ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 5 Μαΐου 2017

τι σου κάνω ρομποτοκάβλα μου!


πω πω πω! Τι horny plastic baby είν'αυτό!

Βρήκα τον τρόπο να ξεγελάσω την αιμόφυρτη μοναξιά μου, την ψυχοπαθολογική σχεδόν φοβία μου να σιμώσω το αντίθετο φύλο με αυθορμητισμό και δίχως την ανομολόγητη εξάρτηση από τις ψυχαναγκαστικές χαζοχαρούμενες και πομπώδεις τηλε-επιρροές και τις α-νόητες εμφυτεύσεις ενός "γκλάμορους"  life style. Βρήκα τη λύση για να τη βγω στη δειλία μου να φλερτάρω, να ξελογιαστώ από τη ζάλη της σεξουαλικότητας και της διέγερσης των αισθήσεων, ακόμη και να πληγωθώ, ίσως γιατί αυτό συμβαίνει όταν τα συναισθήματα άγουν και φέρουν τον άνθρωπο αντί να έχουν μάθει να υποτάσσονται, έστω και σε ένα βαθμό, σε μια μεστή και λελογισμένη εποπτεία του φορέα τους. Αλλά ποιος νοιάζεται πια; βρήκα την ιδανική περίπτωση για να παραμυθιάσω τον μανιώδη αυνανιστή μέσα μου, που προτιμά τη φαντασίωση από το γλυκό και πικρό συνάμα ρίσκο της κάθε πραγματικής επαφής και του σμιξίματος με τον εραστή/ερωμένη και άνθρωπο συνάμα. Γιατί πλέον η πάνσοφη τεχνολογία μεριμνά για τα πλήθη των μοναχικών περιφερόμενων απωθημένων και ανεκπλήρωτων πόθων όπως εγώ και... ναι! Μου εξασφάλισε τον ιδανικό ερωτικό σύντροφο!
Σιλικονάτο, τσιπαρισμένο, αυτοματοποιημένο, προγραμματισμένο ίσως να βογγάει (ελπίζω με κάποια διακύμανση και ποικιλία στο ρυθμό και την ένταση του ήχου στις sexy κραυγούλες), ίσως να λέει και πεντ-έξι "καβλωτικές ατάκες" (ελπίζω όχι όμως να μιλάει και πολύ γιατί, μεταξύ μας, ποτέ η συζήτηση δεν  ήταν το καλύτερό μου, έστω και στην πιο απλή μορφή της με κανα-δυο αμπελοφιλοσοφίες για επίφαση "νοήματος"). Σε διάφορες εκδόσεις φυλετικών χαρακτηριστικών και αναλογιών που σκανδαλίζουν, αν και σε τιμές κάπως τσουχτερές ακόμη. Αλλά είναι αρχή και αυτή η πρωτοποριακή "αγορά" που έρχεται να αντικαταστήσει και αυτή την παραδοσιακή "αγορά του έρωτα" (αυτή δηλαδή με ζωντανούς και τους δυο συμμετέχοντες ή έστω όλους τους εμπλεκόμενους σε περίπτωση "πολλών συμμετεχόντων"), έχει εξασφαλισμένη και πιθανότατα φανατική και σύντομα πολυάριθμη πελατεία. Οπότε ίσως οι τιμές να γίνουν πιο δελεαστικές για τους μαλάκες! Γιατί ναι! Σε κάποιες στιγμές, έστω και παροδικής διαύγειας, καταλαβαίνω ότι στην ουσία αυτό δεν έχει να κάνει με συνουσία, αλλά με... αυνανισμό..! Ωστόσο ποιος νοιάζεται. Αρκεί που θα μπορώ να λέω "τι σου κάνω ρομποτοκάβλα μου!" και να φτιάχνομαι πιο πολύ ακούγοντας τις προγραμματισμένες κραυγούλες (ελπίζω να μη χρειαστεί να πατάω κάνα κουμπί γι'αυτό διότι μπορεί να αποβεί ίσως αγχωτικό μέχρι και δυσλειτουργικό για τη στύση μου) και να κοιτάω τα υπέροχα άψυχα  μάτια της πανέμορφης ανεκτικής μηχανικής ή πλαστικής μου ερωμένης, συντρόφου, μέχρι ίσως και...συζύγου (Ο πρώτος γάμος μεταξύ ανθρώπου και ρομπότ είναι γεγονός στην Κίνα)! Και αλίμονό μου αν ξαφνικά σκεφτώ (προκαλώντας ίσως και πάλι θέματα στην πολυπόθητη στύση) ότι ζούμε(;) σε πολύ αλλόκοτες ημέρες:
οι άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε ρομπότ ("αυτόματα" κατά το ελληνικό) και τα ρομπότ σε ανθρώπους...

Το παραπάνω αποτελούσε μια μικρή ιστορία του ανιχνευτή ως εισαγωγή στα παρακάτω βίντεο και links:

 
 

 

  O πρώτος οίκος ανοχής με κούκλες στην Ισπανία 

Έρχεται το σεξ με Ρομπότ και είναι αναπόφευκτο


(απ'όπου και το απόσπασμα:) Ο Ντέιβιντ Λέβι, συγγραφέας του βιβλίου «Έρωτας και σεξ με ρομπότ» (2007), το οποίο και έδωσε τον τίτλο στο συμπόσιο του Λονδίνου, το προχωρά ακόμη περισσότερο και προβλέπει ότι ο άνθρωπος θα μπορεί να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο γάμου με ρομπότ ήδη από το 2050.
Τα ρομπότ του μέλλοντος θα είναι «υπομονετικά, ευγενικά, προστατευτικά, θα μπορούν να αγαπούν», δεν θα είναι «ποτέ ζηλιάρικα, καυχησιάρικα, αλαζονικά, βίαια... εκτός βέβαια εάν το επιθυμείτε», λέει ο Βρετανός παγκόσμιος πρωταθλητής στο σκάκι, που οραματίζεται γονείς ρομπότ που θα μπορούσαν να γίνουν κοινωνική νόρμα, στο πλαίσιο ενός νομοθετικού πλαισίου με αντικείμενο την «ρομποτική ταυτότητα».





Συνδέστε και με αυτά: 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου