ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 11 Αυγούστου 2017

Σε δεύτερο χρόνο!



Επανερχόμαστε.
Σε δεύτερο χρόνο.
Στοχαζόμενοι τα γεμάτα σοφή πικρία λόγια του Άρθουρ Σοπενχάουερ, πολλά χρόνια πριν: "Οι ήμεροι αλληλοεξαπατώνται και οι άγριοι αλληλοεξοντώνονται. Κι αυτό το πράγμα το λέμε πρόοδο του κόσμου".
 Από εκείνες τις ρήσεις που όταν τις ακούς σκέφτεσαι μόνο αυτό: "διάνα!" ή το άλλο: "πουτάνα αλήθεια!"

 Λένε ότι οι φυλακές αποτελούν μικρογραφία της κοινωνίας και οι φυλακισμένοι τον καθρέφτη ενός πολιτισμού. Φυλακές..Με τους δικους τους κώδικες και κόλπα που ρυθμίζουν τη συμπεριφορά και τις κινήσεις των κρατουμένων, όσον αφορά τις ανταγωνιστικές, ανελέητες κι ενίοτε πολύ σκληρές μεταξύ τους σχέσεις -προσαρμογής στον περιορισμένο αυτό χώρο και επιβίωσης- και τις νόρμες που καθορίζουν την υποταγμένη στάση των κρατούμενων απέναντι στους δεσμοφύλακες και τον διευθυντή κάθε "σωφρονιστικού" ιδρύματος. Όπου σωφρονισμός= υποταγή και ακόμη περισσότερη οργή που μαθαίνεις να την καταπνίγεις και με την πρώτη ευκαιρία να την κατευθύνεις απέναντι στους ομοιοπαθείς σου και όχι απέναντι στα αίτια που οδηγούν στην ανέγερση φυλακών και την κατασκευή ελεγκτών και τροφίμων.
Και όσο για τους διευθυντές + κάθε άλλου είδους επόπτες των φυλακών;
Αυτοί, με τη σειρά τους, λογοδοτούν στα δικά τους αφεντικά, αυτούς που χειραγωγούν και χρησιμοποιούν για τα δικά τους ανομολόγητα συμφέροντα "ήμερους" και "άγριους" που συγκρούονται μεταξύ τους και με τα "τσοπανόσκυλα" των εποπτικών μηχανισμών, σκορπώντας ανασφάλεια και τρόμο στους ήμερους. Οπότε επιβάλλεται η δημιουργία ακόμη πιο σκληρών "νομοθετημάτων" και η ανέγερση ακόμη περισσότερων φυλακών. Φυλακών μέσα σε φυλακές.

Και τα αφεντικά. Οι ισχυροί αυτού του κόσμου, οι 400-500 οικογενειες τεράστιας ισχύος και πλούτου, τόσου όσου δεν θα δούνε ποτέ οι "κολλίγοι"-εργάτες αλλά και οι "βαρώνοι"-λακέδες του παγκόσμιου μαντριού, στη γεμάτη υπερφίαλες επιδιώξεις, επίπλαστες ανάγκες, δυστυχία και αγώνες ζωή τους για τα αυτονόητα -στέγη, εργασία, πρόσβαση στα υποτιθέμενα δημόσια αγαθά που διευκολύνουν την ανθρώπινη ζωή, αλλά και τις ευκαιρίες πρόσβασης στην πραγματική γνώση και καινοτόμο τεχνογνωσία που υψώνει εξελικτικά την ανθρώπινη ύπαρξη. Οι ιδιοκτήτες φυλακών ισχυροί του πλανήτη, μέσω των κολοσσιαίων εταιρειών που λυμαίνονται πόρους και λαούς, των "δεξαμενών σκέψης" που διαμορφώνουν μαζικές αντιλήψεις και μεριμνούν για την περιθωριοποίηση, χλευασμό και εξόντωση κάθε διαφορετικής και αυθεντικής άποψης περί του κόσμου ετούτου και των τραπεζών-αποθηκών διαχείρισης αυτού του κυρίως εικονικού, αισχρού εφευρήματος που ονομάζεται χρήμα.
 Άλλωστε και "οικο-νομία" σημαίνει: ο νόμος του οίκου. Ποιος όμως έχει το γενικό πρόσταγμα και το αναμφισβήτητο πάνω χέρι και κυρίαρχη γνώμη σε αυτό το "σπίτι"; Ποιος ή ποιοι;
 Ποιος και πώς;
 " Είναι πολύ καλό που ο λαός δεν καταλαβαίνει πώς λειτουργεί το τραπεζικό και το νομισματικό μας σύστημα, γιατί αν το καταλάβαινε, θα γινόταν επανάσταση αύριο το πρωί "  Χένρυ Φορντ 1863-1947, Αμερικανός βιομήχανος, ιδρυτής της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας κι ένας από τους αρκετούς Αμερικανούς υποστηρικτές και χρηματοδότες των ναζί, ακόμα και κατά τη διάρκεια του καταστροφικού παγκόσμιου πολέμου.

Χρήμα, τοκοχρεολύσια και τοκογλυφική προστυχιά, που δημιουργεί επαγγελματικά παράσιτα κατοχής και -εικονικής κυρίως- διακίνησής του και στήνεται στο θεϊκό όνομά του ένα αηδιαστικό μεγα-δίκτυο χρεώσεων και πιστώσεων, στο οποίο εμπλέκονται ΟΛΟΙ και άτομα ή ολόκληροι πληθυσμοί μετατρέπονται σε ομήρους που πρέπει να πληρώνουν σε τακτά διαστήματα ενοίκιο ή.. λύτρα για να μπορούν να ζήσουν, έστω και στοιχειωδώς, αυτοί και οι οικογένειές τους!

Όμως, "δημοκρατία έχουμε", οπότε σκασμός!

Και όλα-μα όλα τα σημαντικά για την επιβίωση και την λεγόμενη ποιότητα ζωής, σε αυτόν τον εξωφρενικό κόσμο ανήκουν ή τείνουν να ανήκουν σε πολυεθνικά ολιγοπώλια ή μονοπώλια: η τροφή, το νερό, η -απαρχαιωμένη και μολυσματική μέσω των ορυκτών καυσίμων και ελεγχόμενη μέσω του απόλυτου ελέγχου και την κατά το δοκούν εκμετάλλευση των εναλλακτικών πηγών- ενέργεια, η παροχή εκπαίδευσης στους νεοφερμένους τροφίμους. Της φυλακής. Μέσα σε φυλακή μεγαλύτερη. Μέσα σε ένα αλληλοεπιδρόν και αλληλοϋποστηριζόμενο -όχι όμως φανερά για τα μάτια και τις ναρκωμένες αντιλήψεις των κρατουμένων- δίκτυο φυλακών και κέντρων έρευνας-διαχείρισης-σοφιστικέ εξέλιξής τους: Το Πανοπτικόν Σύστημα

Ακόμη και η ίδια η επιστημονική ερμηνεία των φαινομένων του κόσμου υπόκειται σε μονωπολιακή λογική. Η Λογική που κανονικά αναδεικνύει την επιστημονική μέθοδο ως υπέρτατη πηγή γνώσης κι όπου με την έρευνα των στοιχείων-χωρίς παρωπίδες και δογματικές αλυσίδες και εξετάζοντας προσεχτικά τόσο τις πιθανότητες όσο και τις απιθανότητες που προκύπτουν- οδηγούμαστε σε αποδείξεις. Αντίθετα με τους θεόπληκτους και αδυνατούντες να σκεφτούν ανεξάρτητα και λογικά, κι αναθέτουν την ερμηνεία του κόσμου σε κατασκευασμένους θεούς θανατολάγνων θρησκειών για την επίγεια υποταγή, μιζέρια και αποβλάκωση των προβατοποιημένων πιστών.
  Η υπνωτισμένη "ελεύθερη βούληση" του πολίτη-πελάτη και μόνιμα θύματος
Δηλαδή: όλοι οι άσοι στα χέρια των παν-ίσχυρων..

 Και τότε , πώς στο διάβολο.. αυτόν που βασανίζει και διαφθείρει χοντρά ευσεβείς θεοσεβούμενους κάθε απόχρωσης, έρχονται στο μυαλό κάποια λόγια από μία ταινία που έφτασαν οι συμβολισμοί της να διδάσκονται και σε πανεπιστήμια-να ένα μάθημα που δεν θα βαριόμασταν να το υποστούμε:
“To Matrix είναι ένα σύστημα. Το σύστημα είναι o εχθρός μας. Αλλά όταν είσαι μέσα, κοιτάζεις ολόγυρα και τι βλέπεις; Επιχειρηματίες, εκπαιδευτικούς, δικηγόρους, ξυλουργούς. Τα ίδια μυαλά των ανθρώπων που προσπαθούμε να σώσουμε. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό, αυτοί οι άνθρωποι είναι ακόμα μέρος του εν λόγω συστήματος και τους κάνει εχθρούς μας. Oι περισσότεροι από αυτούς δεν είναι έτοιμοι να αποσυνδεθούν. Και πολλοί από αυτούς είναι τόσο εξοικειωμένοι, τόσο απελπιστικά εξαρτημένοι από το σύστημα, που θα αγωνιστούν για να το προστατεύσουν.” Μορφέας

Ήρθε η ώρα να βάλουμε φρένο στις σκέψεις πριν μας οδηγήσουν στο κοντινό φαρμακείο για κάποιο αντικαταθλιπτικό, που ανήκει στην μόδα ή στην "καθωσπρέπει καθημερινότητα" της εποχής. Όπως τα smartphones, τα tablet, τα βιογραφικά για "δουλειά", τις ατάκες μεταξύ ενήλικων και ανήλικων τηλεφανς για το τελευταίο survivor στην TV, μέχρι να'ρθει το επόμενο και να ακούσει και πάλι το κοινό τη λέξη "ασυλία", μια και έχει το ίδιο απολέσει κάθε ασυλία της αξιοπρέπειας, της ανεξαρτησίας, της ελεύθερης βούλησης.

Ο Ένοικος...

Διάλειμμα για διαφημίσεις, να ξεφύγουμε και λίγο βρε:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου