το ημερολόγιο ενός τρελού
Λοιπόν, φαντάσου πως υπάρχει μια κάμερα στο σπίτι σου. Στο σαλόνι σου. Μία κάμερα παρακολούθησης, σαν αυτές που βλέπεις σε κάποιον σταθμό του metro. Για την ακρίβεια, όχι μόνο στο δικό σου σπίτι (γιατί πως να το κάνουμε, δεν είσαι και τόσο σημαντικός), αλλά σε κάθε σπίτι. Φαντάσου ότι υπάρχει μία σε κάθε σαλόνι. Ανατριχιαστικό, σωστά; Τί θα έκανες; Θα την άφηνες έτσι απλά να σε κοιτά επίμονα και να σε παρακολουθεί; Κάθε κίνησή σου μέσα στο ίδιο σου το σπίτι; Κι όμως αυτό συμβαίνει και τώρα. Σοβαρά. Αυτό συμβαίνει, αλλά στον ψηφιακό κόσμο. Βλέπεις, μια απλή κάμερα είναι τόσο εύκολο να την εντοπίσεις και να εκνευριστείς. Αλλά στον ψηφιακό κόσμο, ο οποίος είναι εξίσου αληθινός με τον κανονικό, οι μηχανισμοί παρακολούθησης δεν μπορούν να εντοπιστούν τόσο εύκολα.
Λοιπόν, έστω ότι έχω μια τέτοια κάμερα στο σαλόνι μου, να παρακολουθεί κάθε μου κίνηση. Και μια μέρα η Μαρία, μια φίλη μου, έρχεται για έναν καφέ. Προέρχεται από μια άλλη χώρα, με διαφορετικές μεθόδους παρακολούθησης και ξαφνιάζεται όταν βλέπει την κάμερα. “Ξέρεις ότι έχεις μια κάμερα στο σπίτι σου; Εκεί στο ταβάνι;”. Υπάρχουν πολλοί τρόποι που θα μπορούσα να αντιδράσω σε αυτό. Ο πιο προφανής θα ήταν να κοιτάξω το δάκτυλό της και όχι στο σημείο που δείχνει, υποκρινόμενος ότι δεν υπάρχει τίποτα εκεί. Ή θα μπορούσα να αρχίσω να της φωνάζω “Σταμάτα λοιπόν. Σας ξέρω εσάς, που το μόνο που κάνετε είναι να φοβίζετε τον κόσμο. Δεν υπάρχει καμία κάμερα. Μην προσπαθείς να με τρομοκρατήσεις!”. Μια άλλη αντίδραση θα ήταν πραγματικά να φοβηθώ, να λογοκρίνω τον εαυτό μου και να αρχίσω να φέρομαι όσο πιο “κανονικά” γίνεται. Ξέρεις τώρα, να κάτσω ήσυχα στην γωνία μου και να ανοίξω την τηλεόραση. Γιατί αυτό κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι, σωστά; Δεν θέλω να φαίνομαι ύποπτος ή να τραβήξω την προσοχή αυτών που είναι πίσω από την κάμερα. Μέχρι φυσικά να πιστέψω πραγματικά πως είμαι αυτός ο άνθρωπος που παρακολουθεί όλη μέρα τηλεόραση και δεν κάνει τίποτα πέρα από το συνηθισμένο. Ή… θα μπορούσα απλά να ευχαριστήσω την Μαρία που μου είπε το προφανές και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τί μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό.
Λίγη ώρα αργότερα ο Γιώργος, ένας άλλος φίλος, έρχεται να μας κάνει παρέα. Ο Γιώργος είναι περισσότερο εξοικειωμένος με την τεχνολογία απ’ ό,τι ο μέσος άνθρωπος. Για την ακρίβεια, πολύ περισσότερο. Ξέρεις, είναι από αυτούς τους ανθρώπους που μπορείς να τους παρακολουθείς για ώρες να μιλούν μόνο με ακρωνύμια και άγνωστες λέξεις. Κάπως έτσι η συζήτηση γυρνάει στην ενοχλητική κάμερα παρακολούθησης και ο Γιώργος λέει πως υπάρχει τρόπος να προστατέψω τον εαυτό μου. Ένας τεχνικός τρόπος να κρύψω ή να θολώσω τις κινήσεις μου μέσα στο σπίτι, ώστε να μην μπορεί κάποιος να τις δει (ή τουλάχιστον να κάνω την δουλειά του πολύ πιο δύσκολη). Λοιπόν, πάλι υπάρχουν πολλοί πιθανοί τρόποι αντίδρασης. Θα μπορούσα να αρνηθώ να πάρω οποιοδήποτε μέτρο προστασίας γιατί αυτό θα με έκανε να φανώ ύποπτος. Δεν είμαι τόσο σημαντικός. Οπότε άσ’ τους να επικεντρωθούν σε εκείνους που έχουν πραγματικά κάτι να κρύψουν. Ή θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι είναι πολιτικό το πρόβλημα οπότε θα έπρεπε και η λύση να είναι πολιτική. Κανένα τεχνικό μέσο δεν θα βοηθήσει, οπότε και εγώ δεν θα πρέπει να ασχοληθώ με αυτά. Ή… θα μπορούσα απλά να ευχαριστήσω τον Γιώργο που έχει την υπομονή να με εκπαιδεύσει τεχνολογικά και ναι, θα έπρεπε να αναγνωρίσω πως όντως είναι πολιτικό πρόβλημα και μακροπρόθεσμα η λύση θα πρέπει να είναι πολιτική. Αλλά στο μεσοδιάστημα θα κάνω την δουλειά τους πολύ πιο δύσκολη. Θα βοηθήσω όλο τον κόσμο να μοιάζει ύποπτος.
πάρθηκε από το φανζίν chimeres
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου