ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2017

Μια ιστορία για ανθρώπους που νοιάζονται...

 Ο κόσμος δεν άλλαξε ποτέ με ευχές...



Οι «Επαγγελματίες»: Αγγλία, Έξι Ακτιβιστές, Έτος 2007
    Η συμφωνία μεταξύ της εταιρίας παραγωγής ενέργειας Kingsnorth και του γερμανικού ενεργειακού κολοσσού «ΕΟΝ» είχε κλείσει εδώ και καιρό με τις ευχές της βρετανικής κυβέρνησης και όλοι περίμεναν να αρχίσουν τα έργα. Οι Γερμανοί ως εξπέρ στο θέμα του κάρβουνου, θα τους έχτιζαν ένα καινούργιο εργοστάσιο καλύτερο και μεγαλύτερο από το παλιό. Η υπάρχουσα καμινάδα του εργοστασίου έχει ύψος 220 μέτρα και αποτέλεσε τον «στόχο» των ακτιβιστών, που μπήκαν σαν κομάντο, αποφασισμένοι να σταματήσουν τη λειτουργία του τέρατος που εκλύει 20.000 τόνους CO2 ημερησίως στην ατμόσφαιρα. Με 50 κιλά βάρος στα σακίδια τους οι ακτιβιστές της Greenpeace πήγαν να «καταλάβουν» την καμινάδα. Μπήκαν μέσα και μετά από αρκετές ώρες έφτασαν αναρρίχησης έφτασαν στην κορυφή. Εν τω μεταξύ το εργοστάσιο είχε σταματήσει ήδη τη λειτουργία του και αυτό ήταν κιόλας η πρώτη επιτυχία των ακτιβιστών. Αφού έφτασαν στην κορυφή, έδεσαν σχοινιά και σαν κομάντο άρχισαν να κατεβαίνουν τον τοίχο. Στη συνέχεια έγραψαν συνθήματα στην εξωτερική πλευρά της καμινάδας, τόσο μεγάλα που φαινόντουσαν από πολύ μακριά. Αν και δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν το έργο τους, γιατί είχε αρχίσει να νυχτώνει, κατάφεραν κάτι πολύ σημαντικό: όλη η Μεγάλη Βρετανία είχε πληροφορηθεί για αυτούς, τηλεοπτικά κανάλια και εφημερίδες πηγαινοερχόντουσαν στην περιοχή και την επόμενη μέρα ήταν σε όλα τα πρωτοσέλιδα.
    Οι ακτιβιστές κοιμήθηκαν το βράδυ πάνω στην καμινάδα σε πάνω από 200 μέτρα ύψος και την επόμενη μέρα το πρωί άρχισε η κατάβαση. Στο έδαφος τους περίμενε πλήθος ενθουσιασμένου κόσμου και φυσικά και η αστυνομία που τους συνέλαβε. Μηνύσεις είχαν γίνει ήδη εις βάρος τους, αλλά αυτό δεν τους πτοούσε, είχαν καταφέρει το στόχο τους και ήταν χαρούμενοι. Στις 1 Σεπτεμβρίου 2008 ξεκίνησε η «Δίκη των 6». Στην απολογία τους παρέθεσαν στο δικαστήριο τα κίνητρά τους και εξήγησαν στον πρόεδρο τη ζημιά που κάνει η καύση του άνθρακα στο περιβάλλον (αυτό που κάνει η ΔΕΗ τόσο απροκάλυπτα τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα). Μίλησαν με το χέρι στην καρδιά, αναφέρθηκαν στα περιβαλλοντικά προβλήματα του πλανήτη και είπαν πως ότι έκαναν ήταν για το καλό του πλανήτη και της ανθρωπότητας. Η απόφαση του δικαστηρίου έπεσε την επόμενη μέρα σαν καταπέλτης στη συντηρητική Αγγλία: Αθώοι! Ξεφώνησε ο πρόεδρος στο τέλος της δίκης. Η απόφαση αυτή σηματοδότησε και μια νέα εποχή στην κλιματολογική πολιτική της χώρας αυτής… Φαίνεται πως το κάρβουνο τελειώνει ως καύσιμη ύλη στα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας κκ. της ΔΕΗ. Η ιστορία είχε αίσιο τέλος και η κατασκευή του καινούργιου εργοστασίου ματαιώθηκε και αυτό ήταν πραγματικά μια νίκη – έστω μικρή – για το παγκόσμιο περιβάλλον. Μια νίκη που την προκάλεσαν οι 6 ακτιβιστές που θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους, κρεμάστηκαν στα 220 μέτρα στην κορυφή της καμινάδας, τραβώντας όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ για το περιβάλλον!
    από το άρθρο του Αλέξη Αλαματίδη με τίτλο  "9 ιστορίες αντίστασης" στο περιοδικό ΖΕΝΙΘ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου