ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

Το "Παιχνίδι"

σχόλιο: alone in the dark I made a mark that nobody would see

Το Παιχνίδι

Αυτό είναι! Πρέπει να αρχίσουμε το παιχνίδι, με τρόπο δικό μας, παράδοξο, μοναδικό, υπέροχο και μυστικό.
Για μέρες ολόκληρες ας βυθιστούμε σε χάρτες, πολεοδομικά σχέδια και παγκόσμιους άτλαντες, βιβλία, οδηγούς, λίστες, λεπτομερείς ουτοπίες και εξωφρενικές τοπογραφίες… Μαζί...

Επιτέλους και πάλι μαζί...

Φτιάξαμε στο πάτωμα του γραφείου μου το πιο παράξενο γεωγραφικό παζλ που έγινε ποτέ. Απλώσαμε τον κόσμο, με όλες του τις λεπτομέρειες, κάτω από τα πόδια μας, γίναμε θεοί σε κλίμακα ένα προς ένα εκατομμύριο, πολιτικά και γεωφυσικά, μπουσουλώντας διασχίζαμε τις ηπείρους και τις πόλεις τους, με τη μύτη μας να διατρέχει τη σμίκρυνση όλης της γνωστής Γης.
Θυμάσαι; Μαλώναμε και μετρούσαμε μοίρες και παραλλήλους, με χάρακες για σπαθιά και μοιρογνωμόνια για πιστόλια. Έπαιρναν φωτιά τα μολύβια πάνω στο χαρτί, στριφογύριζαν οι διαβήτες και φτιάχναμε πύργους από βιβλία κι αρχίσαμε να τους πολιορκούμε, για να εκπορθήσουμε απόψεις, συνδέσεις και αποδείξεις...

Χαθήκαμε σε λαβυρίνθους εγκυκλοπαιδειών, ψάχνοντας στους ατέρμονους διαδρόμους πέρα από τα γνωστά λήμματα, γκρεμιστήκαμε απότομα σε χαράδρες παραδοξολογιών που ξεπρόβαλλαν εκεί που δεν τις περιμέναμε, διασχίσαμε υπόγειες διαδρομές κάτω από τα γνωστά τοπία, σε στοές που συνδέουν τις ιστορίες, φτιάξαμε χάρτες για το ανείπωτο, για το απερίγραπτο, για το αχαρτογράφητο.

Είδαμε τον ορίζοντα των εμπνεύσεών μας μέσα από εξάντες και μέσα από τηλεσκοπικούς φακούς που αντιφέγγιζαν οράματα που δεν είδε ποτέ κανείς. Μετρήσαμε αποστάσεις, υπολογίσαμε άγνωστες παραμέτρους, κρατήσαμε λεπτομερή ημερολόγια εξερευνήσεων σε αμέτρητα όμορφα σημειωματάρια. Χαράξαμε προσεκτικά όλες τις διαδρομές, δημιουργήσαμε τοπολογίες για τα όνειρα, και μια ονειρική γεωγραφία. Εκπαιδευτήκαμε, οπλισμένοι με μολύβια, χαρτιά, σελιδοδείκτες, πίνακες, σκέψεις και ζεύξεις, γωνίες και αγωνίες, ωροσκόπια και τηλεσκόπια.

Και κάποτε, ναι, θα καταδείξουμε μια αόρατη αρχιτεκτονική. Την πολεοδομία των ιδεών μας.

Καταλαβαίνεις; Τις χώρες της ατμόσφαιρας. Τα κράτη των αισθήσεων. Και τις διπλωματικές τους σχέσεις με άλλους κόσμους... Καταλαβαίνεις;

του Παντελή Γιαννουλάκη


 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου