ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

ΕΠΟΧΕΣ "ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΗΣ ΑΠΟΘΕΩΣΗΣ" ΤΟΥ ΧΑΦΙΕΔΙΣΜΟΥ


από εμάς: Δεν θα σταματήσουμε να το φωνάζουμε, εκτοξεύοντας ροχάλες προς κάθε χαφιεδολάγνα κατεύθυνση, είτε πρόκειται "για τους φιλήσυχους που θέλουν να ζήσουν την ζωή τους ειρηνικά και (άρα) είναι αδίστακτοι"- να θυμηθούμε και τoν Claes Andersson, είτε πρόκειται για τα παραμορφωτικά (ή "εκπαιδευτικά") ιδρύματά τους, είτε για τους ψηφισμένους "νόμους"(από ποιους άραγε; από τους λαούς ή τους πολιτικούς κυφήνες τους-καμαριερούλες των αφεντικών;) και "τρομοδιατάξεις", είτε για τον καθημερινό υφέρποντα φασισμό της αστυνομοκρατίας (ακόμη και της σκέψης πια) που διαβρώνει τη ζωή, τη σάρκα και το πνεύμα των κοινωνιών:
 ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΕΠΟΧΕΣ "ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΗΣ ΑΠΟΘΕΩΣΗΣ" ΤΟΥ ΧΑΦΙΕΔΙΣΜΟΥ, ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΡΟΥΦΙΑΝΙΑΣ, ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ σε όλο και περισσότερες πτυχές της κοινωνικής ζωής, ΕΠΕΛΑΣΗΣ ΤΗΣ "ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ" ΤΩΝ ΕΝΝΟΜΩΝ ΚΟΥΚΟΥΛΩΝ!
(τουλάχιστον οι "παράνομες" και "ταραχοποιές"  κουκούλες χρησιμοποιούνται από τους κατόχους τους, εκείνους που δεν είναι εκμισθωμένοι μπράβοι ή προβοκάτορες στη μυστική υπηρεσία της "νομιμότητας", για να προστατευθούν από όλα τα θαυμαστά προηγούμενα...)
Δείτε και αυτά:
 Δεν είναι μέτρο υγείας το να είσαι καλά προσαρμοσμένος σ'ένα βαθύτατα νοσηρό κόσμο
 ("Σε περισσότερα από 200.000 βρετανικά σχολεία υπάρχουν κάμερες στις τουαλέτες και τα αποδυτήρια! Στους βρετανικούς δρόμους οι κάμερες παρακολούθησης όχι μόνο μπορούν να εκφωνήσουν εντολές αλλά και να ακούν και να καταγράφουν τις συνομιλίες.")
 Το άγρυπνο και διαρκώς εξελισσόμενο μάτι του Μεγάλου Αδελφού... 
Πρόλογος του νέου σχολικού εγχειριδίου "Αστυνομικής Αγωγής του Υπήκοου"


 

  • "Οι ρουφιάνοι-δάσκαλοι της αντιτρομοκρατικής, ο ρατσισμός και οι νέες συνθήκες στα σχολεία"

Μαθητής καταγγέλθηκε στην αντιτρομοκρατική από δάσκαλούς του επειδή φορούσε κονκάρδα για την Παλαιστίνη

Βρετανία 2016

Ένα αγόρι ανακρίθηκε από την αντιτρομοκρατική λόγω κονκάρδας που έγραφε «Ελευθερία στην Παλαιστίνη» που φορούσε στο σχολείο.
Οι δάσκαλοι του Rahmaan Mohammadi στο σχολείο αρρένων Challney High School τον κατήγγειλαν στην αντιτρομοκρατική έχοντας ως δικαιολογία το προγραμμα «απο-ριζοσπαστικοποίησης» Prevent που εφαρμόστηκε από την παρούσα κυβέρνηση και έχει χαρακτηριστεί ως ένα αναποτελεσματικό μέτρο που προάγει το ρατσισμό και τις διακρίσεις.
Ο πολιτικοποιημένος μαθητής, αναφέρει Βρετανική εφημερίδα, είχε στην κατοχή του ένα φυλλάδιο για τη δικαίωση της Παλαιστίνης που εκδίδεται από την οργάνωση Friends of al-Aqsa ενώ είχε ζητήσει και άδεια για να μαζέψει χρήματα για τα παιδιά που έχουν πληγεί από την Ισραηλινή κατοχή.
Η ΜΚΟ Friends of al-Aqsa στηρίζει τα δικαιώματα των Παλαιστινίων που πλήττονται από την Ισραηλινή κατοχή. Οι υποστηρικτες της ομάδας αυτή τη στιγμή μποϊκοτάρουν το Co-op αφού η τράπεζα έκλεισε τον λογαριασμό της οργάνωσης χωρίς να παρέχει καμία εξήγηση για την πράξη αυτή.

Η αστυνομία στο Bedfordshire πήγε στο σπίτι του Mohammadi  κρατώντας ένα φάκελο με πληροφορίες για τον μαθητή και ανέκρινε τον ίδιο και τους γονείς του. Ενώ το συμπέρασμα ήταν πως το παιδί δεν αποτελεί κίνδυνο, εντούτοις προσέγγισαν και άσκησαν πίεση στον 14χρονο  αδερφό του λέγοντάς του πως πρέπει να πει στον Rahmaan να σταματήσει να είναι εξτρεμιστής. Η αστυνομία επίσης τον προειδοποίησε  να μην ξαναμιλήσει για την Παλαιστίνη στο σχολείο. Ο ίδιος μιλησε για την εμπειρία του σε μια εκδήλωση της οργάνωσης «Students Not Suspects» στο Πανεπιστήμιο Goldsmiths.

Την  περασμένη χρονιά εκατοντάδες ακαδημαϊκοί συνυπέγραψαν ανοιχτή επιστολή κατακρίνοντας τις ολέθριες συνέπειες του προγράμματος ως προς την ελευθερία του λόγου και την πολιτική ανυπακοή στη χώρα.

Το πρόγραμμα έχει επεκταθεί και στα νηπιαγωγεία όπου παιδάκια ακόμα και ηλικίας τριών ετών έχουν κριθεί ως ''υψηλού ρίσκου'' ύποπτοι για μελλοντική «ριζοσπαστικοποίηση» και τρομοκρατία από τους δασκάλους τους που τα κατέδωσαν στην αντιτρομοκρατική.
πηγή: Independent

Και ρωτά η BlackCat: γιατί οι δάσκαλοι όλων των επιπέδων, από νηπιαγωγοί μέχρι καθηγητές στο πανεπιστήμιο, που καλούνται να λειτουργήσουν με βάση το Prevent, δέχτηκαν να παίξουν το ρόλο του ρουφιάνου τόσο αβίαστα;


Η παντελής έλλειψη αντιδράσεων στις ακροδεξιές πολιτικές του κράτους, η υποταγή σε αυτές τις πολιτικές και η άβουλη μετατροπή του ατομου σε υποχείριο για την διευκόλυνση της εφαρμογής τέτοιων πολιτικών δε δείχνει τίποτα περισσότερο από ξεπεσμό, κατάντια και εκφασισμό της κοινωνίας ολόκληρης. Η ανικανότητα των εκπαιδευτικών να διαχωρίσουν το ΙΣΙΣ από την Παλαιστίνη, ή τον εξτρεμισμό από τον πολιτικό ακτιβισμό και την ανυπακοή, στην τελική αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη της αποτυχίας των Βρετανικών πανεπιστημίων και μιας απολίτικης, ανιστόρητης και αποκομμένης από την κοινωνία παιδείας που στηρίζεται σε καθαρά θετικιστικές μελέτες και όχι στις ανθρώπινες ανάγκες και αξίες.

Η κοινωνία θα βρεθεί σε ακόμα μεγαλύτερο αδιέξοδο αφού αυτές οι τακτικές τροφοδοτούν την κοινωνική πόλωση και όλων των ειδών ακροδεξιές εκφάνσεις. Η μετεξέλιξη  του «παιδαγωγού» σε «μπάτσο» μετατρέπει το σχολικό χώρο από ένα μέρος υποταγής του ατόμου (που είναι από μόνο του φριχτό) σε ένα χώρο όπου ο φόβος είναι η κινητήρια δύναμη που καθορίζει την έκφραση και την δράση του μαθητή. Πλέον καταργείται η «διαπαιδαγώγηση» με βάση το δίπολο επιβράβευσης -τιμωρίας και εφαρμόζεται μια άμεση καταστολή ενάντια στην πολιτικοποίηση του ατόμου που εκτείνεται και πέρα από το φυσικό χώρο του σχολείου. Η αντιτρομοκρατική επισκέπτεται μαθητές στα σπίτια τους, κάνει ανακρίσεις σε ανήλικα παιδιά που καμία σχέση δεν έχουν με την παραβατικότητα (όχι πως η ίδια η παραβατικότητα αντιμετωπίζεται σωστά δια μέσω της δικαιοσύνης), υπαγορεύει ποιά θέματα επιτρέπεται να μιλούν στο δημόσιο χώρο και ποιά όχι.
Έτσι ένα παιδί μεγαλώνει έχοντας αντιμετωπιστεί από το άμεσο περιβάλλον του σχολείου ως εγκληματίας. Και με αυτό τον τρόπο δημιουργείται η αφήγηση ενός εσωτερικού εχθρού και το κοινωνικό στίγμα που φέρουν οι «ύποπτοι» περιθωριοποιεί ακόμα περισσότερο τους μετανάστες. Η ελευθερία έκφρασης, δράσης, συμμετοχής σε κάποιο κίνημα δεν αντικαθίσταται πλέον από την «ελευθερία για καταλάνωση» ως μια ηπιότερη μορφή πολιτισμικής καταστολής, αλλά ποινικοποιείται άμεσα. Η ακροδεξιά απαιτεί τα σχολεία να δημιουργούν ενήλικες με συγκεκριμένες πεποιθήσεις και δράση.

Τώρα δεν θα αναλύσω για ποιό λόγο οι Βρετανοί ψήφισαν γι' αυτή την κυβερνηση στις προηγουμενες εκλογές αφού ακόμα και αναρχική οργάνωση είχε κατεβάσει υποψήφιους διεκδικώντας κομμάτι της πίτας. Αυτό όμως που είναι πραγματικά τραγικό είναι η έλλειψη συλλογικής και συστηματικής αντίδρασης ενάντια στο Prevent, στην κουλτούρα του χαφιεδισμού που επιβάλλει και στη φυσιολογικοποίηση του ρατσισμού δια μέσω της σιωπηρής αποδοχής του από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας.


το παραπάνω κείμενο το δανειστήκαμε από το omniatv 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου