Τα παρακάτω ΔΕΝ είναι αφιερωμένα στους επαναστατημένους νέους και νέες των αρχών της δεκαετίας του'70 που χρησιμοποίησαν τη συμμετοχή τους στην εξέγερση του Πολυτεχνείου για να την εξαργυρώσουν αργότερα. Όταν "ωρίμασαν". Σε υψηλά κομματικά πόστα μηχανισμών που πατρόναραν-εξαπάτησαν-αφαίμαξαν-ευτέλισαν τον λαό και σε βαθμίδες και διοικητικές θέσεις της εγχώριας νομενκλατούρας και οργανισμών του διεθνούς εξουσιαστικού δικτύου και της μαφίας του χρήματος.
Τα παρακάτω έχουν να κάνουν με αυτούς που το τότε εκτός νόμου "κόμμα του λαού" έβλεπε ως προβοκάτορες, εφόσον δεν είχαν λάβει την άδειά του για τις κινητοποιήσεις τους (όπως ποτέ δεν σταμάτησε να κάνει, ακόμα και με ζητήματα κοινωνικής αλληλεγγύης σε χαλεπούς καιρούς: ΕΔΩ).
Αφιερώνονται στους τότε (και τώρα) ανώνυμους φοιτητές, μαθητές, εργάτες, απλούς ανθρώπους της χουντόπληκτης πραγματικότητας. Άλλωστε όπως και σήμερα με άλλη μορφή, όμως με ίδια ή και πιο διεστραμμένη ουσία. Που όρθωσαν ανάστημα και κατάφεραν το πρωτάκουστο σε εκείνους τους πολύ δύσκολους και τραμπούκους καιρούς για την ελευθερια της έκφρασης, πόσο μάλλον για τη μαζική "διέγερση σε απείθεια" (να θυμηθούμε και νομικίστικους όρους και του "δημοκρατικού" σήμερα) και την εκδήλωση εξεγερσιακής συμπεριφοράς.
Αφιερώνονται και στα παιδιά του σήμερα, ανεξαρτήτως ηλικίας, που απλώς...δεν γουστάρουν με τίποτα να υποτιμώνται, να γίνονται αντικείμενα στυγνής εκμετάλλεσης και να εξαπατώνται με τόσο χυδαίο κι άναδρο τρόπο! Από ανδρείκελα και γύναια στην υπηρεσία μιας ύπουλης και εξόφθαλμα ανάλγητης παγκόσμιας εξουσίας.
Λοιπόν.
Η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι μια διαρκής ευκαιρία μνήμης και υπενθύμισης! Που της αξίζει να τη συναντάμε μπροστά μας, όσες δεκαετίες κι αν περάσουν. Γιατί με ένα σχεδόν σαδιστικό τρόπο δεν παύει να είναι επίκαιρη...
Για να μη λησμονούμε ότι "τα αγαθά κόποις κτώνται!" Ότι τίποτα δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται. Ότι δικαιώματα και ελευθερίες κατακτώνται με υπέρβαση του φόβου, ο οποίος στις πιο ολοκληρωτικές του μορφές εκφυλίζει πλήρως το ανθρώπινο ον. Και με αγώνες αυτοοργανωμένους και ψυχωμένους. Όχι με στωική παθητικότητα, ευχολόγια, παραίτηση.
Και για να μας υπενθυμίζει ότι είναι και καλό και χρήσιμο να κρατάμε σε εγρήγορση τα αντανακλαστικά μας για να είμαστε σε θέση να προστατεύουμε συλλογικά τις πιο υψηλές κοινωνικές αξίες, όταν αυτές μπαίνουν βάναυσα στο στόχαστρο. Κακή ώρα, όπως στην εποχή μας.
Κι ώστε να μην μας ψέγουν (κοινώς σκατοψυχιάζουν) οι επόμενες γενεές ότι τις καταδικάσαμε να υποφέρουν μέσα σε δυστοπικά κοινωνικά τοπία.
Γιατί κάθε άνδρας και γυναίκα πρέπει να νιώθει πατέρας και μητέρα και των παιδιών των άλλων (είτε έχει δικά του παιδιά είτε όχι) και να φροντίζει να βάζει με τον τρόπο του/της το λίθο στο χτίσιμο ενός υγιούς παρόντος και μέλλοντος για αυτά. Για όλα τα παιδιά!
Εδώ νομίζω ότι ταιριάζουν και κάποια λόγια σοφίας από το παρελθόν.
Είχε πει λοιπόν ο Γκαίτε ότι "τα πράγματα με τη μεγαλύτερη σημασία δεν πρέπει να βρίσκονται στο έλεος των πραγμάτων με τη μικρότερη σημασία"
Πράγματα με τη μεγαλύτερη σημασία; Όπως, ας πούμε, ένας κόσμος που ΔΕΝ φιμώνει, ΔΕΝ καταπιέζει, ΔΕΝ βασανίζει, ΔΕΝ ευτελίζει, ΔΕΝ μαραίνει πρόωρα τη ζωή. Αλλά της επιτρέπει να έχει όλες τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες να λάμψει και να ολοκληρωθεί!
Και πράγματα με τη μικρότερη σημασία. Όπως μια επελαύνουσα, ψυχρόαιμη, τρομαχτική, ολοκληρωτική παγκόσμια ταμειακή μηχανή. Που ισοπεδώνει ανθρώπους, κοινωνίες, οικογένειες. Και που διασώζει χρηματιστηριακούς δείκτες και νούμερα σε ψηφιακές οθόνες που αντιστοιχούν όχι σε ρευστοποιήσιμο χρήμα(ο πραγματικός παγκοσμιοποιημένος θεός της ανθρωπότητας) αλλά σε κοπανιστό αέρα!
Θα'θελα να κλείσω με ένα βίντεο (όπως και άρχισα).
"Απόσπασμα από την ταινία Η Δοκιμή του Ζυλ Ντασσέν. Σχεδόν ερασιτεχνική παραγωγή με τη συνδρομή γνωστών καλλιτεχνών, παγκοσμίου φήμης. Στην ταινία αυτή παρουσιάστικε για πρώτη φορά το βίντεο με την είσοδο του Πολυτεχνείου και ο κάμεραμαν που τράβηξε τα ιστορικά αυτά πλάνα"
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου