ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2018

Η Δημιουργικότητα του Χάους


" Τα χαοτικά συστήματα ξεπερνούν κάθε ανθρώπινη προσπάθεια για πρόβλεψη, έλεγχο και χειρισμό τους. Αντί να προσπαθεί ο άνθρωπος να κυριαρχήσει σε αυτές και να αντιστέκεται, θα έπρεπε να τις αγκαλιάσει και να τις αποδεχτεί … και εδώ μπαίνουμε στο πεδίο της δημιουργικότητας. "


Πώς κατάφεραν οι άνθρωποι να φτιάξουν το πρώτο βέλος, τον τροχό, τις πρώτες ζωγραφιές των σπηλαίων; Πως μπόρεσε ο Νιλς Μπορ να ανακαλύψει τις θεωρίες του, ο Τέσλα, ο Μπρούνο, ο Πυθαγόρης; Πως μπόρεσε ο Μότσαρτ, ο Βάγκνερ, ο Μπετόβεν να γράψουν τα κοντσέρτα τους; Τι γίνεται όταν έχουμε μια πρωτότυπη σκέψη; Ποιά είναι η φύση της δημιουργικότητας. Υπάρχει κάτι ή υπάρχει τίποτα;

Το Χάος μας λέει πως αυτό που δημιουργεί είναι το ίδιο το Χάος. Ο κατεργάρης.
Αυτός που αγνοώντας την λογική, τους κανόνες, πηγαίνοντας κόντρα στις δομές δημιουργεί.
Δημιουργεί τις δημιουργίες. Ο κατεργάρης είναι ο Δημιουργός.

Ο κατεργάρης εν δράσει είναι αυτό που αποκαλείς θεό.

Όλως παραδόξως (!) οι απόψεις των νεοσύστατων επιστημών της Κβαντικής και του Χάους, αντανακλούν τις πνευματικές αρχές, των αρχαιότερων πολιτισμών του γνωστού κόσμου. Πνευματικών μυθικών κόσμων, χρυσών αιώνων γνώσης και σοφίας ανώτερων πνευματικών όντων και πολιτισμών. Αυτό δεν σημαίνει πως ξαφνικά οι επιστήμονες ανακάλυψαν κάτι νέο ή διαφορετικό από αυτό που όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι όλων των πολιτισμών είπαν μη εξαιρουμένου του «σωματιδιου του θεού» (!!!)


Απλά σημαίνει πως η Πνευματικότητα και οι αρχές που την διέπουν, για μια ανώτερη διαβίωση είναι από πάντα εδώ μπροστά στα μάτια μας. Σκόπιμα ή από βόλεμα ή από εκπαίδευση ή από αδυναμία επιλέγει ο άνθρωπος να τις αγνοεί και να ψάχνει ψήλους στ άχυρα.

Σημαίνει ακόμη πως αυτή η διαθέσιμη, δυνατή πνευματικότητα θα βοηθήσει τον σημερινό αναζητητή, τον υποψήφιο πολεμιστή, να καλλιεργήσει την έννοια του Χάους και της Κβαντικής, για να βάλει ΜΙΑ ΣΤΑΛΑ ΣΟΦΙΑΣ στην καθημερινότητα του. Αυτό θα το πετύχει αν σε καθημερινή δράση, χρησιμοποιεί αυτές τις αρχές, είτε σαν αρχές της Κβαντικής, του Χάους, ή της αρχέγονης σοφίας του ΤΑΟ, του Ηράκλειτου ή του Πυθαγόρη.

Είναι το ίδιο αν έχει τον Παρατηρητή εν δράσει, ΑΝ τα κέντρα αντίληψης, κατανόησης και διαφοροποίησης του είναι ζωντανά.

Τότε μόνο θα κατανοήσει τις διακρίσεις των λεπτών αποχρώσεων του κόσμου, τον έλεγχο και την δημιουργικότητα.

Το βασικότερο όλων, ο έλεγχος: Η αβεβαιότητα και το μη προβλέψιμο είναι κάτι που οι άνθρωποι βιώνουν πολύ έντονα, με αποτέλεσμα να μην έχουν κανένα έλεγχο στην ζωή τους. Αυτό γίνεται γιατί, ο Νους δεν αφήνει να ξεχάσεις, τα δυσάρεστα γεγονότα του παρελθόντος, και σε οδηγεί στο να φαντάζεσαι, τα ίδια δυσάρεστα γεγονότα και τις συνέπειες τους στο μέλλον. Οι αρχαίοι πολιτισμοί αντιμετώπιζαν την αβεβαιότητα του άγνωστου μέλλοντος, συνομιλώντας με τους θεούς μέσω των σαμάνων, κάνοντας τελετές μιλώντας με τις αόρατες δυνάμεις της φύσης.

Στον σύγχρονο κόσμο οι άνθρωποι θέλουν να αποφύγουν την αμφιβολία και την αβεβαιότητα προσπαθώντας να κυριαρχήσουν στις δυνάμεις στης φύσης. Ο έλεγχος της αβεβαιότητας είναι τόσο πολύ συνδεδεμένο με την καθημερινή συμπεριφορά του ανθρώπου που του έχει γίνει μονομανία και εθισμός. Ασφαλίζει το μέλλον ενώ δεν είναι σε θέση να ασφαλίσει ούτε καν το παρόν.

Ο Ντάνιελ Κουίν στο μυθιστόρημα του “Ισμαέλ” σατιρίζει αυτή την αφύσικη μανία για έλεγχο λέγοντας:

‘…μόνο ένα πράγμα μπορεί να μας σώσει από τον φόβο του άγνωστου, πρέπει να αυξήσουμε την κυριαρχία μας στον κόσμο. Όλη αυτή η περιβαλλοντική καταστροφή έχει προέλθει από την κατάκτηση του κόσμου από μέρους μας, ωστόσο πρέπει να εξακολουθήσουμε αυτή την κατάκτηση ώσπου ο έλεγχος μας να γίνει πλήρης. Όταν θα έχουμε αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο, τότε όλα θα είναι ελεγχόμενα και καλά. Θα έχουμε ηλεκτρική ενέργεια. Δεν θα υπάρχει μόλυνση Θα έχουμε βροχή όση και όποτε επιθυμούμε. Θα κάνουμε τους ωκεανούς χωράφια. Θα ελέγχουμε τον καιρό, δεν θα έχουμε τυφώνες, καταιγίδες, πλημμύρες, ξηρασίες ή παγετούς εκτός εποχής. Όλες οι διαδικασίες που αφορούν την ζωή σε αυτόν τον πλανήτη, θα βρίσκονται –εκεί που τις προόρισαν οι θεοί να βρίσκονται-στα χέρια μας.»

Η Θεωρία του Χάους λέει για ποιόν λόγο αυτή η φαντασίωση είναι και θα εξακολουθήσει να είναι απλώς μια φαντασίωση.

Τα χαοτικά συστήματα ξεπερνούν κάθε ανθρώπινη προσπάθεια για πρόβλεψη, έλεγχο και χειρισμό τους. Αντί να προσπαθεί ο άνθρωπος να κυριαρχήσει σε αυτές και να αντιστέκεται, θα έπρεπε να τις αγκαλιάσει και να τις αποδεχτεί … και εδώ μπαίνουμε στο πεδίο της δημιουργικότητας.

© Semely Lomax


το διαβάσαμε ΕΔΩ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου