ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2019

AΡΚΕΤΑ ρεεεε!!!!!!!!


(τύφλα να'χουν οι Rage Against The Machine !!)



Δε λυπάμαι τα γηρατειά που φεύγουν - τα μωράκια που έρχονται άθελά τους να ζήσουν σκλάβοι, να πεθάνουν σκλάβοι, σ' έναν κόσμο ελεύθερων αφεντάδων. Θα τους μαθαίνουν: η σκλαβιά τους χρέος εθνικόν και σοφία του Πανάγαθου!... Πότε θ' αναστηθούν οι σκοτωμένοι;  ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ, 20 Oκτώβρη 1973

 "Θα ξεφτυλίσουμε την "δύναμη" όλων των "δυνατών" του πλανήτη. Η γελοία δύναμή τους δεν γεύτηκε ακόμα στο πετσί της τη λύσσα μας. Οι λέξεις που θα μπορούσαν να την περιγράψουν δεν γίνεται να απλωθούν σε χαρτί, σε ψηφιακή εικόνα και σε οθόνες υπολογιστών. Οι αριθμοί μας, οι δικοί μας αριθμοί δεν γίνονται κατανοητοί, μήτε και τα σύμβολά μας. Κατοικίες και ορμητήριά μας είναι οι χώρες μέσα στις χώρες, τα άγρια σκηνικά πίσω από τις βιτρίνες των μητροπόλεων, χώροι που η επίγεια εξουσία δεν τολμά να μολύνει με τα βρώμικα πέλματά της, πανικόβλητη εκ γενετής ακόμα και στην ιδέα των στοιχείων που συνθέτουν το Χάος. Το αίμα μας είναι το αίμα της έκστασης, η ψυχή μας είναι η ψυχή της ηδονής, η οργή μας είναι η οργή των άγιων Άγριων. Για ακόμα μια φορά οι άγιοι Άγριοι μέλλουν να
πορευθούν πάνω στην χωμάτινη κρούστα της Γης και εκείνο που οι πομπές, οι στρατιές και οι τελετουργικοί χοροί τους θα προαναγγείλουν δεν είναι άλλο παρά η ανάσταση των κάθε είδους νεκρών.
 Είσαστε όλοι "ένα αίμα" με τους Άγριους προγόνους σας, μολυνθήκατε όμως από την αηδιαστική πανούκλα του πολιτισμού των εξουσιανθρώπων. Το κορμί σας όμως πάντα ανυπομονεί ν'ακολουθήσει τις μέλλουσες αγέλες των Άγριων που θα κατακλύσουν τον
πλανήτη, αν και το υποταγμένο μυαλό σας παραμένει ακίνητο, δαμασμένο, ευνουχισμένο και εκπολιτισμένο και εκεί είναι που θα δοθεί η μεγάλη και τελική μάχη του πολέμου που μένει να σημάνει το τέλος της αλλότριας Ιστορίας. Γιατί ο πολιτισμός των εξουσιανθρώπων είναι ενάντιος στην Φύση. Όταν λοιπόν οι Άγριοι εξεγερθούν και χαιρετίσουν ξανά τα άστρα, ο Μέγας Πόλεμος θα κηρυχθεί αστραπιαία και στην στιγμή θα τελειώσει, συνενώνοντας τον κόσμο ολόκληρο παντοτινά. " FERAL FAUN

Πες τα κι εσύ Ένοικε:

 Επανερχόμαστε. Σε πρώτο χρόνο. Ρίχνοντας σαν αιχμηρά, πρωτόγονα, "βαρβαρικά" βέλη τα λόγια κάποιου άλλου.
Πάνω στα τείχη, τα φτιαγμένα από τόνους συστηματικών και συστημικών ψεμάτων, στρεβλώσεων και σκουπιδοπληροφοριών.Τα τείχη μιας απονεκρωτικής "πολιτισμικής φυλακής" μαζικής κλίμακας.
Και πορδίζοντας προκλητικά έξω από τα στρατηγικά φυλάκια των ελεγκτικών μηχανισμών της. Δηλαδή:
Των κοινωνικο-πολιτικών γεννητριών ψυχικής παραγωγής τοξικών συναισθημάτων -φόβος, αυτολύπηση κ.ά. Της ιδεολογικής ακαμψίας, της "πολιτισμένης" εθελοδουλίας, της μετατροπής των ανθρώπων σε πειραματόζωα του Παβλώφ -τα σκυλάκια με τα εξαρτημένα αντανακλαστικά- χάρη στην τεράστια και επιστημονικά εντυπωσιακή κοινωνική μηχανική, στην αυθαίρετη και μισάνθρωπη ρότα που χαράζουν άλλοι χωρίς εμάς για εμάς με συμφωνία από εμάς, που αποκαλείται και "δημοκρατικό δικαίωμα".
Διότι είμαστε οι αρνητές των Σειρήνων και των αθυρμάτων. Οι περιφρονητές κλειστών λεσχών. Οι εξολοθρευτές των εγκεφαλοσκώληκων. Τα μη προβλέψιμα κι ελεγχόμενα δεδομένα που κουρελιάζουν τεφτέρια καταχωρήσεων. Κι ερχόμαστε με τη φόρα πολλών χαμένων αιώνων!

Ρίχτα κι εσύ ρε rohala :

Μπορώ να συμμεριστώ την απογοήτευση.
Στις περιφερόμενες σκιές και τις μοναχικές σαλταρισμένες φιγούρες των απολυμένων, ανέργων, εξαπατημένων από κεντρικές επιτροπές, κομματικές φατρίες και ανιαρές (εκτός από απενεργοποιημένης ουσίας) μέχρι θανάτου διακηρύξεις,  προδομένων από δήθεν συντρόφους, αυτόκλητους σωτήρες, πνευματικές ηγεσίες, λυκοφιλίες που αντιγράφουν τις κυρίαρχες αξίες της παγκόσμιας σούπας.
Καθώς είμαι κι εγώ οργισμένος. Αλλά, πλέον, έπαψα να είμαι απογοητευμένος.
Γιατί η απογοήτευση έχει να κάνει με αυτό τον τύπο ανθρώπου που συνέχεια "πέφτει από τα σύννεφα", που συνέχεια πιάνεται εξαπίνης και στο τέλος μπορεί και να καταντήσει να αναζητά θεραπεία ακόμη και σε επιδρομές σε μαγαζάκια με "προσφορές που δεν μπορείς να αγνοήσεις" λόγω "Black Friday".
Και γιατί απλά θέλω η οργή μου να ανήκει μόνο σε μένα, να τη διαχειρίζομαι, και να την κατευθύνω όπου κι όπως γουστάρω εγώ και όσοι με καταλαβαίνουν τι θέλω να τους πω και όχι να είναι δυναμικό προς εκμετάλλευση όσων θέλουν να τη δαμάσουν και να την εκπορνεύσουν ή να την αφοπλίσουν για δικό τους όφελος. Δηλαδή προς όφελος της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου