ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

Με καρκίνο στην ηλικία των 3, η Αλέξις θέλησε να μοιραστεί την ιστορία της με τη μορφή κινουμένων σχεδίων (ένα συγκινητικό βιντεάκι)


{Σχόλιο από εμάς: δεν ξέρουμε με ακρίβεια (ή κάποιοι αρμόδιοι ξέρουν και κρατούν ερμητικά κλειστά στόματα για απόλυτα συγκεκριμένους λόγους) και κατά πόσο η σύγχρονη τεχνολογία, από κεραίες κινητής τηλεφωνίας μέχρι Wi-Fi και οικιακές ηλεκτρικές συσκευές, και η εισβολή της στην καθημερινότητα των ανθρώπων έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξάπλωση συνδρόμων και διαταραχών και θανάσιμων ασθενειών. Που επηρεάζουν ακόμη και την εγκυμοσύνη και πλήττουν πλέον και τις πιο τρυφερές παιδικές ηλικίες. Γενικά, πάντως, τα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας σιγά σιγά είναι από ανησυχητικά έως ανατριχιαστικά: Οι θανάσιμοι κίνδυνοι του Wi-Fi (και της τεχνολογίας των mobile phones) -"the actual mechanisms by which mobile phone technology can cause cancer and, how every single one of us is reacting to the biggest change in environment this planet has ever seen. " + Wi-Fi radiation dangers!
Και από ένα άρθρο με τίτλο Κινητά - Ασύρματα τηλέφωνα - Laptop. Πόσο επικίνδυνη είναι η ακτινοβολία τους; παραθέτουμε το παρακάτω απόσπασμα:  
" Ποιοι είναι πιο ευάλωτοι
Στο ερώτημα αυτό η απάντηση του καθηγητή κ. Μαργαρίτη εστιάζει στα παιδιά, επειδή τόσο ο εγκέφαλός τους όσο και ολόκληρος ο οργανισμός τους αναπτύσσονται συνεχώς. Επιπλέον το πάχος του κρανιακού οστού των παιδιών είναι πολύ μικρότερο εκείνου των ενηλίκων και η ακτινοβολία διεισδύει στον εγκέφαλο πολύ πιο εύκολα. Μελέτες έχουν συσχετίσει την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία με καρκίνους διάφορων ειδών, ανάμεσα στους οποίους και η παιδική λευχαιμία. Oι ειδικοί τονίζουν ότι δεν είναι δυνατόν να προβλεφθεί τι θα συμβεί σε βάθος χρόνου αν γίνεται αλόγιστη χρήση κινητού τηλεφώνου από ένα παιδί, είτε τηλεφωνεί, είτε το τοποθετεί στα ρούχα του. Γι’ αυτό, συνιστούν να αποφεύγεται τελείως η χρήση του κινητού στο αυτί παρά μόνο για επείγουσες περιπτώσεις και για μικρή διάρκεια (μισό έως ένα λεπτό την ημέρα).
Η περιορισμένη και ασφαλής χρήση των κινητών και γενικά της ασύρματης τεχνολογίας από τα παιδιά αποτελεί ένα μεγάλο «στοίχημα» των γονέων. Η δυσκολία ίσως έγκειται στο γεγονός ότι η βιομηχανία ασύρματης τεχνολογίας στηρίζει μεγάλο μέρος των κερδών της στα παιδιά, που δελεάζονται από τις τεχνολογικές εξελίξεις. Αυτό καθίσταται σαφές και από μια έρευνα που ο καθηγητής Hardell και η ομάδα του διεξήγαγαν στη Σουηδία" }

  • Με καρκίνο στην ηλικία των 3, η Αλέξις θέλησε να μοιραστεί την ιστορία της με τη μορφή κινουμένων σχεδίων.
Η επιθυμία της Αλέξις ήταν να φτιάξει ένα καρτούν για να εμπνεύσει άλλα παιδιά με λευχαιμία, ώστε να είναι γενναία ακόμη και όταν νιώθουν φόβο.


Λίγο μετά τα τρίτα γενέθλιά της, η Αλέξις διαγνώστηκε με λευχαιμία.


Ξεκίνησε όταν στάλθηκε σπίτι από το παιδικό σταθμό με πυρετό. Η Άντζελα, η μητέρα της, παρατήρησε, πως η Αλέξις φαινόταν κουρασμένη και χλωμή. Μόλις οι γιατροί παρατήρησαν κάποιες μικρές κόκκινες κηλίδες στο δέρμα της Αλέξις, έκαναν μερικές εξετάσεις και ανακάλυψαν πως η Αλέξις είχε οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία.
Το Make-A-Wish της Αλάσκα και της Ουάσιγκτον ήρθε σε επαφή με την οικογένειά της. Η επιθυμία της; Να φτιάξει ένα καρτούν σχετικά με τον καρκίνο.


Έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια αφού ξεκίνησε η Αλέξις τη θεραπεία της. Έχει τελειώσει τώρα με τις χημειοθεραπείες, τα χάπια και τις συνεχείς επισκέψεις στο γιατρό – η λευχαιμίας της βρίσκεται υπό έλεγχο και η ζωή της επιστρέφει στο φυσιολογικό. Έτσι, όταν το Make A Wish ήρθε σε επαφή με την Αλέξις και την οικογένειά της, τους είπε ότι ήθελε να φτιάξει ένα κινούμενο σχέδιο για να εμπνεύσει κι άλλα παιδιά που υποφέρουν από τον παιδικό καρκίνο, να είναι γενναία ακόμη και όταν είναι φοβισμένα.


Και έτσι το Make-A-Wish, ένωσε τις δυνάμεις του με ένα γραφείο παραγωγής στο Σιάτλ και ξεκίνησε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα.
Η Αλέξις συναντήθηκε με τους ανθρώπους του γραφείου παραγωγής «World Famous», για να συζητήσουν την ιστορία της. Βοήθησε στο σχεδιασμό για το πώς θα μοιάζει ο χαρακτήρας της και για το είδος της ιστορίας που ήθελε να πει.
Αποφάσισαν να πει την ιστορία της πριγκίπισσας Αλέξις και πώς δραπέτευσε από τον δράκο Kemia.


Με ένα σενάριο, ένα μικρόφωνο και λίγο χρόνο η Αλέξις και η μητέρα της, ηχογράφησαν κάποια λόγια για να μπουν στην τελική παραγωγή.



Υπολογίζεται ότι 2.670 παιδιά ηλικίας 14 ετών και μικρότερα θα διαγνωστούν με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία φέτος.
Είναι η πιο κοινή μορφή παιδικής λευχαιμίας. Ευτυχώς, είναι αρκετά θεραπεύσιμη, με ποσοστό πενταετούς επιβίωσης άνω του 85%.

Ακολουθεί το βίντεο, με ελλ. υπότιτλους. Το αποτέλεσμα της προσπάθειας είναι πράγματι αξιόλογο.




το είδαμε στο omniatv

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου