ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 2 Ιουλίου 2017

"Βιολογική ανακύκλωση"


Aν ζηλεύετε τις τηλεπαραμυθένιες διακοπές σε εξωτικές, τροπικές πλαζ, σε κάποιο ακριβοθώρητο παράδεισο του Ατλαντικού ή Ειρηνικού, την επίδοση σε καλοκαιρινές ευγενείς δραστηριότητες και σπορ και ό,τι άλλο υπόσχεται το ξένοιαστο πλατσούρισμα στα απέραντα γαλαζοπράσινα νερά και η κατανάλωση (κάπως "τσιμπημένων" στο κόστος τους) ωκεάνιων λιχουδιών...Τότε καλό είναι να ξέρετε και το εξής, μια πληροφορία που δεν παίζεται στις ειδήσεις και διαφημίσεις των περιπετειωδών καλοκαιρινών προτάσεων.

Ο american "kick ash army" (ή πιο απλά ο αμερικανικός στρατός) παραδέχθηκε επίσημα πως στη χρονική περίοδο απ'το 1944 μέχρι το 1974, πέταξε secretly (φυσικά) στον ωκεανό...64 εκατομμύρια κιλά αερίων νεύρων και μουστάρδας, 400.000 χημικές βόμβες και περισσότερους από 500 τόνους ραδιενεργών αποβλήτων! Super! Kαι βέβαια όλα αυτά τα καλούδια μεταφέρθηκαν με τα θαλάσσια ρεύματα, και στις διόλου σπάνιες περιπτώσεις διαρροών στα "δοχεία" που τα περιείχαν, ποιος ξέρει πόσα χιλιόμετρα μακριά! Μέχρι και σε must τουριστικούς προορισμούς, ας πούμε! Και αυτά αφορούν εκείνη την περίοδο των 30 ψυχροπολεμικών ετών. Ποιος ξέρει, εκτός από τους άμεσα υπεύθυνους (κι αυτό δεν έχει να κάνει βέβαια μόνο με τον αμερικανικό στρατό), τι εκλεκτά τοξικά και ραδιενεργά μαργαριτάρια έχουν διοχετεύσει στα ύδατα του πλανήτη από το 1975 μέχρι και σήμερα, δηλαδή σε μια περίοδο μεγαλύτερη των σαράντα ετών. Επηρεάζοντας άμεσα και τη θαλάσσια πανίδα και άρα διαταράσσοντας ανεπανόρθωτα την τροφική αλυσίδα που φτάνει μέχρι τα ανθρώπινα στομάχια...

Αν αυτά δεν αποτελούν εγκλήματα κατά τις ανθρωπότητας, τότε πώς μπορεί να τα ονομάσει κανείς;
Βιολογική ανακύκλωση καταστρεπτικών στοιχείων;


(Kαι μια τελευταία επισήμανση: Περνώντας και στις αγαπημένες δικές μας θάλασσες, γιατί οι ειδικοί, όταν αποφασίζουν να ανοίξουν το στόμα τους, συνιστούν στους λουόμενους να μην ανακατεύουν την άμμο στον πυθμένα με τα πόδια τους; Μήπως γιατί υπάρχει υψηλή συγκέντρωση σε βαρέα μέταλλα, όπως ο υδράργυρος; Που έτσι και περάσει μέσα από τους πόρους στο σώμα έχει συσσωρευτικές ιδιότητες και δεν αποβάλλεται ίσως ποτέ;)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου