ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Μια πτήση πάνω από τις "επιπεδουπόλεις" - Μόνο για "πνευματικά ασταθείς"!



Εξώφυλλο του βιβλίου: Edwin Abbott - Η Επιπεδοχώρα (FlatLand)[...] Λες ότι έχω ύψος. Μέτρησε πόσο ψηλός είμαι και θα σε πιστέψω. [...]
[...] Όλα τα σφάλματα και τις ελλείψεις, απ' το πιο ασήμαντο παράπτωμα μέχρι το πιο στυγερό έγκλημα, ο Παντόκυκλος τα απέδιδε στην έλλειψη απόλυτης Κανονικότητας του σώματος, που αν δεν οφείλεται σε εκ γενετής ανωμαλία, η αιτία της θα πρέπει ν' αναζητηθεί σε κάποια σύγκρουση μέσα στο πλήθος, στην έλλειψη άσκησης ή την υπερβολική άσκηση ή ακόμα και σε κάποια αιφνίδια αλλαγή της θερμοκρασίας που προκάλεσε τη συρρίκνωση ή την επέκταση ενός ευαίσθητου τμήματος του σκελετού. [...]
[...] Παρατήρησε εκείνο το δυστυχισμένο πλάσμα. Αυτό το Σημείο είναι ένα Ον όπως κι εμείς, αλλά είναι περιορισμένο στην Άβυσσο που δεν έχει Διαστάσεις. Ο Κόσμος του, το Σύμπαν του, είναι αυτό το ίδιο. Δεν μπορεί ν' αντηληφθεί τίποτε άλλο εκτός απ' τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν γνωρίζει ούτε το Μήκος ούτε το Πλάτος ούτε το Ύψος, αφού δεν έχει καμιά σχετική εμπειρία. Δεν γνωρίζει ούτε καν τον αριθμό 2, ούτε μπορεί να σκεφτεί την έννοια της Πολλαπλότητας. [...]
[...] Δεν είχε ίχνος γωνίας, δεν είχε την παραμικρή ανωμαλία, την παραμικρή ανομοιομορφία. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα συναντήσει έναν τόσο τέλειο Κύκλο. [...]
[...] Τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει το χείμαρρο των εκστατικών μου προσδοκιών. Ίσως ήταν δικό μου το φταίξιμο αλλά είχα μεθύσει από την Αλήθεια στην οποία είχα μυηθεί. [...]
τα παραπάνω πάρθηκαν από το "ΡΑΔΙΟ ΠΑΡΑΣΙΤΑ"


Ενα παράδειγμα, παρμένο από το περίφημο βιβλίο του Edwin Abbott "Flatland"- "H Eπιπεδοχώρα"*, που μας αποκαλύπτει πώς κάποιος άνθρωπος θα μπορούσε να έχει ευρύτερη αντίληψη του κόσμου, ενω πιθανότατα θα χαρακτηριζόταν πνευματικά ασταθής ή απατεώνας.
"Άραγε η τομή μιας τετρασδιάστατης ύπαρξης -ή οντότητας- με τον κόσμο μας των τριών διαστάσεων, τι εικόνα θα προκαλούσε; Δεν θα ήταν ένα ανεξήγητο φαινόμενο;
...Εμείς άραγε μπορούμε να φανταστούμε τι θα προκύψει εάν προεκτείνουμε έναν κύβο κάθετα στο χώρο; Ποια και πού είναι η διεύθυνση κάθετα για τον κύβο;"

 *Η Επιπεδοχώρα είναι μια επίπεδη χώρα, η οποία κατοικείται από νοήμονα γεωμετρικά σχήματα δύο διαστάσεων, και τα οποία  κινούνται, μιλούν και έχουν ανθρώπινα αισθήματα. Οι κάτοικοι της Επιπεδοχώρας ζουν ανυποψίαστοι στο δισδιάστατο κόσμο τους, όταν ξαφνικά εμφανίζεται από το ένας μυστηριώδης επισκέπτης από έναν τρισδιάστατο κόσμο, μια σφαίρα για παράδειγμα. Η οποία διδάσκει το αδιανόητο για τους κατοίκους της "επιπεδοχώρας": την ύπαρξη μίας τρίτης διάστασης!

Και για να το δείξουμε και αλλιώς και να σας προσκαλέσουμε ή προκαλέσουμε να επιχειρήσετε να συλλάβετε τις τρομερές και συναρπαστικές αναμφίβολα προεκτάσεις που αφορούν τη δική μας τρισδιάστατη "επιπεδούπολη":


Ένα πανέξυπνο animation από την εξαιρετική ταινία What The Bleep Do We Know - Down The Rabbit Hole, όπου διαπραγματεύεται με ιδιαίτερα παραστατικό τρόπο το ζήτημα των άλλων-παράλληλων-πιθανώς με παράξενους τρόπους διαπλεκόμενων ενίοτε μεταξύ τους.. διαστάσεων (ή "κατευθύνσεων")!

H πέμπτη διάσταση σύμφωνα με την εξαιρετική και σίγουρα βαθιά επιστημονική ταινία Interstellar


Για σχετική μελέτη:
ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΟΛΟΓΡΑΜΜΑ!! -2ο μέρος-
 Κόσμοι μέσα σε κόσμους..
 "ΕΤΣΙ ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ": Η ψευδαίσθηση του αισθητού κόσμου
 " Imagining the Fifth Dimension " - φαντάσου την 5η διάσταση
 Ξεχάστε ό,τι ξέρατε περί "πραγματικότητας"...
Η "μαγική" πραγματική φύση της πραγματικότητας: "Παράξενο πράγμα η Κβαντική Φυσική"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου