ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2017

Hλεκτρονική φυλακή



Hλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, ηλεκτρονικές αγορές και πληρωμές, ηλεκτρονικές κοινωνικές επαφές και φιλίες, ηλεκτρονικό bullying, ηλεκτρονικό σεξ, ηλεκτρονικό έγκλημα, ηλεκτρονικά ναρκωτικά, ηλεκτρονικής σύλληψης και σχεδίασης επαναστάσεις, ηλεκτρονικός Μεγάλος Αδελφός.

Αυτό ρε σεις δεν είναι μια  ζωή που ζούμε, όπως την ξέραμε πριν δυο δεκαετίες ας πούμε και πιο πίσω, ως άνθρωποι με σάρκα και οστά! Αυτό είναι virtual reality με τα όλα του!
Οπότε, εάν ο κόσμος μας είναι κάτι σαν video game, με πολύ εξελιγμένα τρισδιάστατα γραφικά και έντονη πλοκή (και διαπλοκή), τότε όλοι μας είμαστε κάτι σαν;
Σαν η ρεαλιστικής απόδοσης χαρακτήρες/ήρωες μέσα σε ένα παιχνίδι ρεαλιστικής απόδοσης αντικειμένων!
Αλλά αυτό σημαίνει ότι το παιχνίδι για να τρέξει και οι ήρωες να επιτελέσουν τους ρόλους που έχουν σχεδιαστεί για αυτούς, χρειάζεται και παίκτες. Που κινούν τα νήματα της πλοκής, καθώς οι ρολίστες/πιόνια "ήρωες" δίνουν (ή μπορεί και να'χουν) την εντύπωση ότι λειτουργούν αυτόβουλα. Και οι (μεγάλοι) παίκτες ανταγωνίζονται και μεταξύ τους ποιος θα κερδίσει περισσότερους πόντους και θα προχωρήσει ενισχυμένος στην επόμενη πίστα (γεωπολιτική; οικονομικών συμφερόντων; και στρατιωτικών εμπλοκών; όλα μαζί;). Με τις νέες προκλήσεις και ευκαιρίες για συλλογή πόντων (κι εδαφών; τροπαίων; ακόμη περισσότερης δύναμης και ελέγχου;) να απαιτούν κι ανάλογη χρήση "ρεαλιστικού περιβάλλοντος και χαρακτήρων". Και φυσικά σε τέτοιες περιπτώσεις οι "ήρωες" και οι "κομπάρσοι" είναι απολύτως αναλώσιμοι!

Και μια τέτοια ηλεκτρονική πραγματικότητα είναι ανοιχτή σε κάθε πιθανότητα, όπως και στο να μολυνθεί από κάθε είδους κακόβουλα λογισμικά και ανάλογες (κυβερνο)επιθέσεις. "Λογισμικά" σαν το οικονομικό μοντέλο, ας πούμε, και το λογιστικό παγκόσμιο χρέος, που αφαιμάζει λαούς και δοκιμάζει τις αντοχές του ίδιου του (εικονικού) περιβάλοντος.

Ποιος ή ποιοι είναι οι κατασκευαστές αυτού του "ultimate παιχνιδιού";
Ποιος είναι ο απώτερος στόχος, που πατάει πάνω σε μικρά ή μεγάλα βήματα (χειρισμούς) φορά με τη φορά;
Πόση τελικά αλήθεια μπορεί να υπάρχει σε ένα τέτοιο, ασύλληπτων διαστάσεων ενδεχόμενο:
https://antidras.blogspot.gr/2017/10/blog-post_74.html
Ίσως κι ασύλληπτο ακόμη και για την αντίληψη των παικτών που μπορεί κι αυτοί να είναι κομμάτι των γραφικών ενός ακόμη μεγαλύτερου virtual project.

Μήπως.
Μήπως, μέρες που έρχονται κιόλας, είναι πιο ασφαλές και καθησυχαστικό για το μυαλό να είμαστε έτοιμοι για τα εορταστικά  ρεβεγιόν και την ανταλλαγή ευχών, όπως είθισται.
 Εγώ πάντως να ευχηθώ από τώρα, γιατί μάλλον θα τα ξαναπούμε μετά τον ερχομό του δεκαοχταριού.
Happy new electronic year! Beware of  System Failures!


Rohalas


(μας το'στειλε ο φίλος μας "rohalas")


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου