι εγώ ένα μικρό χαρακτηριστικό απόσπασμα του βιβλίου γι'αυτό το παλικάρι, τον αγωνιστή τον αφοσιωμένο ως το τέλος στον αγώνα του:

"Στις 8 Δεκέμβρη (1974) στήνεται το πολιτικό θέαμα-Δημοψήφισμα. Τα κέντρα εξουσίας -ντόπια και ξένα- αποφασίζουν να γίνει δημοψήφισμα για να εκφράσει ο λαός την κυρίαρχη θέλησή του για το πολίτευμα με το οποίο θέλει να κυβερνηθεί. Δεν τον ρωτούν όμως αν οι επιθυμίες του εξαντλούνται στο χώρο που έχει σαν ακραία σημεία του τη Μοναρχία και τη δημοκρατία. Κανένας δεν τον ρωτάει αν θέλει να κυβερνηθεί μόνος του και να αυτοδιαχειριστεί τη ζωή του. Η ψήφος εναντίον της Μοναρχίας σαν φορέα της εξάρτησης από τους ξένους, πράκτορα ξένων συμφερόντων, πηγή ανωμαλίας κ.ά. είναι μία πλευρά της πάλης. Αλλά η αποδοχή μιας δημοκρατίας είτε προεδρικής είτε κοινοβουλευτικής είτε γερμανικής είτε ελληνικής που "γαλλοφέρνει" είναι και ακατανόητη και επιζήμια.
Με αυτές τις σκέψεις ο Στέλιος μοιράζει στο κέντρο της Αθήνας πολλά χειρόγραφα-τρικ με αντιεξουσιαστικά-αντιμοναρχικά συνθήματα. Την ημέρα του Δημοψηφίσματος διορίζεται μέλος της εφορευτικής επιτροπής σε εκλογικό τμήμα της Κοκκινιάς όπου έρχεται σε αντίθεση και προστριβές με διάφορους βασιλικούς παρακρατικούς τραμπούκους της εποχής, που προσπαθούν να επηρεάσουν και να επιβάλλουν κλίμα τρομοκρατίας στα εκλογικά κέντρα"

Και το βράδυ της Δευτέρας 9 Δεκεμβρίου του 1974, ο νεαρός αγωνιστής, το παλικάρι που επέζησε από τα φοβερά χουντικά βασανιστήρια (άραγε κατά πόσο έχουν εξαλειφθεί από τον τόπο;"Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας")των παλιοτόμαρων Ασφαλιτών και Εσατζήδων,  χωρίς να προδώσει ούτε στο ελάχιστο τις ιδέες και τους συντρόφους του, σκοτώνεται σ'ένα πολύ-μα πολύ περίεργο "ατύχημα". Ήταν 27 χρονών.

Είθε η μνήμη της ιστορίας του να εμπνέει και να ατσαλώνει κάθε κοινωνικό αγώνα ενάντια στη μοχθηρία της καταπίεσης και την τερατοσύνη της αποκτήνωσης του ανθρώπου...

"ΧΟΥΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΣΕΙ"!

Ναι! Αλλά όχι από μόνη της...

ανιχνευτής

"Zygmunt Bauman: Ποιός Κυβερνά;"

"Μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε θεατές όταν υπάρχει φαγητό που πετιέται ενώ την ίδια στιγμή άνθρωποι λιμοκτονούν; Οι άνθρωποι θεωρούνται καταναλωτικά αγαθά που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και μετά να πεταχτούν. Έχουμε δημιουργήσει μια κουλτούρα «του πετάγματος» η οποία εξαπλώνεται και που πλέον δεν αφορά μόνο την εκμετάλλευση και την καταπίεση αλλά και κάτι καινούργιο. Ο αποκλεισμός σε τελική ανάλυση αφορά το τι σημαίνει το να είναι κάποιος κομμάτι της κοινωνίας στην οποία ζούμε.
Οι αποκλεισμένοι δεν αποτελούν πλέον την αρνητική πλευρά, τις παρυφές της κοινωνίας ή αυτούς που στερούνται των πολιτικών τους δικαιωμάτων. Για την ακρίβεια δεν αποτελούν καν κομμάτι αυτής της κοινωνίας. Οι αποκλεισμένοι δεν είναι αυτοί που τους έχουν εκμεταλλευτεί αλλά οι απόκληροι, τα «αποφάγια»."

στιγμιότυπο από τον σχετικά πρόσφατο κοινωνικό ξεσηκωμό στο Μιζούρι των ΗΠΑ

Zygmunt Bauman: Η επίθεση στο Charlie Hebdo και αυτό που αποκαλύπτει για την κοινωνία

-Ήσασταν μάρτυρας σε πολλές τραγωδίες του 20ου αιώνα- δυο πολέμους, το Ολοκαύτωμα και τον Σταλινισμό. Κατά τη γνώμη σας, ποια είναι η ιδιαιτερότητα της ισλαμικής εξτρεμιστικής απειλής με την οποία σήμερα είμαστε αντιμέτωποι;

Η πράξη της πολιτικής δολοφονίας είναι τόσο παλιά όσο και η ίδια η ανθρωπότητα και οι πιθανότητες να εξαλειφτεί αυτή η πράξη πριν από την ανθρωπότητα είναι ελάχιστες. Η βία είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι των διανθρώπινων ανταγωνισμών και συγκρούσεων οι οποίοι με τη σειρά τους είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κατάστασης. Σε διάφορες όμως χρονικές περιόδους, οι πολιτικές δολοφονίες είχαν ως στόχους διαφορετικά είδη θυμάτων.

Έναν αιώνα πριν βασικός στόχος ήταν κυρίως οι πολιτικοί – προσωπικότητες όπως ο Ζαν Ζωρές, ο Αριστίντ Μπριάν, ο Αβραάμ Λίνκολν, ο αρχιδούκας Φερδινάνδος και πολλοί άλλοι. Άνθρωποι με διαφορετικές ιδεολογίες και σε διαφορετικά σημεία του πολιτικού φάσματος που όμως όλοι τους κατείχαν ή προοριζόντουσαν για να κατέχουν πολιτική εξουσία. Εκείνη την εποχή ήταν ευρέως διαδεδομένη η άποψη ότι με τον θάνατό αυτών των προσώπων ο κόσμος (ή η χώρα) θα γλίτωνε από την πηγή των προβλημάτων του και θα στρεφόταν σε κάτι καλύτερο – μια πιο φιλική και άνετη κατάσταση.

Το Σεπτέμβρη του 2001 οι πολιτικές δολοφονίες που διαπράχτηκαν είχαν ως στόχους όχι συγκεκριμένες, αναγνωρίσιμες και διάσημες πολιτικές προσωπικότητες που βρίσκονταν στο προσκήνιο, αλλά ούτε και ανθρώπους που θεωρούνταν υπεύθυνοι για τα αδικήματα για τα οποία υποτίθεται ότι οι δολοφόνοι τους τιμωρούσαν. Στρεφόντουσαν αντίθετα εναντίον οικονομικών (η περίπτωση του Κέντρου Παγκόσμιου Εμπορίου) και στρατιωτικών (η περίπτωση του Πενταγώνου) δυνάμεων. Όπως ήταν φυσικό αυτό που έλειπε από την συνδυασμένη πολιτική δράση ήταν ένα κέντρο πνευματικής εξουσίας.

Τι διαφοροποιεί τις δολοφονίες στο Charlie Hebdo;

Όσον αφορά τις δολοφονίες στο Charlie Hebdo υπάρχουν δυο θέματα που την διαφοροποιούν από τις δυο προηγούμενες υποθέσεις (του Κέντρου Παγκόσμιου Εμπορίου και του Πενταγώνου):

Δεν είναι μέτρο υγείας το να είσαι καλά προσαρμοσμένος σ'ένα βαθύτατα νοσηρό κόσμο

"Δεν είναι μέτρο υγείας το να είσαι καλά προσαρμοσμένος σ'ένα βαθύτατα νοσηρό κόσμο" ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ

"Σε περισσότερα από 200.000 βρετανικά σχολεία υπάρχουν κάμερες στις τουαλέτες και τα αποδυτήρια! Στους βρετανικούς δρόμους οι κάμερες παρακολούθησης όχι μόνο μπορούν να εκφωνήσουν εντολές αλλά και να ακούν και να καταγράφουν τις συνομιλίες."

από ανάρτηση παλιότερη:
"Στις δε ΗΠΑ ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για την Υγεία. Με συγκεκριμένες διατάξεις του, καθίσταται υποχρεωτική η εμφύτευση ηλεκτρονικού τσιπ σε κάθε Αμερικανό πολίτη!! Πολύ σύντομα 20 εκ των Πολιτειών είχαν προσφύγει στα δικαστήρια για την ακύρωση του νομοσχεδίου, που χαρακτήρισαν άκρως αντισυνταγματικό και προσβλητικό για την ελευθερία των Αμερικανών πολιτών.
 Βρετανία: Πλήρης παρακολούθηση πολιτών μέσω Google Earth
Εποχή ολικής παρακολούθησης όλων των πολιτών : "Η ηλεκτρονική κατασκόπευση σε συνδυασμό αφενός με το πέρασμα στην εποχή των ηλεκτρονικών επικοινωνιών και αφετέρου με την ιλιγγιώδη τεχνολογική πρόοδο του κλάδου αυτού κατέστησαν πραγματικότητα τα πιο τρελά όνειρα κάθε δικτάτορα: να μαθαίνει ανά πάσα στιγμή τα πάντα για οποιονδήποτε άνθρωπο ζει στη Γη!"

Το προϊόν της Monsanto -αυτής της εταιρείας κολοσσού που αναλαμβάνει τη γενετικά τροποποιημένη διατροφή ή διαστροφή του πλανήτη, θέλουν και μη οι κάτοικοί του!- "Agent Orange", εντομοκτόνο και αποφυλλωτικό,  χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο του Βιετνάμ και όπου ψεκάστηκαν από τον ουρανό 40 εκ. λίτρα με 400 κιλά καθαρή διοξίνη. Αποτέλεσμα; Τρία περίπου εκατομμύρια άνθρωποι μολύνθηκαν και αν και πέρασαν τόσα χρόνια μετά τον βρώμικο αυτό πόλεμο, ο καρκίνος εξακολουθεί να βασιλεύει στην περιοχή, 500.000 παιδιά να έχουν γεννηθεί με γενετικές δυσμορφίες και παραμορφώσεις και 400.000 άνθρωποι να ακρωτηριαστούν ή να πεθάνουν.
Wikipedia. Περί των "αγνών προϊόντων" της Monsanto και το σκάνδαλο παγκόσμιας προώθησής τους, και στην Ευρώπη, διαβάστε και αυτό: Στον πλανήτη των θαυμάτων: "Εμπορικό απόρρητο; Ελα μου; "

Πόσο λογικός, ανθρώπινος, φιλικός σας φαίνεται αυτός ο κόσμος;
Ακολουθεί κι ένα βίντεο που περιέχει επώδυνα απλές, άβολες, "κακοφορμισμένες" αλήθειες. Σαν μόνιμα ανοιχτές πληγές στο σώμα και σε ό,τι έχει απομείνει  απ'το μυαλό της ανθρωπότητας. Κι ένας κόσμος παράφρονας και αυτοκαταστροφικός, κάποια στιγμή αποβιώνει! Και δεν εννοούμε εδώ μόνο για υλική, φυσική αποβίωση. Αλλά και για οριστική απώλεια ψυχής και διανοητικό εκφυλισμό. Μήπως το απόλυτα δυστοπικό σενάριο του Τζορτζ Όργουελ στο έργο του "1984" βρίσκεται και εξελίσσεται ήδη εδώ; Και με την απαραίτητη ισχυρή τεχνολογική στήριξη για την εγκαθίδρυση και ευδοκίμησή του; Κι αν κάποιος βρεθεί να παραπονεθεί ότι "μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά" αδίκως, για εμάς ΔΕΝ υπάρχουν πλέον "χλωρά"! Ή άμοιρα/-οι ευθυνών. Σε μια εποχή όπου ο καθένας αν το επιθυμεί πραγματικά μπορεί να έχει πρόσβαση στα στοιχεία και να καταφέρει, με την ανάλογη προσοχή και κριτική σκέψη, να ξεχωρίσει την άχρηστη ήρα από το εκλεκτό στάρι μέσα στον καθημερινό πακτωλό πληροφόρησης και παραπληροφόρησης. Και άρα να προβληματιστεί, να κινητοποιηθεί ποικιλοτρόπως, να αναλάβει δράση.
Ως πότε ο έλλογος, ο έμψυχος άνθρωπος θα αποδέχεται με τη σιωπή, με την απραξία του ως συμφωνημένη νόρμα, την κυριαρχία της παράνοιας; την υπουλία της εξουσίας; τη βαρβαρότητα, προπαγάνδα και στρεψοδικία των θεοποιημένων θαρρείς ελίτ; Και των ιδεολογικών τους μηχανισμών χειραγώγησης των πληθυσμών και διαμόρφωσης πραγματικότητας.

Κι όπως λέει και ο ομιλητής στο αμέσως παρακάτω βίντεο:

" Βρισκόμαστε σε τέτοιο σημείο της ανθρώπινης εξέλιξης που μπορούμε να σκοτώσουμε περισσότερους ανθρώπους από ποτέ. Και το κάνουμε...Ζούμε σ'έναν κόσμο όπου φαίνεται λογικό παιδιά να υπογράφουν πάνω σε βόμβες, οι οποίες εκτοξεύονται για να σκοτώσουν άλλα παιδιά. [...]Και είμαστε σε μια κατάσταση, όπου έχουμε ένα σύστημα που λέγεται χρήμα, το "DNA" αυτής της κοινωνίας. Που βασίζεται σε χρήμα το οποίο ποτέ δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και ποτέ δεν θα υπάρξει. Γιατί οι ίδιοι που ελέγχουν τους πολιτικούς και τις κυβερνήσεις ελέγχουν και τις τράπεζες, έχοντας επιτρέψει σε αυτές να μπορούν να δανείζουν 10 φορές τα χρήματα που έχουν ως απόθεμα. Χρήμα που δημιουργήθηκε από το πουθενά κι ονομάστηκε χρέος, πίστωση και για το οποίο πρέπει να ξοδέψουμε το υπόλοιπο της ζωής μας για να το αποπληρώσουμε -δείτε κι αυτό:Η διαπλανητική ανωμαλία του παγκόσμιου οικονομικού μοντέλου!-

[...] Και το θεμέλιο όλου αυτού -μιλώντας και για τις "ειδήσεις" στην TV- είναι να είσαι φοβισμένος, πολύ φοβισμένος. Το μεγάλο κακό τέρας έρχεται από τη στιγμή που το επινοήσαμε. Κρατήστε τους ανθρώπους σε φόβο, κρατήστε τους σε συνθήκες άγχους. Και κυρίως, κι αυτό έχει σχέση με την κατάσταση που περνάμε σήμερα, κρατήστε τους σε συνθήκες αγώνα προς επιβίωση. Γιατί όσο το κάνουν αυτό, θα βρίσκονται επικεντρωμένοι μόνο για τα προς το ζην, χωρίς να βλέπουν τη συνολική εικόνα γύρω τους".



Και η αποχαύνωση και ατελέσφορη ευτέλεια στις οθόνες της ύπνωσης καλά κρατεί σε ομηρία τις αντιλήψεις των ανθρώπων.