ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2018

"Τα υπνοδωμάτια 12 παιδιών σε διάφορα μέρη του κόσμου" (στο μεγάλο και σαθρό εκ θεμελίων οικοδόμημα του ανθρώπινου "πολιτισμού")

Στέλεχος ΔΝΤ: Εφορμούσα σαν γεράκι στους λαούς!-->Oι κτηνώδεις δολοφόνοι που παριστάνουν και τους διασώστες με σανίδες σωτηρίας τις "μεταρρυθμίσεις" της απόλυτης συμφοράς

{Εισαγωγή από εμάς: σου ματώνει την καρδιά! Άλλο να ακούς γι'αυτά κι άλλο να τα βλέπεις, έστω και σε μια συλλογή από εκπληκτικές φωτογραφίες. Κάνοντας τις αναπόφευκτες συγκρίσεις ανάμεσα στις παιδικές φατσούλες, που ακόμα και οι πιο αλαζονικές ή αλλοπαρμένες,  χαζοχαρούμενες ή κακομαθημένες,  ΔΕΝ φταίνε oι ίδιες γι'αυτή τους την εικόνα..! Kαι βλέποντας και τον 8χρονο βιοπαλαιστή που το κρεβάτι του είναι παλιά λάστιχα και το μόνο του γεύμα είναι ένα κωλο-πρωινό στην Καμπότζη, έναν ακόμη και μέχρι πρότινος ασιατικό παράδεισο σεξοτουρισμού και ειδικά παιδεραστίας (ή άλλαξε ουσιαστικά κάτι;) για τα μισητά καθάρματα που καταφθάνουν εκεί ακόμα και με τσάρτερ από την Κεντρική και υπόλοιπη Ευρώπη κι όχι μόνο (σύντομα θα πούμε άλλα δυο λογάκια γι'αυτή την γηραιά κι έκφυλη μάνα του τέρατος που λέγεται "Δυτικός Πολιτισμός") και βλέποντας και τη χαριτωμένη μα τόσο μελαγχολική φατσούλα του άστεγου πιτσιρικά από την Ρώμη και βλέποντας το κορίτσι από την Κένυα που πρέπει να υποστεί τη βαρβαρότητα της κλειτοριδεκτομής σύμφωνα με μια νοσηρή εκδοχή άλλης μιας θρησκείας-κόλαφου του ανθρώπινου πνεύματος και της ελευθερίας, ε!...δεν είναι καθόλου αφοριστικό να σου τρυπήσει το μυαλό μια τέτοια σκέψη:
Γαμώ τον πολιτισμό του homo consumus! Και γαμώ το τοξικό κι ανώμαλό του μισάνθρωπο οικονομικό μοντέλο και τις πουτάνες τις πολυεθνικές εταιρείες τους ("Το Δόγμα του Σοκ" Ναόμι Κλάιν, ή η επέλαση του "Καπιταλισμού της Καταστροφής"μαζί με όλους τους γαμημένους μετόχους τους και τους πολιτικούς αχυράνθρωπους που υπηρετούν πιστά τις άνομες, μαφιόζικες και πραξικοπηματικές αυθαιρεσίες και διεργασίες του κορπορατικού ολοκληρωτισμού. Όλα αυτά τα πωρωμένα σκουλήκια που λυμαίνονται κι εξαθλιώνουν τους λαούς (με τις ευλογίες στην ουσία παπών, πατριαρχών, ραβίνων και ιμάμηδων, νομιμοποιητών των τρισάθλιων επίγειων συνθηκών και υπηρετών της επίγειας βίαιης και καταπιεστικής εξουσίας ελέω σαδιστών θεΐσκων) αδιαφορώντας για την τύχη των πιο ευάλωτων. Όπως τα παιδάκια ή το "μέλλον" αυτού του διεστραμμένου όπως εξελίσσεται από παλιά κόσμου...
ΥΓ: και η "φιλανθρωπία" δεν αποτελεί ούτε καν κουκούλωμα αυτής της κολοσσιαίας κοινωνικής αταξίας! Αποτελεί πρωτίστως υποκρισία! (ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ!)
 Σημείωση: το άρθρο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο του 2012. }


Τα υπνοδωμάτια 10 παιδιών σε διάφορα μέρη του κόσμου

Από την Κένυα στο Κεντάκι και από τα σκουπίδια σε ροζ δωμάτια. Παιδιά από όλο το κόσμο , διαφορετικές κουλτούρες και κοινωνικές τάξεις, όλα μαζί κάτω απο τον φακό του φωτογράφου James Mollison . ΄Ενα σοκαριστικό έργο που δείχνει την ανισότητα αναμέσα σε παιδιά. Αν είναι να κανουμε μια σημαντική αλλαγη πρεπει να ξεκινήσουμε απο τα παιδιά.
Το βιβλίο του ονομάζεται “Where Children Sleep

Όταν ζητήθηκε από το φωτογράφο James Mollison να κάνει ένα project σχετικά με τα δικαιώματα των παιδιών, του ήρθε στο μυαλό το παιδικό του δωμάτιο. Η εξέλιξη αυτής της ιδέας ήταν το “Where Children Sleep”. Οι φωτογραφίες που έβγαλε απεικονίζουν τη σκληρή πραγματικότητα.

 indira (7 ετών) απο το Νεπάλ. Μοιράζεται το στρώμα της, το μοναδικό στο σπίτι, με τα αδέρφια της. Απο 3 χρονών δουλεύει 6 ώρες την ημέρα, πάει σχολείο και ονειρεύεται να γίνει χορεύτρια.

 Kaya(4 ετών) απο το Τόκυο. Μένει με τους γονείς της σε ένα μικρο διαμέρισμα και στο δωμάτιο της έχει πολλά φορέματα, παλτά, κούκλες και περούκες. Ονειρεύεται να σχεδιάζει κινούμενα σχέδια όταν μεγαλώσει.

Dong (9 ετών) απο Κίνα. Μοιράζεται το δωμάτιο του με την οικογένεια του. Αγαπάει το τραγούδι, και τα απογεύματα βλέπει λίγη τηλεόραση και κάνει τα μαθήματα του για το σχολείο. Το όνειρο του ειναι να γίνει αστυνομικός.

 Joey (11 ετών) από Κεντάκι, Η.Π.Α. ΄Οταν ήταν 7 χρονών, πυροβόλησε το πρώτο του ελάφι. Του αρέσει να κυνηγάει με τον πατέρα του, και έχει 2 δικά του πιστόλια και ένα τόξο. Το κατοικίδιο του είναι μια σαύρα με την οποία του αρέσει να βλέπουν μαζί τηλεόραση τα απογεύματα.

 Jasmine (4 ετών) απο Κεντάκι, Η.Π.Α. Μένει με την οικογένεια της σε ένα μεγάλο σπίτι σε μια φάρμα. Έχει συμμετάσχει σε πάνω από 100 διαγωνισμούς ομορφιάς και έχει κερδίσει πολλά βραβεία. Για τους διαγωνισμούς αυτούς εξασκείται καθημερινά με προσωπικό εκπαιδευτή.

Lamine( 12 ετών) απο τη Σενεγάλη.
Μοιράζεται το δωμάτιο του με άλλα αγόρια. Τα κρεββατια δεν είναι άνετα και έχουν τούβλα αντί για πόδια σαν στήριγμα. Δουλεύουν κάθε μέρα απο τις 6 το πρωί σε χωράφια μέχρι το απόγευμα όπου διαβάζουν το Κοράνι.

 Thais (11 ετών) απο την Βραζιλία. Μοιράζεται το δωμάτιο της με την αδερφή της. Είναι συνηθισμένη σε συμμορίες και χρήση ναρκωτικών στην γειτονιά. Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει μοντέλο όπως πολλά κορίτσια από την Βραζιλία.

 Douha (10 ετών) απο την Παλαιστίνη. Μένει σε κατασκήνωση προσφύγων με τα 11 αδέρφια της και μοιράζεται το δωμάτιο με τις 5 αδερφές της. Ο αδερφός αυτοκτόνησε σε επίθεση ενάντια στο Ισραήλ.

 Jamie (9 ετών) απο την Νέα Υόρκη. Μένει σε ρετιρέ στην 5η λεωφόρο. Ονειρεύεται να γίνει δικηγόρος σαν τον πατέρα του και πηγαίνει σε ιδιωτικό δημοφιλές σχολείο όπου μαθαίνει οικονομικά. Κάνει μαθήματα τζούντο και κολύμβησης.

 Roathy(8 ετών) απο την Καμπότζη. Το στρώμα του , όπου και μένει, είναι σε σκουπίδια και το κρεβάτι του είναι παλιά λάστιχα αυτοκινήτου. Το μόνο του γεύμα είναι το πρωινό. Κάνει μπάνιο μαζί με άλλα παιδιά σε τοπικό φιλανθρωπικό κέντρο πριν να φύγει για τη δουλειά του όπου ψάχνει πλαστικά μπουκάλια και κονσέρβες τα όποια και πουλάει σε εταιρεία ανακύκλωσης.

 Nantio (15 ετών) απο την Κένυα. Μέλος της φυλής Rendille . Μένει σε σκηνή φτιαγμένη απο πλαστικό. Θέλει να παντρευτεί με πολεμιστή αλλά πρώτα θα πρέπει να υποστεί κλειτoριδεκτομή. Κάθημερινά προσέχει τα πρόβατα και κόβει ξύλα.

 Άστεγο παιδί από τη Ρωμη, Ιταλία. Μένει σε στρώμα στην ύπαιθρο. Η οικογένεια του και αυτός δεν έχουν ταυτότητες και δεν μπορούν να βρούν κανονικές δουλειές. Οι γονείς του καθαρίζουν τζάμια αυτοκινήτων και κανείς τους δεν είναι μορφωμένος.


το βρήκαμε στο childit.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου