ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 3 Ιουλίου 2017

Η πικρή γεύση ενός λάθος έρωτα


" Σκόρπισαν άδοξα στους ανέμους τα φιλιά που τόσο παθιασμένα με κερνούσες. Άνθρακες αποδείχτηκε ακόμα και ο θησαυρός της υποτιθέμενης φιλίας σου. Δεν αμφιβάλλω ότι θα ένιωσες και περήφανος που με οδήγησες στην τυφλότητα. Μα το χειρότερο είναι πως μ'έκανες και ένιωσα στο τέλος κάτι σαν την ιδιωτική σου πουτάνα. Μου ψιθύριζες ότι ήσουν ευτυχισμένος που μου'κανες έρωτα μόνο εσύ και μ'επιδείκνυες με την πρώτη ευκαιρία σε γνωστούς και αγνώστους σαν το πιο λαμπερό αξεσουάρ σου. Πώς γαμώτο μου πείστηκα να σου παραχωρήσω σαν ενέχυρο την ίδια μου την αντίληψη; Το μόνο που σου'χα ζητήσει ήταν να είσαι απλά ειλικρινής μαζί μου και όχι τυφλή αφοσίωση ή ό,τι άλλο μελοδραματικό, όπως κάποιες δικές σου ατάκες που βιάστηκα σαν τυφλή εγώ να αγνοήσω. Ξέρω πως κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να έχει την αξίωση να είναι ιδιοκτήτης κάποιου άλλου ανθρώπου και αυτή την αρρώστια να την ονομάζει έρωτα.
Ο έρωτας εκτός από τη σωματική χημεία και την πνευματική συγκίνηση μεταξύ δυο ανθρώπων, πράγματα και τα δύο εξίσου σημαντικά για την αντοχή και απόλαυση μιας όμορφης σχέσης, συνεπάγεται και την ελευθερία της σκέψης. Βασικό συστατικό αυτής είναι η ειλικρίνεια και τα καθαρά λόγια από την πρώτη κιόλας στιγμή της σχέσης. Γιατί αν υπάρχει αυτό και σε συνδυασμό με τη χημεία που περιέγραψα, τότε μπορεί να διατηρηθεί και να μακροημερεύσει (δεν ξέρω για πόσο, μπορεί και για πολύ) ακόμη και μια σχέση με τη συμφωνία μεταξύ δυο συντρόφων για ερωτικές επαφές του ενός ή και των δυο και με άλλους παρτενέρ! Αλλά εσύ; Οι κινήσεις σου, τα λόγια σου και οι γκριμάτσες που υιοθετούσες ακόμα, ήταν το καθένα κι ένας καλοδουλεμένος υπολογισμός. Σαν να ζούσες μέσα σε μια προσωπική εξίσωση με πολλές μεταβλητές κι εμένα παγιδευμένη σε αυτήν. Πώς τα κατάφερνες; Είναι ένα είδος ταλέντου αυτό που βοηθά κάποιον να περνά καλά και να νιώθει εξυπνότερος σε βάρος του άλλου ή και όλων των άλλων;  Εγώ πάντως ποτέ δεν ήμουνα καλή στα μαθηματικά. Και το ξέρω πως ποτέ δεν θα γίνω.
 Κι ακόμη χειρότερα, όταν έφτασε η στιγμή να μου απολογηθείς, όπως το'θεσες, μ'ένα μισοκακόμοιρο ύφος βρήκες να μου πεις αυτό. Ότι λυπάσαι, αλλά μάλλον έτσι είναι η φύση των ανδρών, αθεράπευτα πολυγαμική.
Ε όχι μαλάκα μου! μην πιάνεις στο στόμα σου τους άνδρες. Ούτε καν τις γυναίκες. Έτσι είναι η φύση του αθεράπευτα παρτάκια. Και του παλιάτσου της συμφοράς και της κότας της λυράτης που το παίζουν άνδρες. Όχι του εξηγημένου ανθρώπου, είτε άνδρα είτε γυναίκας κι ανεξαρτήτως μεγέθους αν είναι αρσενικού φύλου. "  ΛΙΝΑ

Το παραπάνω μας το'στειλε μια αναγνώστριά μας, η Λίνα, που είχε βάλει το χεράκι της και στον επίλογο αυτής της ανάρτησης από εμένα: Η ομορφιά...
 Μπορεί Λίνα να σου ακουστεί ίσως και κοινότυπο αυτό που θα σου πω, αλλά μερικές φορές υπάρχουν κάποιες κλισέ φράσεις που διαθέτουν μια αιχμηρή φρεσκάδα: " Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό/ή !" Σωστά; Κι εσύ φαίνεσαι να γνωρίζεις αρκετά γύρω από το νόημα της ομορφιάς στη ζωή. Που δεν πτοείται και δεν της πρέπει να ξεθωριάζει από τις αστοχίες της ζωής.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου