ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2017

άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς - τα πλήρωσε με κάρτα!



Πλαστικό χρήμα και βιομετρικό έξυπνο φακέλωμα, χρηματισμένοι νόμοι υπέρ των υπερ-εχόντων, χρηματικές ατασθαλίες φιλοχρήματων ηγητορίσκων και γραμματέων και φαρισαίων και κλητήρων, χρηματοπιστωτικές φούσκες που απαλλοτριώνουν κεραμίδια που στέγαζαν κεφάλια, χρηματιστήρια και δείκτες που φτυαρίζουν χώμα πάνω σε κοινωνίες ανθρώπινων ψηφίων, έρωτας επί χρήμασι ως έσχατο μέσο επιβίωσης, υπηρεσίες και συμβουλές επί πληρωμή, σπουδές και υψηλό επίπεδο παρεχόμενων γνώσεων επί πληρωμή, εντυπώσεις επί πληρωμή, πολιτικές καμπάνιες και "δημοκρατικές υποσχέσεις" επί πληρωμή, επικοινωνία επί πληρωμή, μετακινήσεις επί πληρωμή, ρεύμα και νερό επί πληρωμή, καλάθια νοικοκυρών επί πιστώσει, άλλος ένας μήνας επιβίωσης επί πιστώσει, εθνική υπερηφάνια επί πιστώσει...
... Χρεωστικά που σφυρίζουν σαν σφαίρες προς όλες τις κατευθύνσεις και κατασχετήρια- μαζικά αντίγραφα της δαμόκλειας σπάθης και παγκόσμια χρέη τόσο άυλα όσο κι ο καλοκαιρινός αέρας που χαϊδεύει τα αχαμνά των παγκόσμιων νταβατζήδων που λιάζονται σε ιδιωτικές πλαζ ή πάνω σε θαλαμηγούς με σκόνες, γιουσουφάκια και σταρλετίτσες...

Και μετά, τα σεσημασμένα ιερατεία του Μαμωνά, σου λένε για επερχόμενη "αχρήματη κοινωνία" !
Λες και οι κωλοκάρτες, που επιπλέον δίνουν κάθε φορά αναφορά στους "μεγάλους κουτσομπόληδες" για το τι κάνεις και πού είσαι, δεν είναι ένα είδος χρήματος (το οποίο αντιστοιχεί σε ηλεκτρονικά ψηφία μέσα σε μικρές ή μεγάλες οθόνες) που θα συνεχίσει να δηλητηριάζει τις ανθρώπινες κοινωνίες σαν ιός αυτοκαταστροφής τους. Και μάλιστα πρόκειται για ούτε καν δικό σου χρήμα, αλλά των τοκογλύφων και των τραπεζών τους, που μπορούν οποιαδήποτε κι ανά πάσα στιγμή να το δεσμεύσουν, να το παγώσουν, να το κατασχέσουν, να το εξαφανίσουν. Επικαλούμενες μη εξυπηρετούμενες οφειλές ατομικές ή και "εθνικές" ή απλά άλλη μια "σοβαρή", τεχνητή, κρίση.
 Kι αν δεν έχεις τραπεζικό λογαριασμό;
"Τότε είσαι απόβλητος, δεν υπάρχεις", δεν έχεις θέση στο μεγάλο ψηφιακό μαντρί του μέλλοντος και να δούμε πού θα κρυφτείς! (Εκτός κι αν είσαι άστεγος, οπότε πάλι το θέλημά τους εκπληρώνεις)
"Οι δορυφόροι και τα συστήματα παρακολούθησής μας μπορούνε να εντοπίσουνε ακόμα και τρίχα από φαλό τρομοκράτη 100 μ. κάτω από το έδαφος!"
Αλλά μερικές φορές όχι τον ίδιο τον τρομοκράτη όταν αυτός υπηρετεί τα σχέδια τρομοκράτησης της κοινωνίας κι εγκλεισμού της σε νόμους-κελιά, σε μικρά τσιπαρισμένα αποχαυνωμένα κουτάκια και φακέλους συλλογής δεδομένων ...

Η μόνη διαρκής κρίση, πραγματικά, είναι η συμμόρφωση των ανθρώπων στα πρότυπα και μοντέλα ψυχοπαθών και πολυπρόσωπων (ούτε καν διπρόσωπων) στυγερών μαζικών δολοφόνων. Και η αποδοχή είτε των χαρτιών είτε των καρτών είτε του πακτωλού από γκάτζετ και σοφιστικέ εφαρμογές που πλάσαραν οι δεύτεροι στους πρώτους, ως κάτι σαν ρυθμιστικά συμβόλαια της ανθρώπινης συνύπαρξης...

Δυστυχώς.


Σχετικό:  Καλώς ήλθατε στην "αχρήματη κοινωνία" (και μια ταινία μικρού μήκους)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου