ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

ο μόνος παράγοντας που μπορεί να μας σώσει από τους "φύλακές μας":



Mε παραλλαγή οι δυο "συνεταίροι" της γερμανοκίνητης και αμερικανόδουλης κυβέρνησης, πρωθυπουργός και υπουργός άμυνας, παρακολούθησαν στον Έβρο την εντυπωσιακή στρατιωτική άσκηση "Παρμενίων 2015" και εξέφρασαν τη σιγουριά τους για τη φύλαξη των συνόρων. Και την ασφάλεια της υποθηκευμένης στα τοκογλυφικά ενεχυροδανειστήρια χώρας απέναντι σε κάθε εξωτερικό εχθρό. Γιατί οι άλλοι είναι καλοί σύμμαχοι: οι αιμορουφήχτρες του ΔΝΤ που όπου ανακατεύτηκαν άφησαν πίσω λεηλατημένη γη και πρωτοφανή δυστυχία και τα γραφειοκρατικά φασιστοειδή (μη εκλεγμένα από οποιονδήποτε ευρωπαϊκό λαό) της Κομισιόν, που αποφασίζουν και επιβάλλουν νομοθετήματα και διατάξεις στα διακοσμητικά κοινοβούλια.
Ομως...η "εθνική συγκίνηση " μάς σώθηκε!
Ξεπουλήθηκε και αυτή για να εξαφαλιστούν μέσω προαπαιτούμενων υφεσιακών μέτρων (σύμφωνα και με την παραδοχή του ίδιου του "αριστερού καπετάνιου") τα έσοδα για την αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων, επαχθών δανείων που εγγυούνται και αυτά την...ανάπτυξη. Της εξαθλίωσης, της μαζικής επαιτείας, της εργασιακής ομηρίας και αναξιοπρέπειας και δουλείας. Και τα κλασσικά στρατόκαυλα συνθήματα τύπου "τι αίμα θα πιούμε μωρέ; Τούρκικο!", απευθύνονται σε φανταράκια που επί το πλείστον δεν έχουν ψιλά ούτε για καφέ και ανυπομονούν να απολυθούν για να "σταδιοδρομήσουν" στις δουλεμπορικές γαλέρες, αυτές που ανοίγουν ρότα σύμφωνη με το "πνεύμα των αγορών"(δηλ. τραπεζών). Άλλωστε ποτέ αυτές οι "πατριωτικές εμψυχωτικές ενέσεις" δεν απευθύνονταν στην κάστα των βυσμάτων: αστέρων του καλλιτεχνικού στερεώματος, γόνων πολιτικάντηδων, μεγαλοεπιχειρηματιών κτλ.



Από τους εξωτερικούς εχθρούς μας προστατεύουν λοιπόν τα στρατά. Από τους εσωτερικούς όμως εχθρούς, αυτούς με τις εύηχες υποσχέσεις και τις επαίσχυντες μεθοδεύσεις, ποιος θα μας φυλάξει;
Ή μήπως οι εσωτερικοί εχθροί είμαστε εμείς; Αυτοί που δεν είναι συμβατοί με το μοντέλο της "νομιμότητας" που προστάτευε ως κόρη οφθαλμού ο αλησμόνητος κ. Δένδιας και άφησε παρακαταθήκη και στους "αριστερούς" διαδόχους;
Μήπως οι πιο επικίνδυνοι για την υποθηκευμένη δημοκρατία μας είναι αυτοί που δεν δέχονται ούτε αποδέχονται το "ρεαλισμό" των μονόδρομων" και τα δρεπάνια των οικονομικών μαφιόζων; Αυτοί που δεν καταδέχονται τα ψίχουλα της ξεφτίλας, τις "αμοιβές" της "ευέλικτης" αγωνιώδους επιβίωσης, τις αποπνιχτικά εσωστρεφείς συντεχνιακές νοοτροπίες και τις αμετανόητες προδοσίες επαγγελματιών συνδικαλιστών, τις ιδεολογικά αποστειρωμένες "επαναστατικές περατζάδες" γύρω από την "καρικατούρα" της δημοκρατίας στο Σύνταγμα, τα χρεωκοπημένα ασυνάρτητα μισόλογα των πολιτικών-έμμισθων μάνατζερ στην πραγματικότητα πολυεθνικών οργανισμών. Αυτοί που φτύνουν τα τηλεστημένα εκτελεστικά αποσπάσματα της αλήθειας και της ψυχικής ισορροπίας και πλυντήρια εγκεφάλων και τολμούν να πετάνε έξω από τις ζωές τους τις οθόνες των "φυλάκων" της "δημοκρατίας"...

Α! μα για όλους αυτούς τους εσωτερικούς αποσταθεροποιητές ευτυχώς υπάρχουν οι στρατιές των γεμάτων ψυχολογικά σύνδρομα και αντικοινωνικά απωθημένα πεζοπόρων τμημάτων των ματατζήδων, μηχανοκίνητων συμμοριών Δελτάδων, το σώμα "ειδικών αποστολών" των ασφαλιτών, το "τμήμα δολιοφθορών" των παρακρατικών προβοκατόρων κτλ.


Κι αυτοί οι εσωτερικοί εχθροί αποτελούν το χειρότερο εφιάλτη της διεστραμμένης "κυρίας σταθερότητας" και της ως το μεδούλι υποκρίτριας, αρτηριοσκληρωτικής αδελφής της, "κυρίας νομιμότητας". Είναι ο ασύμμετρος παράγοντας που φοβίζει τη συνεργασία ντόπιων κοτζαμπάσηδων και ξένων βαρώνων και πασάδων. Είναι το σφίξιμο όταν κατεβαίνουν τα μεταξωτά στριγκάκια σε τριχωτά και μη οπίσθια των επισκεπτών στις αστραφτερές τουαλέτες των Βρυξελλών (Κομισιόν) και της Φρανκφούρτης (Ε.Κ.Τ.) και στα διευθυντήρια των μυστικών υπηρεσιών και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού και στις κλειστές για τη διαφάνεια και τη δημοκρατική φωτοχυσία αίθουσες των Eurogroup, των Μπίλντερμπεργκ, των κυβερνητικών συμβουλίων...


Και είναι ο μόνος παράγοντας που μπορεί να μας σώσει από τους "φύλακές μας": ο "κακός εαυτός μας", μέσα σε έναν κόσμο- αποθήκη υπάκουων και ευνουχισμένων "πολιτών"...



ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου